ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 18 Φλεβάρη 2007
Σελ. /28
ΔΙΕΘΝΗ
ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΑ «ΠΑΙΔΙΑ - ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ»
Νέα ευχολόγια χωρίς να θιγούν οι πραγματικοί ένοχοι

Στο απυρόβλητο τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα και οι επεμβάσεις

Ο συμψηφισμός διαφορετικών περιπτώσεων αθωώνει ουσιαστικά τον ιμπεριαλισμό για τα εγκλήματά του

Associated Press

Ο συμψηφισμός διαφορετικών περιπτώσεων αθωώνει ουσιαστικά τον ιμπεριαλισμό για τα εγκλήματά του
Ως είθισται, σχεδόν μία φορά το χρόνο, οι, «πάντα ανησυχούντες για την ανθρωπότητα», διεθνείς οργανισμοί και οργανώσεις, πραγματοποιούν μια σύνοδο για το λεγόμενο ζήτημα των «παιδιών - στρατιωτών». Η πείρα έχει διδάξει ότι, τις περισσότερες φορές, απώτερος στόχος των συνόδων αυτών είναι η ταύτιση θύτη - θύματος, ο παραλληλισμός ανταρτικών απελευθερωτικών κινημάτων με παραστρατιωτικές δολοφονικές ομάδες και κυβερνητικούς στρατιωτικούς μηχανισμούς θανάτου, η ισοπέδωση αρχών, αξιών και ιδεολογιών με όλες εκείνες τις μηχανές που λειτουργούν με γνώμονα το κέρδος και τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.

Αυτή τη φορά, η σύνοδος, υπό την αιγίδα της Unicef και την αρωγή της γαλλικής κυβέρνησης, διοργανώθηκε στο Παρίσι, πριν από δύο περίπου βδομάδες. Συμμετείχαν 50 αντιπροσωπείες από κυβερνήσεις, επίσημα ιδρύματα, οργανισμούς και κυβερνητικές οργανώσεις. Και αυτή τη φορά, όπως αναμενόταν, δεν παραλείφθηκε ο συμψηφισμός όλων ανεξαιρέτως των περιπτώσεων σε μια κατηγορία. Τα παιδιά που συμμετέχουν στα ανταρτικά ή απελευθερωτικά κινήματα παλεύοντας για μια καλύτερη ζωή, για έναν άλλο κόσμο, παιδιά - ήρωες του λαού, συμψηφίστηκαν με τα παιδιά που σέρνονται από τη βία, υπό απειλές ή υπό το καθεστώς της ανείπωτης μιζέριας, σε παραστρατιωτικές ομάδες και κυβερνητικά στρατεύματα.

Ορισμένα, πάντως, από τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν είναι ενδιαφέροντα. Εκτιμάται ότι περισσότερα από 300.000 παιδιά, μικρότερα των 15 χρόνων, είναι μέλη παραστρατιωτικών οργανώσεων και κυβερνητικών στρατευμάτων. Παίρνουν μέρος σε μάχες ή ακόμη και σφαγές. Είναι στρατιώτες, κατάσκοποι, επιμελητειακό προσωπικό, και αν πρόκειται για κορίτσια, συχνά αποτελούν το σεξουαλικό αντικείμενο ολόκληρης της ένοπλης ομάδας. Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως σε χώρες της Αφρικής και της Ασίας.

Συνολικά, 36 χώρες αναφέρονται στον μακρύ αυτό κατάλογο. Και σε πολλές από αυτές, τα παιδιά - στρατιώτες δε χρησιμοποιούνται μόνο από παραστρατιωτικές οργανώσεις, αλλά και από κυβερνητικά στρατεύματα, όπως στην Ερυθραία, στην Αιθιοπία, στο Τσαντ, αλλά και στη «σεβαστή» Βρετανία! Προσφάτως, με βάση επίσημες δηλώσεις Βρετανών αξιωματούχων, έχουν αποσταλεί στο Ιράκ περισσότερα από 15 άτομα μικρότερα των 17 ετών!

Οι προσωπικές δραματικές ιστορίες των «παιδιών - στρατιωτών» είθισται να είναι παρόμοιες με ελάχιστες παραλλαγές. Ορφανά από οικογένεια, που συνήθως έχει σκοτωθεί σε μάχες ή σε «εκκαθαριστικές» επιχειρήσεις, προσφυγόπουλα μεταξύ αγνώστων από τον τόπο που γεννήθηκαν και το μοναδικό που γνώρισαν, βρίσκουν (είτε ηθελημένα είτε καταναγκαστικά) μια νέα «οικογένεια» στις αγκάλες ενός στρατιωτικού ή παραστρατιωτικού μηχανισμού... Η φτώχεια, η απελπισία και η μιζέρια είναι κοινός παρονομαστής σε όλες ανεξαιρέτως τις αφηγήσεις.

Η υποκρισία του διεθνούς ιμπεριαλισμού

Το διεθνές νομικό πλαίσιο, καθώς και οι ξεχωριστές αποφάσεις των διεθνών οργανισμών, που απαγορεύουν ρητώς τη χρησιμοποίηση «παιδιών - στρατιωτών» και θεωρούν τη συγκεκριμένη πράξη έγκλημα πολέμου, παραβιάζεται. Αλλωστε, δε θα πρέπει να ξεχνά κανείς ότι ακόμη και κυβερνητικά στρατεύματα χωρών δήθεν «υπεράνω υποψίας» διαθέτουν «παιδιά - στρατιώτες», π.χ. Βρετανία και προφανώς πολλές άλλες «αξιοσέβαστες» δυνάμεις που απλώς δεν το έχουν παραδεχτεί επισήμως.

Οι συμμετέχοντες στη Σύνοδο, λοιπόν, φρόντισαν να καταλήξουν σε ένα νέο πιο «αυστηρό» νομικό πλαίσιο, καθώς και σε σειρά μέτρων που θα πρέπει να ληφθούν για την εφαρμογή του. Συμφώνησαν, επίσης, ότι το σημαντικότερο είναι να ενισχυθούν τα προγράμματα «επανένταξης» και εκπαίδευσης. Πάντως, οι κατευθύνσεις των αποφάσεων της συνόδου και των προβληματισμών των συμμετεχόντων δε φαίνεται να πάνε στην ουσία του ζητήματος και να θέτουν τα απαραίτητα ερωτήματα:

Ποιοι βρίσκονται πίσω από τις εμφύλιες συρράξεις και τους πολέμους; Ποια είναι τα πραγματικά αίτια; Ποια είναι τα συμφέροντα; Πώς λειτουργεί το όλο κεφαλαιοκρατικό σύστημα; Δεν είναι αυτονόητο (ως ανάγκη του) ότι θα οδηγηθεί σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους; Πώς είναι δυνατόν να γλιτώσουν τα παιδιά από αυτήν την απόλυτη λαίλαπα, αν δεν κατονομαστεί και δεν ηττηθεί η γενεσιουργός αιτία;


Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ


Επικίνδυνη πολιτική

Ενα επιπλέον παράδειγμα των επικίνδυνων αντιφάσεων της ευρωατλαντικής πολιτικής με επικεφαλής τις ΗΠΑ εξελίσσεται με αφορμή το Κοσσυφοπέδιο. Είναι γνωστό ότι οι ευρωατλαντιστές στήριξαν την πολιτική τους της τελευταίας δεκαετίας για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, στο αλβανικό κυρίως στοιχείο. Τώρα, κάτω από την πίεση των αποτελεσμάτων της πολιτικής τους σε συνδυασμό με τις ανάγκες των νέων δεδομένων διαφαίνεται να επιχειρούν με σιγανό και προσεκτικό τρόπο μια πιθανή πολιτική στροφή.

Η ουσία του προβλήματος του Κοσσυφοπεδίου και σύμφωνα με τα παραδεκτά στις διεθνείς σχέσεις για την ακεραιότητα και ασφάλεια των χωρών, βρίσκεται στην απόφαση 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ του 1999. Στην απόφαση αυτή καθορίζεται ότι το Κοσσυφοπέδιο παραμένει γεωγραφικό τμήμα της Σερβίας. Αυτή, μάλιστα, συνοδεύεται με αυξημένα δικαιώματα στους αλβανόφωνους που θεωρούνται ως μειονότητα στο πλαίσιο του σερβικού κράτους. Αυτή η καθοριστική απόφαση σήμερα παραμένει σαν να μην υπήρξε ποτέ. Τα επιτελεία των ευρωατλαντιστών Ευρωπαϊκής Ενωσης και ΗΠΑ, καθώς και ο ίδιος ο ποδηγετημένος απ' αυτούς ΟΗΕ προσποιούνται πως δε γνωρίζουν. Εμφανίζουν ως διακανονιστή τους μεταξύ Σέρβων και Αλβανών τον κ. Αχτισαάρι, ο οποίος παρουσιάζει ένα κείμενο επίλυσης του Κοσσυφοπεδίου κόντρα στην απόφαση 1244 του ΣΑ του ΟΗΕ και στην πρόσφατη απόφαση του δημοψηφίσματος στη Σερβία που θεωρεί το Κοσσυφοπέδιο σερβική επαρχία. Το κείμενο αυτό αναγνωρίζει το Κοσσυφοπέδιο ως ανεξάρτητη οντότητα με δικά της σύνορα, σημαία και κρατικά σύμβολα, που έχει δική του εσωτερική κρατική οργάνωση, νόμισμα, μπορεί να κλείνει διεθνείς συμφωνίες με κράτη, να μετέχει σε διεθνείς οργανισμούς και να είναι μέλος του ΟΗΕ. Δηλαδή, όλες τις βασικές ιδιότητες κράτους. Ταυτόχρονα, όμως, προβλέπει την παραμονή, τον έλεγχο και την επίβλεψή του από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, δηλαδή το «καπέλο» που το καθιστά προτεκτοράτο. Εκτός από τις πάγιες δικαιολογημένες αντιδράσεις των Σέρβων στην ευρωατλαντική πολιτική, τώρα αντιδρούν σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση και οι αλβανόφωνοι. Εθισμένοι στο ιδιότυπο καθεστώς ασυλίας των ευρωατλαντιστών δείχνουν να μην καταλαβαίνουν την αγγλο-αμερικανική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε».

Η Γιουγκοσλαβία δεν υπάρχει και η Σερβία είναι υποταγμένη στα φιλοδυτικά της κόμματα παρά τις όποιες αντιδράσεις εσωτερικού κυρίως χαρακτήρα μιας πρώην μεγάλης δύναμης. Ο προσανατολισμός της είναι ευρωνωσιακός και ΝΑΤΟικός, δηλαδή ευρωατλαντικός και η γεωστρατηγική της θέση δεσπόζει στα Βαλκάνια, στα νότια της Ρωσίας. Είναι επόμενο το ενδιαφέρον των ευρωατλαντιστών να μεγαλώνει και μάλιστα στο πλαίσιο ενός έρποντος ανταγωνισμού ΗΠΑ - Ρωσίας. Ο χρόνος ανοχής των Αλβανών δείχνει να τείνει στο τέλος του χωρίς αυτό να σημαίνει θεαματικές αλλαγές. Απλά, σταδιακά και... ήρεμα οι ευρωατλαντιστές θα υποχρεώνουν το αλβανικό στοιχείο στην προσαρμογή στα νέα δεδομένα που εξελίσσονται. Αλλωστε, σκοπός της Νέας Τάξης δεν είναι η δημιουργία μεγάλων κρατών (π.χ. Μεγάλη Αλβανία), αλλά αντίθετα το λιάνισμά τους σε ραγιάδικα προτεκτοράτα. Αυτή η διαφαινόμενη νέα εξέλιξη της ιμπεριαλιστικής πολιτικής θα έχει πιθανό αντίκτυπο και σ' άλλα σημεία των Βαλκανίων και σ' άλλα ζητήματα (ονομασίες, μειονότητες κ.λπ.). Σ' αυτό το πλαίσιο, είναι επικίνδυνη η στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης στο σχέδιο Αχτισαάρι, όπως εξίσου επικίνδυνη είναι και η συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που γίνεται λόγω των συμφερόντων «διείσδυσης» της ελληνικής αστικής τάξης.


Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ