Πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση, αυτή των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνεχίζει τα επικίνδυνα για το λαό παιχνίδια, τις πιρουέτες και τα αντιφατικά ανοίγματα στην ευρύτερη γεωγραφική ζώνη. Επιχειρεί να στήσει άξονες και αντιάξονες με τις άλλες αστικές τάξεις της περιοχής, στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, χώνοντας το λαό σε επικίνδυνους δρόμους.

Ενα βασικό πεδίο όπου αναπτύσσει τη δραστηριότητά της η κυβέρνηση είναι αυτό της Ενέργειας. Εγνοια της όχι φυσικά οι λαϊκές ανάγκες, αλλά τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Στην προσπάθειά της αυτή, η κυβέρνηση «παίζει» με όσο περισσότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα μπορεί. Σε αυτήν τη βάση κινήθηκε η επικοινωνία του Αλ. Τσίπρα με τον Βλ. Πούτιν για «ετοιμότητα της ελληνικής κυβέρνησης για συμμετοχή - με εταιρεία του Δημοσίου - στον φορέα κατασκευής του ελληνικού αγωγού μεταφοράς ρωσικού φυσικού αερίου από τα ελληνοτουρκικά σύνορα».

Στο ίδιο πλαίσιο κινήθηκαν οι δηλώσεις του υπουργού Αμυνας, Π. Καμμένου, πρόσφατα στις ΗΠΑ, ο οποίος δημοσιοποίησε τότε πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης προς αυτή των ΗΠΑ για «μία GtoG (government to government agreement - σ.σ. απευθείας συμφωνία κυβερνήσεων) με τις ΗΠΑ ώστε να υπάρχει συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου». Ορισε, δε, και τα ποσοστά της μοιρασιάς από τα κέρδη σε «70-30».

Σε συνέχεια των τέτοιων συζητήσεων στις ΗΠΑ, επισκέφτηκε πρόσφατα την Αθήνα ο ειδικός απεσταλμένος και συντονιστής για διεθνή ενεργειακά θέματα του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, Αμος Χοστάιν.

Ο Αμερικανός δεν κόμισε κάποια συγκεκριμένη προσφορά στην Αθήνα, περισσότερο επανέλαβε τις πάγιες αμερικανικές αντιρρήσεις στην ενεργειακή συνεργασία με τη Μόσχα, εκφράζοντας γνωστές θέσεις της Ουάσιγκτον περί «ανάγκης διαφοροποίησης των πηγών και οδεύσεων καυσίμου», άρνησής της στην κατασκευή «μεγάλων αγωγών» (βλ. τα αντίστοιχα ρωσικά σχέδια), προώθησης μικρότερων - διασυνδετήριων αγωγών, κάθετων αξόνων, τερματικών σταθμών κ.τ.λ.

Βέβαια, είναι ένα ερώτημα μέχρι πού φτάνουν οι αμερικανικές αντιρρήσεις. Υπάρχει η σκέψη ότι οι ΗΠΑ δε θα είχαν τελικά αντίρρηση σε έναν ελεγχόμενο και από την Ουάσιγκτον νότιο διάδρομο μεταφοράς ακόμα και ρωσικού αερίου, ώστε να αποδυναμωθεί ο αντίστοιχος βόρειος που διοχετεύει ρωσικό αέριο στα γερμανικά μονοπώλια, αλλά και μέσω Γερμανίας στην υπόλοιπη Ευρώπη, αναβαθμίζοντας παραπέρα το Βερολίνο σε ενεργειακό κόμβο.

Σε κάθε περίπτωση, από πλευράς της ελληνικής κυβέρνησης, ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Π. Λαφαζάνης, επανέλαβε μετά τη συνάντηση με τον Αμερικανό την πρόθεση της ελληνικής αστικής τάξης ότι «η Ελλάδα επιδιώκει να γίνει ένας πλουραλιστικός ενεργειακός κόμβος στην περιοχή μας».

Προσθέστε και τις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά, πριν από μερικές μέρες στην τουρκική τηλεόραση TRT, ότι «οαναδυόμενος ρόλος της Ελλάδας στο Ενεργειακό συνδέεται με το ρόλο της Τουρκίας στο Ενεργειακό. Γιατί όταν συζητάμε για αγωγούς που έρχονται από το Αζερμπαϊτζάν ή από τη Ρωσία, αναφερόμαστε σε αγωγούς που περνάνε από την Τουρκία. Εγώ πιστεύω ότι είναι καλό να κατασκευαστούν γραμμές αγωγών στην περιοχή μας, και εννοώ όχι μόνο την Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά και την ΠΓΔΜ, την Αλβανία, τη Βοσνία. Εχω συμφωνήσει σε αυτό με τον υπουργό Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, τον Βολκάν Mποζκίρ (...) ότι πρέπει να φτιάξουμε ισχυρά δίκτυα, και ενεργειακά, και οδικά, και σιδηροδρομικά».

Σε αυτό το πλαίσιο, άλλωστε, ο Ν. Κοτζιάς σχεδιάζει για τον Ιούνη περιοδεία στα Δυτικά Βαλκάνια σε Σερβία, Αλβανία, Κόσσοβο, Μαυροβούνιο, Βοσνία και ΠΓΔΜ, ενώ στα σχέδιά του είναι και η αναβίωση της «τριμερούς συνεργασίας» με τα άλλα δύο βαλκανικά κράτη - μέλη της ΕΕ, Ρουμανία και Βουλγαρία. Είμαστε, όπως έλεγε πρόσφατα σε συνέντευξή του, «τρεις χώρες οι οποίες πρέπει να έχουν γνώμη και άποψη για τα υπόλοιπα Βαλκάνια, γιατί, στο βαθμό που δεν έχουν, τρίτες δυνάμεις μπορούν να μονοπωλήσουν τους χειρισμούς στα Δυτικά Βαλκάνια».

«Θα κάνουμε όλες αυτές τις επαφές», εξήγησε ο υπουργός Εξωτερικών «διότι έχουμε πολλά κοινά θετικά μεταξύ μας, με τα όποια επιμέρους προβλήματα που μπορεί να λυθούν και θα κινήσουμε τον ισχυρό αυτό άξονα Βουλγαρία - Ρουμανία - Ελλάδα, ώστε να ξαναθυμίσουμε ποιος έχει δικαιώματα λόγου εντός της ΕΕ απέναντι στα Δυτικά Βαλκάνια». Βάλτε εδώ και τις δηλώσεις του επικεφαλής του Ποταμιού Στ. Θεοδωράκη που εκφράζοντας ανοικτά τα προτάγματα του ντόπιου κεφαλαίου ζητά η Ελλάδα να γίνει «η υπερδύναμη των Βαλκανίων».

Είναι, βέβαια, ένα ερώτημα τι ακριβώς δικαίωμα λόγου επιζητά η ντόπια αστική τάξη σε μια περιοχή, όπου συγκρούονται ισχυρά ευρωενωσιακά (πρώτα και κύρια γερμανικά), αμερικανικά και ρωσικά μονοπώλια σε ζητήματα όπως η χάραξη αγωγών καυσίμου κ.ά.

Επιπλέον, αυτά τα περί ανάδειξης της Ελλάδας σε «πλουραλιστικό ενεργειακό κόμβο», που θα παίζει με όσο περισσότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα μπορεί, σε συνεργασία με την Τουρκία, και θα στρώνει κάθετους αγωγούς προς τις βορειότερες χώρες των Βαλκανίων, λέγονται ενώ: Συνεχίζεται η σφαγή στην Ουκρανία, σημαντικότατο ενεργειακό κόμβο. Η Αγκυρα συνεχίζει καθημερινά την προκλητική αμφισβήτηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο και την κατοχή στην Κύπρο. Αναζωπυρώνονται εστίες εθνικιστικής έντασης στα Βαλκάνια, με αυξανόμενη ανησυχία για το τι μέλλει γενέσθαι το αμέσως επόμενο διάστημα σε Σκόπια, Αλβανία, Σερβία, Βοσνία - Ερζεγοβίνη και αλλού. Ενώ συνεχίζεται ο πόλεμος σε Συρία - Ιράκ με αφορμή τους τζιχαντιστές, τους οποίους οργάνωσαν οι ιμπεριαλιστές. Πρόσθετοι λόγοι όλοι αυτοί όχι απλά ο λαός να κουμπώνεται απέναντι στα παχιά λόγια της κυβέρνησης και τα μεγαλεπήβολα σχέδια της ντόπιας αστικής τάξης, αλλά και να αντιταχθεί.

Επίσης, δεν περνούν απαρατήρητα τα ανοίγματα που επεχείρησε στην τουρκική αστική τάξη, εκπροσωπώντας την κυβέρνηση, ο Ν. Κοτζιάς κατά την επίσκεψή του στην Τουρκία και τις επαφές του εκεί με την τουρκική ηγεσία.

Μια ξεκάθαρη προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης να δώσει ώθηση σε ανοιχτά ζητήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, με δεδομένους τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα δύο κράτη, και αν είναι δυνατό να καταλήξει σε κάποιους συμβιβασμούς με τα τουρκικά μονοπώλια, ώστε να προωθηθούν παραπέρα οι μπίζνες του κεφαλαίου στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο γενικότερα.

Αλλωστε, όπως δήλωνε αυτές τις μέρες ο Ελληνας ΥΠΕΞ, είναι ευκαιρία «να συζητήσουμε σε ποια φάση έχουν φτάσει οι διερευνητικές συνομιλίες, και να δώσουμε επιτάχυνση στους στόχους μας. Πέραν αυτού, επιθυμούμε να αναπτύξουμε ακόμα περισσότερο τις οικονομικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, που προχωρούν πολύ καλά. Επικρατεί η εντύπωση ότι ο αριθμός των Τούρκων τουριστών που θα έρθουν στην Ελλάδα, θα ξεπεράσει φέτος τον αριθμό των Ρώσων τουριστών. Δηλαδή ότι θα ξεπεράσει το 1 εκατομμύριο. Το εμπορικό δυναμικό μεταξύ μας με την Τουρκία, τετραπλασιάστηκε. Αυξήθηκαν οι επενδύσεις. Θα βρούμε την ευκαιρία να εξετάσουμε και τα θέματα σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή μας». Εμφανίστηκε δε περιχαρής που «ο όγκος των εμπορευματικών συναλλαγών ανάμεσα στις δύο χώρες έχει τετραπλασιαστεί. Εχουμε σειρά επενδύσεων από Τούρκους επενδυτές τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα σε μαρίνες και σε ελληνικά νησιά».

Εξέφρασε δε τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης να προχωρήσουν τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, «να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε τις διερευνητικές επαφές σε ζητήματα που μας απασχολούν επί μακρόν, όπως η υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο».

Δεν παρέλειψε να διαβεβαιώσει την Αγκυρα ότι «η συνεργασία μας με τρίτες χώρες, όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ, δεν στρέφεται ενάντια σε κανέναν...».

Ειδικά ως προς αυτό το ζήτημα: Τόσο η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ όσο και η σημερινή πασχίζουν να στήσουν άξονες και αντιάξονες με τις αστικές τάξεις Ισραήλ και Αιγύπτου στο πλαίσιο των ανταγωνισμών των κρατών της περιοχής. Για παράδειγμα, και η Αίγυπτος και το Ισραήλ βρίσκονται σε κόντρα με την Τουρκία. Σε αυτήν τη βάση ο υπουργός Αμυνας, Π. Καμμένος, πρότεινε ανοιχτά την παραχώρηση Εθνικού Εναέριου Χώρου στους Ισραηλινούς για τις ανάγκες της Πολεμικής Αεροπορίας τους, κι ένα νέο αμυντικό δόγμα που θα περιλαμβάνει Ισραήλ και Αίγυπτο, όπως επίσης Βουλγαρία και Ρουμανία, καθιστώντας την Ελλάδα κεντρικό προμαχώνα του ευρωατλαντικού άξονα στα ανατολικά και νοτιοανατολικά.

Θέση που η κυβέρνηση διεκδικεί ενόψει εξαπόλυσης νέων ιμπεριαλιστικών επιχειρήσεων στον άξονα από Λιβύη ως Συρία και Ιράκ με πρόσχημα τους τζιχαντιστές, αλλά και στην αντιπαράθεση ΕΕ και ΝΑΤΟ με τη Μόσχα που κατά τ' άλλα η κυβέρνηση θέλει π.χ. να συνεργαστεί στο Ενεργειακό, ενώ ταυτόχρονα συζητά επισήμως μαζί της και το ενδεχόμενο να συμμετάσχει με κεφάλαια στη νέα αναπτυξιακή τράπεζα που δημιουργούν οι χώρες BRICS (Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία, Ινδία, Ν. Αφρική).

Αντιφάσεις που πατούν και στην αγωνία της κυβέρνησης να παζαρέψει με τους δανειστές της όλες τις υπηρεσίες της σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, ώστε να εξασφαλίσει γραμμές ρευστότητας για τους ντόπιους επιχειρηματικούς ομίλους.

Εδώ αξίζει, βέβαια, να σημειωθεί ότι η Αγκυρα υπερασπιζόμενη τη δική της γεωστρατηγική αξία, δεσμεύτηκε, την Πέμπτη στη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ στην Αττάλεια, να παίξει κεντρικό ρόλο στην επάνδρωση, υποστήριξη και διοίκηση της «Αιχμής του Δόρατος», δύναμη ταχείας αντίδρασης του ΝΑΤΟ στην αντιπαράθεσή του με τη Μόσχα για τον έλεγχο στις πρ. Σοβιετικές Δημοκρατίες. Μάλιστα, η τουρκική κυβέρνηση εισέπραξε γι' αυτό τις δημόσιες ευχαριστίες του γγ του ΝΑΤΟ.

Να σημειωθεί, επίσης, το γεγονός ότι ενόσω περίσσευαν τα χαμόγελα στις συναντήσεις του Ν. Κοτζιά με τους Τούρκους μεγαλοσχήμονες, τουρκικά μαχητικά προχωρούσαν στο Αιγαίο σε παραβάσεις, παραβιάσεις και εμπλοκές με ελληνικά μαχητικά , υπενθυμίζοντας τις αξιώσεις των τουρκικών μονοπωλίων στην περιοχή.

Τέλος, οι αστικές τάξεις Αιγύπτου και Ισραήλ έχουν τις δικές τους σχέσεις να προστατέψουν με την Αγκυρα. Είναι χαρακτηριστική επ' αυτού η απροθυμία της Αιγύπτου, παρά τις συνεχείς προσπάθειες των ελληνικών κυβερνήσεων, να επισπεύσει την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών με Ελλάδα και Κύπρο, ώστε να μην προκαλέσει τριγμούς στις δικές της επαφές με την Αγκυρα.

Ενδεικτικά είναι τα παραπάνω ότι στο δοσμένο σύστημα καθαρή και αμοιβαία επωφελής για τους λαούς συνεργασία δεν υπάρχει. Οι δε πιρουέτες της ελληνικής κυβέρνησης, που νταραβερίζεται με όλους και για όλα, προκαλούν έντονη ανησυχία για τους κινδύνους στους οποίους σπρώχνουν το λαό.