Στην περίοδο που διανύουμε, πυκνώνουν ολοένα και περισσότερο οι παρεμβάσεις όλων των αστικών επιτελείων, των εργοδοτικών ενώσεων, της κυβέρνησης, των άλλων αστικών κομμάτων, των εκπροσώπων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, γύρω από το «αναπτυξιακό σχέδιο» της λεγόμενης «επόμενης μέρας».

Σε αυτό το πλαίσιο, πάνω στην «Εθνική Αναπτυξιακή Στρατηγική 2021» και τα περιφερειακά «αναπτυξιακά» συνέδρια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, πάνω στις σχετικές ημερίδες και τοποθετήσεις του ΣΕΒ και άλλων εργοδοτικών ενώσεων για την «ολοκληρωμένη στρατηγική ανάπτυξης», ήρθε να «κουμπώσει» την περασμένη Τετάρτη η «Κοινή Δήλωση για το Εθνικό Αναπτυξιακό Σχέδιο», που παρουσιάστηκε σε εκδήλωση της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής Ελλάδας (ΟΚΕ) και την οποία συνυπογράφουν οι «κοινωνικοί εταίροι» που συναπαρτίζουν την ΟΚΕ, δηλαδή οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και οι εκπρόσωποι των εργοδοτικών ενώσεων (ΣΕΒ, ΣΕΤΕ, Ενωση Ελληνικών Τραπεζών, Ενωση Ελλήνων Εφοπλιστών, ΕΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ κ.ά.).

Ολο αυτό το μπαράζ γύρω από το «αναπτυξιακό σχέδιο» του κεφαλαίου, όπως και η επιχείρηση «φρεσκαρίσματος» του «κοινωνικού διαλόγου» και του «κοινωνικού εταιρισμού», δεν είναι φυσικά τυχαία. Στην περίοδο που το εγχώριο κεφάλαιο προσδοκά το πέρασμά του σε φάση ανάπτυξης της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς του, όλα τα επιτελεία του συστήματος παίρνουν θέση μάχης: Για την ενιαία υπηρέτηση και προώθηση των στρατηγικών στόχων της ελληνικής αστικής τάξης, αλλά και για την επιχείρηση να στοιχηθούν οι εργαζόμενοι πίσω από αυτήν τη στρατηγική, που φέρνει ολομέτωπη κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος τους.

Αυτήν τη στόχευση υπηρετεί και η «κοινή δήλωση» που συνυπογράφουν οι μεγαλοεργοδότες και ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός. Περιβάλλοντάς την με το μανδύα του «εθνικού σχεδίου», επιχειρούν να ντύσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου με τα «εθνικά χρώματα», να προβάλλουν ορισμένα «τυράκια» για να καλλιεργήσουν προσδοκίες για την απάτη της «δίκαιης» καπιταλιστικής ανάπτυξης, από την οποία μπορούν τάχα να ωφελούνται και οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι εργαζόμενοι.

Είναι χαρακτηριστικές οι αναφορές στην «κοινή δήλωση» των «κοινωνικών εταίρων», ότι στόχοι του «Εθνικού Αναπτυξιακού Σχεδίου» είναι η «κοινωνική συνοχή», η «οικονομική ανάπτυξη» και η «κοινωνική δικαιοσύνη», όπως και η αναφορά ότι «η διαμόρφωση συνθηκών πολιτικής και κοινωνικής συνεννόησης και η συμμετοχή όλης της κοινωνίας σε ένα αναπτυξιακό σχέδιο, που θα απαντά στα σημερινά προβλήματα, λαμβάνοντας υπόψη τις επόμενες γενιές, αποτελούν τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την έξοδο από την κρίση, την επιστροφή στην ευρωπαϊκή κανονικότητα και την ισχυροποίηση της χώρας στις συνεχώς μεταβαλλόμενες διεθνείς συνθήκες».

Σε άψογη διπλωματική γλώσσα, οι «κοινωνικοί εταίροι», μαζί με το «καρότο» της «δίκαιης ανάπτυξης», χρησιμοποιούν το «μαστίγιο», τον εκβιασμό στους εργαζόμενους πως αν δεν υποκύψουν και δεν αποδεχτούν την αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου, «δεν θα βγούμε από την κρίση», «δεν θα επιστρέψουμε στην ευρωπαϊκή κανονικότητα».

Μαζί με την επιχείρηση «ουσιαστικής αναβάθμισης και ενδυνάμωσης του κοινωνικού διαλόγου», για την οποία κάνουν λόγο στην «κοινή δήλωση», «τρέχουν» και ένα συντονισμένο μπαράζ για να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου: Η κυβέρνηση νομοθέτησε το νέο χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα, τα αστικά δικαστήρια παίρνουν αποφάσεις ενάντια στο δικαίωμα της οργάνωσης των εργαζομένων, οι ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ καταψήφισαν με πάθος την απεργία ενάντια στο πολυνομοσχέδιο και την πρόταση του ΠΑΜΕ για πανεργατική απεργία για τις Συλλογικές Συμβάσεις, επιτίθενται με προκλητική επιχειρηματολογία στην ίδια την απεργία ως μορφή πάλης, ενώ η εργοδοσία εντείνει την τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, αξιοποιώντας το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο, «εσωτερικούς κανονισμούς» και «αξιολογήσεις».

Μια ματιά στους «κεντρικούς αναπτυξιακούς στόχους» και στους «βασικούς άξονες παρέμβασης» που περιλαμβάνει η «κοινή δήλωση» των «κοινωνικών εταίρων» είναι αποκαλυπτική, καθώς γύρω από αυτούς χτίζεται μεθοδικά όλο το πλαίσιο των απαιτήσεων του κεφαλαίου για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης και τη «βελτίωση της διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας».

Ως τέτοιοι «κεντρικοί αναπτυξιακοί στόχοι» προβάλλονται:

-- Η «προσέλκυση καινοτόμων επενδύσεων και βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος». Πίσω από αυτόν τον κεντρικό στόχο του κεφαλαίου κρύβεται η ένταση της αντεργατικής επίθεσης σε όλη την κλίμακα, αφού αυτή αποτελεί και τον «κράχτη» για την «προσέλκυση επενδύσεων»: Η παγίωση και επέκταση της σημερινής εργασιακής ζούγκλας, η παραπέρα ενίσχυση της «ευελιξίας», η επίθεση στη συνδικαλιστική δράση και σε όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων που... «χαλάνε» το επιχειρηματικό περιβάλλον.

-- Η «ενίσχυση της εξωστρέφειας», δηλαδή ο ακόμα μεγαλύτερος προσανατολισμός των καπιταλιστικών επιχειρήσεων στη διεθνή αγορά, η ένταση της εκμετάλλευσης και η εμπλοκή της χώρας σε επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια, για την ενίσχυση της θέσης τους στο διεθνή ανταγωνισμό.

-- Ο «εκσυγχρονισμός του παραγωγικού δυναμικού» και η «αναβάθμιση του ανθρώπινου κεφαλαίου και προσαρμογή των δεξιοτήτων στις σύγχρονες απαιτήσεις». Τα παραπάνω μεταφράζονται, μεταξύ άλλων, σε ακόμα μεγαλύτερη προσαρμογή της εκπαίδευσης και της κατάρτισης στις διαρκώς μεταβαλλόμενες προτεραιότητες των μονοπωλίων, όπως και σε αντίστοιχη ενίσχυση της δουλειάς - «λάστιχο».

Οι υπόλοιποι «κεντρικοί αναπτυξιακοί στόχοι» είναι το περιτύλιγμα της προσπάθειας να εμφανιστούν οι στρατηγικοί στόχοι του κεφαλαίου ως «το κοινό καλό», ως μια πολιτική που παράγει εξίσου θετικά αποτελέσματα για καπιταλιστές και εργάτες, για εκμεταλλευτές και θύματα της εκμετάλλευσης. Μιλούν π.χ. για «μείωση της ανεργίας και αύξηση της ποιοτικής απασχόλησης», «μείωση φτώχειας και ανισοτήτων», όταν η στρατηγική του κεφαλαίου φέρνει απογείωση της υποαπασχόλησης και της «ευελιξίας», μεγέθυνση της ακραίας φτώχειας και διεύρυνση της ανισότητας.

Οι επιδιώξεις του κεφαλαίου διατυπώνονται ξεκάθαρα μέσα και από τους «βασικούς άξονες παρέμβασης» που περιλαμβάνει η «κοινή δήλωση».

Μεταξύ άλλων, ξεχωρίζουν οι απαιτήσεις για:

-- «Εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Διοίκησης», για την «προώθηση της υγιούς και κοινωνικά υπεύθυνης επιχειρηματικότητας», δηλαδή ακόμα μεγαλύτερη προσαρμογή του αστικού κράτους στις σύγχρονες ανάγκες των «υγιών» επιχειρηματικών ομίλων που επικρατούν στον ανταγωνισμό, την ίδια ώρα που τσεκουρώνονται διαρκώς τα όποια κρατικά κονδύλια για την κάλυψη λαϊκών αναγκών.

-- «Βελτίωση της φορολογικής διοίκησης και διαμόρφωση απλού και σταθερού φορολογικού συστήματος, ώστε να διευκολύνεται η επιχειρηματικότητα». Ετσι βαφτίζονται οι νέες φοροαπαλλαγές και «ελαφρύνσεις» στο κεφάλαιο, ενώ την ίδια στιγμή εντείνεται η αντιλαϊκή φοροληστεία.

-- «Αποκατάσταση του αναπτυξιακού ρόλου του χρηματοπιστωτικού συστήματος και πλήρη αξιοποίηση των ευρωπαϊκών και δημόσιων πηγών χρηματοδότησης, για να διασφαλισθεί η ρευστότητα στην αγορά και να στηριχθεί η επιχειρηματικότητα και η ανάπτυξη». Κομβική πλευρά στον παραπάνω άξονα αποτελεί βέβαια η ένταση των πλειστηριασμών, των κατασχέσεων και των εκβιασμών σε βάρος εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών για τα χρέη τους προς τις τράπεζες...

-- «Επανασχεδιασμό του εκπαιδευτικού συστήματος, με μακροχρόνιο ορίζοντα και αναβάθμιση της κατάρτισης και της διά βίου μάθησης (...) προσαρμογή των δεξιοτήτων στις απαιτήσεις της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης (...) Προώθηση και ενίσχυση της έρευνας και σύνδεσή της με την επιχειρηματικότητα». Που σημαίνει όχι απλώς μεγαλύτερη προσαρμογή της Εκπαίδευσης, της Κατάρτισης και της Ερευνας στις ανάγκες του κεφαλαίου, αλλά πλήρη καθυπόταξη σε αυτές, σε ακόμα μεγαλύτερη αντιδιαστολή με τις κοινωνικές ανάγκες.

Το «Εθνικό Αναπτυξιακό Σχέδιο» των «κοινωνικών εταίρων» αποτυπώνει τις ανάγκες του κεφαλαίου, οι οποίες είναι διαμετρικά αντίθετες με τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού. Είναι ένα «σχέδιο» που έρχεται να «κουμπώσει» πλήρως με την «Εθνική Αναπτυξιακή Στρατηγική 2021», που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και τη στρατηγική του ΣΕΒ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι όλα αυτά τα «εθνικά σχέδια» ταυτίζονται ακόμα και στην ορολογία που χρησιμοποιείται: Ετσι ο Λόης Λαμπριανίδης, γγ Στρατηγικών και Ιδιωτικών Επενδύσεων του υπουργείου Οικονομίας και Ανάπτυξης, που μίλησε στην εκδήλωση της ΟΚΕ παρουσιάζοντας την «Εθνική Αναπτυξιακή Στρατηγική 2021», σε σχετικό του άρθρο τόνιζε: «Η ΕΑΣ 2021 προτείνει την υιοθέτηση ενός βιώσιμου, διεθνώς ανταγωνιστικού και κοινωνικά δίκαιου προτύπου ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Το νέο υπόδειγμα στηρίζεται στην "οικονομία της γνώσης" με παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης αξίας, ώστε να κατακτηθεί μια καλύτερη θέση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, με παράλληλη μείωση των κοινωνικών και περιφερειακών ανισοτήτων...».

Αντίστοιχα, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, σημείωνε σε ανάλογη παρέμβασή του: «Λύση στην ελληνική κρίση απασχόλησης είναι μια ολοκληρωμένη στρατηγική που θα υποστηρίζει την ανάπτυξη του τομέα διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων και υπηρεσιών, ο οποίος παράγει, εξάγει και δημιουργεί βιώσιμες θέσεις εργασίας».

Γίνεται, λοιπόν, φανερό πως κυβέρνηση και «κοινωνικοί εταίροι», μαζί με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις που δεσμεύονται στους στόχους της «ανταγωνιστικότητας» και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, χτυπάνε μαζί τα ίδια αντιλαϊκά «σφυριά», σφυρηλατούν νέα δεσμά για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Ολων τα «σχέδια» έχουν ως κοινό παρονομαστή την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και την πολιτική της υποταγής της κάτω από αυτά τα σχέδια και τους αντιλαϊκούς στόχους.

Ομως οι εργαζόμενοι και ο λαός πρέπει να κινηθούν ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση. Με σημαία τις σύγχρονες ανάγκες τους, η ικανοποίηση των οποίων βρίσκεται στον αντίποδα των «εθνικών σχεδίων», προτάσσοντας το δικό τους ταξικό σχέδιο, να οργανώσουν την πάλη τους, να χαλάσουν τη «σούπα» της ταξικής συναίνεσης και να βγούνε στην αντεπίθεση, διεκδικώντας τον πλούτο που παράγουν.