50 χρόνια μετά και «ετούτος ο άνεμος δε λέει να σωπάσει»...

Δεκάδες χιλιάδες λαού και νεολαίας, κρατώντας ψηλά τις σημαίες του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, σχημάτισαν μια μεγάλη κόκκινη πορεία που ξεχύθηκε στους δρόμους της Αθήνας. Ενα φουσκωμένο και μαχητικό «κόκκινο ποτάμι» σάλπισε τα συνθήματα του Πολυτεχνείου και «χάραξε» στους δρόμους της πόλης το στίγμα του, με τα μηνύματα συνέχισης του αγώνα. Είναι χαρακτηριστικό πως όταν οι διαδηλωτές πέρασαν την αμερικάνικη πρεσβεία, το τεράστιο συλλαλητήριο απλώθηκε από την πλατεία Μαβίλη μέχρι το Πολεμικό Μουσείο.

Χιλιάδες ήταν αυτοί που βρέθηκαν στον δρόμο, πολλοί απ' αυτούς για πρώτη φορά, για να τιμήσουν τον Νοέμβρη του '73, τον Νοέμβρη που μας έδειξε ότι στα «σκοτάδια» αυτού του βάρβαρου συστήματος υπάρχει το «φως» που θα τα συντρίψει! Η κόκκινη ρωγμή του 1973 θα είναι για πάντα έμπνευση για τους νέους ξεσηκωμούς του καιρού μας... Αυτό αναγραφόταν και στο πανό της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής του ΚΚΕ, που βρισκόταν στην κεφαλή της πορείας: «Ο Νοέμβρης ήταν μια κόκκινη ρωγμή. Η Ιστορία γράφεται με πάλη ταξική».

Στην πορεία συμμετείχε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Γενικό της Γραμματέα, Δημήτρη Κουτσούμπα.

Από πίσω απλώνονταν τα πανό των κλαδικών και εδαφικών Οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Ανθρωποι όλων των ηλικιών έσμιξαν στα πολύ μαζικά μπλοκ, δονώντας με τον παλμό τους το κέντρο της Αθήνας. Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου ενάντια στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ και στις βάσεις τους ήχησαν και φέτος δυνατά, καταδικάζοντας ιδιαίτερα τη σφαγή του παλαιστινιακού λαού από το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ και τους συμμάχους του, καταγγέλλοντας την εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τον κίνδυνο να βρεθεί ο λαός στο στόχαστρο των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών συμμαχιών.

«Οσο οι κυβερνήσεις στηρίζουν δολοφόνους, τόσο οι λαοί θα βρίσκονται στους δρόμους», διαβεβαίωσαν εργαζόμενοι και νεολαία, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά ότι «Του κόσμου οι λαοί φωνάζουν δυνατά: Με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά».

Με τη «μισή τους καρδιά» να βρίσκεται στην Παλαιστίνη που ματώνει και μάχεται, στην Παλαιστίνη που αντιστέκεται και ελπίζει, οι χιλιάδες διαδηλωτές, πολλοί με τις παλαιστινιακές τους μαντίλες στον ώμο, απαίτησαν ξανά και ξανά «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Το υποδήλωνε άλλωστε και το πανό της ΚΟ Αττικής που ακολουθούσε, «Το Πολυτεχνείο ζει στην πάλη για την ανατροπή. Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Καμία στήριξη της Ελλάδας στους φονιάδες Ισραήλ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ», αλλά και τα χιλιάδες τρικάκια που ανέμιζαν στον αέρα με σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Καμία εμπλοκή της Ελλάδας στο μακελειό». Οπως και τα συνθήματα που ακούγονταν δυνατά, ξανά και ξανά: «Ουτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών», «Καμιά συμμετοχή, καμία εμπλοκή, έξω η Ελλάδα από τη σφαγή».

Με τα μπλοκ του ΚΚΕ διαδήλωσαν οι αντιπροσωπείες των κομμάτων που θα συμμετείχαν στην ιδρυτική συνάντηση (το Σάββατο στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ) μιας νέας περιφερειακής οργάνωσης συνεργασίας των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης, με την επωνυμία Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Δράση (ΕΚΔ).

Συμμετείχαν επίσης στην πορεία ο Αρούν Κουμάρ, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικού), και ο Αϊνούρ Κουρμάνοφ, συμπρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κινήματος Καζακστάν.

Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, εργαζόμενοι και νέοι, μαθητές, γονείς με μικρά παιδιά, σκορπίζοντας συγκίνηση και περηφάνια, βρέθηκαν να βαδίζουν μαζί στους δρόμους που έχουν τη «δική τους ιστορία», που είναι γραμμένη από τους αγώνες του λαού μας. Εκεί βρέθηκαν και οι μεγαλύτεροι σύντροφοι και αγωνιστές που πάλεψαν ενάντια στη δικτατορία. «Ησυχοι», γνωρίζοντας καλά ότι έδωσαν τη σκυτάλη σε σίγουρα χέρια...

Και το σύνθημα «Ενας αιώνας αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία» δονούσε το κέντρο της Αθήνας, γιατί οι χιλιάδες που το φώναζαν ήξεραν καλά ότι η ελπίδα βρίσκεται εδώ, στο ΚΚΕ, που πιο ώριμο και δυνατό μπαίνει μπροστά σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα. Αλλωστε και ο αγώνας του Νοέμβρη απέδειξε ότι ο λαός με τους αγώνες του μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω, απέδειξε ότι η δύναμη είναι στην οργάνωση, στη συμπόρευση των νέων με το εργατικό κίνημα.

Η μεγάλη κόκκινη διαδήλωση έστειλε το μήνυμα ότι 50 χρόνια μετά τα συνθήματα που γράφτηκαν στις πύλες του Πολυτεχνείου, «Εξω αι ΗΠΑ - Εξω το ΝΑΤΟ», τόσο αυτά όσο και το σύνθημα για «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» παραμένουν ζωντανά και επίκαιρα. Κρατούν τη φλόγα αναμμένη για ακόμα πιο αποφασιστικούς, μαζικούς και ανυποχώρητους αγώνες...

«Καμιά συμμετοχή, καμιά εμπλοκή, έξω η Ελλάδα από τη σφαγή» απαίτησαν τα μπλοκ των διαδηλωτών έξω από τη Βουλή, διεκδικώντας κρατική χρηματοδότηση για την Παιδεία, την Υγεία, τις λαϊκές ανάγκες, «και όχι για του ΝΑΤΟ τα σφαγεία» και τις πολεμικές δαπάνες.

Χαρακτηριστικά του παλμού και της αποφασιστικότητας και τα συνθήματα στα πανό των Κομματικών Οργανώσεων: «Η κυβέρνηση ξεπλένει τον ιμπεριαλισμό. Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών», τόνιζε η Τομεακή Οργάνωση Κατασκευών, «Το Πολυτεχνείο ζει. Εξω οι ΗΠΑ έξω το ΝΑΤΟ», δήλωνε η ΤΟ Περιφερειακής και Κεντρικής Διοίκησης, «Οι φασίστες είναι εχθροί των εργατών, είναι τα τσιράκια των αφεντικών», καταδείκνυε η ΤΟ Εμπορίου.

Με τα συνθήματα να μη λένε να κοπάσουν, αντίθετα να δυναμώνουν καθώς η διαδήλωση απλωνόταν στο κέντρο της Αθήνας και πλησίαζε προς την αμερικάνικη πρεσβεία, υπενθυμίζοντας: «Στον ιμπεριαλισμό καμιά υποταγή, η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί».

«Το Πολυτεχνείο ζει, έξω οι Αμερικανοί», «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»: Με τα συνθήματα να κορυφώνονται, τα μπλοκ έφτασαν στη σιδερόφρακτη πρεσβεία των ΗΠΑ, που για μία ακόμα φορά ήταν ζωσμένη με κλούβες και διμοιρίες της αστυνομίας. «Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών», απαίτησαν. «Μόνο ο λαός σώζει τον λαό, με ΚΚΕ πολύ πιο δυνατό», φώναξαν, στέλνοντας μήνυμα ότι το Πολυτεχνείο αποτελεί και θα συνεχίσει να αποτελεί πηγή έμπνευσης στους σημερινούς και αυριανούς αγώνες.

Από νωρίς το μεσημέρι της Παρασκευής οι δρόμοι της Αθήνας έσφυζαν από νέους και νέες, ανθρώπους της βιοπάλης από όλους τους κλάδους για να συμμετάσχουν στη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία για την 50ή επέτειο του Πολυτεχνείου. Νέα παιδιά και εργαζόμενοι που εμπνέονται και σήμερα από τα ιδανικά της εξέγερσης μίλησαν στον «Ριζοσπάστη».

Η Αννα, από το Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου, σημείωσε ότι τα συνθήματα της εξέγερσης του Νοέμβρη του '73 είναι απολύτως επίκαιρα και σήμερα. «Ως φοιτητές τιμούμε τους νεκρούς μας. Παλεύουμε σήμερα για πραγματικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία και αντιπαλεύουμε την πολιτική που θέλει με την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος να προωθήσει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αντιπαλεύουμε την αντιλαϊκή πολιτική με τη φοβερή ακρίβεια και τον πληθωρισμό που εξανεμίζουν το εισόδημα των οικογενειών μας», μας λέει. «Την ίδια ώρα», προσθέτει, «η ελευθερία είναι και σημερινό ζητούμενο ειδικά τώρα που βλέπουμε το Ισραήλ και τους ιμπεριαλιστές να δολοφονούν τον Παλαιστινιακό λαό. Γι' αυτό και η πορεία μας είναι άλλη μια έκφραση αλληλεγγύης στον δίκαιο αγώνα αυτού του λαού, καταδίκης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και της κυβέρνησης που συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και απαιτούμε καμία εμπλοκή, καμία συμμετοχή της χώρας μας στο μακελειό».

Ο Λάμπρος, από το Φυσικό, πρόσφατα οργανωμένος στην πρωτοπόρα οργάνωση νεολαίας, στην ΚΝΕ, τονίζει ότι «ο αγώνας του Πολυτεχνείου είναι ένας σημαντικός σταθμός στην Ιστορία του τόπου μας, που δείχνει ότι ο λαός μπορεί να σηκώνει το ανάστημά του και να παλεύει για τα δικαιώματά του. Αυτό είναι και το σύγχρονο μήνυμά του, ότι ο λαός μπορεί να συγκρουστεί με τους εκμεταλλευτές του για τη ζωή που πραγματικά αξίζει».

Η Χρυσάνθη, από τη Νομική Αθήνας, μας λέει γιατί ο αγώνας του Πολυτεχνείου αποτελεί και σήμερα έμπνευση για τους νέους και τον λαό μας: «Ιδιαίτερα φέτος, στην 50ή επέτειο, νιώθουμε πολύ μεγάλη συγκίνηση και ιδιαίτερα εμείς οι φοιτητές της Νομικής. Οι φοιτητές που ήταν στα έδρανα που κάνουμε εμείς σήμερα μάθημα, ξεκίνησαν τον αγώνα και μαζί με τους συμφοιτητές τους και τους εργαζόμενους αγωνίστηκαν για αξίες και δικαιώματα που και εμείς σήμερα παλεύουμε». Και πρόσθεσε: «Τα συνθήματα "Εξω το ΝΑΤΟ , έξω αι ΗΠΑ" είναι στην προμετωπίδα και των δικών μας αγώνων, συνεχίζουμε στον ίδιο αγώνα ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης, ενάντια στους άδικους πολέμους που σφαγιάζουν τους λαούς, όπως γίνεται στην Παλαιστίνη».

Ο Λάμπρος, ξυλουργός, μας είπε με λίγα και σταράτα λόγια: «Για εμάς τους εργαζόμενους δεν έχει εκπληρωθεί κανένα από τα αιτήματα του αγώνα του Πολυτεχνείου, γι' αυτό παλεύουμε και σήμερα, για τα μεροκάματα που είναι στον πάτο, την Παιδεία που πάει από το κακό στο χειρότερο, την πραγματική ελευθερία που σημαίνει κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης, τέρμα στους πολέμους κατά των λαών, ειρήνη και φιλία μεταξύ τους».

Η Αγγελική, νοσηλεύτρια, συμπληρώνει: «Και σήμερα παλεύουμε για τα συσσωρευμένα προβλήματα σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, που προκαλεί το βάρβαρο, άδικο σύστημα που ζούμε. Το Πολυτεχνείο διδάσκει ότι ο λαός, όταν το πιστέψει, μπορεί να αλλάξει τη ζωή του».

Ο Μάνος, εργαζόμενος στο αεροδρόμιο της Αθήνας, μας ανέφερε: «Θεωρώ ότι ιδιαίτερα στις μέρες μας που γίνονται ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και "σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ", όπως λέει και το τραγούδι, ειδικά το αντιιμπεριαλιστικό μήνυμα του Πολυτεχνείου δείχνει τον δρόμο της πάλης και της ανατροπής που πρέπει να ακολουθήσουν και σήμερα οι λαοί για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες, να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές για τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους».