Το «σιδηρούν παραπέτασμα» - τον ψυχροπολεμικό και γελοίο αυτό όρο - ξέθαψαν οι υπεύθυνοι της εκπομπής «Βρες τη φράση» και σερβίρισαν, ξινισμένο και εμετικό, το μεσημέρι της 28 του Φλεβάρη, γύρω στις μία και μισή στο ΜΕΓΚΑ. Δυστυχώς γι' αυτούς, οι τέσσερις νεαροί αγνοούσαν την ύπαρξη του μακαρθικού αυτού όρου. Και την άγνοιά τους την... πλήρωσαν με χαμηλό σκορ-ποσό, στο παιχνίδι.

Εξοργίστηκα, διαπιστώνοντας για πολλοστή φορά πως χρησιμοποιούν τη δύναμη της τηλεόρασης οι σκοταδιστές για να διαστρεβλώσουν και να διαστρέψουν τη σκέψη του τηλεθεατή, ιδιαίτερα της νεολαίας, αφού το παιχνίδι «βρες τη φράση» απευθύνεται σε νεαρό κόσμο.

Ωρες ώρες χάνω την ψυχραιμία μου και τους καλούς μου τρόπους παρακολουθώντας την αντικομμουνιστική υστερία ορισμένων καλοπληρωμένων λακέδων του ιμπεριαλισμού και μου 'ρχεται να βρίσω, να τους φτύσω.

Σήμερα μονάχα ο «Ρ» μας λέει και γράφει την αλήθεια, προς τιμήν του μόνο ο «Ρ» ασχολείται με τα βάσανα και τον καημό του εργαζόμενου, του αγρότη, του συνταξιούχου, του νεολαίου. Αυτών δηλαδή που βλέπουν τη ζωή και τους κόπους τους να καταληστεύονται ξεδιάντροπα, στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των άλλων περίτεχνων αλλά και απλοϊκών πολλές φορές αιτιολογιών, που χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν το αντιλαϊκό μέρος τους οι κυβερνώντες και οι υποστηρικτές και παρατρεχάμενοί τους.

Με την ευκαιρία, θέλω να παρατηρήσω ότι η εφημερίδα μας έχει κάνει μεγάλο άλμα, μετά το 16ο Συνέδριο. Τόσο ο καθημερινός όσο και ο Κυριακάτικος «Ριζοσπάστης» έχουν σχεδόν αλλάξει όψη. Μικρότερα κείμενα, έξυπνοι αγωνιστικοί τίτλοι, νέες σελίδες, περισσότερα θέματα και όχι μονάχα «γκρινιάρικα», αφού και η χαρά και ο ανθρώπινος καθημερινός ήχος έχουν παρεισφρήσει στις σελίδες του «Ρ», πλάι στην ιδεολογία, στον αγωνιστικό παλμό κλπ.

Νιώθω ικανοποίηση και περηφάνια που ο «Ρ» - η δική μου εφημερίδα, το καθημερινό «Φως που καίει» - βελτιώνεται μέρα τη μέρα. Είμαι βέβαιη ότι με τις εξορμήσεις θα βελτιώνεται σταθερά και η κυκλοφορία του.

Εχω την ατυχία στην Ελλάδα των εκσυγχρονιστών να είμαι χαμηλοσυνταξιούχος, βλέπετε η εκσυγχρονισμένη ισχυρή Ελλάδα και συντάξεις πείνας πάνε μαζί, μας γράφει ο Γ. Μυλωνάς, πρόεδρος του Σωματείου Συνταξιούχων ΙΚΑ Ζωγράφου, που μας γράφει για το μπάχαλο με την πληρωμή των συντάξεων και καταλήγει: «Ντροπή ξεφτίλες πράγματα!».

ΜΑΡΙΑ ΚΑΣΗ: Στο φύλο της 17.2.2001, σελ. 12, διάβασα για τα καταστήματα «Καρφούρ» που απαιτούν από τους υπαλλήλους τους να ντυθούν μασκαράδες. Θυμήθηκα, λοιπόν, την περίπτωση υπαλλήλων του Δήμου Πειραιά επί χούντας, που ο τότε Δήμαρχος Αρ. Σκυλίτσης υποχρέωσε ορισμένους να φορέσουν ένα ντόμινο (κάτι σαν ράσο χρωματιστό) και να ακολουθούν μια καρναβαλίστικη φιέστα στους κεντρικούς δρόμους του Πειραιά. Κάτω από βροχή παρέλασαν στους δρόμους με αποτέλεσμα να ξεβάψουν αυτά τα ρασοντύματα στο κοστούμι τους και να καταστραφούν (τα κανονικά κοστούμια!)... Ακόμα θυμάμαι ανάμεσα στα θύματα με τα κατεστραμμένα κοστούμια ήτανε και ένας υπάλληλος «οπαδός» του Σκυλίτση... και έπεσε πολύ γέλιο για τη ζημιά που έπαθε.

ΝΤΑΜΠΙΚΗΣ ΝΙΚΟΣ, Λάρισα. Παρακολούθησα με προσοχή τη συνέντευξη Τύπου της σ. Παπαρήγα στον Τύπο για την Κοινωνική Ασφάλιση, τόσο από τη ζωντανή μετάδοση της ΝΕΤ όσο και από το «Ριζοσπάστη». Εκείνο που ήθελα να παρατηρήσω είναι ότι στην προβολή και δημοσίευση στο «Ρ» παραμελείται η σειρά και η δεοντολογία της συνέντευξης. Δηλαδή: Συνήθως σε όλες τις συνεντεύξεις όλων των εφημερίδων ακολουθείται η σειρά και η ταχτική με την οποία κάθε φορά διεξάγεται κάθε συνέντευξη. Ερώτηση δημοσιογράφου και ποια εφημερίδα εκπροσωπεί και ακολουθούν οι απαντήσεις σε κάθε ερώτηση. Εδώ παρατηρείται μια γενίκευση όλης της συνέντευξης στην οποία μερικές φορές δε γνωρίζεις ποιος ρωτάει και τι ρωτάει. Εχω την εντύπωση ότι πρέπει να είμαστε πιο συγκεκριμένοι και ακριβείς στη δημοσίευση, γιατί δεν είναι σε θέση όλοι οι αναγνώστες να αποκρυσταλλώνουν γνώμη σαφή.

Με επιστολή του ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑΚΗΣ, από τους Δρακαίους Σάμου, συνταξιούχος συγγραφέας, Πετρούπολη, επανέρχεται, όπως αναφέρει, στην υπόθεση των Σαϊτανιών, Μεγάλο και Μικρό, με ένα έγγραφο - ντοκουμέντο. Μέγα σκάνδαλο για τους «προστάτες» των Σαϊτανιών και τονίζει: Τα Σαϊτάνια είναι μια τοποθεσία της Δυτικής Σάμου ανάμεσα στα χωριά Δρακαίους και Κοσμαδαίους. Το 1975 οι Κοινότητες Δρακαίων, Κοσμαδαίων, Καλλιθέας, ο Δήμος Καρλοβάσου, καθώς και ο τότε βουλευτής του νομού μας Ζαχαρίας Κράτσας έστειλαν υπομνήματα προς τη Νομαρχία μας για διάνοιξη αυτοκινητοδρόμου Δρακαίων - Καρλοβάσου διά μέσου Σαϊτανιών. Διαδρομής 11 χιλιομέτρων για επικοινωνία των χωριών μας με την Κωμόπολη Καρλόβασι. Εγκρίθηκε το αίτημά μας. Εγινε σχέδιο χάραξης και ξεκίνησαν οι εργασίες μετ' εμποδίων. Το 1980 τα Σαϊτάνια κηρύχτηκαν με Προεδρικό Διάταγμα Α` ζώνη προστασίας περιβάλλοντος, βιότοπος κλπ.

Η διάνοιξη όμως συνεχιζόταν μέχρι το 1995 και είχε φτάσει στη θέση Χαλκιά πριν το Μεγάλο Σαϊτάνι. Και η Νομαρχία της Σάμου απαγόρευσε ξαφνικά τη συνέχιση της διάνοιξης. Κλείνοντας έτσι τη μοναδική κοντινή διαδρομή μας προς το Καρλόβασι από τον προ αιώνων διαμορφωμένο δημόσιο δρόμο μας. Στο μεταξύ κάποιοι από τους έχοντες και κατέχοντες, εκτός περιοχής, αγόρασαν γη και έχτισαν βίλες και στα δύο Σαϊτάνια. Ομως το πιο σκανδαλώδες και παρανοϊκό για τους εμπλεκόμενους σ' αυτά τα τεκταινόμενα είναι ότι: Εκτός από τις βίλες που επέτρεψαν να χτιστούν, ανέχτηκαν επί πολλά χρόνια Πεδίο Βολής Βαρέων Οπλων του Στρατού μέχρι το 1996. Ετσι βομβαρδιζόταν η περιοχή του Μεγάλου Σεϊτανιού με βόμβες που θέριζαν δέντρα, θάμνους και ζωάκια της φύσης.

Κι ενώ γίνονταν όλα αυτά στα Σαϊτάνια, οι αρμόδιοι του κράτους και της Νομαρχίας απαγόρευαν σε μας τους ντόπιους γηγενείς το πέρασμά μας από τον τόπο που ζούσαμε και πορευόμασταν πάππου προς πάππου, επικοινωνώντας με το Καρλόβασι. Και μας ανάγκασαν σε μια αντίστροφη διαδρομή των 100 χιλιομέτρων πήγαινε - έλα μέσω Μαραθόκαμπου προς το Καρλόβασι. Κάνοντας έτσι, αφόρητη την επιβίωσή μας. Και άρχισε η φυγή κι ερήμωσε το χωριό μας. Από 60 μαθητές που είχαμε στους Δρακαίους, έχουμε σήμερα μόνο τρεις στο σχολειό μας. Απερίγραπτα δεινά, λόγω της απαγόρευσης της κοντινής διαδρομής μας, υπέστησαν οι χωριανοί. Κάθε έκτακτο περιστατικό ασθένειας στους Δρακαίους, ίσον θάνατος. Μεγάλο έγκλημα απάνθρωπο και αντεθνικό αυτό που έγινε στο χωριό μας. Η ερήμωση ενός ακριτικού χωριού ανοίγει μια Κερκόπορτα στα σύνορα της πατρίδας.