Η ΕΕ είναι μια λυκοσυμμαχία από καπιταλιστικά κράτη, με ανταγωνιστικά μεταξύ τους συμφέροντα και διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης. Μόνος συνδετικός κρίκος είναι η ενιαία στρατηγική των αστικών κυβερνήσεων και της πλουτοκρατίας ενάντια στους λαούς, για την εξασφάλιση ακόμα καλύτερων όρων στην αναπαραγωγή των συσσωρευμένων κεφαλαίων της.

Από αυτήν τη σκοπιά, οι αντιθέσεις που προϋπήρχαν της κρίσης, θα κλιμακώνονται αντί να περιορίζονται. Πίσω από τα ευχολόγια και τους συμβιβασμούς, οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις και τα μονοπώλια σε κάθε κράτος - μέλος ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να βγουν με τις μικρότερες δυνατές ζημιές από την κρίση και να εκκινήσουν από καλύτερο συγκριτικά σημείο στη φάση της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Ακόμα όμως και αυτή η ανάπτυξη για την οποία όλοι, αστοί και οπορτουνιστές μιλάνε, θα είναι αναιμική και βραχύχρονη. Θα συνοδεύεται από την ανεργία και τη λαϊκή ανέχεια που εντάθηκαν την περίοδο της κρίσης και θα αποτελέσει το θερμοκήπιο για τον επόμενο γύρο της ύφεσης. Σε κάθε περίπτωση, η ανάκαμψη από την κρίση δεν πρόκειται να έρθει με τα μέτρα της δημοσιονομικής πειθαρχίας που αποφάσισε η Σύνοδος Κορυφής, αν τελικά μπουν σε εφαρμογή.

Ούτε πρόκειται αυτά τα μέτρα για τον περιορισμό των κρατικών χρεών και ελλειμμάτων να αποτρέψουν μελλοντικές καπιταλιστικές κρίσεις, αφού η γενεσιουργός αιτία βρίσκεται στην αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής και όχι στα ελλειμματικά κρατικά ταμεία, που αποτελούν σύμπτωμα της κρίσης και την επιτείνουν.

Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα. Η προσαρμογή της οικονομίας στο νέο δημοσιονομικό πλαίσιο της Ευρωζώνης δε θα οδηγήσει ούτε σε έξοδο από την πτώση της βιομηχανικής παραγωγής και συνολικότερα της οικονομικής δραστηριότητας, δηλαδή σε έξοδο από την κρίση και σε ανάκαμψη, ούτε σε μείωση του δημοσίου χρέους. Τα αυστηρά δημοσιονομικά όρια και οι αυτόματες κυρώσεις σε περίπτωση υπέρβασής τους, δύο βασικούς στόχους υπηρετούν. Πρώτος στόχος είναι να αποτελέσουν το όχημα για ακόμα μεγαλύτερες περικοπές σε δημόσιες δαπάνες που αφορούν στους μισθούς, στις συντάξεις και στις κοινωνικές παροχές.

Με αυτόν τον τρόπο, το αστικό κράτος προσαρμόζεται πιο αποτελεσματικά στις σύγχρονες ανάγκες των μονοπωλίων, που ζητάνε φτηνότερα και πιο ευέλικτα εργατικά χέρια, καθώς και νέα κερδοφόρα πεδία δράσης, όπου μέχρι σήμερα το κατ' ευφημισμόν Δημόσιο διατηρούσε ακόμα κάποιες θέσεις. Δεύτερος στόχος είναι να αποτελέσει η διαδικασία των κυρώσεων όχημα για μελλοντική αποπομπή των «απείθαρχων» κρατών - μελών από την Ευρωζώνη, ενδεχόμενα και από την ΕΕ.

Ηδη, στην ΕΕ και την Ευρωζώνη σχηματοποιούνται πιο καθαρά οι πόλοι που βρίσκονται σε κλιμακούμενη αντιπαράθεση, κάνοντας ολοένα και πιο κοντινά τα σενάρια για διάσπαση της ζώνης του ευρώ. Καθόλου τυχαία, η πρόσφατη δημοσιοποίηση εκτιμήσεων για βάθεμα της κρίσης στη Γαλλία, συνοδεύτηκε από αναλύσεις για τις συνέπειες που θα είχε μια ενδεχόμενη έξοδος από το ευρώ ακόμα και της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης. Αυτό που μέχρι πριν από μερικούς μήνες ήταν «ταμπού», το ενδεχόμενο δηλαδή να διαλυθεί η Ευρωζώνη, ενδεχόμενα και η ΕΕ, τώρα αποδεικνύεται πιθανό.

Τα αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, που υμνούσαν το «κοινό σπίτι» της ΕΕ και κατηγορούσαν το ΚΚΕ για απομονωτισμό, όταν μιλούσε για ΕΕ του κεφαλαίου, είναι υπόλογα στο λαό και πρέπει αυτός να τα καταδικάσει, να τα εγκαταλείψει. Ιδιαίτερα σημασία έχει να ηττηθεί η οπορτουνιστική γραμμή που καλεί στην ουτοπική αναζήτηση μιας νέας «φιλολαϊκής αρχιτεκτονικής» της ΕΕ και συμμετέχει με διαχειριστικές προτάσεις στη συζήτηση για διέξοδο από την κρίση με θωρακισμένα τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Αυτή η γραμμή οδηγεί στον αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος. Η ΕΕ και ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζονται.

Εστω και τώρα, τα εργατικά και κομμουνιστικά κόμματα ή δυνάμεις μέσα σε αυτά, που παραδόθηκαν στο «νομοτελειακό» της ΕΕ, είναι καιρός να αντιταχθούν συνολικά στον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της, να καλέσουν το εργατικό - λαϊκό κίνημα σε ρήξη με την ΕΕ, ανεξάρτητα αν δρουν σε κράτος του ηγετικού πυρήνα της ή σε κάποια πιο κοντινή ή πιο μακρινή τροχιά γύρω από αυτόν.

Μπροστά στις εξελίξεις που αναμένονται ραγδαίες, ο λαός δεν έχει κανένα όφελος να συνδέσει την τύχη του και με το τμήμα εκείνο του κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου, που υποστηρίζει σήμερα την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, συνδεδεμένο με το δολάριο, ή και με τη βρετανική λίρα. Σε καμία περίπτωση δε νοιάζονται για την άρση των αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων που περιλήφθηκαν στα Μνημόνια των ελληνικών κυβερνήσεων με την ΕΕ και το ΔΝΤ ή εφαρμόστηκαν από τις ελληνικές κυβερνήσεις υπό το πρόσχημα του Μνημονίου, με το φόβητρο της απειλής μη εκταμίευσης των δόσεων.

Στην Ελλάδα, υπάρχουν οι προϋποθέσεις να οξυνθεί το επόμενο διάστημα η ταξική πάλη, νέες λαϊκές μάζες να μπουν στον αγώνα με ριζοσπαστικά αιτήματα. Την τάση αυτή διαβλέπουν τα αστικά επιτελεία που παρακολουθούν και ανησυχούν για τον καθοριστικό ρόλο του ΚΚΕ στην ανασυγκρότηση του εργατικού λαϊκού κινήματος, στον προσανατολισμό της πάλης του, στην ανάπτυξη σοβαρών εμποδίων απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική τους. Προσπαθούν να τρομοκρατήσουν το λαό ότι μια ενδεχόμενη έξοδος από την ΕΕ με ταυτόχρονη αλλαγή των συσχετισμών σε πολιτικό επίπεδο, όπως παλεύει το ΚΚΕ, θα έχει καταστροφικές συνέπειες και θα οδηγήσει τη χώρα στην απομόνωση και την καταστροφή.

Από κοντά και οι οπορτουνιστές, πλειοδοτούν στην ανάγκη να διατηρηθεί η «κοινωνική συνοχή» και πάση θυσία να παραμείνει η χώρα στο ευρώ. Προπαγανδίζουν υπέρ του πανευρωπαϊκού συντονισμού με ρεφορμιστικά αιτήματα και ευτελίζουν την πάλη στο εθνικό πεδίο, για να βάλουν στο απυρόβλητο την αστική εξουσία και τα κόμματά της. Αστικές και οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις, αποδίδουν την κρίση στην «κακή» πολιτική διαχείριση και προσανατολίζουν το λαό να ψάξει για διέξοδο σε μια δήθεν καλύτερη, εντός της ΕΕ και μέσα από εκλογές.

Ο λαός έχει πείρα από τη δικομματική εναλλαγή. Εχει δει πώς λειτούργησαν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι κεντροαριστερές ή δήθεν «αριστερές» κυβερνήσεις. Μπορεί καλύτερα να καταλάβει ότι το σύστημα διαθέτει διαχειριστικές εφεδρείες πολλών αποχρώσεων και προσμίξεων, στην προσπάθειά του να τον ξεγελάσει, για να θωρακίσει την αστική εξουσία και την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Γι' αυτό οι εργατικές - λαϊκές διεκδικήσεις και αγώνες στην Ελλάδα δεν πρέπει να περιοριστούν στην ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης, αλλά να κατευθυνθούν στην πάλη που θα δημιουργήσει τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, για την κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας. Γι' αυτό έχει σημασία να ξεδιπλωθεί η λαϊκή αντεπίθεση για να πληρώσει την κρίση το μεγάλο κεφάλαιο και να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων σε βάρος των πολιτικών υπηρετών της ΕΕ και της άρχουσας τάξης.

Ακόμα κι αν στις επόμενες εκλογές η δυσαρέσκεια για την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αποτυπωθεί στην κάλπη, η χειραφέτηση θα είναι ανολοκλήρωτη, αν δεν εκφραστεί με ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ, με οργάνωση στον τόπο δουλειάς και τη γειτονιά, με δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας, με ένταση της πάλης για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης.

Το ΚΚΕ δεν επιβεβαιώνεται μόνο για τις εκτιμήσεις του σε σχέση με τις εξελίξεις, αλλά και για τα αδιέξοδα της αστικής διαχείρισης ενός συστήματος που έχει σαπίσει. Είναι δύναμη δοκιμασμένη, σταθερή και αξιόπιστη, με επεξεργασμένη στρατηγική ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Στην Ελλάδα, υπάρχουν σήμερα όλες οι υλικές προϋποθέσεις, ώστε η εργατική λαϊκή οικογένεια να ζήσει καλύτερα, με λαϊκή εξουσία που θα κοινωνικοποιήσει τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, θα αξιοποιήσει και θα αναπτύξει όλες τις παραγωγικές δυνάμεις, θα συνάψει σχέσεις με άλλα κράτη στη βάση του αμοιβαίου οφέλους.

Αυτός είναι ο δρόμος που συμφέρει το λαό. Η ριζική αλλαγή ρότας στην Ελλάδα θα αποτελέσει πηγή έμπνευσης και παραδειγματισμού για τα κινήματα σε άλλες χώρες της Ευρώπης, μπορεί να πυροδοτήσει αλυσιδωτές εξελίξεις και ριζοσπαστικές αλλαγές. Το μέλλον των ευρωπαϊκών λαών, της εργατικής τάξης και των λαϊκών τμημάτων μεσαίων στρωμάτων, βρίσκεται σε γραμμή ρήξης με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, σε γραμμή αλληλεγγύης με κάθε εργατική - λαϊκή συμμαχία, ανατροπής της αστικής εξουσίας σε χώρα ισχυρότερης ή ασθενέστερης καπιταλιστικής οικονομίας, υψηλότερης ή χαμηλότερης θέσης καπιταλιστικού κράτους στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Αυτή η γραμμή πάλης είναι αναγκαιότητα ακόμα και για την επιβίωση εκτεταμένων τμημάτων μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, συνταξιούχων και νέων προερχόμενων από λαϊκές οικογένειες.

Το ΚΚΕ δίνει και θα δώσει όλες τις δυνάμεις του σε αυτόν το σκληρό ταξικό αγώνα, αλλά τον μοναδικό με προοπτική για το λαό.