1. Για να λειτουργήσουν οι υπηρεσίες που «προσφέρει», πρέπει να υπάρχουν και να λειτουργήσουν οι υποδομές του δημόσιου συστήματος υγείας.
2. Δε λέει για πόσο χρόνο θα ισχύει η κάρτα υγείας.
3. Για άμεση διακομιδή των παιδιών ή των εγκύων, θα χρειάζεται πρώτα έγκριση των γιατρών του Ιατρικού του Κέντρου, που βέβαια δε θα τη δίνουν για επείγουσα - άμεση βοήθεια. Το ελικόπτερο θα διατίθεται όταν είναι διαθέσιμο, που συνήθως δε θα είναι.
4. Με την τηλεϊατρική θα παρακολουθούνται μόνο καρδιοαναπνευστικά περιστατικά, που στους 550 κατοίκους, βέβαια, θα είναι περιορισμένα. Ισως δε καμιά φορά τη χρησιμοποιήσουν και για το στρατό, έτσι για να φαίνεται ότι και το κράτος, μέσω του υπουργείου Αμυνας έχει υποχρέωση στον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα μέσω του κ. Αποστολόπουλου.
5. Πόσα από τα 29 παιδιά που ζουν σήμερα σ' αυτά τα τρία χωριά θα περάσουν στην Ιατρική σχολή και θα χρειαστεί να πληρώνει την υποτροφία τους ο Ομιλος Αποστολόπουλου;
1. Η διαφήμιση της επιχείρησης, που πατάει πάνω σε υπαρκτά προβλήματα, που δήθεν θέλει να λύσει.
Μάλιστα με όχι ιδιαίτερα μεγάλο κόστος, που μάλιστα θα συμβάλει στη φοροαπαλλαγή.
2. Προσπαθεί να περάσει στους εργαζόμενους ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν είναι κακός, δε «γδέρνει», είναι φιλικός προς την κοινωνία, ενδιαφέρεται να βοηθήσει τους ανήμπορους, αυτούς που η ίδια η κυβέρνηση δεν είναι «ικανή» να προστατέψει την υγεία τους, ιδιαίτερα των παιδιών.
Αυτή την ιδεολογική επένδυση την κάνει ο κ. Αποστολόπουλος, όχι μόνο για λογαριασμό δικό του, αλλά και ολόκληρου του ιδιωτικού τομέα που ενδιαφέρεται να επενδύσει στο χώρο της υγείας και όχι μόνο.
1. Οι κυβερνήσεις μέχρι τώρα με την πολιτική υγείας που ασκούσαν, όχι μόνο άφηναν συνειδητά το πεδίο ελεύθερο, αλλά διευκόλυναν τη δράση του μεγάλου κεφαλαίου, όπως βέβαια το έκαναν και σε άλλους τομείς.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που μια από τις μομφές προς την κυβέρνηση για την καθυστέρηση στη λειτουργία του νοσοκομείου ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ στη Θεσσαλονίκη, ήταν ότι το καθυστερούσε, για να προλάβει να τελειώσει το Ιατρικό Κέντρο του κ. Αποστολόπουλου. Αλλά και τα μεγάλα κενά σε νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό και νοσηλευτικών κρεβατιών σε πολλές περιπτώσεις, η απουσία ή η καθυστερημένη εισαγωγή σύγχρονου τεχνικού εξοπλισμού ή η ανεπαρκής συντήρησή του, η απουσία κλινικών και τμημάτων όπως για παράδειγμα Μ.Ε.Θ. (Μονάδας Εντατικής Θεραπείας), στεφανιαίας νόσου, (κύρια στην περιφέρεια) και πολλά άλλα που μπορεί να αναφέρει κανείς, δεν είναι τυχαία λάθη, αμέλεια των εργαζομένων, ή άγνοια μεθόδων λειτουργίας ενός υγειονομικού συστήματος.
Είναι συνειδητή ταξική επιλογή της κυβέρνησης υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου. Το κεφάλαιο αξιοποιεί αυτές τις ελλείψεις και τις παρενέργειες που προκαλούν στο σύστημα υγείας, προς όφελος όχι απλά της κερδοφορίας του αλλά της κερδοσκοπίας του. Γιατί η υγεία είναι ένα αγαθό για το οποίο ο κάθε άνθρωπος είναι διατεθειμένος να πληρώσει όσο, όσο, ειδικά σε δύσκολες περιπτώσεις, φτάνει να το αποκτήσει.
Από την άλλη μεριά οι πόροι που εξοικονομεί το κράτος από τον προϋπολογισμό, μη καλύπτοντας τα χρόνια κενά, πηγαίνουν σε χρηματοδότηση προγραμμάτων, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Ετσι κερδίζει διπλά και τρίδιπλα.
2. Σήμερα με το «Σχέδιο για την υγεία του Πολίτη», που προωθεί η κυβέρνηση, οι δημόσιες μονάδες παροχής υγειονομικών υπηρεσιών, μετατρέπονται σε επιχειρήσεις που λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Που σημαίνει ότι οι υπηρεσίες που θα προσφέρουν θα πρέπει να δημιουργούν κέρδη. Ετσι τον ασθενή θα τον αντιμετωπίζουν σαν πελάτη, που πρέπει να τους φέρει κέρδη. Αυτή η πολιτική δίνει τη δυνατότητα να αναλάβει ουσιαστικές πρωτοβουλίες στον τομέα της παροχής υγειονομικής περίθαλψης το μεγάλο κεφάλαιο και το αφήνει τελείως ελεύθερο για κερδοσκοπία. Η τύχη δε του ασθενή - πελάτη κρίνεται από το μέγεθος του πορτοφολιού του και βρίσκεται στο έλεος των κερδοσκόπων κεφαλαιοκρατών.
3. Οι υποδομές του δημόσιου συστήματος υγείας θα χρησιμοποιηθούν από το μεγάλο κεφάλαιο και για την παραπέρα διείσδυση και ανάπτυξή του στον τομέα της υγείας, όπως πρόσφατα έγινε με άλλους τομείς, (π.χ. κινητή τηλεφωνία) και όπως πάντοτε συμβαίνει στον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό όπου το κράτος στηρίζει και βοηθάει την εξέλιξη και την αύξηση των κερδών του ιδιωτικού τομέα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα γι' αυτό είναι οι αποφάσεις της κυβέρνησης για να καταργήσει το δημόσιο χαρακτήρα των νοσοκομείων και να μπορούν αυτοί να συνάπτουν συμβάσεις με ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, οι οποίες βέβαια θα κερδοσκοπούν με τις υποδομές του δημοσίου.
Η πρόταση του ΚΚΕ για δημόσια και δωρεάν παροχή σύγχρονης υγειονομικής περίθαλψης σε όλους χωρίς διακρίσεις και κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας του ιδιωτικού τομέα, μπορεί να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει, γιατί είναι αντικειμενικά σήμερα η μόνη ρεαλιστική απάντηση για άσκηση πολιτικής στον τομέα της πολιτικής Υγείας που είναι πραγματικά προς όφελος του λαού.
Η συσπείρωση σε τέτοια κατεύθυνση είναι επίσης η καλύτερη απάντηση στις «υγειονομικές φιέστες» κάθε Αποστολόπουλου.
Επίσης η Deutche Bank (μια από τις σημαντικότερες σε παγκόσμια κλίμακα) οργανώνει τη συγκέντρωση, από «εθελοντές» υπαλλήλους της, χρημάτων από εκδηλώσεις, ταξίδια (3-11 Μαρτίου 2001 ταξίδι στη Σαχάρα και τον Απρίλιο Μαραθώνιο στο Λονδίνο), εκδρομές κλπ. με τσουχτερά εισιτήρια, για τις «κοινωνικές δραστηριότητες που αναπτύσσει προς όφελος της τοπικής κοινωνίας». Εκπρόσωπός της δηλώνει ότι η «οικονομική στήριξη είναι πολύ σημαντική, αλλά δεν είναι και το παν. Ο εθελοντισμός του προσωπικού μας είναι το σπουδαιότερο κεφάλαιο... Συμβάλλουν όχι μόνο στην τεράστια επιτυχία της τράπεζας, αλλά συμμετέχουν ενεργά και στην κοινωνική ευθύνη της».
Στα απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι το κεφάλαιο με τους μηχανισμούς του παρεμβαίνει και διαμορφώνει αξίες, ιδανικά, προσδοκίες τέτοια και τόσα όσα θα το διευκολύνουν στην παραπέρα δράση του και στην ανάπτυξη της κερδοφορίας του. Μ' αυτόν τον τρόπο, δηλαδή κερδίζει, εκτός από χρήματα, τη λαϊκή υποστήριξη ή ανοχή για την εδραίωση και διαιώνιση της εξουσίας του.
Την προσπάθεια αυτή του κεφαλαίου υπηρετούν, με την πολιτική τους, ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, όπως η ΕΕ, αλλά και οι κυβερνήσεις των κρατών. Στα πλαίσια αυτά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενθαρρύνει τις επιχειρήσεις να δημιουργήσουν κοινωνικές συνεργασίες και αρκετές κυβερνήσεις κρατών - μελών προχωρούν σε φορολογικές μεταβολές, ώστε να τις υποστηρίξουν.
Αλλωστε, αυτό είναι και «το αίτημα», έτσι όπως διατυπώνεται από τον δ/ντή της Παγκόσμιας Κίνησης για την Ανάπτυξη, ότι «για να αποδειχθεί "η εταιρική κοινωνική ευθύνη" μακροπρόθεσμα βιώσιμη, θα πρέπει οι κυβερνήσεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους με τη δημιουργία ενός νομικού πλαισίου δεοντολογίας».
Μέσα σ' αυτό το διαμορφούμενο πολιτικό τοπίο, εξετάζεται και η συγκεκριμένη «κοινωνική δραστηριότητα» του Ομίλου του κ. Αποστολόπουλου, που απροσχημάτιστα θέλει να δείξει τη βοήθειά του και τη στήριξη της κυβερνητικής υγειονομικής πολιτικής. Ετσι, όταν έχουμε δήθεν αδυναμία του κράτους για κάλυψη της υγιεινής και ασφάλειας των στρατιωτών, αδυναμία για υγειονομική θωράκιση της υπαίθρου και κυρίως των παραμεθόριων περιοχών, θα έρχεται αρωγός ο κάθε επιχειρηματικός Ομιλος. Αλλά επειδή αυτά λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία, στη λογική του «το ένα χέρι νίβει τ' άλλο», όταν, για παράδειγμα, ο συγκεκριμένος Ομιλος θα δυσκολεύεται να βγάλει άδεια λειτουργίας του Ιατρικού του Κέντρου (το μεγαλύτερο των Βαλκανίων), θα αλλάζουν οι ρόλοι. Αρωγός τώρα θα έρχεται το ελληνικό κράτος προς τον Ομιλο και θα δίνει το ελεύθερο, να πραγματοποιούνται εγκαίνια (με τη συμμετοχή, μάλιστα, κυβερνητικών παραγόντων) της λειτουργίας του προαναφερόμενου Κέντρου, χωρίς την προαπαιτούμενη άδεια. Κι αυτό αναφέρεται ως ένα μικρό παράδειγμα της σύμφυσης και διαπλοκής κράτους - μονοπωλίων, που είδε το φως της δημοσιότητας.
Μπορούμε και πρέπει να επιστρέψουμε ως ανεπιθύμητα τα «κοινωνικά δωράκια», τις «κοινωνικές υιοθεσίες» των απανταχού κεφαλαιοκρατών, γιατί προέρχονται από το ξεζούμισμα των ανθρώπων του μόχθου. Να μην τους αφήσουμε να δείχνουν ότι κάνουν κοινωνικό έργο με τα πλούτη που εμείς οι εργαζόμενοι τούς δημιουργούμε.
Μπορούμε και πρέπει να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας, να συσπειρωθούμε στα μέτωπα πάλης, να οργανώσουμε την καθημερινή πάλη όλο και περισσότερων λαϊκών δυνάμεων, για να αλλάζουν οι συσχετισμοί, να βοηθάμε στην καθυστέρηση υλοποίησης των σχεδίων τους, με στόχο την ανατροπή τους και τη δημιουργία της δικής μας οικονομίας και εξουσίας, της πραγματικά κοινωνικής, της λαϊκής εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ολα τα στοιχεία για την παγκόσμια δράση του κεφαλαίου στον κοινωνικό τομέα προέρχονται από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 11/2/2201.
Γιατί, πράγματι, λύπη προκαλεί το αδύνατο της υπόθεσης. Χωράνε δυο πόδια στο ίδιο παπούτσι; Και μάλιστα και τα δυο δεξιά; Φυσικά δε χωράνε! Πώς, λοιπόν, με τις τρόπους, να χωρέσει στο ίδιο παπούτσι η ελεύθερη αγορά και η ηθική; Είναι σαν να βάζεις στο ίδιο κλουβί μια μαύρη γάτα με ένα κίτρινο καναρίνι. Ασυμβίβαστα πράγματα δεν πάνε παρέα. Το κίτρινο και το μαύρο δένει μόνον σαν αντίθεση!
Ομως, άμα είσαι μπλοκαρισμένος σε πολιτικές επιλογές, σε αδιέξοδα και πρωτόγονες ιδεολογίες, όταν έχεις άλλα συμφέροντα, μοιραία αγωνίζεσαι να τετραγωνίσεις τον κύκλο. Και μοιάζεις με έναν τρελό που προσπαθεί να αδειάσει τη θάλασσα με ένα κουτάλι. Ή με ένα μανιακό που προσπαθεί να περάσει την καμήλα μέσα στην τρύπα της βελόνας. (Δε μιλάω για το ανέφικτο να φτάσεις στα Σπάτα στην ώρα σου - αυτό μπορεί κάτω από κάποιες προϋποθέσεις να ξεπεραστεί)!
Το Σύνταγμα, οι νόμοι, οι θεσμοί, οι αστυνομία, και πολλές φορές - όταν χρειάζεται (και δεν κάνω αναμόχλευση παθών) - και ο στρατός, τους παραπάνω δεν εξυπηρετούν; Και το Κοινοβούλιο, (το αστικό Κοινοβούλιο, ρωτάω) με τους νόμους του, περιουσίες των παραπάνω, που, όμως έγιναν με τον ιδρώτα των άλλων, δεν προσπαθεί να διασφαλίσει;
Τώρα, για ποιο πράγμα, λοιπόν, κουβεντιάζουμε και μάλιστα σοβαρά; Να μην έχει ο Κόκκαλης κανάλι και να 'χει η γυναίκα του; Να μην έχει ο Μπόμπολας εφημερίδες και να 'χουν οι γιοι του, για να μπορεί αυτός ανενόχλητα - σύμφωνα με το υπό ψήφιση Σύνταγμα - να παίρνει δημόσια έργα; Πάλι κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας; Πάλι θα τρελάνουμε τον εξωγήινο; Γιατί, έστω να δεχτούμε, έτσι για την κουβέντα, ότι το σύστημα αποφάσισε να νοικοκυρευτεί και στριμώχνει τους φαταούλες του στην άκρη. Τους απαγορεύει, δηλαδή, κάθε σχέση με τα ΜΜΕ. Πώς, σας παρακαλώ, πώς, θα εφαρμοστεί αυτό στην πράξη;
Θα τους απαγορεύσει, ας πούμε, να τα «ακουμπήσουν», σε έναν «άσχετο» καναλάρχη! Και εκείνος, με τη σειρά του, για το «ακούμπισμα», να αναλάβει την πίεση προς το δημόσιο για να ωφεληθεί ο εργολάβος; Αυτό το ξέρουν ακόμα και οι κότες. Δε χρειάζεται να είσαι παπάς για να μπορείς να ψέλνεις. Φτάνει να έχεις φωνή, για την ακρίβεια χρήμα, και γίνεται ακόμα και τενόρος!
Ομως, εμείς, γεννημένοι αισιόδοξοι, πρέπει να πούμε κάτω η διαπλοκή ζήτω ο άνθρωπος. Και θα συνεισφέρουμε και εμείς να μπει κάποια τάξη στο σημερινό χάος, παρότι ο σκοπός μας δεν είναι το μερικό αλλά το όλον. Ομως, για να μη γελάει και μαζί μας ο εξωγήινος, σας απαντάμε δε λύνεται έτσι το πρόβλημα. Η διαπλοκή θα μπει οριστικά στο μουσείο της ιστορίας μόνον τότε όταν πάψουν να υπάρχουν οι αιτίες που τη γεννούν. Και αυτό το ξέρουν ακόμα και οι ξεβράκωτες των απόκρεω και όχι τάχα μου δεν το γνωρίζουν οι βουλευτές των αστικών κομμάτων! Κα,ι επιτρέψτε μου, και εσείς που τους ψηφίζετε!