Και τα άλλα κόμματα έχουν διαλέξει στρατηγική. Αλλα έχουν δυσκολία να την προβάλουν στο λαό γιατί είναι αντίθετη στα συμφέροντά του. Είναι η στρατηγική της διαιώνισης του καπιταλιστικού συστήματος, που σήμερα βρίσκεται στο ανώτερο στάδιο ανάπτυξής του και έχει όλο και περισσότερες δυσκολίες στο να εξασφαλίζει διευρυμένη αναπαραγωγή και να αντιμετωπίζει τις εσωτερικές του αντιθέσεις που οξύνονται. Η αντικειμενική αυτή αδυναμία της ειλικρινούς προβολής της πολιτικής επιφέρει κατά καιρούς και διασπάσεις, δημιουργία νέων κομμάτων, αλλαγές αρχηγών, προγραμμάτων, πότε δεξιά πότε πιο αριστερά, αρκεί ο λαός να πιάνεται κορόιδο και το επιχειρηματικό κέρδος να αυξάνεται.
Αυτό αποδεικνύεται και σήμερα με τη λεγόμενη κρίση στο ΠΑΣΟΚ, όπου όλη η συζήτηση επικεντρώνεται στα πρόσωπα και στο ποιος είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός και όχι ποια αντιλαϊκή πολιτική ακολουθεί εδώ και πολλά χρόνια το κόμμα συνολικά, ή στο ποιος θα αντιμετωπίσει καλύτερα τον Καραμανλή, λες και ο Καραμανλής έπεσε από τον ουρανό και δεν εκπροσωπεί ένα συγκεκριμένο κόμμα και την ίδια πολιτική.
Παρόμοια κρίση πέρασαν και άλλα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Στο δανέζικο κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας πριν 2 χρόνια και μετά την παταγώδη ήττα του, στις εθνικές εκλογές, κατέληξαν να εκλέξουν νέα πρόεδρο, την κα Helle Thorning, με κριτήριο το ότι είναι πολύ όμορφη, νέα και ντύνεται πολύ μοντέρνα. Βέβαια, το αποτέλεσμα είναι η παραπέρα συρρίκνωσή του.
Το περιεχόμενο της νέας συνθήκης δε διαφέρει σε τίποτε από αυτό του «ευρωσυντάγματος» που καταψηφίστηκε. Η μόνη αλλαγή είναι ότι αφαιρέθηκε η παράγραφος για τη σημαία και τον ευρωπαϊκό ύμνο.
Η μεγάλη προσπάθεια τώρα είναι με νομικά τεχνάσματα να αποφύγουν να ζητήσουν τη γνώμη των λαών με δημοψηφίσματα και να το εγκρίνουν πίσω από τις πλάτες τους.
Προσπαθούν, δηλαδή, να κοροϊδέψουν άλλη μια φορά τους λαούς και να επιβάλουν αυτή την αντιδραστική συνθήκη, η εφαρμογή της οποίας αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για τους εργαζόμενους και τη νεολαία των ευρωπαϊκών χωρών.
Σε μια σειρά ευρωπαϊκών χωρών έχει τα τελευταία χρόνια αναπτυχθεί ένα ισχυρό ρεύμα αμφισβήτησης σε σχέση με τις επιλογές της ΕΕ. Παρ' όλη την επιμονή των κομμάτων που είναι στην κυβέρνηση και αυτών της αντιπολίτευσης, ακόμη και τους ανοιχτούς εκβιασμούς ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει, η καθημερινότητα φέρνει τους εργαζόμενους αντιμέτωπους με μια σειρά οξυμένα προβλήματα, όπως τις νέες εργασιακές σχέσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις και την απελευθέρωση αγορών (μεταφορές, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, κ.ά.), την εκμετάλλευση των ξένων εργατών με δυσμενέστερους όρους, την ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών και τη συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ.
Σε πολλές χώρες έχουν σήμερα ξεκινήσει πρωτοβουλίες για συλλογή υπογραφών ώστε να διεξαχθούν δημοψηφίσματα για την έγκριση της νέας συνταγματικής συνθήκης. Στην Αγγλία, στην Ολλανδία, στη Δανία, στη Σουηδία υπάρχει πολύ θετικό κλίμα για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος και απόρριψη της συνθήκης.
Το ζήτημα είναι αν το εργατικό κίνημα και οι πρωτοπόρες οργανώσεις του εκμεταλλευτούν την πρόκληση και αντιμετωπίσουν με ταξική συνέπεια τους όποιους ελιγμούς από τον ταξικό αντίπαλο.
Αν προτάξουν ως κύριο καθήκον το διπλό ΟΧΙ, την αποδέσμευση από την ΕΕ, σε συνδυασμό με το δυνάμωμα της ταξικής πάλης με στόχο την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης σε επίπεδο εξουσίας.
Παράλληλα με τον αγώνα για αποδέσμευση από την ΕΕ, να συμβάλουν ώστε το κίνημα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της να διαμορφώνει στόχους πάλης που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και να αναδεικνύουν την ιστορική αναγκαιότητα του περάσματος στο σοσιαλισμό.
Η πρόσφατη εκλογική επιτυχία του ΚΚΕ επιβεβαιώνει τη θετική ανταπόκριση των λαϊκών στρωμάτων σε αυτή τη λογική.