ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 18 Φλεβάρη 2017
Σελ. /24
Δαιμόνια καινά και... κενά

Προχωρεί ο διάλογος για τις Θέσεις του 20ού Συνεδρίου. Ωστόσο, η συζήτηση ενίοτε μετατοπίζεται από τις Θέσεις και πάει σε ζητήματα που φάνταζαν λυμένα για τους κομμουνιστές. Για συντομία θα αναφερθώ επιγραμματικά.

Ποια η συνεισφορά του Προγράμματος του 19ου Συνεδρίου;

Α) Προσδιόρισε για άλλη μια φορά το χαρακτήρα της επανάστασης ως σοσιαλιστικής.

1) Σωστά, αφού η επανάσταση είναι κοινωνική διαδικασία ανατροπής μιας τάξης από μια άλλη ώστε να οικοδομήσει τη δική της εξουσία, με δικό της διοικητικό μηχανισμό και σχέσεις παραγωγής. Δεν είναι απλώς μια μαζική εξέγερση και κατάληψη κυβερνητικών κτιρίων. Kαι εφόσον το κράτος είναι όργανο δικτατορίας μίας (και μόνο μίας) τάξης πάνω στην άλλη, μπορούν να υπάρξουν μεταβατικά στάδια προς το σοσιαλισμό; ΟΧΙ.

2) Το αστικό κράτος είναι όργανο της αστικής τάξης και εμπλέκεται ενεργητικά στην αναπαραγωγή του καπιταλισμού, όχι μόνο με μέσα καταστολής αλλά και με παρέμβαση στην οικονομία. Το κοινοβούλιο είναι θεσμός (ένας από τους πολλούς) του αστικού κράτους. Επομένως, αν οι εκλογές διαμορφώσουν φιλολαϊκή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θα αλλάξει η φύση του αστικού κράτους; ΟΧΙ, θα συνεχίσει να υπηρετεί τους αστούς παρά τις προθέσεις των κυβερνώντων.

3) Επομένως, μπορεί να υπάρξει μεταβατική κυβέρνηση προς το σοσιαλισμό με βάση το κοινοβούλιο; ΟΧΙ.

4) Σωστά το ΚΚΕ αρνήθηκε τη διερευνητική εντολή το 2012; ΝΑΙ, για να μη διαμορφώσει κοινοβουλευτικές αυταπάτες.

5) Σωστά απάλειψε το 19ο Συνέδριο την παράγραφο του προηγούμενου Προγράμματος περί πιθανότητας κυβέρνησης του ΑΑΔΜ (όχι του ΚΚΕ) με βάση το κοινοβούλιο; ΝΑΙ.

6) Τότε, γιατί το ΚΚΕ παίρνει μέρος στις εκλογές; Επειδή οι εκλογές και το κοινοβούλιο παραμένουν ένα μέσο δημόσιας προβολής (όχι το μοναδικό, και όχι το κύριο) των θέσεών του.

7) Και πώς θα γίνει το επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό; Με μορφές οργάνωσης που θα προκύψουν από την αυτενέργεια της εργατικής τάξης, έξω από τους θεσμούς του αστικού κράτους, και με τους κομμουνιστές πρωτοπόρους μέσα σε αυτές. Αυτές θα αναπτυχθούν μέσα στον καπιταλισμό, θα συγκρουστούν με το αστικό κράτος και θα το αντικαταστήσουν ως η νέα εργατική εξουσία. Μόνο έτσι.

Β) Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; Μια απλή στρατιωτική επέμβαση; ΟΧΙ, είναι ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός στη φάση διεθνοποίησης του κεφαλαίου.

1) Επομένως, γιατί κάποιοι επιμένουν ότι η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι πλατιά, ενώ η πάλη ενάντια στα μονοπώλια (την ουσία του πρώτου) είναι στενή;

2) Εφόσον ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι πόλεμος δύο καπιταλιστικών χωρών για τον έλεγχο των αγορών, έχει σημασία ποια επιτίθεται πρώτη; ΟΧΙ, ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός και για τις δύο. Επομένως, γιατί κάποιοι δέχονται τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα ενός επιθετικού πολέμου και αμφιβάλλουν για το χαρακτήρα ενός αμυντικού;

3) Τελικά, είμαστε διεθνιστές ή πατριώτες; Είμαστε και τα δύο, ενοποιώντας τα με ταξικό εργατικό περιεχόμενο. Επομένως, γιατί να είμαστε λιγότερο πατριώτες επειδή δεν δεχόμαστε τις ψευτιές του αστικού πατριωτισμού περί «υπεράσπισης της πατρίδας (τους)»; (βλ. των καπιταλιστικών κερδών).

Γ) Τι είναι η Λαϊκή Συμμαχία; Η κοινωνική σχέση της εργατικής τάξης με τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, ώστε να συγκεντρωθούν δυνάμεις για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

1) Τι ήταν το ΑΑΔΜ; Το ίδιο. Γιατί άλλαξε όνομα; Για να αποσαφηνιστεί ο ταξικός του χαρακτήρας και να μη συγχέεται με τα μέτωπα πάλης. Επομένως, γιατί κάποιοι επιμένουν στη θεωρία της «αλλαγής στρατηγικής» μετά το 19ο Συνέδριο λόγω αλλαγής ονόματος;

2) Η Λαϊκή Συμμαχία απαξιώνει ζητήματα δημοκρατίας; ΟΧΙ, απλώς δεν υπάρχει αταξική δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι μία από τις δύο πλευρές της εξουσίας και σημαίνει ελευθερία κινήσεων της άρχουσας τάξης. Η άλλη είναι η δικτατορία και σημαίνει περιορισμό της καταπιεζόμενης τάξης, ανεξάρτητα αν γίνονται εκλογές ή όχι. Επομένως, γιατί κάποιοι επιμένουν στη θεωρία της «απαξίωσης» λόγω της απάλειψης του Δ (Δημοκρατικό) από το όνομα;

3) Οπότε, συγκαλυμμένη κοινοβουλευτική και ανοιχτή φασιστική ή στρατιωτική δικτατορία είναι οι δύο μορφές της αστικής εξουσίας. Γιατί η Λαϊκή Συμμαχία να ισχύει στην πρώτη περίπτωση και όχι στη δεύτερη;

4) Γιατί κάποιοι επιμένουν στον αφορισμό της Συμφωνίας της Βάρκιζας (σωστά), αλλά ξεχνούν τις Συμφωνίες της Καζέρτας και του Λιβάνου; Μήπως επειδή οι δύο τελευταίες προετοίμασαν το έδαφος για την πρώτη; Και επειδή θέλουν να συνδυάσουν τη δουλειά στο κίνημα με αυταπάτες για τμήματα της αστικής τάξης και δυνατότητες λύσης εκ των άνω;

Δ) Τι είναι το Κόμμα Νέου Τύπου; Το λενινιστικό Κόμμα της εργατικής τάξης με επαναστατική στρατηγική και τακτική. Η τακτική είναι η ευέλικτη εφαρμογή της επαναστατικής στρατηγικής ανάλογα με τις συνθήκες, όχι για να υποταχθεί σε αυτές αλλά για να τις αλλάξει.

1) Τι είναι το Κόμμα Παντός Καιρού; Ενα σύνθημα ζύμωσης ώστε το ελληνικό Κόμμα Νέου Τύπου, το ΚΚΕ, να είναι έτοιμο να μεταβάλει την τακτική του ανάλογα με τις στροφές της ταξικής πάλης.

2) Υπάρχει αντίθεση μεταξύ των δύο όρων; Προφανώς ΟΧΙ. Ο δεύτερος υποτάσσεται στον πρώτο. Από πού κι ως πού κάποιοι ανακάλυψαν «συνωμοσία» για μετατροπή του επαναστατικού Κόμματος Νέου Τύπου σε «οπορτουνιστικό» Κόμμα Παντός Καιρού που αλλάζει τη στρατηγική του ανάλογα με τις συνθήκες; Μήπως γιατί χρειάζονται μια δικαιολογία για να καταψηφίσουν τις Θέσεις; Και επειδή έχουν βαθύτερες διαφωνίες που δεν ομολογούν; Και για να μπάσουν «δαιμόνια καινά» αλλά και κενά περιεχομένου, ώστε να σπείρουν σύγχυση στις γραμμές μας;

3) Πώς γίνεται κανείς μέλος του επαναστατικού Κόμματος; Πρωτίστως αποδέχεται το Πρόγραμμά του. Και αν είναι ήδη μέλος αλλά διαφωνεί δηλωμένα με το Πρόγραμμα και παραμένει μέλος, ελπίζοντας ότι το Πρόγραμμα θα αλλάξει; Ποια πρέπει να είναι τότε η στάση του Κόμματος απέναντί του; Και αν εκείνος μου κάνει την «παραχώρηση» να μη με θεωρεί εχθρό του επειδή εγώ υπερψήφισα τις Θέσεις ενώ εκείνος καταψήφισε, εγώ δε θα του κάνω την παραχώρηση να μη χαρακτηρίσω την ιδεολογικοπολιτική του συγκρότηση ως επισφαλή.

Γιατί αναφέρθηκα στις παραπάνω αναμφισβήτητες (όπως νόμιζα) αλήθειες; Γιατί αφορούν ζητήματα που μπαίνουν και ξαναμπαίνουν. Ενίοτε νομίζω πως βρίσκομαι στον προσυνεδριακό του 19ου και όχι του 20ού Συνεδρίου. Και παλιότερα, στις πρώτες εκτιμήσεις λίγο μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού. Η ζωή όμως προχώρησε, μαζί και το Κόμμα.

Τελικά, γιατί συναντάμε δυσκολίες στην προώθηση του επαναστατικού μας Προγράμματος στις μάζες; Επειδή τους επηρεάζει τόσο πολύ η αστική ιδεολογία; `Η επειδή ένα μεγάλο μέρος του Κόμματος δεν καθοδηγείται από το Πρόγραμμα, αλλά από τις λαθεμένες αντιλήψεις του παρελθόντος;

Καλή επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου μας. Και καλή επιτυχία στην ενιαία υλοποίηση των αποφάσεών του από όλους. Εξάλλου, το Καταστατικό μας έχει προνοήσει και για τα μέτρα περιφρούρησής του.


Κώστας Τσιναρίδης
ΚΟΒ Συκεών Θεσσαλονίκης

Για τη νεολαία

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Θέλω να σταθώ στο ζήτημα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, έτσι όπως εκφράζεται αυτό το καθήκον στους χώρους της νεολαίας και συγκεκριμένα στα ΤΕΙ, στη σχέση Κόμματος - κινήματος καθώς και στο ζήτημα του πολιτισμού.

Ανασύνταξη δεν σημαίνει μόνο αύξηση του ποσοστού της εργατικής τάξης και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων που συμμετέχουν στο κίνημα. Κυρίως έχει να κάνει με το περιεχόμενο που παίρνει κάθε φορά ο αγώνας, το πώς συνδέεται το μεμονωμένο κάθε φορά πρόβλημα με την αιτία που δημιουργεί όλα τα προβλήματα, το καπιταλιστικό σύστημα, το πώς αποκτά δηλαδή κάθε αγωνιστική διεργασία αντικαπιταλιστικά - αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά. Δεν είναι πάντα εύκολο να δουλεύουμε σε αυτήν την κατεύθυνση, ειδικά μέσα στην καθημερινότητα, που προκύπτουν ένα σωρό ζητήματα σε επίπεδο συλλόγου που πρέπει άμεσα να λύσεις.

Πρέπει, λοιπόν, να γίνουμε πιο ικανοί στο σύνολο του δυναμικού μας, στο να ξεσηκώνουμε αγωνιστικό κλίμα πατώντας στο πιο μικρό και φαινομενικά ασήμαντο πρόβλημα, να δίνουμε μάχη με τον συμβιβασμό και τη μοιρολατρία, ειδικά στους χώρους της νεολαίας που κυριαρχεί ο συμβιβασμός και οι μειωμένες απαιτήσεις, η λογική του «έτσι είναι τα πράγματα, δεν αλλάζει τίποτα». Χρειάζεται να γίνει συνείδηση όλων ότι έχει ανέβει η απαίτηση, έχει γίνει πιο σύνθετο το να απαντήσεις ζητήματα προκειμένου να κινητοποιήσεις ακόμα και στα πλαίσια του συλλόγου. Φαίνεται πως βοηθάει να φέρνεις παραδείγματα από αγωνιστικούς συλλόγους, πώς διεκδίκησαν και κατάφεραν ένα σωρό κατακτήσεις αλλά και με βάση την πείρα συνολικά του εργατικού κινήματος (π.χ. η κατάκτηση του οκτάωρου). Ολα αυτά δεν είναι υπόθεση μόνο του ενός συντρόφου που μπορεί να είναι εκλεγμένος στο ΔΣ της σχολής του ή σε κάποια επιτροπή αγώνα. Προφανώς αυτός πρέπει να πρωτοστατεί, αλλά συνολικά οι κομμουνιστές μέσα στο χώρο πρέπει να ξεχωρίζουν ως αγωνιστές.

Οταν λοιπόν λέμε σωστά ότι το Κόμμα καθοδηγεί το κίνημα, εννοούμε ότι μέσα από τα μέλη του Κόμματος ζυμώνεται η κατεύθυνση και η γραμμή πάλης στις διάφορες δομές. Είναι ανάγκη όμως να υπάρξει πιο ουσιαστική μέριμνα από τα ίδια τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ για το πώς καθοδηγούμε το κίνημα, πώς δουλεύουμε στην κατεύθυνση ανασύνταξης, πώς το εντάσσουμε στο σχεδιασμό μας. Για παράδειγμα, πρέπει τα όργανα να συνεδριάζουν πριν από κάποια αγωνιστική διεργασία που ετοιμάζεται (από μια γενική συνέλευση μέχρι μια απεργιακή μάχη) και να συζητάνε για τη γραμμή και τα επιχειρήματα, τις αιχμές που θέλουμε να βάλουμε κάθε φορά, ανάλογα και με τον κάθε χώρο και τις αντιλήψεις που κυριαρχούν.

Τέλος, όσον αφορά το ζήτημα του πολιτισμού, ως Κόμμα έχουμε υπεροχή, έχουν γίνει πολλά βήματα στην αναβάθμισή του, από το καλλιτεχνικό πρόγραμμα στο κεντρικό Φεστιβάλ μέχρι και διάφορες εκδηλώσεις που κάνουμε κατά καιρούς που είναι πολύ προσεγμένες. Επίσης, θετική είναι η προσπάθεια που γίνεται για τη μελέτη σοβιετικών συνθετών, κομμουνιστών ποιητών κ.ά. Θεωρώ όμως ότι πολλές φορές υποτιμούνται αυτές οι επεξεργασίες του Κόμματος στο όνομα τού έχουμε πολλά να κάνουμε. Στην πραγματικότητα, όμως ένας κομμουνιστής δεν γίνεται να μην ασχολείται με τη μουσική, το θέατρο, την ποίηση. Αλλωστε, πώς αλλιώς θα περιγράψεις με απλότητα το πώς λειτουργεί το καπιταλιστικό σύστημα, από την «τραμπάλα» του Μπρεχτ, ή πώς καλύτερα θα νιώσεις την αισιοδοξία που υπήρχε στη μάχη του Λένινγκραντ αν δεν ακούσεις την 7η Συμφωνία του Σοστακόβιτς; Τέτοιους καλλιτέχνες γεννάει η ιδεολογία μας και η πίστη στο μεγάλο καθήκον που θα φέρουμε εις πέρας.


Εύα Κουφαλάκου
Περιφερειακό Συμβούλιο ΤΕΙ Αττικής της ΚΝΕ

Με αισιοδοξία, μπροστά

Θα ήθελα να κάνω κάποιες σκέψεις, όσο είναι δυνατόν πιο συνοπτικά, που κατά τη γνώμη μου θα συνέβαλαν στη βελτίωση της δράσης και της λειτουργίας του Κόμματός μας και την αύξηση της πολιτικής επιρροής του στα λαϊκά στρώματα .

1. Δεν πρέπει να αφήσουμε αναξιοποίητο το κοινωνικό περιεχόμενο του χριστιανισμού.

Να τον αντιμετωπίσουμε ως ιστορικό κοινωνικό φαινόμενο, αξιοποιώντας τις πηγές μας και τη σχετική βιβλιογραφία, απομονώνοντας και κριτικάροντας το μεταφυσικό του περιεχόμενο. Να αποκαλύψουμε την υποκριτική διαχρονικά στάση της κάθε φορά ηγετικής εκκλησιαστικής ομάδας που αξιοποιεί το μεταφυσικό του περιεχόμενο στην κατεύθυνση στήριξης των εκμεταλλευτικών συστημάτων.

2. Χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο της εξάρτησης, ειδικά στη νεολαία, με μεγαλύτερη προσοχή και σοβαρότητα.

Η ηλεκτρονική εξάρτηση (διαδίκτυο, κινητά, τηλεόραση κ.λπ.) προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά από ό,τι υπολογίζουμε σε βάθος χρόνου και σε όλα τα επίπεδα (τρόπου σκέψης, γνώσης, απώλεια δημιουργικού χρόνου, ατομισμού, ψυχολογικά προβλήματα). Υπάρχουν οι σχετικές έρευνες.

Η επίδραση ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία και διαμορφώνει συνειδήσεις που είναι δύσκολο να τις αλλάξεις, στην πορεία, σε επαναστατική κατεύθυνση και να τις μπολιάσεις με τις αξίες της συλλογικότητας, της δημιουργίας, της αγωνιστικότητας.

Το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί με όρους κινήματος, με την παράλληλη πρόταση ενός άλλου τρόπου ζωής. Εχουμε κάνει αρκετά βήματα τελευταία στην κατεύθυνση αυτή. Για παράδειγμα να προτείνουμε μία μέρα απαλλαγμένη από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αντικαθιστώντας τον χρόνο αυτό με μία άλλη δημιουργική δραστηριότητα.

3. Να απευθυνθούμε στους γονείς, πρώτα στον περίγυρό μας, ως προς τον τρόπο ανατροφής των παιδιών (σεμινάρια ειδικών, ανταλλαγή εμπειριών), ώστε να διαμορφώσουμε, όσο είναι δυνατόν, ψυχικά υγιείς χαρακτήρες, συγκροτημένα άτομα. Να δουλέψουμε σε βάθος χρόνου.

4. Να επιμένουμε στη συλλογική λήψη των αποφάσεων και την ουσιαστική δημοκρατική λειτουργία των Οργανώσεων. Θα μας κάνει πιο αποτελεσματικούς.

5. Να αξιοποιηθούν περισσότερο οι όποιες δυνάμεις έχουμε στην περιφέρεια, τόσο στον πολιτιστικό όσο και στον επιστημονικό και κοινωνικό τομέα.

6. Να βελτιώσουμε τη γλώσσα μας στα κομματικά έντυπα και στις ομιλίες, ειδικά στον «Ριζοσπάστη», ώστε να γίνει πιο κατανοητή από έναν κόσμο που μας εκτιμά αλλά, ορισμένες φορές, δεν μας καταλαβαίνει.

7. Να δώσουμε το πραγματικό νόημα στον πατριωτισμό.

Πατριωτισμός χωρίς λαϊκή πλειοψηφία χειραφετημένη από τους κεφαλαιοκράτες δεν μπορεί να υπάρξει. Οι εργαζόμενοι μέσω της δουλειάς είναι δεμένοι με τα εργοστάσια, τη γη κ.λπ.

Εξαπατά το λαό όποιος επικαλείται τον πατριωτισμό που εμπεριέχει και τους κεφαλαιοκράτες.

8. Το Κόμμα χρειάζεται να δημιουργήσει ένα επιτελείο ιστορικών που θα είναι πιο στενά δεμένο με την καθοδήγηση, θα αντλεί, θα επεξεργάζεται και θα τροφοδοτεί με «ιστορικά » επιχειρήματα την κομματική ηγεσία που θα απαντά καίρια στα επιχειρήματα των πολιτικών και ιδεολογικών αντιπάλων.


Νίκος Σαλπιστής
ΤΕ Πιερίας του ΚΚΕ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ