ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 18 Οχτώβρη 2007
Σελ. /32
Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΟΡΕΙ
Ο El Greco αποδεικνύει και καταγγέλλει!

Θα ξεκινήσουμε με μια ευχάριστη είδηση. Ο «El Greco», του Γιάννη Σμαραγδή, που αναφέρεται, βέβαια, στη ζωή και το έργο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (El Greco), δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μια ξένη παρόμοια παραγωγή. Και αυτό είναι μια ευχάριστη έκπληξη! Ευχάριστη έκπληξη είναι και η εγκεφαλική ταινία του Σουηδού Ρόι Αντερσον, «Εμείς, οι ζωντανοί». Με πολύ λίγα πράγματα έγινε μια ενδιαφέρουσα ταινία!

Ενδιαφέρον, πολύ λιγότερο βέβαια, παρουσιάζει και η ταινία του Αντον Κόρμπιν, «Control». Μια προσπάθεια γνωριμίας «με τη ζωή, τους έρωτες και τις πηγές έμπνευσης» του τραγουδιστή του συγκροτήματος «Joy Division», Ιαν Κέρτις. Καλή προσπάθεια, χωρίς, όμως, μεγάλες αναστατώσεις είναι και η μαύρη κωμωδία «Ενας θάνατος σε μια κηδεία», του Φρανκ Οζ.

Και... η γνωστή εβδομαδιαία δόση μας! Η καταστροφική (δε μένει τίποτα όρθιο) αστυνομική περιπέτεια του Φίλιπ Γ.Γ. Αντγουελ «War»! Και το ακόμα χειρότερο, αιματοβαμμένο σκοτεινό θρίλερ του Ντέιβιντ Λ. Κάνινγκχαμ «Η Ανατολή του σκότους».


ΓΙΑΝΝΗ ΣΜΑΡΑΓΔΗ
El Greco

Η ταινία «El Greco» είναι χρήσιμη σε πολλά επίπεδα! Πρώτα για την αισθητική της και την τεχνική της αρτιότητα. Υστερα για το θέμα της. Τη γνωριμία του μέγιστου ζωγράφου Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (El Greco) στο πλατύ κοινό. Και βέβαια το «τίναγμα» του Γιάννη Σμαραγδή στο χώρο των αποδεδειγμένα άξιων δημιουργών. (Ο Σμαραγδής με τον «El Greco» του, ξέφυγε από τη μιζέρια της φθηνής εγχώριας παραγωγής, η οποία μειώνει στο ελάχιστο τις δυνατότητες των Ελλήνων δημιουργών, και αναμετριέται, πια, με τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Η ταινία του δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από οποιαδήποτε ταινία της οποιασδήποτε αναπτυγμένης κινηματογραφίας! Τόσο η ίδια η ταινία όσο και ο σκηνοθέτης της δε ζητάνε, πια, επιείκεια και δικαιολογίες)!

Ολα τα παραπάνω γίνονται καταγγελία για τους υπεύθυνους των ελληνικών κινηματογραφικών πραγμάτων. Για την πολιτεία και όλους τους πειθήνιους και αδρά αμειβόμενους υπηρέτες της. Γιατί αποδεικνύουν ότι οι Ελληνες δημιουργοί, με ικανότητες, θέληση και πάθος είναι εδώ και έτοιμοι να προσφέρουν. Και όχι μόνον οι σκηνοθέτες, αλλά και οι ηθοποιοί, και οι τεχνικοί, και οι μουσικοί και οι χορογράφοι... Φτάνει να υπάρξουν οι προϋποθέσεις! Φτάνει να υπάρξει όραμα και αγάπη για τον τόπο και την τέχνη. Δυστυχώς, τόσο η ελληνική πολιτεία όσο και οι άχρωμοι και άοσμοι υπάλληλοί της, αντί να διευκολύνουν τη δημιουργία την τραβάνε προς τα πίσω. Τη βουλιάζουν μέσα στη φτώχεια και την γκρίνια. Μέσα στο δικό τους μίζερο τρόπο σκέψης. Την υποτάσσουν. Την κάνουν μη ανταγωνιστική. Τη μειώνουν και την εξαφανίζουν!

Ο «El Greco», λοιπόν, του Γιάννη Σμαραγδή είναι μια πλούσια ταινία! Πλούσια με όλη τη σημασία της λέξης. Δεν της λείπει τίποτα! Εχει πολλούς και καλούς ηθοποιούς ξένους και Ελληνες. Ελληνες ηθοποιούς, οι οποίοι άρπαξαν την ευκαιρία και φώναξαν «ναι, μπορούμε!» Γιατί, πράγματι, στην ταινία του Σμαραγδή είναι όλοι «αγνώριστοι». Αγνώριστος ο Μουστάκας, αγνώριστος ο Καλλιβωκάς, αγνώριστη η Ματσούκα, αγνώριστος, πολύ αγνώριστος, ο Λάκης Λαζόπουλος! Ο καλός διευθυντής φωτογραφίας Αρις Σταύρου καλύτερος από κάθε άλλη φορά. Η φωτογραφία του μιλάει. Εχει τα καλαίσθητα και λειτουργικά ντεκόρ του Δαμιανού Ζαρίφη (σε συνεργασία με τον Ούριολ Πουτς). Εχει το σφιχτό μοντάζ του Γιάννη Τσιτσόπουλου. Εχει τις χορογραφίες του Κωνσταντίνου Ρήγα. Εχει τη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Εχει, λοιπόν, Ελληνες καλλιτέχνες που μιλάνε μια παγκόσμια γλώσσα. Που στέκονται επάξια δίπλα σε ξένους καταξιωμένους συναδέλφους τους. Να μην ξεχάσουμε, βέβαια, και τον επίσης Ελληνα συγγραφέα, τον Δημήτρη Σιατόπουλο, σε βιβλίο του οποίου στηρίζεται η ταινία!


Η ταινία με κλασική αφηγηματική γραφή, με χρονολογική ακολουθία, όπως διαβάζουμε από αριστερά προς τα δεξιά, μας αφηγείται την επική, πράγματι, ζωή του Θεοτοκόπουλου. Από την Κρήτη στη Βενετία, τη γνωριμία του εκεί με την τέχνη και τους μεγάλους καλλιτέχνες της εποχής (Τισιάνο - τον ερμηνεύει εξαιρετικά ο μακαρίτης Σωτήρης Μουστάκας), την εμπειρία και την ασφάλεια που αποχτάει εκεί και τη φυγή του, τέλος, στην Ισπανία, τη δεύτερη πατρίδα του! Παράλληλα, βέβαια, μας δείχνει το ιστορικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνει, δρα και ζωγραφίζει ο μεγάλος κρητικός και παγκόσμιος ζωγράφος (16ος αιώνας). Το ξεσήκωμα της Κρήτης κατά των Βενετών, την αμφιταλαντευόμενη αριστοκρατία της Ιταλίας (Βενετία), την Ισπανία της Ιεράς Εξέτασης! Μας δείχνει ακόμα τους έρωτες του μεγάλου ζωγράφου. Και, βέβαια, πάνω και πρώτα απ' όλα, την πάλη του καλλιτέχνη με τα χρώματα, το φως και τη σκιά, τη σύνθεση, την έκφραση, τη λειτουργία της τέχνης.

Η ταινία είναι χορταστική στην αφήγηση! Ο θεατής βγαίνει από την αίθουσα πληροφορημένος και γεμάτος. Είναι σίγουρο πως ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος θα αποχτήσει και άλλους πιστούς φίλους από την ταινία. Ανθρωποι που είχαν ακούσει λίγα ή ελάχιστα γι' αυτόν και το έργο του θα αναζητήσουν να μάθουν περισσότερα. (Με αυτή την έννοια η ταινία έχει και (εκ)παιδευτικό χαρακτήρα).

Τα πάντα, λοιπόν, είναι άψογα; Ακόμα δε γεννήθηκε τέτοιο έργο! Και ο Ηνίοχος έχει «ελαττώματα». Η ταινία, φυσικά, έχει τα μειονεκτήματά της. Με σοβαρότερο, κατά τη γνώμη μου, αυτό της καλλιτεχνικής αναμέτρησης. Ο Σμαραγδής υπήρξε συντηρητικός σε σχέση με τον Greco! Εκείνος ζωγράφισε δάχτυλα, μάτια, πρόσωπα, εκφράσεις, πολύ πέρα από τη ρεαλιστική αλήθεια. Ο Σμαραγδής από συντηρητισμό ή από φόβο κόλλησε στον κλασικό ρεαλισμό. Η ταινία του, ωστόσο, το πρόσωπο στο οποίο αναφέρεται, απαιτούσε υπέρβαση! Και η υπέρβαση δεν έγινε! Ο Greco στο μεγαλύτερο διάστημα της ταινίας έμεινε καρφωμένος στο έδαφος. Δεν πέταξε! Και σε αυτό φταίει ο Σμαραγδής, ακόμα και για την επιλογή του καλού μεν αλλά λίγου, για να ερμηνεύσει τον Greco, Νικ Αστον.

Κρατώντας τις παρατηρήσεις (και με τις παρατηρήσεις) να πάτε οπωσδήποτε να δείτε την ταινία. Είναι μια όμορφη, μια παραγωγική στιγμή της ελληνικής κινηματογραφίας! Μην ξεχνάτε πως θα κάνετε μια σπάνια γνωριμία. Θα συναντήσετε το Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, τον παγκόσμιο και μοναδικό El Greco! Και θα συναντήσετε, επίσης, και μια ομάδα Ελλήνων καλλιτεχνών, με πρώτον τον Σμαραγδή, που σεβάστηκαν το μεγάλο ζωγράφο και αγωνιστή!

Παίζουν! Νικ Αστον, Χουάν Ντιέγκο Μπότο, Λάκης Λαζόπουλος, Σωτήρης Μουστάκας, Δήμητρα Ματσούκα, Λάγια Μαρούλ, Δημήτρης Καλλιβωκάς, κ.ά.


ΡΟΪ ΑΝΤΕΡΣΟΝ
Εμείς οι ζωντανοί

Η δυσκολία στην ανάγνωση ενός έργου τέχνης δεν είναι καλό ούτε για τον θεατή ούτε, βέβαια, και για τον δημιουργό. Γιατί δυσκολεύει την επικοινωνία και οδηγεί στη μείωση, που φτάνει, ανάλογα, μέχρι και την ακύρωση του στόχου! Ο στόχος, σε τέτοιες περιπτώσεις, πρέπει να είναι η απόλυτη επικοινωνία, η οποία για να επιτευχθεί πρέπει η γλώσσα του δημιουργού να είναι ολοκληρωμένη και κατανοητή από τον αποδέκτη. Με λαρυγγισμούς, με μισόλογα και με αυθαιρεσίες δεν ολοκληρώνεται μια καλλιτεχνική πράξη (επικοινωνία). Η αλληγορία έχει και αυτή κώδικες, οι οποίοι πρέπει να είναι γνωστοί τόσο στον δημιουργό όσο και στον αποδέκτη.

Για να είμαστε δίκαιοι, ο ένοχος δεν είναι πάντα ο δημιουργός. Πολλές φορές και ο θεατής έχει τις ευθύνες του. Αλλοτε γιατί τεμπελιάζει και μένει στάσιμος στις γνώσεις του και άλλοτε γιατί αρνείται να γνωριστεί με το καινούριο. Τις περισσότερες φορές, πάντως, ο δημιουργός είναι ο κυρίως υπεύθυνος! Και σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να είναι αυτός εκείνος που θα δημιουργεί τα προσκόμματα και τις δυσκολίες!

Κάνω αυτόν τον πρόλογο, γιατί, παρακολουθώντας την ταινία του Ρόι Αντερσον, «Εμείς οι Ζωντανοί», βγήκα από την αίθουσα μισοπεινασμένος! Από τις δεκάδες γεύσεις που φαίνονταν να κυκλοφορούν στην οθόνη ή που αργότερα διάβασα ότι ήταν στις προθέσεις του Σουηδού σκηνοθέτη, λίγες έφτασαν τελικά στο πιάτο μου. Οι περισσότερες ή ήταν ανολοκλήρωτες ή εγώ δεν είχα την ικανότητα να τις γευτώ. Σημασία, πάντως, έχει πως ο σκοπός δεν επιτεύχθηκε! Η επικοινωνία ήταν προβληματική και πολλές φορές ανύπαρκτη.

Και εγώ αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και υπόσχομαι να προσπαθήσω στο μέλλον. Αλλωστε, πρωτίστως, το οφείλω στον εαυτό μου. Ο δημιουργός, όμως; Πώς ο μέσος θεατής θα μπορέσει να επικοινωνήσει με την ταινία του όταν αυτή τις περισσότερες στιγμές μιλάει Σουαχίλι (δύσκολη γλώσσα, που μιλιέται από λίγους ανθρώπους); Φτάνει στον καλό δημιουργό από το έργο του ο θεατής να καταλαβαίνει μια δυο φράσεις και από αυτές, και από τα συμφραζόμενα, να αγωνίζεται και να ιδρώνει για να καταλάβει τα υπόλοιπα; Είναι αυτός, τελικά, τρόπος επικοινωνίας; Αυτός είναι ένας εξαντλητικός μαραθώνιος! Η τέχνη, για να υπηρετεί τον κοινωνικό ρόλο της, δεν είναι, δεν πρέπει να είναι βασανιστική. Πρέπει να είναι χαρούμενη. Ο δημιουργός δεν πρέπει να ακυρώνει τον αποδέκτη ή το αντίστροφο. Η τέχνη απαιτεί τη συνεργασία αυτών των δύο πόλων. Γιατί ο σκοπός και ο στόχος είναι ο ίδιος και για τους δύο. Η κατανόηση της πραγματικότητας!

«Παραπονιέμαι», γιατί η ταινία έχει και θέλει να μας πει πολλά πράγματα! Θέλει να μας μιλήσει για την αλληλεπίδραση των ανθρώπων. Θέλει να μας πει για την ανάγκη του ενός ανθρώπου για τον διπλανό του και το αντίστροφο. Θέλει να μας πει, επίσης, πως ο άνθρωπος πολλές φορές από φίλος γίνεται εχθρός του διπλανού του. Και πως αντί να του προσφέρει χαρά τού προσφέρει προβλήματα και λύπη. Θέλει, με λίγα λόγια, να μας μιλήσει - και μάλιστα με τρυφερότητα - για τον άνθρωπο! Και αυτό κάνει! Ομως, η εγκεφαλικά αποστασιοποιημένη γραφή, που φτάνει στα όρια της σχολικής κινηματογραφικής ιχνογραφίας (ταμπλό - βιβάν) στεγνώνει τα πράγματα και τα απονευρώνει. Ο θεατής μένει απαθής μπροστά στα διαδραματιζόμενα. Συμμετέχει με το λογική του αλλά δεν ενεργοποιεί το συναίσθημά του. Με άλλα λόγια, παρακολουθεί την ταινία με μισό μάτι. (Η θέαση για να είναι ολοκληρωμένη πρέπει να έχει δυο μάτια. Τη λογική και το συναίσθημα).

Οσες φορές η ταινία μίλησε με πιο καθαρή γλώσσα, η οθόνη πήρε φωτιά. (Η περίπτωση της κοπέλας που είδε όνειρο πως παντρεύτηκε έναν νεαρό μουσικό). Και μόνον γι' αυτήν τη σκηνή αξίζει κανείς να δει την ταινία! Οσες φορές η ταινία απαλλάχτηκε από τον εγκεφαλικό φορμαλισμό της και πέρασε στην ποίηση δημιούργησε συναισθήματα, έβγαλε συγκίνηση. Ο θεατής γευόταν ολόκληρο το πιάτο του! Αυτές οι στιγμές, δυστυχώς, δεν ήταν οι περισσότερες. Οι περισσότερες ήταν οι «άνευρες». Αυτές που, ενώ έλεγαν σημαντικά πράγματα, όπως αυτά που έλεγε η γυναίκα γι' αυτούς που τάχα μου συγχωρούσε, για παράδειγμα, εντούτοις έφτασαν στο θεατή αποδυναμωμένα!

Και για να κλείνουμε. Το «Εμείς οι Ζωντανοί» (τίτλος που είναι παρμένος από τις «Ρωμαϊκές Ελεγείες» του Γκαίτε: Χαρείτε, λοιπόν, εσείς οι ζωντανοί, μέσα στη θαλπωρή του κρεβατιού σας, πριν της Λήθης το ψυχρό κύμα «γλείψει» το πόδι σας που δραπετεύει), είναι μια γοητευτική ταινία, πολύ καλών και τρυφερών προθέσεων. Η οποία όμως, δυστυχώς, πάσχει στην αφήγηση. Πάσχει με την έννοια ότι η εγκεφαλική αποστασιοποίησή της την απονεύρωσε από τα συναισθήματα.

Παίζουν: Τζέσικα Λάντμπεργκ, Ελίζαμπετ Χέλαντερ, Μπιόρν Ενγλάντ, Λέιφ Λάρσον, κ.ά.


ΑΝΤΟΝ ΚΟΡΜΠΙΝ
Control

Ο Αντον Κόρμπιν προσπάθησε (και αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε) να μας πει την ιστορία του με κάποια πρωτοτυπία! Δε θέλησε να ακολουθήσει την πεπατημένη. Να μιλήσει, δηλαδή, με μια δραματική γραφή, αφού το θέμα του αγγίζει την τραγωδία, για να μας παγιδέψει! Μια δραματική γραφή που θα του εξασφάλιζε φίλους! Προτίμησε να δοκιμάσει να μας πει κάτι περισσότερο!

Το rock and roll, που εμφανίστηκε στο μουσικό προσκήνιο στις αρχές του '50 (ο δίσκος: Billy Haley & His Comets' rock around the clock, υπήρξε, κατά πολλούς, ο θεμέλιος λίθος) μοιάζει με μια επανάσταση! Μια επανάσταση, που γέννησε «ήρωες». Οι περισσότεροι από τους οποίους έχοντας λειψή συνείδηση και λειψές γνώσεις για τον «ιστορικό ρόλο» τους, τη «σύμπτωση», δηλαδή, να ηγούνται ενός νεανικού μουσικού, και κάποιες φορές και κοινωνικού ξεσηκώματος, χωρίς να έχουν σωστή πολιτική και κοινωνική συγκρότηση, χωρίς να έχουν ιδεολογία και πίστη επαναστάτη, δεν άντεξαν το πράγματι μεγάλο φορτίο. Και διαλύθηκαν! Ναρκωτικά, αυτοκτονίες, πρόωροι θάνατοι!

Μια τέτοια περίπτωση ήταν και ο τραγουδιστής και εμψυχωτής του συγκροτήματος «Joy Division», Ιαν Κέρτις. Ενα παιδί που δεν πρόλαβε να γίνει άντρας. Ενα παιδί που, από τη μια στιγμή στην άλλη, βρέθηκε από το θάνατο μιας απλής και απελπιστικής καθημερινότητας, που έδειχνε ότι θα ήταν η ζωή του, στον ξαφνικό και βίαιο θάνατο της «κορυφής» και της δόξας ενός μουσικού σταρ, που του προέκυψε!

Η ταινία με πολύ σεβασμό, αγάπη και κατανόηση, προσπαθεί να πραγματευτεί τη σύντομη ζωή αυτού του νέου. Τη σύντομη ζωή του που, έστω και με παραλλαγές, μοιάζει με τη ζωή και το θάνατο δεκάδων άλλων καλλιτεχνών! Καλλιτεχνών χωρίς κοινωνική και μουσική προπαίδεια! Καλλιτεχνών που δεν άντεξαν τη «μεταβίβαση» από μια «κοινωνική κατάσταση» στην άλλη.

Δε θέλω να σας θυμίσω ονόματα. Μεγάλα ονόματα που έλιωσαν! Η στήλη δεν κάνει κοινωνιολογική έρευνα. Ούτε και η ταινία. Και οι δυο, τόσο εγώ όσο και η ταινία, λέμε δυο τρυφερές κουβέντες για τρυφερούς ανθρώπους που δεν άντεξαν! Ενας από τους οποίους ήταν και ο Ιαν Κέρτις. Ο οποίος γεννήθηκε στο Μάντσεστερ της Βρετανίας το 1956 και αυτοκτόνησε στον τόπο που γεννήθηκε το 1980.

Η ταινία, με θαυμάσια ασπρόμαυρη φωτογραφία, που μας μεταφέρει στην «εποχή», και με «ενδεικτικά» μουσικά κομμάτια, μας μιλάει για τα μόλις 24 χρόνια που ο Ιαν Κέρτις μπόρεσε να αντέξει! Και μας μιλάει χαμηλόφωνα και με σεβασμό.

Παίζουν: Σαμ Ρίλεϊ, Σαμάνθα Μόρτον, Τζόε Αντερσον, Νάιγκελ Χάρις, Αλεξάντρα Μαρία Λάρα.


ΠAIZONTAI AKOMA
ΕΝΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΚΗΔΕΙΑ, του Φρανκ Οζ

Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία χαρακτήρων. Ενας αξιοπρεπής κύριος πεθαίνει. Τα παιδιά του και οι συγγενείς του που μαζεύονται για να τον θάψουν είναι ο ένας χειρότερος από τον άλλον. Αλλά και ο νεκρός δεν πάει πίσω! Ακόμα και πεθαμένος εκπλήσσει! Το ένα κωμικό επεισόδιο διαδέχεται το άλλο.

Τα πιο αποτελεσματικά όπλα αυτής της μαύρης κωμωδίας, η οποία βέβαια δεν ξετρελαίνει, είναι οι διάλογοι και οι ερμηνείες των ηθοποιών! Αυτά τα δύο στοιχεία αγγίζουν το σουρεαλισμό. Εναν σουρεαλισμό χαμηλόφωνο και γι' αυτό πολύ αποτελεσματικό.

Ο σκηνοθέτης δείχνει να ξέρει τους κανόνες της καλής κωμωδίας. Δεν πιέζει για το γέλιο. Το αφήνει να έρχεται. Οπως περίπου έκανε ο Μπάστερ Κίτον. Ή όπως έκανε η Αγκάθα Κρίστι στα δικά της έργα όταν αποζητούσε το γέλιο.

Παίζουν: Μάθιου Μακφέιντεν, Ρούπερτ Γκρέιβς, Πίτερ Ντένκλεϊτζ, Ντέιζι Ντόνοβαν, κ.ά.

WAR, του Φίλιπ Γ.Γ. Αντγουελ

Εκείνο που, ίσως, αξίζει από την ταινία είναι οι χορογραφημένες σκηνές πάλης (χορογράφος ο Corey Yuen). Βλέπεις ότι οι άνθρωποι δεν παλεύουν!

Κατά τα άλλα, τα γνωστά! Καλοί και κακοί γίνονται μπίλιες! Αυτοκίνητα συγκρούονται, σπίτια τινάζονται στον αέρα, ξίφη και ξιφομάχοι διασταυρώνονται, μαφίες (αμερικάνικη και ιαπωνική) αλληλοεξοντώνονται, ακόμα και παιδάκια δολοφονούνται. Και σφαίρες, σφαίρες, σφαίρες. Θόρυβος να σου τρυπάει τα αυτιά!

Παίζουν: Τζετ Λι, Τζέισον Στέιθαμ.

Η ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ, του Ντέιβιντ Λ. Κάνινγκχαμ

Εδώ εγώ δίνω τα ...ρέστα μου! Αρνούμαι να σχολιάσω! Ενα δεκάχρονο παιδί μαθαίνει ότι είναι ο τελευταίος μιας ομάδας πολεμιστών, οι οποίοι έχουν αφιερώσει τις ζωές τους στην καταπολέμηση των δυνάμεων του σκότους! Με άλματα μπρος - πίσω στο χρόνο το παιδί συναντάει «ασύλληπτες μορφές κακού», τις οποίες και κατατροπώνει!

Χαιρετίσματα! Το παιδάκι, όμως, (και είναι και πανέμορφο) τι τους έφταιγε! Δεν μπορούσαν μεγαλύτερα άτομα να βγάλουν τα μάτια τους! Να σφαχτούνε. Να πιει ο ένας το αίμα του άλλου. Να δαγκώσει ο ένας τον άλλον. Να κάνουν, τέλος πάντων, οτιδήποτε τους φωτίσει η «Ανατολή του σκότους»! Ενα παιδάκι, όμως; Γιατί;

Παίζουν: Κρίστοφερ Εκλεστον, Ιαν ΜακΣέιν, Γκρέγκορι Σμιθ, Φράνσις Κόνροϊ, κ.ά.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ