Ενα πολύ σημαντικό διεθνές σεμινάριο νεολαίας με θέμα «Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια», που ανάδειξε την αναγκαιότητα της έντασης της αντιιμπεριαλιστικής - αντιμονοπωλιακής πάλης, διοργανώθηκε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του 37ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ - «Οδηγητή» με τη συμμετοχή των αντιπροσωπειών των κομμουνιστικών και αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων που συμμετέχουν σε αυτό. Οι εργασίες του σεμιναρίου που έγιναν στην Πετρούπολη, άνοιξαν με σύντομους χαιρετισμούς από τον Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ, Θοδωρή Χιώνη, τον δήμαρχο Πετρούπολης, Θωμά Κοτσαμπά, τον πρόεδρο της ΠΟΔΝ, Τιάγκο Βιέιρα και τον Γιάννη Γκιόκα, υπεύθυνο Διεθνών Σχέσεων του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, και κεντρικό ομιλητή τον Γιώργο Μαρίνο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ο Θοδωρής Χιώνης, αφού καλωσόρισε τις ξένες αντιπροσωπείες εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ, υπογράμμισε τη σημασία που έχει «στις σημερινές συνθήκες, τόσο στην περιοχή όσο και διεθνώς, να ενισχύεται και να δυναμώνει ο εργατικός - λαϊκός διεθνισμός. Να κερδίζει έδαφος στο μυαλό των νέων ανθρώπων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων ότι σε κάθε χώρα υπάρχουν 2 έθνη. Οτι με το έθνος των καπιταλιστών στη χώρα τους είναι ανειρήνευτοι εχθροί». «Επιδιώκουν, συνέχισε, η νεολαία να μπλέκει σε αστικούς σχεδιασμούς εναλλαγής κυβερνήσεων και μορφών διακυβέρνησης χωρίς να θιχτεί η εξουσία των μονοπωλίων. Να μπλέκουν οι λαοί στις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών, να επιλέγουν ιμπεριαλιστή. Οι νέες και παλιές εστίες ιμπεριαλιστικών πολέμων, αλλά και οι σκληρές συνθήκες της ιμπεριαλιστικής ειρήνης που επιβάλλουν οι οργανισμοί και οι κυβερνήσεις των μονοπωλίων σε όλο τον κόσμο κάνει αναγκαίο να βαθύνει και να οξυνθεί το περιεχόμενο της αντιιμπεριαλιστικής δράσης». Και κατέληξε, καλώντας «να φωτίσει η λεωφόρος των λαών στην πάλη για την εργατική εξουσία σε κάθε χώρα, το σοσιαλισμό, που αποτελεί τη μόνη διέξοδο, τη μοναδική απάντηση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν με οξυμένο τρόπο οι νέοι της δουλειάς και της μόρφωσης, οι νέοι των λαϊκών στρωμάτων».

Την ειδική συγκυρία της εποχής κατά την οποία «οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δέχονται επίθεση καλούμενοι να πληρώσουν αυτοί την κρίση», επισήμανε στο δικό του χαιρετισμό ο Θ. Κοτσαμπάς και σημείωσε ότι «το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που αντιστέκεται και προσπαθεί ν' ανταποκριθεί στις αυξημένες υποχρεώσεις που προκύπτουν».

Στο ρόλο του ΚΚΕ στους αγώνες τα κρίσιμα αυτά χρόνια όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης και της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού στάθηκε στο δικό του χαιρετισμό ο πρόεδρος της ΠΟΔΝ. Ο Ντιάγκο Βιέιρα επισήμανε ότι μετά τις εξεγέρσεις σε Τυνησία και Αίγυπτο, όπου η τύχη των λαών δεν είναι ακόμη ξεκάθαρη, «οι ιμπεριαλιστές δεν έχασαν χρόνο για να παρέμβουν και να παρουσιάσουν την επέμβαση στη Λιβύη ως "πράξη απελευθέρωσης", ενώ την ίδια στιγμή φρόντισαν όλες οι πληροφορίες σχετικά με τα εγκλήματα του ΝΑΤΟ, τους μισθοφόρους και την αλ Κάιντα να σβήσουν από τα ΜΜΕ». Αφού εκτίμησε ότι πριν καν τελειώσει ο πόλεμος στη Λιβύη, χρησιμοποιείται η ίδια φόρμουλα και στη Συρία, την ίδια ώρα που όσον αφορά στο Μπαχρέιν και στην Υεμένη δεν επιδεικνύεται ανάλογη «ευαισθησία», ο Ντ. Βιέιρα υπογράμμισε ότι όλα αυτά δεν είναι «τυχαίες επιλογές, αλλά πράξεις μεθοδικές ενός σχεδίου για την Μεγάλη Μέση Ανατολή», συμπληρώνοντας ότι στο σχέδιο αυτό «δεν υπάρχει χώρος για μια ελεύθερη Παλαιστίνη, ούτε για οποιοδήποτε κράτος που θα στέκεται απέναντι στα ιμπεριαλιστικά σχέδια».

Την κεντρική εισήγηση (δημοσιεύεται όλη αύριο στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη») έκανε ο Γ. Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που ανάμεσα σε άλλα σημείωσε:

«Θεωρούμε αυτή τη συζήτηση για τις εξελίξεις στην περιοχή μας επίκαιρη και αναγκαία, πολύ περισσότερο που αυτή γίνεται σε περίοδο έντασης της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που διαμορφώνουν μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο.

Κατάσταση, η οποία, στις συνθήκες της βαθιάς, συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που αναζητούν δρόμους αξιοποίησης, χαρακτηρίζεται από την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε γενικευμένες πολεμικές αναμετρήσεις, ως συνέχεια των ιμπεριαλιστικών πολέμων που έχουν εξαπολυθεί στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και τη Λιβύη.

Είναι γεγονός ότι δυναμώνουν οι απειλές της Τουρκίας ενάντια στην Κύπρο, οξύνονται οι σχέσεις ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ, ενισχύεται η επιθετικότητα του Ισραήλ ενάντια στον παλαιστινιακό λαό, στο Λίβανο και στην Αίγυπτο, βρίσκεται σε εξέλιξη σχέδιο ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία, που, εκτός της αποσταθεροποίησης και της ανατροπής της κυβέρνησης, στοχεύει στη διαμόρφωση όρων για επίθεση στο Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Ο ανταγωνισμός για το μοίρασμα της λείας διαδέχεται τον πόλεμο στη Λιβύη μετά την κατάσταση που διαμορφώθηκε με την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι από την πολεμική επίθεση που εξαπέλυσαν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, με τη στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης που διέθεσε για άλλη μια φορά τις στρατιωτικές βάσεις, το ελληνικό έδαφος για τους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς.

Οι εξελίξεις αυτές τονίζουν ότι η περιοχή μας, η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, η γενικότερη περιοχή που περιλαμβάνει τον Περσικό Κόλπο, τα Βαλκάνια, την Κασπία, είναι περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας, γιατί διαθέτει τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, περιλαμβάνει σημαντικούς ενεργειακούς δρόμους και βασικούς θαλάσσιους διαύλους.

Αυτήν την περιοχή εκμεταλλεύονται ήδη μεγάλοι, μονοπωλιακοί, οικονομικοί όμιλοι ισχυρών ιμπεριαλιστικών και περιφερειακών κρατών, που ανταγωνίζονται για τον έλεγχο και την εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου, ενισχύεται συνεχώς ο αγώνας δρόμου ανάμεσα στις ΗΠΑ, στη Γαλλία, στη Μεγάλη Βρετανία, στη Γερμανία, στην Τουρκία και το Ισραήλ, στη Ρωσία και στην Κίνα που τα τελευταία χρόνια έχουν διεισδύσει με πολύμορφες επιχειρηματικές δραστηριότητες στην περιοχή.

Η ανάλυση που κάνει το ΚΚΕ στηρίζεται στις μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις για τον ιμπεριαλισμό, που είναι το ανώτατο, μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού, με χαρακτηριστικό στοιχείο την επιθετική εξάπλωση των μονοπωλίων, τη διεθνοποίηση του κεφαλαίου, την αντίδραση σε όλους τους τομείς.

Η ανάλυση του ΚΚΕ παίρνει υπόψη της ότι ο ιμπεριαλισμός είναι σύστημα στο οποίο συμμετέχουν τα καπιταλιστικά κράτη, με βάση το επίπεδο ανάπτυξης, καταλαμβάνοντας ανάλογα με την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική τους δύναμη, συγκεκριμένη θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, διεκδικώντας για τα δικά τους μονοπώλια την καλύτερη δυνατή θέση, σε μια πορεία ισορροπιών και ανταγωνισμών, δημιουργίας αξόνων και αντιαξόνων, αναδιατάξεων λόγω της αλλαγής του συσχετισμού δύναμης.

Καμιά αστική τάξη, καμιά πολιτική δύναμη που υπηρετεί τα συμφέροντα των καπιταλιστών δεν είναι αθώα. Οι συμμαχίες, μόνιμες ή προσωρινές, η μεταπήδηση σε άλλες συμμαχίες, η ένταξη σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως το ΝΑΤΟ, η Ευρωπαϊκή Ενωση ή άλλες περιφερειακές συμμαχίες αποσκοπούν στην αποτελεσματικότερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων των αστικών τάξεων.

Με αυτά τα μεθοδολογικά εργαλεία αντιμετωπίζουμε τις εξελίξεις στην περιοχή μας».

Ο Γ. Μαρίνος αναφέρθηκε αναλυτικά στις εξελίξεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία, όπου όπως σημείωσε «αναπτύχθηκαν, εργατικοί λαϊκοί αγώνες, εξεγέρθηκε ένα μεγάλο μέρος του λαού, ιδιαίτερα μεσαία στρώματα και νεολαία, κατά της φτώχειας, της ανεργίας, της διαφθοράς, της καταπίεσης, που επέβαλαν τα καθεστώτα Μουμπάρακ και Μπεν Αλι, των οποίων τα κόμματα συμμετείχαν στη Σοσιαλιστική Διεθνή, που έχει πρόεδρο τον Ελληνα πρωθυπουργό, κ. Παπανδρέου.

Το ΚΚΕ στήριξε τη λαϊκή πάλη και ερμηνεύει τις εξελίξεις ως αποτέλεσμα του συνδυασμού εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων, με κυρίαρχους τους εσωτερικούς. Τμήματα της αστικής τάξης συμμετείχαν και συμμετέχουν στη διαδικασία των αλλαγών, με σκοπό τόσο τον εκσυγχρονισμό της οικονομικής βάσης και την απελευθέρωση κλάδων και τομέων της οικονομίας που παραμένουν υπό κρατικό έλεγχο, όσο και την αστικο-κοινοβουλευτική προσαρμογή του πολιτικού συστήματος, ώστε να αντιστοιχηθεί με την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας.

Η εκτίμηση αυτή δεν υποτιμά το ρόλο των ΗΠΑ, που έχουν συνδέσει τα συμφέροντά τους με την περιοχή και δουλεύουν, στα πλαίσια έντονων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στη βάση του σχεδίου "Νέα, Μεγάλη Μέση Ανατολή", για να ισχυροποιήσουν τη θέση τους, να προωθηθεί η διαδικασία του αστικού εκσυγχρονισμού, προετοιμάζοντας μεταβατικές πολιτικές λύσεις, οι οποίες δεν αποκλείουν το λεγόμενο "πολιτικό Ισλάμ", κατά το παράδειγμα της Τουρκίας.

Το Κόμμα δε χρησιμοποιεί τον όρο επανάσταση, γιατί αυτή είναι βαθύτερη έννοια που αφορά αλλαγή κοινωνικής τάξης στην εξουσία.

Η επανάσταση είναι το ζητούμενο, μπορεί να εκδηλωθεί σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης και απαιτεί πραγματικά ισχυρό επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, προετοιμασμένη, ταξικά προσανατολισμένη εργατική τάξη, αποφασισμένη να παλέψει για την ανατροπή του παλιού, του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού καθεστώτος, για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας του σοσιαλισμού - κομμουνισμού».

Αναφέρθηκε στην ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, που γίνεται για τον έλεγχο της ενέργειας και της περιοχής, στα ιμπεριαλιστικά σχέδια για τη Συρία και στα περί «αραβικής άνοιξης» που χρησιμοποιούν παραπλανητικά αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις. Επίσης στο ρόλο της Τουρκίας και στον ανταγωνισμό στην Ανατολική Μεσόγειο, στις εξελίξεις στα Βαλκάνια.

Καταλήγοντας, υπογράμμισε χαρακτηριστικά ότι «το ΚΚΕ απευθύνεται στην εργατική τάξη, στους λαούς της περιοχής και τονίζει πως τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με τον κοινό αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό αγώνα, για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΝΑΤΟ - ΕΕ, την απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών βάσεων και των πυρηνικών, την αποτροπή εγκατάστασης της λεγόμενης αντιπυραυλικής ασπίδας ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, με ευθύνη των αστικών τάξεων Τουρκίας και Ελλάδας, την επιστροφή των στρατιωτικών δυνάμεων από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές και την ένταξη αυτού του αγώνα στον αγώνα για την εργατική, λαϊκή εξουσία, δηλαδή για το σοσιαλισμό. Αυτό είναι το κρίσιμο ζήτημα.

Η πάλη για το σοσιαλισμό καθορίζει όλα τα άλλα, τους καθημερινούς στόχους πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος, καθορίζει την πολιτική των συμμαχιών που συμβάλλουν στη συγκέντρωση και την προετοιμασία λαϊκών δυνάμεων για σκληρές ταξικές αναμετρήσεις».

Ακολούθησαν παρεμβάσεις από τους εκπροσώπους των οργανώσεων από: Τουρκία, Σερβία, Παλαιστίνη, Λίβανο, Αίγυπτο, Ισπανία, Πορτογαλία, Κούβα, Βενεζουέλα, Βραζιλία, Ρωσία, Λετονία, Νεπάλ, που ανέδειξαν πλευρές της δράσης που αναπτύσσουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό.