Αποδεχόμενος όμως τη γνωστή ρήση του Κλαούζεβιτς ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα», παραμερίζω το τεχνικό μέρος του πολέμου και προχωρώ από την τεχνική στην πολιτική υποκρισία. Από την πρώτη, της πολεμικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, διακηρύχτηκε από τους εκτελεστές του ότι είναι «πόλεμος που υπαγορεύεται από το Διεθνές Δίκαιο και γίνεται για λογαριασμό των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων». Το ζήτημα ίσως να οδηγούνταν εκεί εάν δεν αποκαλυπτόταν ότι τα πολεμοφόδια που χρησιμοποιήθηκαν συνιστούσαν ραδιενεργό ύλη κι ότι μεγάλο τμήμα των θυμάτων ήταν άμαχος πληθυσμός Αλβανόφωνων Κοσσοβάρων, για λογαριασμό των οποίων υποτίθεται γινόταν η πολεμική επέμβαση.

Ισως κι αυτό ακόμη να μπορούσε να ξεχαστεί ως λεπτομέρεια της πολεμικής οξύτητας των γεγονότων. Ομως δεν ξεχνιέται όταν σημαίνει, θελημένα ή αθέλητα, συνειδητά ή ασυνείδητα, την εγκατάλειψη σε σκοτεινούς ατραπούς. Είναι άκρως επικίνδυνο κι ανήθικο οι υποδαυλιστές υπαρκτών διαφορών μεταξύ εθνών και λαών, οι δημιουργοί κι εκτελεστές πολεμικών συρράξεων στη βάση αυτών των διαφορών, να δημιουργούν την ατμόσφαιρα μιας ανημπόριας να συμμαζέψουν εκείνα που οι ίδιοι προηγουμένως αμόλησαν. Διαφορές αυτής ή εκείνης της μορφής μεταξύ των λαών υπήρξαν και θα υπάρχουν. Το ζήτημα είναι να μπορούν οι άνθρωποι να τα αντιμετωπίζουν σύμφωνα με διεθνείς κανόνες που οι ίδιοι εκπόνησαν μέσα από αίμα και δάκρυα.

Στο κρίσιμο ζήτημα της FYROM κυκλοφορούν τόσα και τέτοια σενάρια ώστε να επιβεβαιώνουν την ιστορική αλήθεια ότι οι κάθε λογής κατακτητές ουδέποτε είχαν ένα εκ των προτέρων σίγουρο στημένο σενάριο. Μόνο το σκοπό της κατάκτησης είχαν και ένα κατά προσέγγιση σχέδιο εκτέλεσής της. Συνομοσπονδία, διχοτόμηση, προσάρτηση, νέο κράτος, γειτονικά κράτη κι ένα σωρό άλλα μπερδεύονται ως πιθανότητες της κρίσης στα νότια Βαλκάνια. Τα μικρά κι αδύναμα κράτη ανησυχούν. Αντίθετα, οι διπλωμάτες του ευρω-ατλαντισμού μελετούν τη νέα διάταξη των στρατιωτικών τους δυνάμεων που θα χρειαστούν στις νέες συνθήκες. Μια νέα πολιτική οσμή αμόλησαν αυτοί και τα όργανά τους. Πρόκειται για τη συγκρότηση νέων εθνικών ομοιογενών οντοτήτων που θα απομακρύνει τον κίνδυνο συγκρούσεων στο μέλλον.

Απλώς αποβλέπει να δεσμεύσει την ανθρωπότητα με τα χαλκεία της τέταρτης υπέρτατης θεάς, της θεάς του υπέρτατου κέρδους. Οι «παγκοσμιοποιημένοι» άθλιοι της Νέας Τάξης μεταβάλλουν έθνη και λαούς σε «εθνοποιήσιμους» και «παγκοσμιοποιήσιμους» με τη δύναμη των όπλων και της προπαγάνδας μιας κοσμοπολίτικης καταναλωτικής κοινωνίας. Το πρόβλημα της FUROM μπορεί να πάρει αυτή ή εκείνη την κατεύθυνση που κι αυτή θα 'χει τη σημασία της για την ελευθερία και την ειρήνη στην περιοχή. Το κύριο όμως είναι το δίδαγμα των ενεργειών μιας υπερεθνικής λέσχης που εκθέτει την ανθρωπότητα σε θανατερούς κινδύνους.