ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 18 Οχτώβρη 2007
Σελ. /32
Απεργοσπαστικά «ταμεία»

Το νέο σκάνδαλο που έχει ξεσπάσει στη Γαλλία μπορεί να μην προκαλεί έκπληξη, ωστόσο είναι «διδακτικό» για τις μεθόδους ποδηγέτησης και καθυπόταξης της εργατικής τάξης από την εργοδοσία. Σύμφωνα, λοιπόν, με τις τελευταίες αποκαλύψεις, οι καπιταλιστές του κλάδου της μεταλλουργίας έχουν, ξεκινώντας από το Μάη του '68, δημιουργήσει ένα ταμείο που «χρηματοδοτεί» την εξαγορά των συνδικαλιστών και το σπάσιμο των απεργιών. Στο ταμείο αυτό έδιναν οι επιχειρήσεις όλα αυτά τα χρόνια το 0,1% της συνολικής δαπάνης για τους μισθούς, με αποτέλεσμα να έχει συγκεντρώσει πάνω από 160 εκατομμύρια ευρώ! Ανάλογα απεργοσπαστικά ταμεία, όπως αποκαλύπτεται, έχουν δημιουργηθεί από τους καπιταλιστές σε όλους τους κλάδους της οικονομίας. Μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου, οι παλαιότεροι επικεφαλής των εργοδοτικών οργανώσεων παραδέχονται την ύπαρξη των ταμείων, λέγοντας ότι τα λεφτά τους χρησιμοποιούνται για να «λιπανθούν οι κοινωνικές σχέσεις» των καπιταλιστών του κλάδου. Αν κάτι προκύπτει από τα παραπάνω είναι ότι οι καπιταλιστές δεν αφήνουν τα πάντα στο κράτος όσον αφορά στην αντιμετώπιση των απεργιών των εργαζομένων, αλλά διαθέτουν και τους δικούς τους μηχανισμούς εξαγοράς και απεργοσπασίας. Αρα, πολλά είναι τα δεσμά που πρέπει να σπάσει η εργατική τάξη.

Ξέχασε;;

«Θα ήταν ολέθριο λάθος η πολιτική μας ζωή να επανεγκλωβιστεί στον αστερισμό της "σκοπιανοποίησης". Αυτό το λάθος έγινε πριν από 15 χρόνια περίπου και το πληρώσαμε ακριβά. Θυμίζω ότι το 1992 αυτό που τώρα πασχίζει η ελληνική εξωτερική πολιτική, δηλαδή μια σύνθετη ονομασία κοινής αποδοχής, μας προσφέρθηκε στο πιάτο με το πακέτο Πινέιρο που το προέβλεπε μεταξύ άλλων. Η κυβέρνηση της ΝΔ, με πλήρη συνυπευθυνότητα και της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ, είπε όχι, αρνήθηκε αυτό που έγκαιρα και διορατικά πρότεινε ο ΣΥΝ και κλοτσήσαμε μια ιστορική ευκαιρία».

Αυτά είπε μεταξύ άλλων χτες στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ ο Δημήτρης Παπαδημούλης, ευρωβουλευτής του Συνασπισμού, προκαλώντας όσους θυμούνται την «αμαρτωλή» τότε στάση του κόμματός του. Κατανοητός ο λόγος για τον οποίο η ηγεσία του ΣΥΝ «ξεχνά» τι έκανε και τι έλεγε τότε. Οτι και στα εθνικιστικά συλλαλητήρια συμμετείχε και είχε συμφωνήσει μαζί με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στο «Συμβούλιο Αρχηγών» υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην ονοματολογία. Από δω όμως ως του σημείου να παριστάνει σήμερα τον δικαιωμένο και τον επικριτή μιας πολιτικής που και ο ίδιος χειροκροτούσε, υπάρχει μεγάλη απόσταση, ολόκληρο χάσμα.

Εκπαιδεύουν στη διαχείριση της κρατικής αδιαφορίας

Σύμφωνα με τις «αρχές» του «εθελοντισμού» - που θέλουν να υποκαταστήσει υποχρεώσεις της πολιτείας και να εκγυμνάσει στη δουλιά χωρίς δικαιώματα - και της «διά βίου μάθησης» - που θέλουν να υποκαταστήσει την πραγματική εκπαίδευση - είναι τα προγράμματα που εξήγγειλε η Γενική Γραμματεία Εκπαίδευσης Ενηλίκων του υπουργείου Παιδείας.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι θεματικές ενότητες που μοιάζουν βγαλμένες από την ειδησεογραφία των τελευταίων μηνών: «Γνωσιακές παράμετροι του κινδύνου (Λύση προβλήματος / Λήψη απόφασης - Διαχείριση πληροφορίας - Διαχείριση πανικού - Λειτουργία σε ομάδες), Πυρκαγιές - Πλημμύρες, Σεισμοί - Διασώσεις, Ναυτικά Ατυχήματα - Προστασία Θαλάσσιου Περιβάλλοντος, Πρώτες Βοήθειες - Διαχείριση Καταυλισμών - Ψυχοκοινωνική στήριξη πληγέντων, Ασύμμετρες Απειλές - Επιδημίες». Ζητήματα για τα οποία οι κυβερνήσεις, χρόνια τώρα, προσπαθούν να πείσουν ότι φταίει η «κακιά η ώρα», ο «ανθρώπινος παράγοντας», κοντολογίς οτιδήποτε άλλο εκτός από την πολιτική τους και στην πρόληψη και στην αντιμετώπιση, αφού μοναδικό τους κριτήριο είναι η εξυπηρέτηση των επιχειρηματιών, αδιαφορώντας για το λαό που είναι και ο μόνος που βιώνει τις αρνητικές συνέπειες των «κινδύνων» τους οποίους κατονομάζουν.

«Ασύμμετρη απειλή» συνιστά, τελικά, η πολιτική τους, που θέλει να κάνει τον εργαζόμενο να πιστέψει ότι είναι δική του υποχρέωση να παραχωρήσει «εθελοντικά» το δικαίωμά του σε μια ζωή με δυνατότητες ικανοποίησης όλων των αναγκών του, με ασφάλεια, με πραγματική παιδεία.

Το «στίγμα» του καπιταλισμού

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αθλιες νεοσυντηρητικές θεωρίες επιχείρησαν να πλασάρουν διάφορα κέντρα, με τη βοήθεια της κυβέρνησης, με αφορμή τη φετινή «Ημέρα για την εξάλειψη της φτώχειας». Σύμφωνα με αυτές η λέξη φτωχός ταυτίζεται είτε με τη λέξη άτυχος είτε με το ανίκανος και αποτυχημένος. Επιστράτευσαν λοιπόν τα αναγκαία γκάλοπ για να υποστηρίξουν πως «το 50% πιστεύει ότι φτωχός μπορεί κανείς να γίνει από κάποιο τυχαίο γεγονός»(!), ενώ η φτώχεια είναι περίπου νομοτέλεια. Επιχειρείται δηλαδή να αποσυνδεθεί η φτώχεια από τις κοινωνικές αιτίες που τη γεννούν, δηλαδή από την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την ιδιοποίηση του παραγόμενου πλούτου από μια ελαχιστότατη μειοψηφία. Γι' αυτό θεωρούν περίπου αναπόφευκτο να υπάρχουν 2.200.000 άνθρωποι στη χώρα μας που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και της ανέχειας. «Φυσιολογικό», επίσης, θεωρούν το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού να κατέχει το 40% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ το 50% του φτωχότερου πληθυσμού κατέχει το 1% του παγκόσμιου πλούτου. Ο,τι και αν λένε, γεγονός πέρα από κάθε αμφισβήτηση είναι ένα: καπιταλισμός σημαίνει φτώχεια. Είναι δικό του δημιούργημα, το ανεξίτηλο στίγμα του από το οποίο ποτέ δεν έχει ούτε πρόκειται να ξεφύγει...

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Κρίσιμες ώρες στο Σκαραμαγκά

Οι εξελίξεις στα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά πρέπει να βρεθούν στο κέντρο της προσοχής και του προβληματισμού όλων των εργαζομένων. Η πορεία του μεγαλύτερου Ναυπηγείου της χώρας, ο τρόπος με τον οποίο οι κυβερνήσεις του δικομματισμού μεθόδευσαν την παράδοση στο κεφάλαιο μιας τέτοιου μεγέθους και στρατηγικής σημασίας παραγωγικής μονάδας, ο ρόλος της συμβιβασμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας στη διαδικασία της ιδιωτικοποίησης και στο χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων, προσφέρουν πολύτιμη πείρα στην εργατική τάξη για να βγάλει ουσιαστικά συμπεράσματα.

Οπως αναντικατάστατη είναι και η πείρα που προκύπτει από τη συνεπή και αταλάντευτη δράση των ταξικών δυνάμεων στο Ναυπηγείο. Από τον τρόπο με τον οποίο δούλεψαν και συνεχίζουν να δρουν στο Ναυπηγείο, μέσα και έξω από το σωματείο, αποκαλύπτοντας τους πραγματικούς ενόχους και πρωτοστατώντας για την πολιτική και συνδικαλιστική καταδίκη τους, για την αλλαγή των συσχετισμών. Οι δυνάμεις της «Εργοστασιακής Επιτροπής», οι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές εργάτες που συσπειρώνονται στις γραμμές της, δεν έλειψαν λεπτό από το πλευρό των εργαζομένων, από την πρώτη γραμμή των αγώνων τους. Δεν έκρυψαν ποτέ την αλήθεια, δε δείλιασαν. Αντιστάθηκαν σε εκβιασμούς και προσπάθειες μαζικής εξαγοράς.

Το αποτέλεσμα της προχτεσινής ψηφοφορίας στο Ναυπηγείο, κατά την οποία οι εργαζόμενοι με μεγάλη πλειοψηφία απέρριψαν τη συμφωνία μεταπώλησης του Τμήματος Τροχαίου Υλικού και τις απολύσεις που αυτή υπέκρυπτε, δεν ήρθε από τον ουρανό. Ηταν ένα αποτέλεσμα σφυρηλατημένο στην καθημερινή επαφή των εργαζομένων με τις ταξικές δυνάμεις στο Ναυπηγείο. Αποτελεί αναγνώριση της αλήθειας που από την πρώτη στιγμή αποκάλυψαν οι ταξικές δυνάμεις. Οτι από την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων που διαδοχικά - και με ιδιαίτερη ένταση από το 1995 και ύστερα - εφάρμοσαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, χαμένοι θα έβγαιναν οι εργαζόμενοι. Οτι η «ανάπτυξη» που προπαγάνδιζαν οι εργοδότες και οι συνδικαλιστικοί τους βαστάζοι, αφορά μόνο στην ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου και καμιά σχέση δεν έχει με τη διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων και των θέσεων εργασίας στα Ναυπηγεία, ακόμα και με την εξασφάλιση της ίδιας της λειτουργίας τους.

Αυτές οι ώρες, είναι ώρες κρίσιμες. Οχι μόνο για τους εργαζόμενους στα Ναυπηγεία, αλλά συνολικά για την εργατική τάξη. Οι εργαζόμενοι έχουν καθήκον και συμφέρον να ολοκληρώσουν αυτό που με αποφασιστικότητα ξεκίνησαν. Να πετάξουν από το σβέρκο τους τους εργατοπατέρες «μισθωτούς» της εργοδοσίας, που προσπαθούν με νύχια και με δόντια και με εντολή των πολιτικών και εργοδοτικών τους προϊσταμένων να γαντζωθούν στη συνδικαλιστική καρέκλα. Να απαιτήσουν να πάρει το σωματείο τα χαρακτηριστικά που έχει η δική τους δουλιά, ο δικός τους ιδρώτας για το μεροκάματο, η δική τους αγωνία για την επιβίωση της οικογένειάς τους. Ολα αυτά καμιά σχέση δεν έχουν με τις υπηρεσίες που προσφέρει στους εργοδότες μια δράκα συμβιβασμένων που λειτουργούν σαν στελέχη της πολυεθνικής. Η καθαίρεση της πλειοψηφίας, η ανάδειξη νέας ταξικής διοίκησης είναι επιβεβλημένη όσο ποτέ. Θα είναι σημαντικό βήμα για να ανοίξει ο δρόμος για πιο βαθιές αλλαγές προς όφελος των εργαζομένων.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ