Τον περασμένο Ιούνη ήρθε στη δημοσιότητα η τραγική ιστορία με την απόφαση απέλασης οικογένειας Κούρδου μαθητή με αυτισμό που φοιτά στο 2ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Ιωαννίνων και ενός μαθητή Λυκείου ασυνόδευτου προσφυγόπουλου, που η οικογένειά του δολοφονήθηκε στη διάρκεια ενός πολέμου που σπαράζει την Αφρική.

Συζητήσαμε με τον Νάσερ, πατέρα του Κούρδου μαθητή, όπως και με την Βασιλική Βάββα, δασκάλα Ειδικής Αγωγής στο σχολείο, και τον Τάσο Τόκα, διευθυντή του σχολείου και ταυτόχρονα πρόεδρο της Ενωσης Γονέων Μαθητών Δήμου Ιωαννιτών. Τα όσα μεταφέρουν δείχνουν τη δύναμη της γνήσιας λαϊκής αλληλεγγύης.

Ο Νάσερ μάς λέει τη συγκλονιστική του ιστορία που βιώνει από το 1982, όταν γεννήθηκε στο Ιράκ και μεγάλωσε μέσα στον πόλεμο, χάνοντας τον πατέρα και τα τρία του αδέλφια σε ηλικία 2 χρόνων. «Μεγάλωσα με τη μητέρα μου και τον αδερφό μου σε πολύ άσχημες συνθήκες, χωρίς ρεύμα, νερό και θέρμανση. Ο πόλεμος δεν τελείωνε ποτέ. Αλλοτε ήταν με το Ιράν, άλλοτε μεταξύ Κούρδων, με τους Αμερικανούς, τον ISIS. Οι συνθήκες ζωής γίνονταν κάθε μέρα όλο και χειρότερες».

Και συνεχίζει: «Απέκτησα τη δική μου οικογένεια, έκανα παιδιά, το ένα με πρόβλημα υγείας. Δεν είχα από πουθενά βοήθεια για το παιδί μου. Μας είπαν ότι οι καλύτεροι γιατροί ήταν στη Σουηδία. Επικοινωνήσαμε μαζί τους και μας είπαν ότι τα χρήματα που χρειάζονται για δύο χρόνια σε ειδικό σχολείο ήταν πάρα πολλά, ενώ δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε ούτε τα χρήματα για τη βίζα που χρειαζόταν για να φτάσουμε νόμιμα στην Ευρώπη. Μέσω Τουρκίας περάσαμε στη Λέσβο και από εκεί μας μετέφεραν στα Ιωάννινα.

Στα Γιάννενα ο γιος μου είχε τη βοήθεια των γιατρών, τα υπόλοιπα παιδιά μου πήγαν σχολείο. Το πρώτο και δεύτερο δικαστήριο απέρριψαν την αίτηση ασύλου, γιατί δεν είχα χαρτιά να αποδείξω ότι είμαι από το Ιράκ, αφού δεν τα πήρα μαζί μου γιατί φοβήθηκα ότι θα είχα πρόβλημα στην Τουρκία λόγω της κουρδικής καταγωγής μου. Τελικά, με τη βοήθεια των εκπαιδευτικών του 2ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου που ανέδειξαν το πρόβλημά μου, της Ενωσης Γονέων, του Εργατικού Κέντρου και του εργοδότη μου, κατάφερα να πάρω άσυλο.

Υπάρχουν αρκετοί συμπατριώτες μου που δεν πήραν άσυλο, εξαναγκάστηκαν να επιστρέψουν στο Ιράκ και τώρα υποφέρουν γιατί υπάρχουν βία, φόβος και μια ζωή γεμάτη στερήσεις. Τώρα που έχω δουλειά και μια φυσιολογική ζωή, βλέπω ως χρέος μου να ανταποδώσω τη βοήθεια που πήρα».

Η Βασιλική Βάββα, δασκάλα του μικρού προσφυγόπουλου, σημειώνει: «Οταν ο μαθητής ήρθε στο σχολείο μας, ήταν ένα παιδί πολύ φοβισμένο, τρόμαζε ακόμη και με τα πουλιά που πετούσαν στην αυλή του σχολείου και έκλαιγε. Ολοι οι εκπαιδευτικοί, όπως κάνουμε με όλα τα παιδιά, το αγκαλιάσαμε. Βάλαμε ως στόχο την ψυχοσυναισθηματική του ισορροπία, ηρεμία, την κοινωνική του προσαρμογή, την αμφίδρομη επικοινωνία (δεν ήξερε την ελληνική γλώσσα), την ασφάλειά του και μετέπειτα την καθαρά μαθησιακή διαδικασία.

Ο μαθητής αυτός κατάφερε να κάνει άλματα. Είναι πλέον χαρούμενος, επιζητεί τη συντροφιά των άλλων παιδιών, δένεται συναισθηματικά με ανθρώπους που του προσφέρουν αγάπη, γελάει, γράφει και μιλάει στα Ελληνικά. Η συνεργασία του σχολείου με την οικογένεια είναι πολύ καλή. Ανθρωποι ευγενικοί, με εκτίμηση απέναντι στο σχολείο και στη χώρα που τους φιλοξενεί.

Οταν τον περασμένο Ιούνη μάθαμε τυχαία ότι το δικαστήριο δεν παραχώρησε άσυλο στην οικογένεια και ζητήθηκε μέχρι τέλος Ιούλη να επιστρέψουν στην πατρίδα τους άμεσα, αναστατωθήκαμε, θυμώσαμε. Η επιστροφή του μαθητή μας πίσω, τολμώ να πω, θα ήταν γι' αυτόν θάνατος. Ως σχολείο, με κινητήρια δύναμη τον διευθυντή μας, Τάσο Τόκα, δημοσιοποιήσαμε το ζήτημα. Η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη σε αυτόν τον αγώνα, από διάφορους φορείς, από απλούς ανθρώπους, ήταν τεράστιες».

Ο Τάσος Τόκας αναφέρει επίσης: «Ως Ενωση Γονέων, όταν μάθαμε την απόφαση απέλασης των δύο μαθητών, άμεσα απευθυνθήκαμε στις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης και για να μάθουμε περισσότερα στοιχεία και να απαιτήσουμε να σταματήσει κάθε τέτοια διαδικασία. Μαζί με το Εργατικό Κέντρο δημοσιεύσαμε το θέμα. Με παρέμβαση του ΚΚΕ στη Βουλή τέθηκε και εκεί το ζήτημα.

Αναδείξαμε ότι η αιτία που πληθαίνουν οι απελάσεις είναι η μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ. Αυτές οι διαδικασίες γίνονται με έναν απρόσωπο και μηχανοποιημένο τρόπο. Επιδιώκουν να στείλουν κατατρεγμένους ανθρώπους πίσω στην κόλαση από την οποία προσπάθησαν να ξεφύγουν.

Ο κάθε γονέας πρέπει να βλέπει αυτά τα παιδιά των πολέμων και των διωγμών σαν δικά του παιδιά. Σε μεγάλο βαθμό, μέσα από τις συνεχείς παρεμβάσεις που έχουμε κάνει ως Ενωση Γονέων εδώ στα Γιάννενα, το έχουμε καταφέρει. Γιατί και εδώ, τα πρώτα χρόνια που εμφανίστηκαν οι πρόσφυγες και μετανάστες, είχαμε φασιστοειδή που επιδίωξαν να επωφεληθούν από αυτήν την κατάσταση για να εκδηλώσουν το μίσος και τα ρατσιστικά τους ιδεώδη.

Ομως, καταφέραμε με τις παρεμβάσεις μας μέσα στα σχολεία, με τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, τις γιορτές υποδοχής, τις εκδηλώσεις με αφορμή διάφορες γιορτές του χρόνου, με συμμετοχή παιδιών Ελλήνων και προσφυγόπουλων, τη συγκέντρωση ειδών βοήθειας, τις εκθέσεις ζωγραφικής με θέμα το Προσφυγικό όπου συμμετείχαν όλες οι σχολικές μονάδες της πόλης, ν' αλλάξουμε αυτό το κλίμα, να βλέπει δηλαδή η κοινωνία στο πρόσωπο των προσφύγων το πραγματικό δράμα που ζούνε και όχι να τους αντιμετωπίζει ως παρείσακτους. Ολη αυτή η δραστηριότητα οργανώθηκε σε συνεργασία με τα εργατικά σωματεία και το Εργατικό Κέντρο της πόλης και στηρίχτηκε από τους εκπαιδευτικούς».

Ενα παράδειγμα που εκφράζει με τον πιο δυνατό τρόπο το σύνθημα «Ελληνες και ξένοι, εργάτες ενωμένοι», είναι ο Σοκόλ Ντέντε, από την Αλβανία, αγωνιστής συνδικαλιστής οικοδόμος, που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα αδιάλειπτα 23 χρόνια. Είναι ταμίας στο Παράρτημα Ιλίου του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας και μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας.

Η διαδρομή του Σοκόλ είναι ενδεικτική για πολλούς μετανάστες εργάτες, που ήρθαν σε επαφή με το ταξικό κίνημα. Οπως μας λέει:

«Πρώτη φορά που ξεκίνησα για να έρθω στην Ελλάδα, στη "χώρα των ονείρων" όπως μας την παρουσίαζαν στις αρχές του '90, ήμουν στο πανεπιστήμιο, αλλά μου ήταν αδύνατο να συνεχίσω, μετά την επιστροφή στον καπιταλισμό. Ετσι έφτασα στη Θεσσαλονίκη, έκανα για ένα διάστημα διάφορες δουλειές και από το 1997 είμαι στην Αθήνα, όπου ξεκίνησα ως ανειδίκευτος εργάτης στην οικοδομή, με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής και για να βοηθήσω την οικογένεια πίσω στην πατρίδα. Μια ελπίδα που όπως αποδείχτηκε με τα χρόνια ήταν ψεύτικη, αφού βιώνουμε και εμείς μαζί με τους Ελληνες συναδέλφους την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Μπορώ να πω πάντως ότι είχα την τύχη να βρεθώ με συναδέλφους οικοδόμους, που από την πρώτη στιγμή μου εξήγησαν τα δικαιώματά μου στην Ασφάλιση, με έφεραν σε επαφή με το Συνδικάτο. Αρχισα να καταλαβαίνω τη σημασία της οργάνωσης. Ετσι τα επόμενα 10 χρόνια ήμουν απλό μέλος του Σωματείου και στη συνέχεια πιο ενεργά εκλέχτηκα στη διοίκηση του τοπικού παραρτήματος και την Ομοσπονδία και συνεχίζω να παλεύω με τους συναδέλφους, για να υπάρξει μια καλύτερη ζωή. Πρέπει να πω ότι παρά τα προβλήματα που υπήρχαν στην Αλβανία, είχα προλάβει να δω θετικά στοιχεία του σοσιαλισμού, που είναι βασικά για εμάς τους εργάτες όπως η δωρεάν Υγεία, Παιδεία, η φροντίδα για στέγαση. Θυμάμαι ότι οι εργατικές κατοικίες χτίζονταν και από εθελοντική δουλειά των απλών εργατών. Θυμάμαι τους μπαρμπάδες μου, που μετά τη δουλειά δούλευαν και σε τρία χρόνια έμπαιναν στο δικό τους σπίτι. Ολα αυτά με τον καπιταλισμό χάθηκαν και έτσι βρέθηκα και εγώ μετανάστης. Τότε μπορούσες να φτιάξεις σπίτι, τώρα είναι άπιαστο όνειρο».

Μιλώντας για τη ζωή του εδώ αναφέρει: «Οι οικοδόμοι περάσαμε δύσκολα την προηγούμενη δεκαετία, που δεν υπήρχαν δουλειές, αλλά και τώρα που υπάρχουν οικοδομές και με όλους τους αγώνες που κάνουμε και τα μεροκάματα είναι καλύτερα, πάλι τα κέρδη των εταιρειών είναι τεράστια, ενώ η αγοραστική μας δύναμη μειώνεται με την ακρίβεια και όλα τα έξοδα που υπάρχουν, και βέβαια τα πράγματα φαίνεται να δυσκολεύουν και πάλι».

Για την αντιμετώπιση από το αστικό κράτος σημειώνει: «Από το 1997 τουλάχιστον που έχω Ασφάλιση και μέχρι σήμερα, ενώ έχω σύζυγο Ελληνίδα, δεν έχω πάρει την ελληνική υπηκοότητα, με τις δυσκολίες που έχουν πολλαπλασιαστεί για τους μετανάστες και κυρίως τα υπέρογκα παράβολα, 780 ευρώ, που είναι δύσκολο με τόσες υποχρεώσεις να σου περισσέψουν. Ενώ συμμετέχω στην οικονομική ζωή της χώρας, φορολογούμαι, το κράτος ουσιαστικά μου αρνείται μετά από τόσα χρόνια να συμμετάσχω στα κοινά, να μπορώ να ψηφίσω κ.λπ., πρέπει το δικαίωμα αυτό να το ...αγοράσω».

Για τον αγώνα του Συνδικάτου ο Σοκόλ δεν κρύβει την περηφάνια του: «Το Συνδικάτο Οικοδόμων», μας λέει, «είναι ένα σχολείο και για τους μετανάστες. Οπως εμείς βοηθηθήκαμε να μπούμε στον δρόμο του οργανωμένου αγώνα, έτσι βοηθάμε τους νέους συναδέλφους, Ελληνες και μετανάστες. Στην περίοδο της πανδημίας οργανώσαμε την αλληλεγγύη μεταξύ μας με διανομή τροφίμων. Το Παράρτημά μας πραγματοποιεί για συναδέλφους από το Πακιστάν, την Αίγυπτο, άλλες χώρες μαθήματα Ελληνικών για να συμβάλουμε καλύτερα στην κοινή πάλη στη χώρα που ζούμε. Αγκαλιάζει όλους τους εργάτες χωρίς διακρίσεις.

Ταυτόχρονα μαθαίνουμε από την ιστορία του Συνδικάτου μας, τους αγώνες των παλιότερων που πάλεψαν για τα δικαιώματα που έχουμε σήμερα, το 7ωρο που όπου έχουμε παρέμβαση το κρατάμε, κόντρα στους νέους αντεργατικούς νόμους (όπως του Χατζηδάκη), τις Συλλογικές Συμβάσεις, το δωρόσημο και άλλα. Στον δρόμο που χάραξαν οι αγωνιστές μας συνεχίζουμε σήμερα, έχουμε κοινά συμφέροντα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή, που μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο όταν καταργηθεί η καπιταλιστική εκμετάλλευση».