ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Για την «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, όπως έλεγε σε μια ομιλία του το 1998 ο Κ. Σημίτης, είχε πρωταρχικό μέλημα τη διαμόρφωση «μίας ανεξάρτητης, πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, που θα συμβάλλει στην ύφεση και την παγκόσμια ειρήνη». Ο Γιώργος Παπανδρέου, κατά δήλωσή του στη Βουλή, το Γενάρη του 2011, έλεγε ότι η εξωτερική πολιτική της τότε κυβέρνησής του ήταν «πολυδιάστατη» και «πολυμερής», με στόχο «να είμαστε παντού με θέσεις, με πρωτοβουλίες και αυτοπεποίθηση όσον αφορά το τι μπορούμε να κάνουμε (...) Για μια Ελλάδα που δεν θα είναι ουραγός, αλλά θα βρίσκεται στην πρωτοπορία». Τελευταίος και καταϊδρωμένος μας προέκυψε εσχάτως ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δηλώνει κι αυτός «λάτρης» της «πολυμερούς» εξωτερικής πολιτικής. Οπως γράφει στο «non paper» που διένειμε για το ταξίδι του Αλ. Τσίπρα σε Βραζιλία και Αργεντινή, «η Ελλάδα, ως κράτος - μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης, οφείλει να αναπτύξει ενεργή και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική (...) Η Ελλάδα μπορεί κα πρέπει να είναι συμμέτοχος και συνδιαμορφωτής των εξελίξεων (...) Η δική μας ενεργητική και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική (...) είναι η εναλλακτική απάντηση στη μονομέρεια και την υποταγή της συγκυβέρνησης Σαμαρά στη στρατηγική Μέρκελ για την Ευρώπη». Οσο ωφέλησε το λαό η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, άλλο τόσο θα τον ωφελήσει και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Στρατηγική τους είναι η βαθύτερη ενσωμάτωση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, για να έχει η ντόπια αστική τάξη λόγο στο μοίρασμα της λείας και μεγαλύτερη ισχύ στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, παραμένοντας σε ανισότιμη σχέση συγκριτικά με τις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. «Πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική σημαίνει κολεγιές με γνώμονα τα συμφέροντα των μονοπωλίων, όσο η χώρα παραμένει δεσμευμένη στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, στους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις. Οπως κι αν βαφτίσει ο ΣΥΡΙΖΑ την εξωτερική του πολιτική, στον πυρήνα της παραμένει προσαρμοσμένη στις ανάγκες της αστικής τάξης, ή ισχυρών μερίδων της, που μπορεί να αναζητούν επαναπροσδιορισμό των διεθνών συμμαχιών για να ισχυροποιηθούν.

Στη διαχείριση του καπιταλισμού

Ο ισχυρισμός ότι μπορεί ο υφιστάμενος καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης να υπηρετήσει εκτός απ' τα κέρδη των καπιταλιστών και τη λαϊκή ευημερία, αποτελεί μόνιμη επωδό των παρεμβάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Σε χτεσινή του ανακοίνωση καταγγέλλει ότι «η εκταμίευση της δόσης όχι μόνο δεν πρόκειται να ενισχύσει τη ρευστότητα στην οικονομία, αλλά αντίθετα θα συνοδευτεί από νέα επαχθή αντικοινωνικά μέτρα». Εμμέσως διατείνεται ότι είναι δυνατόν στο πλαίσιο των δανειακών συμβάσεων που έχουν υπογραφεί, τις οποίες δηλώνει ότι δε θα αμφισβητήσει, να εκταμιεύεται χρήμα που θα κατευθύνεται σε όλους, και στην «αγορά» και στο λαό, και να μην πληρώνει κανένας. Ούτε η «αγορά», ούτε ο λαός. Κι ας είναι η εφαρμογή των μνημονίων, της ευρωενωσιακής στρατηγικής δηλαδή, όρος και προϋπόθεση και για τις εκταμιεύσεις και για να «ξελασπώσουν» τα μονοπώλια δίχως κόστος απ' την κρίση.

Παρακάτω προσθέτει: «(...) η κατάρτιση ενός εντελώς κοινωνικά άδικου αντιαναπτυξιακού φορολογικού νομοσχεδίου, συμπληρώνουν την εικόνα καταστροφής των παραγωγικών αναπτυξιακών δυνατοτήτων της οικονομίας, την ίδια στιγμή που εξαθλιώνονται πλατιά στρώματα της κοινωνίας».

Λέει, δηλαδή, πως το φορολογικό σύστημα μπορεί να είναι και κοινωνικά δίκαιο και να υποβοηθά την καπιταλιστική ανάπτυξη, στο πλαίσιο της οποίας ο λαός να μην εξαθλιώνεται αλλά να ευημερεί. Το φορολογικό σύστημα όμως είναι - σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε - εργαλείο του αστικού κράτους, των αστικών κυβερνήσεων, με το οποίο τα μαζεύουν απ' τους πολλούς για να ενισχύσουν τους λίγους. Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται, περίπου, ότι δε θα φορολογείται κανείς. Το βέβαιο είναι ότι θα φορολογήσει το λαό και δε θα φορολογήσει το μεγάλο κεφάλαιο. Γιατί τη δική του εξουσία θέλει να διαχειριστεί, γιατί αυτό έχει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής και γιατί ανάπτυξη, κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα, για τα οποία κόπτεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δε συνάδουν με τη φορολόγησή του. Τέλος, ας μην οδύρεται για την καταστροφή παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας. Πρέπει να γνωρίζει ότι οι κεφαλαιοκράτες, στους οποίους δίνει καθημερινά εξετάσεις, τις αξιοποιούν μόνο για το κέρδος τους και για τον ίδιο λόγο τις χαντακώνουν.

Να μας ζήσει!

Τη δεύτερη κόρη τους απέκτησαν, χτες, οι συνάδελφοί μας Ελένη Τζιβρά και Φώτης Κοντόπουλος. Η Συντακτική Επιτροπή και οι εργαζόμενοι στον «Ριζοσπάστη» τους ευχόμαστε από καρδιάς να τους ζήσει, να είναι γερή και δυνατή!

Η γενναιοδωρία τους αφορά το κεφάλαιο...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ η Α. Μέρκελ, στην Ευρώπη έχουμε το «πιο γενναιόδωρο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης» κι αυτό κάνει την Ευρώπη «μη ανταγωνιστική» στο διεθνές περιβάλλον... Το πιάσαμε το υπονοούμενο!

Κι είναι αλήθεια, ότι αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά στην Ελλάδα. Ποτέ δεν υπήρξε σύστημα τόσο ....γενναιόδωρο. Μόνο που η «γενναιοδωρία» αυτή ελάχιστα αφορούσε τους δικαιούχους του συστήματος.

Γενιές και γενιές τραπεζιτών, βιομηχάνων, «θεσμικών επενδυτών» και λοιπών αρπακτικών ωφελήθηκαν και ωφελούνται από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Περιουσίες ολόκληρες στήθηκαν.

Αν συνυπολογίσουμε πόσα χρήματα έχουν ξεκοκαλίσει τα τελευταία τριάντα χρόνια όλοι αυτοί - με πολύ συγκεκριμένες ευθύνες όσων κυβέρνησαν και τώρα μας δουλεύουν - φτάνουν για να χρηματοδοτήσουν συντάξεις και παροχές για ...έναν αιώνα και βάλε.

Α, Ο ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΣ Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ Φίλιππος Σαχινίδης έκανε μια μεγάλη ανακάλυψη χτες: Το φορολογικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε είναι, λέει, ....εισπρακτικό! Πάλι καλά που μας το είπε, γιατί δεν το είχαμε αντιληφθεί.

Ε, τον καταλαβαίνουμε τον άνθρωπο. Δεν μπορεί να βλέπει τέτοια πράγματα. Οταν ήταν αυτός υπουργός, τα φορολογικά νομοσχέδιά του έκαναν κάθε μισθωτό και συνταξιούχο να χαμογελάει από ευτυχία.

Γρηγοριάδης Κώστας

ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ νυν υπουργό Οικονομίας, Γ. Στουρνάρα, δεν μπορούμε να έχουμε κανένα παράπονο. Θα αναθέσει - δήλωσε - στο ΙΟΒΕ να εκπονήσει δεκαετές σχέδιο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.

Θα βρει - είπε - τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και θα μας δείξει πώς θα ευτυχήσουμε στο απώτερο μέλλον. Ευτυχώς, γιατί κάτι τέτοιο μας έλλειπε.

Για την ώρα, πάντως, ας βολευτούμε με τη φοροεπιδρομή του, τη φτώχεια, την ανεργία και την ανέχεια. Είπαμε... «ανταγωνιστικότητα» και «ανάταση» και «αναθέρμανση» της οικονομίας.

Φαινόμενο σάπιας κοινωνίας

Το νέο μακελειό σε σχολείο των ΗΠΑ, την περασμένη Παρασκευή, έχει συγκλονίσει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο στον πλανήτη. Το έγκλημα αυτό, όπου δολοφονήθηκαν 20 παιδιά 6 - 8 χρόνων και οι 6 δασκάλες τους από έναν νέο άνθρωπο, 20 χρόνων, που ως «Ράμπο» όρμηξε στο σχολείο και «γάζωσε» με βαρύ οπλισμό όποιον βρήκε μπροστά του, πριν αυτοκτονήσει, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Τέτοια φαινόμενα, που έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια, ευδοκιμούν σε συγκεκριμένο περιβάλλον και κλίμα, που διαμορφώνονται στην πρώτη ιμπεριαλιστική χώρα στον κόσμο.

Οι ΗΠΑ, ως αστικό κράτος εδώ και πολλά χρόνια αλλά ιδιαίτερα τα τελευταία, μετά το χτύπημα στις 11 Σεπτέμβρη του 2001 στους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη και την έναρξη του λεγόμενου «αντιτρομοκρατικού πολέμου», εμφανίζονται ως το ...περιούσιο έθνος που υπερασπίζεται τη «διεθνή ασφάλεια και την ελευθερία». Εχουν προβληθεί στη χώρα αυτή πολλές χιλιάδες ώρες στις οθόνες τηλεοράσεων και κινηματογράφων από τα κατορθώματα των «απελευθερωτών» στρατιωτών στις διάφορες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και η υποκουλτούρα του πολέμου χρηματοδοτείται και ενισχύεται από το αστικό κράτος. Η στρατιωτική ισχύς, οι υπερ-ήρωες, τα σύγχρονα όπλα, η ...υπεροχή των Αμερικανών «Ράμπο» που εξουδετερώνουν τους «κακούς εχθρούς» έχουν ποτίσει εκατομμύρια νεανικές συνειδήσεις. Εχουν γαλουχηθεί με αυτά τα «ιδανικά» από τα παιδικά τους χρόνια, με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που προσομοιάζουν πραγματικές επεμβάσεις, με τα κηρύγματα και τις απειλές που εκτοξεύει το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου σε όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει την κυριαρχία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Επίσης, χρόνια τώρα καλλιεργούν στην κοινωνία την ψυχολογία του φόβου, του τρόμου, του ατομικού ανταγωνισμού και τις πιο σάπιες αξίες για τη ζωή, που σε συνδυασμό με την έξαρση της εγκληματικότητας διαμορφώνουν ανθρώπους ανά πάσα στιγμή έτοιμους να σκοτώσουν.

Ταυτόχρονα, στη χώρα αυτή της ...«ελευθερίας», με βάση τα στατιστικά στοιχεία, με πληθυσμό 312 εκατομμύρια, υπάρχουν περίπου 300 εκατομμύρια όπλα κάθε είδους, περίπου 100.000 είναι τα θύματα πυροβολισμού κάθε χρόνο, ενώ η νομοθεσία σε πάρα πολλές πολιτείες για την αγορά όπλου είναι περίπου όπως και με οποιοδήποτε εμπόρευμα, ακόμα και σε παιδιά. Το τελευταίο περιστατικό επιβεβαιώνει απλώς τον κανόνα. Ο μακελάρης νέος ζούσε σε ένα σπίτι με τη μητέρα του - που σκότωσε απ' ό,τι φαίνεται πρώτη πριν σπείρει το θάνατο στο σχολείο - που ήταν παθιασμένη με τα όπλα και στο σπίτι βρέθηκαν τουλάχιστον πέντε. Το αστικό κράτος στηρίζει την πραγματικότητα ότι σε σχεδόν κάθε αμερικανικό σπίτι υπάρχουν όπλα και είναι εύκολη η πρόσβαση των παιδιών σε αυτά. Μόνο όταν γίνονται μακελειά ακούγονται οι γνωστές κορόνες και υποσχέσεις, όπως και οι τελευταίες του σημερινού Προέδρου, Μπαράκ Ομπάμα, ότι θα γίνει αυστηρός έλεγχος στην οπλοκατοχή και οπλοχρησία.

Είναι φανερό, όμως, ότι όσο υπάρχει αυτό το «θερμοκήπιο» του συστήματος του τρόμου και των σάπιων αξιών όπως στις ΗΠΑ, θα ευδοκιμούν και τέτοια φαινόμενα. Η ζωή με αξίες, ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή είναι έννοιες που υπονομεύονται απ' αυτό το σύστημα, που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, και που όσο παρασαπίζει τόσο επικίνδυνο γίνεται. Η νέα ζωή και για τους νέους θα έρθει μόνο με την ανατροπή της σάπιας μέχρι το μεδούλι καπιταλιστικής κοινωνίας.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ