Εμπειρογνώμονες και μελετητές διάλεξε η κυβέρνηση για να παρουσιάσει τις πολιτικές επιλογές σχετικά με τη λεγόμενη ανταγωνιστικότητα και να βγάλει στο φως της μέρας το εφιαλτικό, σε βάρος των εργαζομένων και του λαού, σχέδιο που απεργάζεται η οικονομική ολιγαρχία, προκειμένου να επιβιώσει στην καθημερινή αντιπαράθεση με τους ανταγωνιστές της. Ετσι, επιλέχθηκε η ...«επιστημονική» προσέγγιση του θέματος, ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος για τα χειρότερα, αφού οι εργαζόμενοι πολύ σύντομα θα κληθούν να υποστούν και νέες σοβαρές απώλειες δικαιωμάτων και μάλιστα για το ...καλό τους! Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το σύνολο των παρεμβάσεων, που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο προτείνονται στα πλαίσια της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και του μεγάλου κεφαλαίου, είναι οι ίδιοι οι στόχοι που τίθενται από τη στρατηγική της Λισαβόνας και την πολιτική των χωρών της Ευρωζώνης.

Η έκθεση για την ανταγωνιστικότητα του 2004, που παρουσιάστηκε χτες από το υπουργείο Ανάπτυξης στη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ανταγωνιστικότητας, επισημαίνει ότι η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας πάει από το κακό στο χειρότερο, παραθέτει τους σχετικούς δείκτες διεθνών οργανισμών που το αποδεικνύουν (πολλοί είναι γνωστοί από προηγούμενες ανακοινώσεις) και «αντικειμενικά» διαπιστώνει ότι παράγοντες που βλάπτουν την ανταγωνιστικότητα είναι οι μισθοί, τα ασφαλιστικά και τα εργασιακά δικαιώματα, οι μικρές επιχειρήσεις και ο μη παραγωγικός δημόσιος τομέας!!! Ετσι, μετά τις εχθρικές για τους εργαζόμενους παρεμβάσεις Γκαργκάνα, η κυβέρνηση επιστρατεύει κι άλλους ...ανεπηρέαστους (!!!) τεχνοκράτες, για να εξυπηρετήσει τα σχέδιά της, με την υποστήριξη και των «κοινωνικών εταίρων».

Ο υπουργός Ανάπτυξης μπορεί να είπε ότι η κυβέρνηση δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί με τις προτάσεις της έκθεσης, όμως μια απλή ανάγνωση κάνει φανερό ότι οι προτάσεις της αποτελούν την ανακεφαλαίωση της ...κυβερνητικής πολιτικής, όπως έχει εξαγγελθεί και εφαρμόζεται! Ετσι μπορεί να επιχειρήθηκε να γίνει ένας τεχνητός διαχωρισμός, καθώς το πρώτο κεφάλαιό της συντάχθηκε από την Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων του Συμβουλίου Ανταγωνιστικότητας - κατά πλειοψηφία - και τα υπόλοιπα 7 κεφάλαια είναι η μελέτη που διεξήγαγε το ΚΕΠΕ, ωστόσο, τόσο οι προτάσεις της Επιτροπής, όσο και του ΚΕΠΕ ταυτίζονται σε σημαντικά σημεία, ιδίως όσον αφορά στα δικαιώματα των εργαζομένων. Ετσι, το κείμενο διαπνέεται συνολικά από σκληρές αντεργατικές αντιλήψεις και αποθεώνει την επιχειρηματική ενίσχυση. Η κυβέρνηση θέτει, παρ' όλα αυτά, το κείμενο σε ...δημόσια διαβούλευση μέχρι το τέλος του Ιούνη. Θα ακολουθήσει μια «Λευκή Βίβλος» που θα περιέχει μέτρα πολιτικής. Ο Δ. Σιούφας όμως ήταν σαφής: «Επιχειρήσεις χωρίς κέρδη μετατρέπονται σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και κλείνουν». Ο υφυπουργός Οικονομίας Χ. Φώλιας συμπλήρωσε τη συλλογιστική αυτή, λέγοντας ότι «για ανταγωνιστική οικονομία χρειάζονται ανταγωνιστικές επιχειρήσεις και γι' αυτές χρειάζεται η στήριξη του κράτους».

Από τις πρώτες σελίδες της έκθεσης, αρχίζει και η επίθεση στους παράγοντες που «βλάπτουν» την ανταγωνιστικότητα:

• «Η πολιτική μισθών, τον τόνο της οποίας δίνει συχνά ο δημόσιος τομέας, υπήρξε και αυτή επεκτατική. Στο δημόσιο τομέα η παραγωγικότητα, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, δεν παρουσιάζει βελτίωση. Οι αυξήσεις των αποδοχών κάτω από τέτοιες συνθήκες μπορεί μεν να επιβάλλονται για λόγους κοινωνικούς και να τονώνουν τη ζήτηση και το ρυθμό ανόδου του ΑΕΠ, αλλά επηρεάζουν αρνητικά την ανταγωνιστικότητα. Γενικότερα, τα επίπεδα των μισθών στην Ελλάδα αυξάνονται ταχύτερα από ό,τι σε άλλες χώρες της ΕΕ-25, τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, της Βαλκανικής και αρκετές χώρες της Μεσογείου».
• Το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος αυξήθηκε τόσο, ώστε να οδηγήσει σε απώλεια ανταγωνιστικότητας. Αυτή είναι η απλοποίηση μιας στρυφνής διατύπωσης, που αναμένεται να αξιοποιηθεί συστηματικά από κυβέρνηση και επιχειρηματίες.
• «Από τη σκοπιά των επενδυτών (Ελλήνων και ξένων), η αγορά εργασίας παρουσιάζει δυσκαμψίες. Τα βήματα που έγιναν την τελευταία δεκαπενταετία προς την κατεύθυνση της ευελιξίας υπήρξαν δειλά και μικρά, σε σύγκριση με ό,τι έχει γίνει σε άλλες χώρες, με αποτέλεσμα η ήδη χαμηλή συγκριτικά θέση μας να μην παρουσιάζει βελτίωση».
• «...η διεθνής ανταγωνιστικότητα της χώρας μας επηρεάζεται δυσμενώς και από μια σειρά μικροοικονομικού τύπου παραγόντων που έχουν σχέση με τις δομές και την οργάνωση των ελληνικών παραγωγικών μονάδων. Το μικρό μέγεθός τους, η προσκόλληση στην παραγωγή παραδοσιακών προϊόντων που δε διακρίνονται για τη μοναδικότητα ή την υψηλή ποιότητά τους, (...) περιορίζουν τις ανταγωνιστικές δυνατότητες πολλών παραγωγικών μονάδων».

Τα περί διαβούλευσης δεν πείθουν κανέναν, εξάλλου το «παιχνίδι είναι στημένο». Ο Δ. Σιούφας φάνηκε να εκνευρίζεται, όταν ο Π. Ρυλμόν, από το ΙΝΕ ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, επισήμανε ότι στην έκθεση δε λήφθηκαν υπόψη περίπου 25 δείκτες που έχουν να κάνουν με την κοινωνική συνοχή και το περιβάλλον και έτσι ...υπονομεύεται η «Στρατηγική της Λισαβόνας»!!! Ο πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ Δ. Ασημακόπουλος επισήμανε τις αρνητικές απόψεις που περιέχονται στην έκθεση για τις μικρές επιχειρήσεις, αλλά δέχτηκε ότι θα συζητηθεί το θέμα στην ...πορεία. Το στίγμα δόθηκε, όμως, από τον αντιπρόεδρο του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλο, που τόνισε ότι η κύρια πρόταση του ΣΕΒ είναι «ελάτε να τα κάνουμε όλα αυτά τώρα».

Οι διαπιστώσεις είναι ένα μέρος της Εκθεσης Ανταγωνιστικότητας, αλλά οι προτάσεις για τη λήψη πολιτικών μέτρων είναι ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι της. Η Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων τονίζει ότι πρέπει «να αρθούν με σταθερό βηματισμό όλα τα αντιπαραγωγικά εμπόδια στην επιχειρηματική ανάπτυξη σε όλους τους τομείς δραστηριότητας». Παράλληλα, διαπιστώνει... αντικειμενικά ότι οι νόμοι που ψήφισε η κυβέρνηση της ΝΔ μπορούν να συμβάλουν στην ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας, όπως και αυτοί που... ετοιμάζονται. Μεταξύ αυτών και η διεύρυνση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων, όπως και η απελευθέρωση των αγορών ηλεκτρικής ενέργειας και τηλεπικοινωνιών.

Στις ειδικότερες προτάσεις της ξεχωρίζουν:

• Σημαντική βελτίωση της ευελιξίας και της ποιότητας της αγοράς εργασίας με τη θέσπιση πρόσφορων κανόνων για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και του κόστους των υπερωριών, τη μείωση του κόστους κινητικότητας των εργαζομένων κ.ά., ώστε να αρθούν τα εμπόδια που υπάρχουν στις προσλήψεις για την αύξηση της απασχόλησης.
• Συστηματική προσπάθεια για τη διασύνδεση των αμοιβών στο δημόσιο τομέα με την παραγωγικότητα και τις αρμοδιότητες των στελεχών του.
• Απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων.
• Διασύνδεση των αμοιβών με την παραγωγικότητα.
• Συνεργασία των κοινωνικών εταίρων για να επιτευχθούν βιώσιμες ρυθμίσεις στα Συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης, προς όφελος των εργαζομένων και της ανάπτυξης της χώρας.
• Ουσιαστική απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας.
• Επιτάχυνση της διαδικασίας εξυγίανσης και ιδιωτικοποίησης βασικών φορέων παροχής μεταφορικών υπηρεσιών.
• Προώθηση της πλήρους ιδιωτικοποίησης των υπό κρατικό έλεγχο τραπεζών.
• Περαιτέρω εκσυγχρονισμός και ανταγωνιστική λειτουργία των Δημόσιων Επιχειρήσεων.
• Μεγαλύτερη συμμετοχή ιδιωτών επενδυτών σε μεγάλα δημόσια έργα, με συμβάσεις αυτοχρηματοδότησης ή συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
• Συγκράτηση των δημόσιων δαπανών.
• Ανοιγμα στη δημιουργία ανταγωνιστικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα.

Το ΚΕΠΕ από την πλευρά του, στο δεύτερο και μεγαλύτερο μέρος της Εκθεσης, αναλαμβάνει να παρουσιάσει και να αναλύσει τους δείκτες ανταγωνιστικότητας, προτείνοντας τα ίδια μέτρα με ορισμένες διευκρινίσεις σε κάποια σημεία. Για παράδειγμα, αναφέρει:

• «Η ενίσχυση των προγραμμάτων μερικής απασχόλησης στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα αποτελούν αναγκαίες πολιτικές».
• «Υπάρχουν περιθώρια για σημαντική βελτίωση της ευελιξίας της αγοράς εργασίας στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στο δημόσιο τομέα, στη θέσπιση λειτουργικών κανόνων για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας».
• «Η βελτίωση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, ιδιαίτερα στο δημόσιο τομέα, μπορεί να βοηθήσει αποφασιστικά στην καλύτερη διασύνδεση των αμοιβών με την παραγωγικότητα».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη του ΚΕΠΕ ότι οι ουσιαστικές αυξήσεις των μισθών των εργαζομένων αντιστρατεύονται τη.... σύγκλιση των μισθών στην ΕΕ: «Ενδεχόμενες αυξήσεις των μισθών πέραν των διαφορικών κερδών παραγωγικότητας συνεπάγεται υψηλούς ρυθμούς αύξησης του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, υποσκάπτουν την ανταγωνιστικότητα και τις επενδύσεις και οδηγούν σε καθυστέρηση ή/και σε συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγής και σε αύξηση της ανεργίας και συνεπώς αντιστρατεύονται και υπονομεύουν, αντί να υπηρετούν, το στόχο της σύγκλισης των μισθών».