Στις 11 Μάρτη συγκλήθηκε η 5η Σύνοδος του 10ου Συνεδρίου του Αριστερού Κόμματος - ΚΟΔΗΣΟ του κρατιδίου του Βερολίνου. Δέκα στελέχη του οι Κουρτ Γκολντστάιν, Αρνε Μπριξ, Ελεν Μπρομπόχερ, Στέφαν Ντέρνμπεργκ, Δωροθέα Ντέρινγκ, Ριμ Φάρα, Τόμας Χέκερ, Βουλφ Κλόις, Κάρστεν Σουλτς, Σάρα Βάγκενκνεχτ κατέθεσαν μακροσκελή πρόταση στο συνέδριο, με την οποία διαχωρίζουν τις αντιλήψεις τους από εκείνες της ηγεσίας σχετικά με το σοσιαλισμό του 20ού αιώνα και το κοσμοϊστορικό ρόλο του.

Στην πρόταση, σχετικά με την ιστορική συζήτηση αναφέρονται, ανάμεσα σ' άλλα:

«Αναμφίβολα, διαχωρίζονται οι απόψεις στο ζήτημα της εκτίμησης της Οχτωβριανής Επανάστασης, όπως επίσης και των εξελίξεων που επακολούθησαν στη Σοβιετική Ενωση. Είναι πλήρως κατανοητό ότι σε σχέση μ' αυτό η συζήτηση στρέφεται διαρκώς γύρω από τον Στάλιν. Γι' αυτό, ακόμα το 1995 - συντρόφισσες και σύντροφοι, ανάμεσά τους ο Μιχαήλ Μπενιαμίν και η Σάρα Βάγκενκνεχτ, μπροστά στη συμπαγή μομφή ότι έχουν απολογητική σχέση με το παρελθόν, αποφάσισαν να καταγράψουν τη θέση τους σ' αυτή την προβληματική... Εκεί αναφέρουν, μεταξύ άλλων: "Εμείς δεν ελαχιστοποιούμε τα λάθη, τις πλάνες και διαρθρωτικά ελλείμματα στην πρώτη περίοδο του σοσιαλισμού, ούτε μάλιστα διαπραχθέντα εγκλήματα. Ταυτόχρονα, ανταποκρίνεται στην πεποίθησή μας ότι ο κόσμος έγινε συνειδητότερος για τις πράξεις του και κατά πολύ πλουσιότερος σε ελπίδες, με το ότι αυτός ο ατελής σοσιαλισμός των πρώτων χρόνων εμπόδισε μια ξέφρενη κυριαρχία του κεφαλαίου σ' αυτόν τον πλανήτη (...) Αναμφίβολα, ο πρώτος σοσιαλισμός χαρακτηριζόταν από σοσιαλιστικά και μη σοσιαλιστικά γνωρίσματα. Αλλά δεν μπορεί να τον χωρίσει κανείς σε σοσιαλιστικές και μη σοσιαλιστικές περιόδους. Εμείς αποκρούουμε την άποψη όσων θέλουν να εξαφανίσουν από τον κόσμο την οδυνηρή αντιφατικότητα των πρώτων χρόνων σοσιαλιστικής ανάπτυξης, διαγράφοντας την περίοδο 1917 - 1990 από την ιστορία της κοινωνικής προόδου σαν μη σοσιαλιστική"».

Στην αναφερόμενη δήλωση - πρόταση εξαίρεται ο ρόλος της Σοβιετικής Ενωσης στη νίκη κατά του χιτλερικού φασισμού. Σημειώνεται: «Αλλοι θα προτιμούσαν να διαγράψουν από τη μνήμη της ανθρωπότητας τη Σοβιετική Ενωση και τις υπηρεσίες της στη συντριβή του φασιστικού τέρατος. Αλλά όσο αυτό δεν είναι δυνατό, πρέπει τουλάχιστον να δυσφημιστούν τα κατορθώματα της Σοβιετικής Ενωσης στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο (...)

Γιατί όλα αυτά, τόση πολλή ιδεολογική προσπάθεια, πολύ περισσότερο που η Σοβιετική Ενωση δεν υπάρχει πια; Πρόκειται για τούτο: Θέλουν ν' αρνηθούν στον υπαρκτό σοσιαλισμό την ίσως αποφασιστικότερη ιστορική υπηρεσία του: τη συντριβή της υπαρκτής βαρβαρότητας. Τελευταία, επιχειρείται να αφαιρεθεί κάθε δυνατότητα ταυτότητας στους ανθρώπους που έζησαν στον υπαρκτό σοσιαλισμό κι από εκείνους, που παρά τις πρόσφατες εξελίξεις, έμειναν πιστοί στο φρόνημά τους».

Ειδικά για τη ΓΛΔ, οι «δέκα» αναφέρουν ανάμεσα σ' άλλα ότι στα προγραμματικά βασικά σημεία (σ. μετ.: που έχουν δημοσιοποιηθεί από την ηγεσία) η χώρα αυτή παρουσιάζεται μόνο από αρνητικές πλευρές, εμφανίζεται σαν σταλινική δικτατορία: «Απορρίπτουμε κάθε μορφή δικτατορίας...». Οι δέκα συμπεραίνουν: «Μια και ο ευρωπαϊκός σοσιαλισμός, που υπήρξε, πρόκειται να ήταν συνολικά σταλινικός, τότε κατά τη λογική αυτής της γνώμης ο ευρωπαϊκός σοσιαλισμός υπήρξε συνολικά εγκληματικός. Αυτό κατά κάποιον τρόπο προσεγγίζει το "επίπεδο" του αντικομμουνιστικού ψηφίσματος 1481 της συνέλευσης του Ευρωκοινοβουλίου της 25ης Γενάρη 2006. Πρέπει να θεωρείται αναμφίβολο ότι η μεγίστη πλειοψηφία των μελών του Αριστερού Κόμματος - ΚΟΔΗΣΟ, τόσο την ιστορία του σοσιαλισμού που υπήρξε, όσο και τη δική τους ζωή την κρίνουν διαφορετικά. Αυτό είναι ακριβώς που παρακίνησε την καθοδήγηση της οργάνωσης του κρατιδίου του Βερολίνου (του Αριστερού Κόμματος - ΚΟΔΗΣΟ) να παραπονεθεί ότι «οι σαφείς θέσεις, που διατύπωσε η καθοδήγηση δεν έχουν αρκετά εδραιωθεί στη βάση». Αυτές οι «σαφείς θέσεις της καθοδήγησης» δεν είναι δικές μας, τονίζουν οι «δέκα» και συνεχίζουν ότι για το μέλλον του σοσιαλισμού μπαίνει το ερώτημα: Τι ήταν άξιο να διατηρηθεί; Ποιες ήταν οι αιτίες για τα μη σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά του υπαρκτού σοσιαλισμού; Ηταν αυτές οι αιτίες αναπόφευκτες ή ήταν δυνατό να αποφευχθούν; (...) Ο σοσιαλισμός που υπήρξε αποτέλεσε απέναντι στο (καπιταλιστικό) σύστημα του κέρδους ιστορική πρόοδο, έστω κι αν ηττήθηκε, έστω κι αν ήταν κάθε άλλο παρά τέλειος (...) ήταν όπως τα πρόβλεψε ο Καρλ Μαρξ, «μια κομμουνιστική κοινωνία, όχι όπως αυτή εξελίχθηκε πάνω στις δικές της βάσεις, αλλά αντίθετα, όπως αυτή ακριβώς προκύπτει από την καπιταλιστική κοινωνία, δηλαδή σε κάθε σχέση, οικονομική, ηθική, πνευματική, ότι είναι ακόμα κολλημένη στις "ελιές" της παλιάς κοινωνίας, από τον κόρφο της οποίας προήλθε;»...

Ταυτόχρονα, αυτό το διάστημα βρίσκονται σε εξέλιξη οι οργανωτικές διαδικασίες τόσο στο Αριστερό Κόμμα - ΚΟΔΗΣΟ, όσο και στη λεγόμενη Εναλλακτική Εκλογική Λύση για Δουλιά και Κοινωνική Δικαιοσύνη WASG (ΒΑΣΓΚ) που ηγείται το πρώην στέλεχος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) Οσκαρ Λαφοντέν, μπροστά στην προγραμματισμένη, για το φετινό καλοκαίρι, συγχώνευσή τους σε ενιαίο κόμμα με τον τίτλο Αριστερό Κόμμα. Ειδικότερα στην οργάνωση της ΒΑΣΓΚ Βερολίνου διατυπώνονται διαφωνίες με τις κατευθύνσεις της ομοσπονδιακής διεύθυνσης σχετικά με τη συγχώνευση με το Αριστερό Κόμμα - ΚΟΔΗΣΟ, λόγω της συγκυβέρνησης του κόμματος αυτού στην πρωτεύουσα Βερολίνο, με το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και την άσκηση νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Επίσης, 300 στελέχη της λεγόμενης Παγγερμανικής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (όπου συμμετέχουν στελέχη και μέλη τόσο από το ΚΟΔΗΣΟ, όσο και από το Γερμανικό ΚΚ και άλλες οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς) διατύπωσαν μετά από συνάντησή τους στις 10 Μάρτη στην Ερφούρτη, τις διαφωνίες τους σχετικά με τα σημεία του προγράμματος, του υπό ίδρυση Αριστερού Κόμματος, ειδικά σε ό,τι αφορά την εκτίμηση για το σοσιαλισμό του 20ού αιώνα. Εκεί χαρακτηριστικά αναφέρουν: «Η αντικαπιταλιστική πολιτική δεν επιτρέπεται να μετέχει σε συκοφαντικές θεωρίες περί ολοκληρωτισμού. Οι αντιφασιστικές - δημοκρατικές αλλαγές στο ανατολικό τμήμα της Γερμανίας και η μετέπειτα επιδίωξη να διαμορφωθεί μια σοσιαλιστική κοινωνία ήταν δικαιολογημένη αντίθεση στη συνέχιση του καπιταλισμού στη Δυτική Γερμανία. Στη ΓΛΔ ανήκουν αξιόλογες εμπειρίες στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, για καθορισμό των στόχων της παραγωγής προς το συμφέρον του πληθυσμού, για τη συμμετοχή πλατιών τμημάτων του στην Παιδεία, στον Πολιτισμό, για την αλληλέγγυα και ειρηνική συνύπαρξη στο γερμανικό έδαφος».

Ο μεσογειακός χώρος ελέγχου αξιοποιείται από τις ΗΠΑ βάσει των διμερών συμφωνιών προς κάθε κατεύθυνση και για κάθε επιδίωξη. Υπό το φως αυτού του νέου δεδομένου, η επικριτική δήλωση του ελληνικού ΥΠΕΞ μοιάζει με προοίμιο μιας επιπλέον πολεμικής ιμπεριαλιστικής εγκατάστασης που προσπαθεί να προκαταβάλει προθέσεις και να προλάβει αντιρρήσεις. Το ζήτημα, αυτό καθεαυτό, δεν περιορίζεται στον ευρύ γεωγραφικό του χώρο. Επεκτείνεται πλανητικά διότι δίνει το έναυσμα ενός επιπλέον εξοπλιστικού ανταγωνισμού σε κάθε γωνιά της Γης. Στις σημερινές συνθήκες της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας εξελίσσεται ένα ανεξέλεγκτο κρατικό και παρακρατικό, επίσημο κι ανεπίσημο εμπόριο οπλικών συστημάτων. Το ζήτημα επομένως αποκτά εφιαλτική διάσταση.