ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 18 Μάρτη 2001
Σελ. /32
ΔΙΕΘΝΗ
ΓΕΡΜΑΝΙΑ
«Συμμαχία εργασίας» αλλά 4.000.000 οι επίσημοι άνεργοι!

Από πρόσφατες εργατικές κινητοποιήσεις

Associated Press

Από πρόσφατες εργατικές κινητοποιήσεις
Από την εποχή της κυβέρνησης του χριστιανοδημοκράτη καγκελάριου Χέλμουτ Κολ, συγκεκριμένα από τις 25 Γενάρη 1995, λειτουργεί στη Γερμανία η λεγόμενη «Συμμαχία για την εργασία». Οπως φανερώνει ο τίτλος αυτού του οργάνου, στο οποίο αντιπροσωπεύεται η εκάστοτε κυβέρνηση, η ηγεσία των γερμανικών συνδικάτων και οι ηγέτες των διάφορων συνδέσμων της καπιταλιστικής οικονομίας, σκοπός του είναι η με «συμμαχικό» και όχι ανταγωνιστικό και μαχητικό τρόπο διευθέτηση των διαφορών μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, κατά συνέπεια η διαφύλαξη της «κοινωνικής ειρήνης»...

Οι πιο πάνω αντιπρόσωποι δεν πρόφτασαν να συνέλθουν δυο φορές επί καγκελαρίας Κολ και τον Απρίλη του 1996 η ηγεσία των συνδικάτων εγκατέλειψε το όργανο, δηλώνοντας ότι η χριστιανοδημοκρατική κυβέρνηση παίρνει μονομερή θέση υπέρ των εργοδοτών.

Ομως δεν πρόφτασε να ορκιστεί η κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ και οι συνδικαλιστικοί ηγέτες προσήλθαν με πολλές ελπίδες στην πρώτη συνεδρίαση του οργάνου, που ξαναζωντάνεψε, γιατί ο νέος καγκελάριος υποσχέθηκε ότι το ζήτημα των εκατομμυρίων ανέργων και γενικότερα των εργασιακών σχέσεων το ανακηρύσσει σε προσωπική υπόθεσή του.

Ετσι, επί καγκελαρίας Σρέντερ και στην έδρα της, πραγματοποιήθηκαν ως τώρα συνολικά έξι συνεδριάσεις της «Συμμαχίας», με τελευταία τη διήμερη (και πολύωρη) κατά το Σαββατοκύριακο 3-4 του Μάρτη.

Στο επίκεντρο πάλι το άλυτο ζήτημα της στρατιάς των (επίσημα καταγραμμένων) 4.000.000 ανέργων, που μαστίζει στις πλείστες περιπτώσεις ικανούς για εργασία και επί χρόνια στο περιθώριο σπρωγμένους ανθρώπους και αφαιρεί από τους νέους την προοπτική να μπουν στη διαδικασία της παραγωγής.

Αν και δεν αναμενόταν διαφορετικά, μετά τη συνεδρίαση, και από τις τρεις πλευρές, εκφράστηκε σχετική ικανοποίηση, αλλά στην κοινή ανακοίνωση διαπιστώνεται έλλειψη συγκεκριμένου αποτελέσματος. Περισσότερο αισιόδοξος απ' όλους υπήρξε ο καγκελάριος, που σε τηλεοπτικό σταθμό δήλωσε ότι το 2000 δημιουργήθηκαν 600.000 θέσεις εργασίας και ότι σύμφωνα με όλες τις προγνώσεις το 2001 θα προστεθούν σ' αυτές άλλες 400.000. Δήλωσε επίσης ότι ως το 2002 ο αριθμός των ανέργων θα μειωθεί κάτω από 3,5 εκατομμύρια και ως το 2005 κάτω από τα 3 εκατομμύρια.


Associated Press

Πρωθυπουργός είναι, βέβαια, και γενικές εκλογές διεξάγονται το φθινόπωρο του 2002, γι' αυτό και δεν πρέπει να παίρνει κανείς τοις μετρητοίς τις αισιόδοξες υποσχέσεις...

Ο πρόεδρος της Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας (DGB) Ντίτερ Σούλτε έχει τη γνώμη ότι η λύση του προβλήματος της ανεργίας βρίσκεται στη μείωση των υπερωριών, ώστε έτσι να εξοικονομηθούν αρκετές θέσεις για δεκάδες χιλιάδες άνεργους. Οι στατιστικές αναφέρουν ότι σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα ο συνολικός αριθμός των υπερωριών αυτό το έτος θα φτάσει τα 1,9 δισεκατομμύρια ώρες. Στη δήλωσή του ο καγκελάριος ανέφερε ότι (από την τριμερή συνάντηση) το «αδιαφιλονίκητο» συμπέρασμα είναι πως πρέπει να μειωθούν οι υπερωρίες, αλλά δεν υπήρξε συμφωνία σε ποιο βαθμό. Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων, Μ. Ρογκόβσκι, απάντησε, μετά τη συνάντηση, σε εφημερίδα του Βερολίνου γιατί οι βιομήχανοι δε θέλουν να αναφέρουν συγκεκριμένους αριθμούς: 1ον γιατί ο Σύνδεσμος δεν μπορεί να δεσμεύσει τα μέλη του, 2ον γιατί ορισμένες επιχειρήσεις χρειάζονται «επειγόντως» τις υπερωρίες, 3ον γιατί σε διεθνή σύγκριση η Γερμανία δεν έχει «ιδιαίτερα υψηλές υπερωρίες» και 4ον γιατί τα 1,9 δισ. υπερωρίες αντιστοιχούν λίγο περισσότερο από μια ώρα τη βδομάδα κατά εργαζόμενο.

Αλλες σκέψεις - άλλα μοντέλα


Στην κοινή δήλωση αναφέρεται ότι υπήρξε ομοφωνία των τριών πλευρών να στραφεί το ενδιαφέρον στην εξειδίκευση και απασχόληση των μεγαλύτερης ηλικίας ανέργων και να σταματήσει η πρακτική της πρόωρης συνταξιοδότησής τους. Επίσης ο υπουργός Εργασίας Βάλτερ Ρίστερ προτείνει, κατά περιόδους να στέλνεται για μετεκπαίδευση ένας αριθμός εργαζομένων και στη θέση τους να αναλαμβάνουν υπηρεσία άνεργοι.

Σαν πανάκεια για την αντιμετώπιση του βραχνά της ανεργίας -που είναι ιδιαίτερα ασφυχτικός στην πρώην ΓΛΔ- πλασάρονται τον τελευταίο καιρό στον Τύπο και άλλες «λύσεις», άλλα μοντέλα. Αντιγράφονται τα μοντέλα - «επιτυχίες» των Δανών και Ολλανδών καπιταλιστών. Οι δυο αυτές χώρες -ισχυρίζονται μερικές εφημερίδες του Βερολίνου- αποτελούν, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, πρότυπα αντιμετώπισης της ανεργίας. «Με ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις -γράφουν- οι δυο γείτονες (της Γερμανίας) έδειξαν δρόμους εξόδου από την αθλιότητα. Κάποτε είχαν να πολεμήσουν κι αυτοί με ποσοστό ανεργίας του 10% και πάνω. Στο μεταξύ το ποσοστό στη Δανία είναι μόλις κάτι περισσότερο από 5% και στην Ολλανδία λιγότερο από 3%».

Και πώς επιτεύχθηκε εκεί το «αξιομίμητο» θαύμα; Χρειάστηκε -γράφουν οι ίδιες εφημερίδες- να γίνουν οδυνηρές επεμβάσεις. «Στα δυο κράτη η πολιτική χρειάστηκε πρώτα να σταθεροποιήσει τα δημόσια οικονομικά, χρειάστηκε οι κοινωνικοί εταίροι να συμφωνήσουν μέτριες αυξήσεις ημερομισθίων - μισθών».

Αντιλαμβάνεται ο εργαζόμενος τις επιπτώσεις απ' αυτό στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα - στην τσέπη του οικογενειάρχη. Αλλά ας μην παραπονιούνται και τόσο πολύ οι Γερμανοί καπιταλιστές. Γιατί, όπως βεβαιώνει ο ερευνητής της αγοράς εργασίας Κνουτ Εμεριχ (από τη Νυρεμβέργη), στο κεφάλαιο της σταθεροποίησης των δημόσιων οικονομικών και της μέτριας αύξησης των αμοιβών «εμείς οι Γερμανοί είμαστε σε καλό δρόμο».

Αλλά Ολλανδοί και Δανοί καπιταλιστές έχουν και άλλα μυστικά, μας λένε οι Γερμανοί δημοσιογράφοι. Οι Ολλανδοί πχ «ανακατανέμουν» την εργασία, κάθε τρίτο τζοπ (εργασιακή θέση) είναι απλώς «θέση μερικής εργασίας». Επιπλέον πολλές θέσεις εργασίας έχουν ορισμένη προθεσμία. Ακόμα πιο «ριζοσπαστικοί» είναι οι Δανοί, όπου οι καπιταλιστές «ανέκαθεν» δε γνωρίζουν ούτε χρονικές προδιαγραφές εργασίας με νόμο, ούτε κρατική προστασία κατά των απολύσεων. Εκεί δεν υπάρχουν σχεδόν περιορισμοί στην υπογραφή συμφωνιών εργασίας για περιορισμένο χρόνο, ούτε για την πρόσληψη δανεισμένων εργατών.

Διάσκεψη Κορυφής στη Στοκχόλμη

Ανεξάρτητα από την πλήρη απομίμηση των δύο αυτών μοντέλων -γιατί μερική απομίμηση εφαρμόζεται ήδη κατά τον Κνουτ Εμεριχ- η «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» (3/4 Μάρτη) βεβαιώνει ότι έχει στην κατοχή της κυβερνητικό έγγραφο, από το οποίο προκύπτει η θέση που θα υποστηρίξει ο καγκελάριος Σρέντερ στη Διάσκεψη Κορυφής στη Στοκχόλμη στις 22-24 Μάρτη.

Στη διάσκεψη αυτή -πληροφορεί η εφημερίδα- θα υπάρξει σφοδρή διαφωνία σχετικά με τους στόχους της απασχόλησης «με ενδεχόμενα πάρα πολύ ανεπιθύμητες συνέπειες για τη διοίκηση Σρέντερ». Ο λόγος γι' αυτό είναι ότι η σουηδική προεδρία, αλλά προπάντων η Γαλλία θέλουν να καθορίσουν για το διάστημα ως το 2005 ένα ποσοστό απασχόλησης (στην ΕΕ) κατά μέσο όρο 67% (για τις γυναίκες 57%). Ομως στη Γερμανία το ποσοστό αυτό ήταν το 1999 64,8% (για τις γυναίκες 56,9%) και η Πορτογαλία είχε σαν στόχο για το 2010 γενικό ποσοστό απασχόλησης 70% (για τις γυναίκες 60%).

Αλλά μια και το 2002 θα γίνουν γενικές εκλογές στη Γερμανία, ο καγκελάριος δε θέλει να δεσμευτεί στη Στοκχόλμη με συγκεκριμένο ποσοστό απασχόλησης. «Δεν το θέλει -κατά την εφημερίδα- και για να μη δεσμευτεί σε πληρωμή ανέργων στην Πορτογαλία ή την Ελλάδα».

Πάντως στη Στοκχόλμη ο καγκελάριος, αν μη τι άλλο, θα προσπαθήσει να τεθεί επικεφαλής των εκσυγχρονιστών στον τομέα της προαγωγής της βιοτεχνολογίας και των βιολογικών επιστημών μέσα στην ΕΕ, στον αγώνα δρόμου με τις ΗΠΑ «για την τεχνολογική επικυριαρχία στον κόσμο». Ομως για να τελειώνουμε από εκεί που αρχίσαμε από τη λεγόμενη «Συμμαχία για την εργασία», όσο οι ρεφορμιστικές ηγεσίες των συνδικάτων αρκούνται σε «μέτριες αυξήσεις» των ημερομισθίων και μισθών και όσο το ποσοστό των ανέργων δε μειώνεται, τόσο περισσότεροι εργαζόμενοι και άνεργοι θα εγκαταλείπουν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, με αποτέλεσμα το αδυνάτισμα της μαχητικότητας και αποτελεσματικότητας του συνδικαλιστικού κινήματος.


Θ. ΒΟΡΕΙΟΣ


ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Προετοιμασία μαχητικών κινητοποιήσεων

Από τις 5 μέχρι τις 7 Απρίλη θα πραγματοποιηθεί μία ύψιστης σημασίας συνάντηση των υπουργών Οικονομικών και Εμπορίου, καθώς και ομάδων εργασίας των υπουργείων Εξωτερικών των αμερικανικών κρατών, όπου θα καθοριστούν οι κεντρικοί άξονες της λεγόμενης Ζώνης Ελευθέρου Εμπορίου της Αμερικής (ALCA)

Ενόψει αυτής της συνάντησης, το λαϊκό μαζικό κίνημα της Αργεντινής προετοιμάζει μαζικές κινητοποιήσεις. Ετσι, τα συνδικάτα της χώρας κήρυξαν γενική απεργία για τις 5 και 6 Απρίλη, ενώ ταυτόχρονα θα προχωρήσουν σε αποκλεισμούς εθνικών οδών.

Τις μέρες της συνάντησης θα βγούνε στο δρόμο οι δύο Συνομοσπονδίες Εργατών της Αργεντινής, η Συνομοσπονδία των Αργεντινών Εργαζομένων (CTA) και η Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας (CGT). Ακόμα, τις κινητοποιήσεις θα στηρίξουν οι μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες μέσα από τη συνδικαλιστική τους οργάνωση APYME, η Αγροτική Ομοσπονδία της Αργεντινής, σπουδαστές και φοιτητές μέσα από την Πανεπιστημιακή Ομοσπονδία Αργεντινής, ενώ το «παρών» θα δώσουν και ομάδες που πρωταγωνίστησαν στις κινητοποιήσεις στο Μπουένος Αϊρες με την ευκαιρία των διαμαρτυριών στην Πράγα τον περασμένο Σεπτέμβρη, όπως το ATTAC Αργεντινής, το Δίκτυο Επαγρύπνηση κατά των Μεταλλαγμένων Προϊόντων, καθώς και η οργάνωση Διάλογος 2000.

Ακόμα, σημαντική θα είναι και η συμμετοχή της υπόλοιπης Λατινικής Αμερικής, κυρίως από τις χώρες του MERCOSUR. Διάφορες πολιτικές, συνδικαλιστικές, κοινωνικές και θρησκευτικές οργανώσεις από τη Βραζιλία, τη Χιλή, την Ουρουγουάη, την Παραγουάη και τη Βολιβία εκδήλωσαν την πρόθεσή τους να συμμετάσχουν σε αυτές τις κινητοποιήσεις.

Η εν λόγω συνάντηση είναι πολύ σημαντική γιατί εκεί θα καθοριστεί η γραμμή πλεύσης και ό,τι αποφασιστεί στο Μπουένος Αϊρες, θα υπογράψουν, 15 μέρες μετά, οι Πρόεδροι στη Συνάντηση Κορυφής των Αμερικανικών Κρατών, που θα πραγματοποιηθεί στο Κεμπέκ του Καναδά. Στην ουσία, δεν πρόκειται παρά για την επιβεβαίωση της οικονομικής, πολιτικής, στρατιωτικής και πολιτιστικής βορειοαμερικανικής ηγεμονίας, σε μία περιοχή που οι ΗΠΑ θεωρούσαν πάντα δική τους. Αναφερόμενος στην ALCA, ο κομμουνιστής Χούλιο Γκαμπίνα, καθηγητής του Πανεπιστημίου Ροσάριο και μέλος του Ακαδημαϊκού Συμβουλίου της Ατάκ Αργεντινής σημειώνει: «Η ALCA είναι μία στρατηγική που συνδέεται με άλλες βορειοαμερικανικές πρωτοβουλίες που εμπλέκουν τις κυβερνήσεις των χωρών μας π.χ. στην απομόνωση της Κούβας και στην κατάσταση που δημιουργεί το γνωστό "Σχέδιο Κολομβία". Οι συμφωνίες ένταξης φέρουν τη σφραγίδα της ηγεμονίας της νεοφιλελεύθερης σκέψης που διαποτίζει την εμπειρία των πιο πρόσφατων συμφωνιών, όπως η περίπτωση του MERCOSUR, ή παλαιότερα η Κοινή Κεντροαμερικανική Αγορά και η Κοινότητα των Εθνών των Ανδεων. Ολες αυτές οι συμφωνίες εμπεριέχουν ένα σημαντικό βαθμό αντίφασης με τις προσδοκίες της στρατηγικής των ΗΠΑ, ταυτόχρονα όμως βρίσκονται πολύ μακριά από το να εκφράσουν αντίθετα συμφέροντα. Οι συμφωνίες έχουν διαμορφωθεί σύμφωνα με τις κυρίαρχες πολιτικές και αποτελούν έναν κατάλληλο μηχανισμό για να ευνοηθεί η εισροή των πιο συγκεντρωμένων κεφαλαίων των χωρών - μελών σε κάθε συμφωνία ένταξης. Και φυσικά οι εργαζόμενοι και άλλα κοινωνικά στρώματα βρίσκονται πολύ μακριά από το να απολαμβάνουν οφέλη από τους μηχανισμούς περιφερειακής ένταξης».

Από την πλευρά της η κυβέρνηση του Φερνάντο ντε λα Ρούα φαίνεται αποφασισμένη να συμμετάσχει στη βορειοαμερικανική πρωτοβουλία της ALCA, άλλωστε τάχθηκε στο πλευρό των ΗΠΑ και με την ψήφο της ενάντια στην Κούβα στον ΟΗΕ, ενώ δεν προβάλει καμία αντίθεση στο «Σχέδιο Κολομβία» που επεξεργάστηκε το Πεντάγωνο. Ολα αυτά δείχνουν προς τα πού πηγαίνει η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση του ντε λα Ρούα, που απλά συνεχίζει και εμβαθύνει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης του Κάρλος Μένεμ.

Η κραυγή «Δουλιά και Δικαιοσύνη», που κυριάρχησε στις πολλαπλές δυναμικές κινητοποιήσεις του λαϊκού κινήματος της Αργεντινής κατά τη διάρκεια ολόκληρου του μήνα Φλεβάρη, δεν έχει κοπάσει και ο λαός της Αργεντινής είναι αποφασισμένος να συνεχίσει ακόμα πιο μαχητικά, αφού και τα προγνωστικά του ΔΝΤ είναι άκρως ανησυχητικά. Σύμφωνα, λοιπόν, με το ΔΝΤ, το ποσοστό της ανεργίας στην Αργεντινή δε θα πέσει αυτόν τον χρόνο κάτω από το 14%, ενώ η σημερινή κυβέρνηση θα ολοκληρώσει τη θητεία της το 2003 με αυξημένο το εξωτερικό χρέος, που, σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΔΝΤ, θα ανέρχεται στα 170.000.000.000 δολάρια!

«Δε θα τους αφήσουμε να μας αρπάξουν τα δικαιώματά μας ως εργαζόμενοι και θα τούς δώσουμε να καταλάβουν στους δρόμους του Μπουένος Αϊρες, πως ένας άλλος κόσμος, διαφορετικός από αυτόν της διεθνικής παγκοσμιοποίησης, είναι δυνατός» λέει με έμφαση ο Γενικός Γραμματέας της Συνομοσπονδίας των Αργεντινών Εργαζομένων (CTA), Βίκτορ Μεντιμπίλ.


Γ. ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ