Associated Press

Από εργατική κινητοποίηση του 2004 στην αυτοκινητοβιομηχανία «Φολκσβάγκεν». Τα συμβιβασμένα συνδικάτα ωστόσο εφαρμόζουν την «κοινωνική ειρήνη», που έχει παγώσει τους μισθούς των Γερμανών για μια δεκαετία

Πρόσφατα ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός της Ισπανίας, ο συντηρητικός Μαριάνο Ραχόι έλεγε ότι σκεφτόταν να εφαρμόσει στη χώρα του το «γερμανικό μοντέλο», που βασίζεται στα «minijobs» («μίνι-τζομπ»). «Minijobs» εννοούν στη Γερμανία μία μορφή της υποαπασχόλησης που εξαρθρώνει «το κοινωνικό γερμανικό μοντέλο» βασισμένο σε ένα κράτος πρόνοιας που θεωρούνταν πιο γενναιόδωρο και εργασιακές σχέσεις πιο σταθερές απ' ό,τι στην πλειοψηφία των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών. «Minijob» είναι μία μορφή μερικής απασχόλησης και με επισφάλεια που εφαρμόστηκε σταδιακά από τη δεκαετία του '90 και κυρίως από το 2003 με τις λεγόμενες Hartz - μεταρρυθμίσεις, που υποτίθεται πως είχαν στόχο τη μείωση της ανεργίας, όμως στην πραγματικότητα η τελευταία αυξήθηκε.

Μία «minijob» σημαίνει να κερδίζεις 400 ευρώ το πολύ το μήνα, μισθός που δεν επιτρέπει στον εργαζόμενο να ζει αξιοπρεπώς, παρά το γεγονός ότι ο εργοδότης πληρώνει 120 ευρώ στο κράτος ως εργοδοτικό φόρο και κοινωνική ασφάλεια του εργαζομένου. Με αυτόν τον τρόπο, ο εργαζόμενος συνεχίζει να συνδέεται με το σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων, αν και αυτά που βγάζει δεν του φτάνουν για να ζήσει, ωστόσο δεν εμφανίζεται άνεργος!

Φυσικά, παρά το γεγονός ότι η Γερμανία σκοπεύει να εξάγει το μοντέλο της στην υπόλοιπη Ευρώπη ως επιτυχημένο, πρέπει να αναρωτηθεί κανείς για ποιον ήταν η πραγματική επιτυχία. Οι αριθμοί αποδεικνύουν ότι οι παραπάνω μεταρρυθμίσεις ήταν ένα από τα στοιχεία - κλειδιά για τη γενίκευση της εργασιακής επισφάλειας και την υποαπασχόληση, φτάνοντας σήμερα το 25% του εργατικού δυναμικού.

Οι τελευταίοι αν και τυπικά έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους εργαζόμενους σε κανονικές θέσεις εργασίας, κερδίζουν πολύ λιγότερα χρήματα. Οπότε η επιτυχία του μοντέλου φαίνεται ότι περιορίζεται στα ταμεία των εταιρειών, φουσκώνοντας ακόμα περισσότερο τα κέρδη της ολιγαρχίας, ενώ οι εργαζόμενοι ζουν όλο και χειρότερα και φυσικά δεν επωφελούνται από την όποια οικονομική ανάπτυξη της χώρας.

Μάλιστα, σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, που δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα τον Οκτώβρη υπήρχαν γύρω στους καινούργιους 180.000 εργαζόμενους με το καθεστώς της επινοικίασης. Αυτό είναι το άλλο μοντέλο που εξασφαλίζει στους εργοδότες φτηνούς εργάτες, καθώς αυτοί δεν έχουν μισθούς σύμφωνα με την κλαδική συλλογική σύμβαση, αλλά δουλεύουν σε εργολαβικές (στην ουσία δουλεμπορικές) εταιρείες, που συνεργάζονται με τους βιομήχανους και που τους νοικιάζουν τους εγράτες με το μισό ή και πιο κάτω μισθό. Το μεγαλύτερο ποσοστό επινοικιαζόμενων θέσεων εργασίας υπάρχει στο Αμβούργο, που αποτελεί το 55,2% των προσφερόμενων θέσεων. Ακολουθούν η Βρέμη με 40,2% και η Θουρυγγία με 39,4%. Στη Βάδη Βυτεμβέργη το ποσοστό είναι 36,9%, στην Εσση 36,5%, στην Κάτω Σαξωνία 36,4%, το μικρότερο ποσοστό είναι στο Βραδεμβούργο με 21,3% ενώ οι υπολογισμοί των συνδικάτων που δεν αντιδρούν ιδιαίτερα σε αυτήν την τακτική, κάνουν λόγο για πάνω από 1 εκατ. ενοικιαζόμενων εργαζόμενων σε σύνολο 41 εκατ. μισθωτών.

Η επισφάλεια πλήττει εκτός από τις συνθήκες ζωής και τη ζωή αυτή καθαυτή. Ετσι, ο μέσος όρος προσδόκιμου ζωής για τους φτωχούς εργαζόμενους, έπεσε κατά δύο χρόνια τα τελευταία δέκα χρόνια, σύμφωνα με μία έκθεση που δημοσίευσε, στις 13 του τρέχοντος μήνα, η «Saarbruecker Zeitung». Πριν δέκα χρόνια, οι Γερμανοί με χαμηλότερα εισοδήματα είχαν προσδόκιμο ζωής τα 77,5 χρόνια, το 2010 έπεσε στα 75,5 χρόνια.

Η μείωση ήταν φυσικά πιο δραστική στο έδαφος της πρώην Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, όπου οι εργαζόμενοι με χαμηλότερα εισοδήματα από το προσδόκιμο ζωής των 78 χρόνων, έπεσαν στα 74,1!

Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ τις ριζικές αλλαγές που υπέστησαν στη ζωή τους οι πολίτες της ΓΛΔ,για τους οποίους μέχρι το 1989 η ανεργία φάνταζε σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας και που μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη χώρα, ήρθαν αντιμέτωποι με αυτό που πραγματικά είναι η ανεργία και η φτώχεια, ενώ αναγκάστηκαν να βγάζουν με όποιον δυνατό τρόπο τα προς το ζειν, πολλές φορές ίσα - ίσα για να μην πεθάνουν, ενώ ταυτόχρονα πλουτίζουν από το μόχθο τους τα παράσιτα, οι κεφαλαιοκράτες.

Οι λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές τους υποδέχονται με πλήρη επίγνωση των υποχρεώσεών τους. Η παρουσία τους ενισχύει την προσπάθεια λαϊκής αλληλεγγύης στους πεινασμένους και τους κατατρεγμένους από την εργασία τους. Είναι το ζωντανό δείγμα, ο «φάρος» για το τι μέλλει να γίνει, για το πώς πρέπει να γίνει στη βάση της οργάνωσης, συμπαράστασης, αλληλεγγύης. Στις λαϊκές επιτροπές μπαίνει το χρέος να μην πεινάσει παιδί στο σχολείο. Να μην είναι κουρελιασμένο και ξυπόλυτο. Να έχει έστω κι ένα βιβλίο κι ένα παιχνίδι κι ένα τετράδιο. Να δυναμώσει η συμπαράσταση της γειτονιάς. Η νέα γενιά των Ελλήνων, ο ανθός του μέλλοντος που δείχνει να καταστρέφει η συγκυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ. να σταθεί όρθια κάτω από την επαναστατική θέληση του σύγχρονου εργατολαϊκού κινήματος. Δάσκαλοι και καθηγητές να πράξουν το ανθρωπιστικό τους καθήκον. Κάθε αντίθετη κίνηση να στιγματίζεται δημόσια και να διαπομπεύεται εσαεί στο όνομα και για λογαριασμό της κοινωνίας του λαού των Ελλήνων.