Με τον «αναπτυξιακό νόμο», η κυβέρνηση υπόσχεται να δώσει «ανάσα» και προοπτική στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Είναι πραγματικά να απορεί κανείς πού βρίσκει τέτοιο θράσος. Είναι φανερό ότι όταν μιλάει για μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αναφέρεται σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις με δεκάδες εργαζόμενους, κατά τον τρόπο που κατηγοριοποιούνται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Κάτω απ' αυτόν το γενικό τίτλο τσουβαλιάζει τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, για να τους κοροϊδέψει, να καλλιεργήσει φρούδες προσδοκίες και προπάντων να τους συστρατεύσει στο όραμα της καπιταλιστικής ανάκαμψης, από το οποίο εμπνέονται το μεγάλο κεφάλαιο και τα κόμματά του. Σε κάθε περίπτωση, ο «αναπτυξιακός νόμος» τίποτα καλό δεν πρόκειται να φέρει για τους ελευθεροεπαγγελματίες που προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην, χάνοντας διαρκώς έδαφος στον ανταγωνισμό με τα επιχειρηματικά μεγαθήρια σε κάθε κλάδο.

Κατ' αρχήν, αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ έχουν πείρα και από προηγούμενους «αναπτυξιακούς νόμους», από τους οποίους δεν ωφελήθηκαν καθόλου. Αντίθετα, τα κονδύλια και τα προνόμια που προβλέπονταν σ' αυτούς, κατευθύνθηκαν εξ ολοκλήρου σε μεγάλες επιχειρήσεις, ενισχύοντας κι άλλο τη θέση τους έναντι των μικρών. Για παράδειγμα, την περίοδο 1982 - 2009, οι τέσσερις «αναπτυξιακοί νόμοι» (1982, 1990, 1998 και 2004) έφεραν επενδύσεις ύψους 11,6 δισ. ευρώ, από τα οποία το 38% ήταν κρατικές ενισχύσεις, χωρίς να υπολογίζονται άλλα προνόμια, όπως φοροαπαλλαγές, εκπτώσεις, επιδοτούμενα δάνεια κ.ά. Τι όφελος είδαν απ' αυτά οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ; Κανένα απολύτως. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά στα χρόνια της κρίσης που ακολούθησαν, ενισχύθηκε η τάση της συγκέντρωσης, με αποτέλεσμα περισσότεροι να οδηγηθούν στον αφανισμό.

Το παραμύθι της κυβέρνησης για το νέο «αναπτυξιακό νόμο» είναι «μια από τα ίδια». Τα κριτήρια και οι προϋποθέσεις που θέτει, όπως το ύψος του κύκλου εργασιών, η «καινοτομία» και η «εξωστρέφεια», φωτογραφίζουν τις μεγάλες επιχειρήσεις και μια περιορισμένη γκάμα μεσαίων επιχειρηματιών που διαθέτουν κεφάλαια. Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν αφορούν το μικρό επαγγελματία που χρωστά παντού, που βλέπει το εισόδημά του να μειώνεται διαρκώς και ο οποίος, για την κυβέρνηση και το μεγάλο κεφάλαιο, συνιστά «διαρθρωτικό πρόβλημα» της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ είναι ζωσμένοι στα χρέη, από τα ατελείωτα χαράτσια, τις διαρκώς αυξανόμενες οφειλές σε Δημόσιο, τράπεζες, προμηθευτές. Δυο στους τρεις αυτοαπασχολούμενους χρωστούν στο ασφαλιστικό τους ταμείο και την Εφορία. Από τους 137.000 που εντάχθηκαν στη ρύθμιση των 100 δόσεων, οι 54.000 δεν μπορούν πλέον να ανταποκριθούν ούτε σ' αυτή.

Σ' αυτούς απευθύνεται η κυβέρνηση και τους προτρέπει να ...αισιοδοξούν για την ένταξή τους στον «αναπτυξιακό», που προβλέπει φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις για επενδύσεις 20 εκατ. ευρώ! Η κοροϊδία βγάζει μάτι. Αν η κυβέρνηση ήθελε πραγματικά να δώσει «ανάσα» στους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, θα ικανοποιούσε τα αιτήματα που προβάλλει το αντιμονοπωλιακό κίνημα των ΕΒΕ: Θα καταργούσε τη φοροληστρική νομοθεσία, τη φορολόγηση από το πρώτο ευρώ, τον ΕΝΦΙΑ, τον κεφαλικό φόρο του τέλους επιτηδεύματος, τους αντιασφαλιστικούς νόμους, με αποκορύφωμα τον τελευταίο, τα αιματηρά πρωτογενή πλεονάσματα, που μεταφράζονται σε επιδοτήσεις και προνόμια προς το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτά είναι που επιβαρύνουν πραγματικά τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, μαζί βέβαια με το κόστος της επιβίωσης, που τσακίζει όλα τα λαϊκά στρώματα, με τις απανωτές αυξήσεις του ΦΠΑ, τα χαράτσια σε Υγεία - Πρόνοια - Παιδεία.

Μ' αυτά τα κριτήρια πρέπει να δουν οι μικροεπαγγελματίες τον «αναπτυξιακό νόμο» και συνολικά την πολιτική της κυβέρνησης, που παρέχει τα εργαλεία για την παραπέρα συγκέντρωση του κεφαλαίου και τη συγκέντρωση του τζίρου σε ακόμα λιγότερα χέρια. Με αυτά τα κριτήρια, όμως, πρέπει να δουν και τη στάση των πλειοψηφιών στα συνδικαλιστικά τους όργανα, που πανηγυρίζουν για τον «αναπτυξιακό νόμο» και λιβανίζουν το στόχο της ανάκαμψης, κατηγορώντας μάλιστα την κυβέρνηση ότι ορισμένα από τα μέτρα που παίρνει είναι «υφεσιακά» και «αντιαναπτυξιακά». Ο διαχωρισμός τους από αυτές τις πλειοψηφίες και τη γραμμή που υπηρετούν στο κίνημα των ΕΒΕ, η αντιπαράθεση με τον πυρήνα της πολιτικής που ενισχύει το κεφάλαιο, πετώντας τους ίδιους έξω από την παραγωγή και την αγορά, η συμμαχία με την εργατική τάξη και τους μικρομεσαίους αγρότες, είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για να πάρουν πραγματική ανάσα οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ.