Χωρίς ανέμους, τα αιολικά πάρκα δεν παράγουν ηλεκτρική ενέργεια. Οταν πάλι οι άνεμοι είναι πολύ ισχυροί, θέτονται εκτός λειτουργίας για λόγους ασφαλείας. Αν παράλληλα χιονίζει, τα φωτοβολταϊκά που έχουν καλυφθεί από τα χιόνια, επίσης δεν παράγουν Ενέργεια. Και όταν συνυπάρχουν οι παραπάνω συνθήκες, συνήθως αυτό σημαίνει και περισσότερο κρύο, που με τη σειρά του ανεβάζει τη ζήτηση της ηλεκτρικής ενέργειας, όπως συμβαίνει τις τελευταίες μέρες με την κακοκαιρία «Μήδεια». Για να αντιμετωπιστεί λοιπόν η εκτιμώμενη αύξηση της ζήτησης, από τις παραμονές της κακοκαιρίας μπήκαν σε λειτουργία οι λεγόμενες «Μονάδες Βάσης». Τέτοιες μονάδες χαρακτηρίζονται όσες μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας μπορούν να είναι σε λειτουργία 24 ώρες το 24ωρο, από τις οποίες μόνο οι λιγνιτικές λειτουργούν με καύσιμο που δεν είναι εισαγόμενο, όπως το φυσικό αέριο και το ντίζελ. Και έτσι, η μονάδα 2 του ΑΗΣ Αγ. Δημητρίου, ο ΑΗΣ Μελίτης και η μονάδα 1 του ΑΗΣ Καρδιάς «μπήκαν» στο σύστημα ώστε να μην αντιμετωπίσει η χώρα ένα γενικευμένο «μπλακ άουτ», μονάδες που σύμφωνα με το σχέδιο «απολιγνιτοποίησης» θα έχουν κλείσει οριστικά το αργότερο το 2028, προκειμένου να «αδειάσουν τη γωνιά» της αγοράς Ενέργειας στους επιχειρηματικούς ομίλους της «πράσινης ανάπτυξης», με οδυνηρές συνέπειες για τους εργαζόμενους και τον λαό της Δυτικής Μακεδονίας και της Μεγαλόπολης. Οι τωρινές συνθήκες είναι λοιπόν και «εικόνα απ' το μέλλον»: Δείχνουν τι θα γίνεται στις κακοκαιρίες αν σε λίγα χρόνια ολοκληρωθεί ο σχεδιασμός της απολιγνιτοποίησης και ο φτηνός εγχώριος λιγνίτης μείνει εντελώς αναξιοποίητος, με τον λαό να είναι έρμαιο των πανάκριβων εισαγωγών στο πλαίσιο και της ενιαίας αγοράς Ενέργειας της ΕΕ, αντί για την οργανωμένη αξιοποίηση όλων των διαθέσιμων πηγών Ενέργειας.

Θα μπορούσε να είναι και ερώτηση σε κουίζ: Ποιος λέει τα παρακάτω; «Για τον συνδικαλιστή τού σήμερα, οι διαχωριστικές γραμμές στην κοινωνία δεν προκύπτουν στο όνομα ιστορικών πολιτικών αντιπαραθέσεων, αλλά στην πραγματική βάση των στόχων της σύγχρονης ανάπτυξης και του ψηφιακού μετασχηματισμού της κοινωνίας και της εργασίας. Απαιτείται να ανοίξουμε έναν νέο ιστορικό κύκλο ουσιαστικών συγκλίσεων που (...) επαναθεμελιώνουν το προοδευτικό μέτωπο απέναντι σε νεοφιλελεύθερες - αντικοινωνικές πολιτικές (...) με στόχο την επίτευξη μιας μεγάλης εθνικής κοινωνικής αναπτυξιακής συμφωνίας, που θα προτάσσει το ρόλο της εργασίας, τις μεταρρυθμίσεις στο κράτος και τη δίκαιη διανομή του αναπτυξιακού αποτελέσματος». Το απόσπασμα προέρχεται από άρθρο του προέδρου της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλου, στα «Νέα». Για όποιον δεν κατάλαβε, ειδικά τώρα που βρισκόμαστε στην αυγή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε εργαζόμενους και εργοδότες έλαβαν οριστικά τέλος. Επομένως, ποια είναι η «δουλειά» των συνδικάτων; Να διαμορφώνουν «κοινωνικές συναινέσεις» και «μέτωπα» για την υπεράσπιση «προοδευτικών - αντινεοφιλελεύθερων» πολιτικών και μιας πιο «δίκαιης» καπιταλιστικής ανάπτυξης, μακριά από «ξεπερασμένες» διαχωριστικές γραμμές, δηλαδή από την ταξική γραμμή πάλης! Δεν ξέρουμε ποιοι διδάσκουν στην «Ακαδημία της Εργασίας» της ΓΣΕΕ, σ' αυτό το πανεπιστήμιο του εργατοπατερισμού, είμαστε όμως σίγουροι ότι ο Παναγόπουλος αξίζει τον τίτλο του ισόβιου πρύτανη...