ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 17 Ιούλη 2011
Σελ. /32
ΔΙΕΘΝΗ
ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ
Αναγνώριση αντικαθεστωτικών για μελλοντικές μπίζνες

Στην Τουρκία πραγματοποιήθηκε η «Ομάδα Επαφής»

Ολα τα γεράκια συγκεντρώνονται πάνω από τη Λιβύη και τον ...πλούτο της
Ολα τα γεράκια συγκεντρώνονται πάνω από τη Λιβύη και τον ...πλούτο της
Σε μια λύση «ανάγκης» προκειμένου να συμβιβάσουν τις, μεταξύ τους, διαφωνίες, αλλά και να υπερσκελίσουν το εντεινόμενο τέλμα στα πεδία των μαχών κατέληξαν, τελικά, οι συμμετέχοντες στην «Ομάδα Επαφής», από 40 χώρες ανάμεσά τους και η Ελλάδα, με τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που συμμετέχουν σε αυτήν να δίνουν τον τόνο. Αποφάσισαν να αναγνωρίσουν το αντικαθεστωτικό Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο ως «μοναδική νόμιμη κυβερνητική αρχή της Λιβύης» (παρά το γεγονός ότι με το ζόρι ελέγχει τη μισή χώρα), προκειμένου να ξεπεράσουν το εμπόδιο των κυρώσεων (που οι ίδιοι επέβαλαν στο καθεστώς Καντάφι) και να χρησιμοποιήσουν τους «παγωμένους» χρηματικούς πόρους της λιβυκής ηγεσίας στο εξωτερικό για να χρηματοδοτήσουν τους αντικαθεστωτικούς.

Οπως ανοιχτά είπαν τόσο η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, όσο και ο Γάλλος ομόλογός της, στόχος της συγκεκριμένης κίνησης είναι να καταστεί δυνατή, νομικά, η αποδέσμευση των τραπεζικών λογαριασμών του καθεστώτος Καντάφι και να μεταφερθούν, σταδιακά, δισεκατομμύρια δολάρια στους αντικαθεστωτικούς, οι οποίοι εδώ και βδομάδες, επιτακτικά ζητούν «χρήμα». Με τον τρόπο αυτό, ουσιαστικά, ανοίγει ο δρόμος για παραβίαση και σειράς άλλων κυρώσεων, που επίσης οι ίδιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επέβαλαν στο καθεστώς Καντάφι, όπως, π.χ., είναι η πώληση όπλων προς τη Λιβύη. Γιατί είναι προφανές ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που οι αντικαθεστωτικοί θα επιδιώξουν είναι να προμηθευτούν όπλα για να συνεχίσουν τον πόλεμο ελπίζοντας ότι έτσι θα καταφέρουν να κάμψουν τη σθεναρότατη αντίσταση, που μέχρι στιγμής προβάλλουν οι πιστές στον Καντάφι δυνάμεις.

Το αν, τελικά, θα καταφέρουν να επικρατήσουν στρατιωτικά του Καντάφι, βέβαια, παραμένει ερώτημα, καθώς, μέχρι σήμερα, έχει φανεί ότι το πρόβλημα των αντικαθεστωτικών δεν είναι μόνον η έλλειψη όπλων, αλλά και οι ίδιες οι στρατιωτικές τους ικανότητες. Και το καθεστώς Καντάφι δηλώνει αποφασισμένο να πολεμήσει μέχρι τέλους, ενώ Ρωσία και Κίνα τηρούν αποστάσεις επικρίνοντας την επέμβαση και επιδιώκοντας μεγαλύτερη ανάμιξη σε μια «πολιτική διαμεσολάβηση για την επόμενη μέρα», η οποία, όμως, δε φαίνεται τόσο κοντά. Και έτσι, η όλη υπόθεση παραμένει στον αέρα.

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι οι ιμπεριαλιστές που συμμετέχουν στην επέμβαση διά μέσου του ΝΑΤΟ δεν έχουν καμία πρόθεση ούτε να χαλάσουν πολλά ακόμη χρήματα σε αυτήν την υπόθεση, αλλά ούτε και να προχωρήσουν σε κάποια αναβάθμιση της στρατιωτικής τους συμμετοχής στην επιχείρηση αυτή με χερσαίες δυνάμεις. Ταυτόχρονα, όμως, είναι σαφές ότι οι αεροπορικές επιδρομές δεν μπορούν, από μόνες τους, να οδηγήσουν στο ποθητό αποτέλεσμα, δηλαδή στην εκδίωξη Καντάφι από την εξουσία. Στόχος, που, επίσης, παραβιάζει τις όποιες αποφάσεις έχει λάβει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και στη βάση των οποίων, θεωρητικώς, γίνεται προσπάθεια να «νομιμοποιηθεί» η ωμή επέμβαση στη Λιβύη.

Μετά από τέσσερις μήνες ανηλεών βομβαρδισμών και σκληρότατων μαχών, είναι, επίσης, ξεκάθαρο ότι οι ενδο-ιμπεριαλιστικοί διαγκωνισμοί που πυροδότησαν τη ΝΑΤΟική επιχείρηση δεν είχαν «σχέδιο Β» για την περίπτωση που οι επιδρομές δεν απέδιδαν και οι αντικαθεστωτικοί δεν αποδεικνύονταν αποτελεσματικοί στρατιωτικά. Ετσι, σήμερα, έρχονται όλοι να αναγνωρίσουν την αναγκαιότητα «πολιτικής λύσης», προσπαθώντας να μειώσουν όσο το δυνατόν γίνεται το κόστος της συνεχιζόμενης επιχείρησης και «πετούν το μπαλάκι» της λύσης αυτής με βάση τους δικούς τους όρους (αποχώρηση Καντάφι) στον ειδικό απεσταλμένο του ΟΗΕ, ο οποίος θα πρέπει μάλλον να είναι αναμενόμενο ότι θα κάνει πολλές επισκέψεις στην Τρίπολη, μέχρις ότου το καθεστώς Καντάφι «πειστεί» (λόγω στρατιωτικής και χρηματικής πίεσης) να υποχωρήσει. Μέχρι τότε, ο λιβυκός λαός θα βρίσκεται στο ενδιάμεσο πυρών και θα βομβαρδίζεται εξαιτίας της «προστασίας» που έσπευσαν να του παράσχουν οι ιμπεριαλιστές.


Ε. ΜΑΥΡΟΥΛΗ


ΧΙΛΗ
Σημαντικές λαϊκές κινητοποιήσεις

Εδώ και περίπου ένα μήνα ο χιλιανός λαός διαδηλώνει στους δρόμους. Και στις μετρήσεις της κοινής γνώμης καταγράφεται μια μεγάλη απόρριψη των δύο συνασπισμών κομμάτων του δικομματισμού που τα τελευταία 20 χρόνια εναλλάσσονται στην εξουσία. Η Συμμαχία για την Αλλαγή και τη Συνεννόηση (Concertacion) (σοσιαλδημοκράτες) σήμερα στην αντιπολίτευση, ξεπέρασε το ψυχολογικό όριο του 60%, σκαρφαλώνοντας στο 68% της λαϊκής απόρριψης, ενώ μόνο 22% εγκρίνει την πολιτική της. Η δε συντηρητική κυβέρνηση του Σεμπαστιάν Πινιέρα λαμβάνει μόνο το 30% αποδοχής της πολιτικής της και το 60% απόρριψης.

Πλατιά λαϊκά στρώματα διαμαρτύρονται για την επίθεση κατά των δικαιωμάτων τους. Οι μαθητές, φοιτητές και εκπαιδευτικοί δευτεροβάθμιας και τριτοβάθιας εκπαίδευσης, καθώς και γονείς ήταν μέχρι πρόσφατα οι πρωταγωνιστές των κινητοποιήσεων, όμως όχι οι μοναδικοί. Ολο και περισσότεροι Χιλιανοί αντιλαμβάνονται ότι οι πολλά υποσχόμενοι δείκτες οικονομικής ανάπτυξης δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού που, καθημερινά, καλείται να αντιμετωπίσει το ψηλό κόστος ζωής, τα χρέη και έναν ταπεινωτικό κατώτατο μισθό. Τα χρέη των χιλιάνικων οικογενειών έχουν την τελευταία δεκαετία, σχεδόν, διπλασιαστεί λόγω και της αύξησης της χρήσης των πιστωτικών καρτών, που εκτός των άλλων, χρεώνουν υψηλά επιτόκια με αποτέλεσμα να «πνίγουν» τις οικογένειες. Το χρέος των νοικοκυριών έφτασε το 2009 τα 62,5 δισ. δολάρια, ένα 39% του ΑΕΠ της χώρας, σχεδόν 4.000 δολάρια ανά κάτοικο, που πλήττει 8 στα 10 νοικοκυριά της Χιλής. Οι πιστωτικές κάρτες από 89.000 το 2001 έφτασαν το 2009 πάνω από 20 εκατομμύρια, περίπου τέσσερις πιστωτικές κάρτες ανά οικογένεια. Η ανεργία στη χώρα ήταν το τρίμηνο Μαρτίου-Μαΐου στο 7,2% και το υπουργείο Σχεδιασμού αποκάλυψε πως επιπλέον 500.000 άτομα ζουν στα όρια της φτώχειας , μετά το σεισμό του 2010, αυξάνοντας το ποσοστό των φτωχών από 15,1% στο 19,4%.

Δωρεάν, δημόσια Παιδεία

Σε αντίθεση με την λεγόμενη «Επανάσταση των Πιγκουίνων» το 2006, τώρα τα αιτήματα των φοιτητών και των πανεπιστημιακών ξεπερνούν απλά κλαδικά αιτήματα, συμπεριλαμβάνοντας αιτήματα εθνικής εμβέλειας. Ο αγώνας των μαθητών, φοιτητών και εκπαιδευτικών στρέφεται ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Παιδείας που ξεκίνησε να εφαρμόζεται στη δικτατορία του Πινοτσέτ και το οποίο το υπερασπίστηκαν και το προχώρησαν όλες οι μετέπειτα κυβερνήσεις. Φοιτητές και καθηγητές απαιτούν περισσότερα κρατικά κονδύλια για τη Δημόσια Παιδεία, που σήμερα ανέρχονται στο 4% του ΑΕΠ όπως επίσης να ισχύει η φοιτητική ταυτότητα 24 ώρες το 24ωρο και για 365 μέρες το χρόνο, ενώ ζητούν καλύτερες υποδομές για τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Εδώ και πολλές βδομάδες 200 περίπου σχολεία τελούν υπό κατάληψη και άλλα 30 πανεπιστήμια, γεγονός που υποχρέωσε την κυβέρνηση να επισπεύσει τις χειμερινές διακοπές στα υπό κατάληψη ιδρύματα.

Δυναμικά στο χορό των κινητοποιήσεων και ο τομέας του χαλκού

Στο μεταξύ ο υπουργός Παιδείας, Χοακίν Λαβίν, κατηγόρησε το φοιτητικό κίνημα για «πολιτικοποίηση» καθώς και άλλοι κλάδοι συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις τους, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, εργαζόμενοι στην Υγεία, μεταλλωρύχοι χαλκού της Συνομοσπονδίας Εργαζομένων στον τομέα του Χαλκού κλπ. Ο Λαβίν διαμαρτυρόταν ότι «άρχισαν να απαιτούν πράγματα πέρα από τις αρμοδιότητές μου, όπως επανακρατικοποίηση του βασικού πλούτου, συντακτική συνέλευση ή αλλαγές στα δικαιώματα εκμετάλλευσης ορυχείων». Οι ανησυχίες της κυβέρνησης έχουν σχέση προφανώς με την προοπτική πιθανής εξέλιξης αυτού του αγώνα, όπως επιβεβαιώνει και η κήρυξη 24ωρης εθνικής απεργίας του Συνδικάτου των Εργαζομένων στον τομέα του Χαλκού για τις 11 του Ιούλη ενάντια στα σχέδια ιδιωτικοποίησης της κρατικής Codelco. Η απεργία σύμφωνα με τα συνδικάτα στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Αναφορικά με την πρόθεση της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει την κρατική Codelco, οι εργαζόμενοι της εταιρείας, γύρω στους 17.000, διά στόματος του εκπροσώπου τους Ραϊμούντο Εσπινόσα, διατρανώνουν ότι «κινδυνεύει η σημαντικότερη εταιρεία αυτής της χώρας και δεν θα το επιτρέψουμε, πρέπει να υπερασπιστούμε την κληρονομιά της Χιλής» ενώ τόνιζε ότι αυτή η απεργία είναι μια «προειδοποίηση» για το τι μπορεί να ακολουθήσει... Να πούμε εδώ ότι η απεργία συνέπεσε με την 40ή επέτειο της εθνικοποίησης του χαλκού, που αποφάσισε η κυβέρνηση Λαϊκής Ενότητας του Σαλβαδόρ Αλιέντε (1970-1973) και ημερομηνία που από το λαό θεωρείται ως Μέρα της Εθνικής Αξιοπρέπειας. Σήμερα ο πλούτος από την εξόρυξη χαλκού ανήκει κατά 70% σε ιδιωτικά ντόπια και ξένα μονοπώλια ενώ η κρατική Codelco έχει το υπόλοιπο 30%.

Οι σημαντικές κινητοποιήσεις, αποτέλεσμα της λαϊκής δυσαρέσκειας, επιβεβαιώνουν την ανάγκη συντονισμένης δράσης των ταξικών, επαναστατικών δυνάμεων για ρήξη με το κεφάλαιο, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για ανάπτυξη σε όφελος όλων των σημερινών εκμεταλλευόμενων.


Γ. ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ