Ολα στη θέση τους την επόμενη μέρα. Οι αποφάσεις πάρθηκαν και ήδη υλοποιούνται. Κάτι «λεπτομέρειες» μένουν ανοιχτές ανάλογα με τα διαφορετικά τμήματα της αστικής τάξης που εκφράζει το κάθε συγκρότημα Τύπου. Για τους Αλαφούζους, για παράδειγμα, το κρίσιμο εδώ και καιρό είναι η σύνθεση της κυβέρνησης. Την θέλουν να φέρνει προς κάτι σε «εθνικής ενότητας». Του Μπόμπολα, του αρκεί να φύγουν όσοι διστάζουν να εφαρμόσουν, χωρίς σκέψεις για πολιτικό κόστος, την υπάρχουσα πολιτική.

Ολα πλέον, γράφουν, πρέπει να υποτάσσονται στην «εθνική προσπάθεια». Οσοι δεν συμφωνούν «να κάνουν στην άκρη» διατάσσει η «Ημερησία». Και αν κρίνουμε από το γεγονός ότι ουδείς από το ΠΑΣΟΚ «έκανε στην άκρη», όλοι τους συμφωνούν. Το σημειώνουμε για να ξέρουμε αύριο που θα εμφανίζονται διάφοροι ως «αντάρτες» σε τίποτα λεπτομέρειες, πως όλοι μαζί τα συμφωνήσανε. Γιατί κάποτε πρέπει να τελειώσει αυτό το παραμύθι του «εγώ δεν ήθελα, αναγκάστηκα». Το δουλεύει πολύ η κυβερνητική προπαγάνδα και το αναπαράγουν όσοι αρνούνται να δουν πως σ' αυτήν την επέλαση των μονοπωλίων δεν υπάρχουν εξαναγκασμοί για το πολιτικό προσωπικό. Αυτοί που κυβερνάνε δεν είναι υπάλληλοι. Είναι μέρος της αστικής τάξης. Μαζί αποφασίζουν για λογαριασμό αυτού ή του άλλου μονοπώλιου και εδώ και έξω.

Η επόμενη μέρα βρίσκει την εργατική τάξη, συνολικά τα λαϊκά στρώματα, απέναντι σε μια πολιτική πραγματικότητα που πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστεί. Ο απεγκλωβισμός λαϊκών στρωμάτων από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τα συμπληρώματά τους, πρέπει να εκφράζεται άμεσα, καθαρά, στοχοπροσηλωμένα. Η μαγιά που υπάρχει ήδη με τον συντονισμό του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΟΓΕ, του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών, είναι ο πόλος για μια ακόμα πιο αποφασιστική λαϊκή συσπείρωση ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματική η αντεπίθεση. Οι αγώνες από δω και πέρα οφείλουν να προβάλλουν όλο και πιο καθαρά τα αιτήματα για τη λαϊκή οικονομία σε ευθεία αντιπαράθεση με το μνημόνιο των μονοπωλίων. Το δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας και οι αντιμονοπωλιακοί αγώνες είναι ο δρόμος μέσα από τον οποίο ο λαός θα συνειδητοποιεί τη δύναμη που έχει για να αντιμετωπίσει την επίθεση, για να μπορέσει τελικά στην πράξη να αρνηθεί κάθε θυσία για την πλουτοκρατία.

Οι ειδήσεις που έρχονται καθημερινά από το Ουισκόνσιν των ΗΠΑ αρχικά εκπλήσσουν για το γεγονός ότι όχι μόνο τα μέτρα αλλά και η ορολογία που χρησιμοποιείται είναι ίδια με αυτήν που ακούμε από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Τι συμβαίνει; Απλά κι εκεί κι εδώ το αστικό κράτος συγκεντρώνει χρήμα για να το δώσει στους καπιταλιστές. Πρόκειται για πολλοστή επανάληψη της μεγάλης κλοπής. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Οι καπιταλιστές σήμερα έχουν ακόμα πιο ισχυρό το κράτος τους να κάνει τη δουλειά: Να εξασφαλίζει τον τρόπο ώστε να επενδυθούν υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια σε νέους κερδοφόρους τομείς.

«Δεν υπάρχει ακόμα σοβαρός κίνδυνος» διακήρυσσαν και χτες διάφοροι επιστήμονες για την Ιαπωνία. Την ίδια ώρα η μία μετά την άλλη οι κυβερνήσεις προειδοποιούν τους πολίτες τους ότι δεν είναι σώφρων πράξη ένα ταξίδι στην Ιαπωνία ούτε βεβαίως και η παραμονή εκεί. Στην ίδια την Ιαπωνία αυτοί που έχουν τα φράγκα συνωστίζονται στα αεροδρόμια ψάχνοντας τρόπο να φύγουν από τη χώρα. Η ιδιωτική εταιρεία που ελέγχει τα εργοστάσια ανακοινώνει ανά 24ωρο στοιχεία που στο σύνολό τους ανάγκασαν ως και έναν από αυτούς που δήλωναν ότι δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, να εκτιμήσει ότι τώρα πια είναι σίγουρο πως έχει γίνει τήξη σε τουλάχιστον δύο αντιδραστήρες. Στο Τόκιο, ήδη μετράνε ραδιενεργό καίσιο και ιώδιο, περιμένουν να μετρήσουν και πλουτώνιο για να ανακοινώσουν ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από τη Χιροσίμα και όχι μόνο για την Ιαπωνία.

Είναι προφανές πως δεν χρειάζεται πανικός. Και μιας και οι λαοί δεν έχουν άλλο πλανήτη να μετακομίσουν, είναι καιρός για πάλη τέτοια που να αναγκάζει σε «μετακόμιση» την τάξη που βρίσκεται στην εξουσία και εδώ και στην Ιαπωνία, όλους όσοι μετατρέπουν καθημερινά σε σφαγείο τον πλανήτη.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ το μνημόνιο των μονοπωλίων

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Στο κόκκινο φέσια, λουκέτα και ανεργία

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Νέοι σκληροί φόροι

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Πρώτο πακέτο με ΔΕΠΑ, λαχεία και Ελ. Βενιζέλος

Ο ΛΟΓΟΣ: Οι πρώτοι στόχοι των αποκρατικοποιήσεων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Ηλεκτρονική τσιμπίδα για όσους χρωστάνε

ΤΑ ΝΕΑ: Συγχωνεύσεις. Τι αλλάζει για τους εκπαιδευτικούς

ΕΘΝΟΣ: Εθελουσία για 75.000 δημοσίους υπαλλήλους

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: Ολες οι προϋποθέσεις για την επιδότηση ενοικίου

Η ΑΥΓΗ: Εκτός ελέγχου

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Η κρίση ανέβασε και την ταρίφα στο «φακελάκι»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: «Βασιλεύει» η διαφθορά σε νοσοκομεία, εφορίες, πολεοδομίες

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Τρόμος πάνω από το Τόκιο

ΑΥΡΙΑΝΗ: Κατέρρευσε με πάταγο ο μύθος του ιαπωνικού θαύματος!

Στα οικονομικά εγχειρίδια διαβάζουμε πώς πλουτίζουν οι άνθρωποι επενδύοντας κεφάλαια και απασχολώντας εργαζομένους στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών που χρειάζεται η κοινωνία. Δεν γράφουν όμως τίποτα για το πώς μαζεύονται στα γρήγορα τεράστιες περιουσίες. Για να το βρούμε, θα πρέπει ίσως να ανατρέξουμε σε λόγια ξεχασμένα μεγάλων συγγραφέων από περασμένες εποχές, όπως του Μπαλζάκ, που πίσω από κάθε μεγάλη περιουσία έβλεπε να κρύβεται ένα έγκλημα.

Ομως ποιος κλέβει ποιον; «Οι μεγαλύτερες αμερικανικές περιουσίες δημιουργήθηκαν με την αρπαγή γαιών, δημόσιων επιχειρήσεων και μονοπωλιακών δικαιωμάτων που ανήκαν στο κράτος», εξηγεί ο οικονομολόγος Μάικλ Χάντσον (...) Ο κυβερνήτης Γουόκερ έχει βάλει στον προϋπολογισμό του το ξεπούλημα εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας (που, μεταξύ άλλων, παρέχουν φθηνή θέρμανση και ψύξη στα κρατικά πανεπιστήμια και τις φυλακές), το δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα (που θα παραδώσει αποθεματικά 75 δισ. δολαρίων στους ιδιώτες), δύο παραρτήματα του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν και μεγάλες δασικές εκτάσεις με άφθονο ορυκτό πλούτο και ξυλεία. Ολα αυτά στο πλαίσιο ενός «προγράμματος σταθεροποίησης» των οικονομικών της πολιτείας, που, όπως λέει ο Μάικλ Χάντσον, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας τεχνικός όρος για τις απάνθρωπες περικοπές των εισοδημάτων, των κοινωνικών υπηρεσιών και το ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών σε αγοραστές που θα μετατρέψουν την τοπική οικονομία σε «οικονομία διοδίων», όπου οι πολίτες θα είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν διαρκώς για να έχουν πρόσβαση σε δρόμους, σε σχολεία, σε περίθαλψη και σε πολλές άλλες υπηρεσίες (...)

Το πείραμα του Ουισκόνσιν δεν θα πρέπει να μας φαίνεται πολύ μακρινό. Επειδή στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη. Πρώτα ακριβαίνουν τις δημόσιες υπηρεσίες που ήταν κάποτε φθηνές, για να τις κάνουν ελκυστικές στους αγοραστές. Και αφού πια υποκύψουμε στην ιδέα πως η ποσότητα και η ποιότητα των δημόσιων υπηρεσιών πρέπει να καθορίζονται από το πορτοφόλι εκείνου που αντέχει να τις πληρώσει, τις παραδίδουν στους ιδιώτες. Σε αυτήν την «οικονομία διοδίων», μονάχα όσοι θα μπορούν να πληρώνουν ακριβά, θα αγοράζουν τις υπηρεσίες που άλλοτε το κράτος παρείχε φθηνά σε όλους (τα αποσπάσματα από άρθρο στα ΝΕΑ).