ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 17 Απρίλη 2005
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
«Ο φίλος των ΗΠΑ στα Βαλκάνια»

Γρηγοριάδης Κώστας

«

Δεν υπάρχει για μας καλύτερος φίλος από τους Ελληνες για την αντιμετώπιση των προκλήσεων στα Βαλκάνια». Η Κοντολίζα Ράις, που δε φημίζεται για την ευκολία στις φιλοφρονήσεις, δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό της μετά τη συνάντηση που είχε με τον Ελληνα υπουργό Εξωτερικών, Π. Μολυβιάτη, στις 24 του Μάρτη στην Ουάσιγκτον.

Η επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας δεν έκρυψε τους λόγους του ενθουσιασμού της, καθώς συνέχισε: «Παράδειγμα, στο θέμα του Κοσσόβου, όπου θα υπάρχουν εξελίξεις, πιστεύουμε ότι είναι ένας ώριμος τομέας για συνεργασία μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας... Εχουμε μια στρατηγική πορεία μπροστά μας»...

Ακριβώς σ' αυτό το φόντο πρέπει να αναζητηθούν οι λόγοι της «αιφνίδιας» κινητικότητας για την ονομασία της ΠΓΔΜ. Η κυβέρνηση της ΝΔ, εννοείται σε ευθεία συνεννόηση με την κυβέρνηση των ΗΠΑ που «ελέγχει» τον ειδικό διαμεσολαβητή του ΟΗΕ Μ. Νίμιτς, συμφώνησε να κλείσει «τώρα» το ζήτημα-«αγκάθι» με τα Σκόπια, ακριβώς για να αναδείξει τον «πρωταγωνιστικό ρόλο» της στα Βαλκάνια. Η περιοχή των Βαλκανίων αποκτά ξανά σπουδαιότητα για τα σχέδια επέκτασης των ΗΠΑ προς τη Ρωσία και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Κεντρικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής. Οι ΗΠΑ «επιστρέφουν» στα Βαλκάνια δημιουργώντας νέες βάσεις (Βουλγαρία, Ρουμανία) και προτεκτοράτα (Κόσσοβο, ΠΓΔΜ, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, κ.ο.κ.), ως προγεφυρώματα των ιμπεριαλιστικών εξορμήσεων.

Η κυβέρνηση Καραμανλή, όπως άλλωστε και η κυβέρνηση Σημίτη, σπεύδει να ενσωματωθεί σε αυτά τα σχέδια και πασχίζει να πείσει τους Αμερικανούς ότι μπορεί να φανεί «χρήσιμη». Η στάση και η ενεργός εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης ενόψει του «τελικού καθεστώτος» του Κοσσόβου ήταν αρκετή για να προκαλέσει τα ενθουσιώδη λόγια της Κ. Ράις. Ο Κ. Καραμανλής «ξέχασε» την πάγια θέση του για μη αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια και συστρατεύτηκε αναλαμβάνοντας μάλιστα «ελληνική πρωτοβουλία» για την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός περιόδευσε στα Βαλκάνια για να «πείσει» τους Σέρβους ότι «δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στην κατάσταση πριν το 1999» και να τους προϊδεάσει για το αναπόφευκτο της ανεξαρτητοποίησης του Κοσσόβου. Φυσικά ο ρόλος της Ελλάδας δεν έχει εξαντληθεί, αφού είναι πιθανό ότι τον Ιούνη, που θα ασκεί την προεδρία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, θα συζητηθεί η έκθεση για το τελικό καθεστώς στο Κόσσοβο... «Εμείς προτιθέμεθα πλήρως να διαδραματίσουμε έναν εποικοδομητικό ρόλο σε αυτά τα θέματα», είχε δεσμευτεί ενώπιον της Αμερικανίδας ομολόγου του ο Π. Μολυβιάτης...

Στο πλαίσιο αυτό μεθοδεύτηκε το εσπευσμένο κλείσιμο της ονομασίας της ΠΓΔΜ, με την πρόταση Νίμιτς ως την καλύτερη δυνατή λύση. Σαν έτοιμος από καιρό ο Κ. Καραμανλής, πριν καλά καλά φτάσει στην Αθήνα η επιστολή του μεσολαβητή του ΟΗΕ, είχε ήδη έτοιμη την απαντητική επιστολή του (όχι προς τον ΟΗΕ, αλλά) προς τον Τζορτζ Μπους. «Προσωπικά, είμαι έτοιμος να στηρίξω μια συμφωνία τώρα», χαρακτηρίζοντας την πρόταση Νίμιτς ως «μοναδικό παράθυρο ευκαιρίας».

Η κυβέρνηση θεωρεί ότι από τη στιγμή που η προτεινόμενη ονομασία (Republika Makedonijia-Skopie) είναι ένας «αξιοπρεπής συμβιβασμός», τα υπόλοιπα γκρίζα σημεία της πρότασης Νίμιτς θα αντιμετωπιστούν στην πράξη. Το κύριο για την κυβέρνηση παραμένει η ονομασία της ΠΓΔΜ, ανεξάρτητα απο τις γενικώτερες αρνητικές αλλαγές που μεθοδεύονται στην περιοχή με αλλαγές συνόρων.

Ο σχεδιασμός όμως για «γρήγορη λύση» στο «Μακεδονικό» δε φαίνεται να υλοποιείται. Η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ δεν έκανε αποδεκτή ως βάση συζήτησης την πρόταση Νίμιτς και επιμένει στη διπλή ονομασία (δηλαδή, Δημοκρατία της Μακεδονίας για τη διεθνή ονομασία της χώρας και σύνθετη για τις διμερείς σχέσεις με την Ελλάδα). Παράλληλα, ο ίδιος ο ΟΗΕ υποβάθμισε σε δέσμη ιδεών την πρόταση Νίμιτς, διαπιστώνοντας μάλιστα πως «δεν είναι σε θέση να αναφέρει ότι υπάρχει μια επικείμενη διέξοδος στο πρόβλημα». Οπως όλα δείχνουν, οι διαπραγματεύσεις στον ΟΗΕ θα συνεχιστούν τις επόμενες βδομάδες, με τις κυβερνήσεις και των δύο χωρών να προσφεύγουν στη βοήθεια των ΗΠΑ, οι οποίες, όπως είναι ευνόητο, θα δώσουν, όταν δώσουν, τη λύση που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Η ελληνική κυβέρνηση πιστεύει ότι έκανε το καθήκον της ως προς την ΠΔΓΜ συμφωνώντας με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου, αλλά παίζει με τη φωτιά. Και αυτό θα το πληρώσει ο λαός, γι'αυτό πρέπει να πληρώσει την ίδια με το νόμισμα που της αξίζει, απεγλωβιζόμενος απο την πολιτική της, και συγκροτώντας το δικό του μέτωπο πάλης κατά της κυρίαρχης πολιτικής.


Π. Κ.

ΠΑΣΟΚ
Δεν έχει «ταμπού» με τα σύνορα

Οι πρόσφατες εξελίξεις γύρω από την ονομασία της ΠΓΔΜ φανέρωσαν ξεκάθαρα την πλήρη σύμπνοια κυβέρνησης και ΠΑΣΟΚ γύρω από το χειρισμό των θεμάτων της εξωτερικής πολιτικής. Πολιτικής «ενεργούς» συμμετοχής της Ελλάδας σε κάθε ευρωατλαντικό σενάριο.

Μπορεί φραστικά ο Γ. Παπανδρέου να κατηγορεί την κυβέρνηση για «λάθος χειρισμούς», για «αδράνεια» και «αδυναμία», αλλά επί της ουσίας συνηγορεί στην απόλυτη ευθυγράμμισή της με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή, αφού αυτή αποτελεί συνέχεια της πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.

Η αμερικανόπνευστη πρόταση Νίμιτς ήρθε πέντε μήνες μετά την αναγνώριση από την Ουάσιγκτον της ΠΓΔΜ ως «Μακεδονίας». Μια μονομερής αναγνώριση, για την οποία ο Γ. Παπανδρέου δεν είπε κουβέντα. Αλλωστε, δεν τόλμησε να ασκήσει ίχνος κριτικής όταν ο πρωθυπουργός απέστειλε στον Τζ. Μπους την επιστολή με την οποία δήλωνε ότι είναι έτοιμος να στηρίξει την πρόταση Νίμιτς.

Ηταν αυτός, βέβαια, που από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών τόνιζε ότι «τα συμφέροντα της Ελλάδας συμπίπτουν με τα συμφέροντα των ΗΠΑ». Τον προηγούμενο Μάρτη οι σύνεδροι του ΠΑΣΟΚ την έκαναν επίσημη θέση του κόμματός τους, όταν τα συμφέροντα των ΗΠΑ ταυτίζονται με τον πόλεμο και τις επεμβάσεις. Ο Γ. Παπανδρέου είναι αυτός που απροκάλυπτα είχε δηλώσει ότι δεν έχει ταμπού και δεν τον ενοχλεί η αλλαγή των συνόρων, αρκεί, όπως είχε υποστηρίξει, να γίνει με «βελούδινο» τρόπο.

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ σε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Βαλκανική προσέφεραν τα εδάφη της χώρας για τη διέλευση ξένων στρατευμάτων, συμμετείχαν σε στρατιωτικές αποστολές, στην επαναχάραξη των συνόρων, στις ανατροπές κυβερνήσεων, στο εμπάργκο κατά του λαού της Γιουγκοσλαβίας. Δε δίστασαν, υλοποιώντας τις «νεοταξικές» πολιτικές, να εκχωρήσουν ακόμα και κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Συγχρόνως φρόντισαν να εξασφαλίσουν κομματάκι από την «πίτα» για το ντόπιο κεφάλαιο, ώστε η πλουτοκρατία να δεθεί με δεσμούς πιο στενής συνεργασίας τόσο με την ΕΕ όσο και με το ΝΑΤΟ.

Σήμερα το ΠΑΣΟΚ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και έχοντας συνδράμει τα μέγιστα, ώστε οι ιμπεριαλιστές να έχουν πετύχει ένα μέρος των στόχων τους, διεκδικώντας τον τίτλο του καλύτερου εκφραστή του «νεοταξικού δόγματος», συνεχίζει ακάθεκτο στην ίδια ρότα αδιαφορώντας αν μια τέτοια στάση μπορεί να προκαλέσει νέες πολεμικές συγκρούσεις...

Οι αποφάσεις των ιμπεριαλιστών, οι στοχεύσεις τους που επιμελώς κρύβονται πίσω από «προτάσεις» τύπου Νίμιτς, δείχνουν ότι οδηγούν σε μια πορεία ελεγχόμενης αποσταθεροποίησης τη Βαλκανική. Μπορεί ο Γ. Παπανδρέου να ζητά μια «αξιοπρεπή λύση» γύρω από την ονομασία της ΠΓΔΜ, αλλά σε καμιά περίπτωση το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να αντιταχθεί στους γενικότερους σχεδιασμούς αλλαγής συνόρων από τους ιμπεριαλιστές. Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που ο Γ. Παπανδρέου εμφανίζεται δήθεν να ...αμφισβητεί την πρόταση Νίμιτς, κορυφαία στελέχη του κόμματός του, όπως ο πρώην γραμματέας Μ. Χρυσοχοΐδης και ο Π. Μπεγλίτης, ανοίγοντας τους «ασκούς του Αιόλου» και φτιάχνοντας νέα σενάρια, επαναφέρουν τις δηλώσεις του αρχηγού τους, με το να τονίζουν ότι δεν έχουν «ταμπού» με τις αλλαγές των συνόρων... Δυναμιτίζοντας το κλίμα με τον κίνδυνο να μπουν σε αμφισβήτηση και τα ελληνικά σύνορα, τη στιγμή μάλιστα που έχει προηγηθεί ελληνική στρατιωτική παρουσία τόσο στο Κόσσοβο όσο και στην ΠΓΔΜ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αντίδραση των λαών της περιοχής.

Οι διακηρύξεις, λοιπόν, του ΠΑΣΟΚ ότι χρειάζεται «ενεργός εξωτερική πολιτική» από την κυβέρνηση για να παίξει η Ελλάδα «πρωταγωνιστικό ρόλο» στις εξελίξεις στη Νοτιοανατολική Ευρώπη μεταφράζονται σε συμμετοχή της Ελλάδας στην υλοποίηση της πολιτικής των ευρωατλαντικών, την οποία όμως ο Γ. Παπανδρέου, ζητώντας την προηγούμενη Πέμπτη διεξαγωγή συζήτησης προ ημερήσιας διάταξης στη Βουλή για «τον προσανατολισμό και τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής», θα επιχειρήσει να την εμφανίσει σαν παράγοντα «σταθερότητας» των συνόρων, που θα εξασφαλίσει την «ευημερία» του ελληνικού λαού.

Μπροστά, λοιπόν, στους νέους κινδύνους που εμφανίζονται στα Βαλκάνια, η μόνη ρεαλιστική απάντηση είναι η μαζική αντίσταση του ελληνικού λαού, όλων των λαών της Βαλκανικής, στους σχεδιασμούς της «νέας τάξης πραγμάτων» και η απαγκίστρωση των λαϊκών στρωμάτων από την κυρίαρχη πολιτική.


Π. Θ.

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ
«Αρμενίζει» με ... σημαίες ευκαιρίας!

Το ότι η ηγεσία του ΣΥΝ δηλώνει σήμερα δικαιωμένη από τις εξελίξεις που αφορούν στο λεγόμενο Σκοπιανό, το ότι φτάνει σε σημείο να αυτοεπαίρεται για τη σθεναρή αντίσταση που - όπως ισχυρίζεται - πρόβαλε στο εθνικιστικό παραλήρημα των αρχών της δεκαετίας του '90, δε συνιστά παρά έκφραση του πολιτικού τυχοδιωκτισμού που τη διακρίνει και της επιτρέπει να ελίσσεται αναλόγως πώς, κάθε φορά, «φυσάει ο άνεμος».

Ολο αυτό το διάστημα που το «Σκοπιανό» βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας, στελέχη του ΣΥΝ σε κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνουν δηλώσεις, το πνεύμα των οποίων αποτυπώθηκε πολύ καλά στην «Αυγή» (10/4/2005), όταν στο πρωτοσέλιδό της διακήρυτττε: «Η αριστερά πρώτη (και μόνη) έδειχνε το δρόμο τότε»! Και στις μέσα σελίδες: «Επρεπε να φτάσει το 2005, να μας στριμώξουν οι διεθνείς εξελίξεις και συσχετισμοί σε πολλά, για να "στρίψουν" τα δύο κόμματα του δικομματισμού και να συνεργήσουν σε μια συμβιβαστική λύση για το όνομα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Με την ίδια άνεση που υποδαύλιζαν τότε έναν αδιέξοδο - και επικίνδυνο - εθνικισμό... έρχονται να ανακαλύψουν σήμερα ό,τι έπρεπε να έχουν ήδη υιοθετήσει πριν από πολλά χρόνια. Γνώριζαν το λάθος. Γνώριζαν τα αδιέξοδα, στα οποία οδηγούσαν την εξωτερική πολιτική».

Συνεχίζοντας, μάλιστα, ο συντάκτης διερωτάτο, αν οφείλουν εξηγήσεις και αν θα τολμήσουν να βγάλουν συμπεράσματα από το σοβαρότατο πολιτικό τους λάθος! Μιλάμε για κάτι περισσότερο από υποκρισία. Ο ΣΥΝ, στις αρχές της δεκαετίας του '90, είχε απολύτως ταυτιστεί με τα δύο άλλα κόμματα. Αυτά, που σήμερα καταγγέλλει, τότε τα υιοθετούσε και τα στήριζε. Εχει μερίδιο ευθύνης για την υποδαύλιση του εθνικιστικού παροξυσμού.

Αλλά φαίνεται πως ξέχασαν οτι έβαλαν την υπογραφή τους στην απόφαση που πήρε η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, 13-4-1992, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κ. Καραμανλή, και που απέρριπτε κατηγορηματικά οποιδήποτε όνομα της ΠΔΓΜ, που θα περιλάμβανε τον όρο «Μακεδονία». Απο κοινού, ο Κ. Μητσοτάκης, ο Α. Παπανδρέου και η τότε πρόεδρος του Συνασπισμού, Μ. Δαμανάκη.

Τότε μόνο το ΚΚΕ δεν υπέγραψε, προβλέποντας τα αδιέξοδα, όπου θα οδηγούσε η συγκεκριμένη απόφαση. Επισημαίνοντας πως το κύριο ήταν οι επεμβάσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ, προειδοποιώντας για τους μεγάλους κινδύνους, που απειλούσαν την ειρήνη και τους λαούς των Βαλκανίων.

Οι του ΣΥΝ φιγουράριζαν στα εθνικιστικά συλλαλητήρια σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και αλλού. Δίπλα και μαζί με τους μητροπολίτες, τους βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, βρίσκοταν και συναγωνίζονταν σε «εθνική» έξαρση και τα δικά του στελέχη και βουλευτές...

Στο εθνικιστικό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης δεν ήταν που έκανε ο Λ. Κύρκος τη διαβόητη δήλωση, αναφερόμενος στο ΚΚΕ: «Είμαστε όλοι εδώ ...πλην Λακεδαιμονίων»;

«Επρόκειτο, έλεγε, για μια τεράστια λαϊκή εκδήλωση που τη χαρακτήριζε η έντονη ευαισθησία απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια αμφισβήτησης των συνόρων της ελληνικής Μακεδονίας, πλαστογράφησης της ιστορίας, υφαρπαγής της ιστορικής κληρονομιάς» («Αυγή», 14-2-1992).

Και όμως, ο Λ. Κύρκος δήλωνε στην κρατική τηλεόραση την προηγούμενη βδομάδα πως αντιτάχτηκε στα «γελοία συλλαλητήρια του εθνικισμού» και, μάλιστα, από τους πρώτους!!! Ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει τότε το ΚΚΕ, ως «απολίθωμα», που αρνείται να κατανοήσει τα μηνύματα της νέας εποχής!

Αλλά και ο Π. Λαφαζάνης έλεγε τότε: «Οι θέσεις της κ. Αλ. Παπαρήγα δεν είναι ένα απλό επεισόδιο. Πρέπει να έχουμε επίγνωση ότι αποτελούν επιστροφή σε καταστάσεις του '30 και του '50.

Να καταδικάσουμε τους προπηλακισμούς, αλλά να τονίσουμε τη διαφωνία μας στην ουσία των θέσεων που εξέφρασε. Διότι οι θέσεις αυτές παραπέμπουν σε παλαιοδιεθνιστικές» («Αυγή», 11-3-1992).

Κι αφού έτσι έχει η πραγματικότητα - που σήμερα την τοποθετούν με το κεφάλι κάτω - τα ερωτήματα που η «Αυγή» απευθύνει στο δικομματισμό αφορούν και την Κουμουνδούρου.

Φυσικά, εδώ δεν πρόκειται για αδυναμία της μνήμης, αλλά για σκόπιμη αποσιώπηση και διαστρέβλωση μιας πραγματικότητας, την οποία συνδιαμόρφωσαν.

Η απόφαση της ΚΠΕ, το Μάη του '96, για εκείνη την περίοδο, εκτιμούσε πως αν και σε πρώτη φάση εσφαλμένα προσέγγισαν το θέμα, αυτό ελάχιστη σημασία έχει, καθώς «η ορθή προσέγγιση στελεχών του κόμματος συνέβαλε καθοριστικά στη μετέπειτα αλλαγή πλεύσης». Κι αφού «καθάρισαν» με την παραπάνω εκτίμηση, την ποιότητα της οποίας μπορούν να εκτιμήσουν οι αναγνώστες, ο ΣΥΝ απεφάνθη πως αυτό που απαιτείται είναι ένα βαλκανικό Ελσίνκι, διεύρυνση της ΕΕ με όλες τις βαλκανικές χώρες. Θέση, η οποία μεταφράστηκε το 1999, μετά τη λήξη των βομβαρδισμων της Γιουγκοσλαβίας, σε ένθερμη στήριξη του ιμπεριαλιστικού «Συμφώνου Σταθερότητας» στα δυτικά Βαλκάνια, στην οποία παραμένει έως σήμερα, επιμένοντας, παρά τα όσα έχουν μεσολαβήσει, να βλέπει μόνο τον «αμερικάνικο δάκτυλο» πίσω από τα διαδραματιζόμενα στην περιοχή, απενοχοποιώντας την ΕΕ και προβάλλοντάς την ως φάρμακο διά πάσαν νόσο.


Β.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ