ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Παρασκευή 17 Φλεβάρη 2017
Σελ. /24
Σκέψεις για το ρόλο του Κόμματος στο χώρο της Τέχνης

Οι Θέσεις του Κόμματος για το 20ό Συνέδριο στέκονται λίγο, αλλά ουσιαστικά, στο ζήτημα του ρόλου της Τέχνης. Η Τέχνη είναι ο πυλώνας που θα δείξει το δρόμο ενός άλλου τρόπου προσέγγισης της ζωής και θα θωρακίσει τον άνθρωπο από τα προσωπικά του αδιέξοδα, είναι η χώρα της φαντασίας και της αισθητικής εγρήγορσης. Πολύ σωστά, οι Θέσεις κάνουν τη διαπίστωση πως η πιο διαδεδομένη αντίληψη στις γραμμές μας είναι ότι η «πολιτιστική δουλειά χρειάζεται απλώς συμπληρωματικά, για να κάνει πιο ελκυστική την πολιτική κομματική δραστηριότητα σε πλατύτερες λαϊκές δυνάμεις.

Η πιο σπουδαία όμως ιδιότητα, ειδικά της στρατευμένης, στο σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό σκοπό, Τέχνης είναι ότι συμβάλλει στην ολόπλευρη διαμόρφωση της προσωπικότητας, πρώτα - πρώτα των ίδιων των κομμουνιστών» και προσθέτουν: «Η τέχνη αποτελεί σημαντικό παράγοντα καλλιέργειας του ανθρώπινου συναισθήματος, της φαντασίας, της ευαισθησίας, της έξαρσης, αλλά και της θέλησης να πραγματοποιηθεί η κοινωνική αλλαγή».

Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που δεν έχουν κάποιου είδους αισθητική καλλιέργεια αποξενώνονται πιο εύκολα από την κοινωνική πραγματικότητα και υποδύονται με αυτοματικό τρόπο μια κανονικότητα που δεν τους ανήκει. Ο ρόλος του Κόμματος δεν είναι να στρατεύσει όλους τους καλλιτέχνες στις γραμμές του, αλλά να σταθεί δίπλα τους στηρίζοντάς τους, από τη μια, στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν και σε συνθήκες ελευθερίας να δημιουργήσουν και, από την άλλη, να τους παρουσιάσει συστήματα οπτικής, που δεν θα προπαγανδίζουν αλλά θα αποκαλύπτουν την πραγματικότητα. Το έργο Τέχνης πρέπει να 'ναι μια αντανάκλαση της πραγματικότητας με υποκειμενικό τρόπο. Δεν είναι δυνατό να υπάρχουν καθορισμένα πρότυπα «μορφής» που να ντύνουν το «περιεχόμενο». Το «περιεχόμενο» είναι δουλειά του Κόμματος, η «μορφή» δεν το αφορά και ακόμα περισσότερο η «μασημένη τροφή» που φέρνει αντίθετα αποτελέσματα. Αλλωστε, η αλήθεια μοιάζει με το φως, όταν πέσει απότομα στα μάτια τυφλώνει. Δεν πρέπει να μείνουμε προσκολλημένοι σε κάποιες από τις αντιγραφές του παρελθόντος, γιατί η καλλιτεχνική επαναστατική παραγωγή συνεχίζεται με νέα δεδομένα σε μια νέα κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γράμμα του Φρ. Ενγκελς στη Minna Kaoutsky (26.11.1885), όπως εκφράζει την άποψή του περί στρατευμένης λογογτεχνίας: «Σίγουρα νιώσαμε καθαρά την ανάγκη να πάρετε θέση σ' αυτό το βιβλίο, να δώσετε σ' όλους μια απόδειξη της πίστης σας. Τώρα που έγινε κι αυτό, είναι κάτι που το ξεπεράσατε και που δεν χρειάζεται πια να το επαναλάβετε με την ίδια μορφή. Δεν είμαι διόλου αντίθετος στη στρατευμένη ποίηση εφόσον είναι τέτοια... όμως η στράτευση, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να αντλείται μέσα από την ίδια την κατάσταση κι από τη δράση, χωρίς να αναφέρεται συγκεκριμένα, και ο ποιητής πάλι δεν πρέπει να δίνει στον αναγνώστη όμορφα και ωραία τη μελλούμενη λύση των κοινωνικών συγκρούσεων που περιγράφει».

Ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να επιδιώκει να 'ναι απλοϊκός για να είναι το έργο του προσιτό και πιο κατανοητό. Αξίζει να εμπιστεύεται τις αστείρευτες δυνάμεις του κοινού και να το ωθεί προς τα πάνω κι όχι προς τα κάτω. Ο Μαρξ είχε πει ότι «για να απολαύσεις την τέχνη, πρέπει να 'σαι καλλιτεχνικά διαπαιδαγωγημένος». Ο καλλιτέχνης δεν είναι δυνατό, με το ζόρι, να θέτει στόχο του να 'ναι απλοϊκός ούτε βέβαια και ακατανόητος. Αλλωστε, ο επαρκής παραλήπτης της Τέχνης αντιμετωπίζει το έργο πρώτα αισθητικά και μετά κοινωνικοπολιτικά. Πάνω απ' όλα το έργο Τέχνης πρέπει να έχει εκείνα τα χαρακτηριστικά που το ορίζουν ως τέτοιο, το περιεχόμενό του μπορεί να εκφραστεί και με χιλιάδες άλλους τρόπους. Το πραγματικό έργο Τέχνης εξαρτάται από τα πλεγμένα δάχτυλα μορφής και περιεχομένου, όπου το νόημα αφήνει το αποτύπωμά του μέσω της αισθητικής συγκίνησης.

Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ ειδικότερα στο χώρο της λογοτεχνίας, όπου η παρέμβαση του Κόμματος είναι αμελητέα. Υπάρχει ανάγκη για τη δημιουργία ενός μηχανισμού παρέμβασης που να κάνει αισθητή την παρουσία του (έκδοση ένθετου στο «Ριζοσπάστη» ή ξεχωριστού περιοδικού). Οι ασπάλακες του χώρου έχουν βάψει τα πάντα με μια κάθετη ιδεολογική μονοχρωμία.

Ο Μαρξ θεωρούσε πως «το μέτωπο της ιδεολογίας είναι το κατώφλι της επανάστασης» κι επειδή το πεδίο της λογοτεχνίας είναι ένα από τα σκαλοπάτια για να διαβεί κανείς το κατώφλι της ιδεολογικής κυριαρχίας, γι' αυτό και ο λογοτεχνικός χώρος αποτελεί ένα από τα σημεία τριβής ανάμεσα στην αστική διανόηση και τον αντικαπιταλιστικό άξονα της πνευματικής ζωής. Ο συσχετισμός των δυνάμεων, όμως, είναι εξόχως ανισομερής. Ενας είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στις μέρες μας. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα φανερό αν παρακολουθήσει κανείς τις εκδόσεις και την πληθώρα των λογοτεχνικών περιοδικών που κυκλοφορούν. Μαζί με το εμπορικό κέρδος συστοιχίζεται και το ιδεολογικό πρόταγμα. Στην προσπάθειά τους δε να θολώσουν τα νερά εκδίδουν ή δημοσιεύουν και μερικά προοδευτικά έργα και κείμενα, που χάνονται μέσα στον κυκεώνα των μεταφυσικών και νεοφιλελεύθερων - σε διάφορες ειδολογικές διαστρωματώσεις - μυθιστορημάτων, ποιημάτων και κριτικών αναλύσεων. Η όλη διαδικασία - εξαιρούνται ελάχιστοι εκδοτικοί οίκοι και περιοδικά - θυμίζει τη νοικοκυρά που πριν ρίξει τα βρωμόνερά της στο δρόμο βγάζει στο μπαλκόνι της μια γλάστρα με γαρίφαλα.

Στα περισσότερα λογοτεχνικά περιοδικά γράφουν οι ίδιοι και οι ίδιοι, μεταφέροντας τις επαναλήψεις τους από το ένα περιοδικό στο άλλο. Εκδίδουν δε πανομοιότυπα περιοδικά στο περιεχόμενο, που δε διαφέρουν πραγματικά σε τίποτε, παρά μόνο στο ότι ανήκουν σε αντιμαχόμενες φατρίες που διεκδικούν ένα όσο γίνεται μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα των αναγνωστών και οι μηχανισμοί των διαφόρων λογοτεχνικών βραβείων κρατικών ή μη. Οι βραβεύσεις, εξυπηρετώντας συγκεκριμένους εκδοτικούς οίκους και κυκλώματα έχουν ως κοινό παρονομαστή το ιδεολογικό status της συντήρησης ενδυματολογικά καλυμμένο με ποικίλους τρόπους, είτε με την επιστροφή στον κλασικισμό είτε φορώντας τα δήθεν ριζοσπαστικά προσωπεία του μεταμοντερνισμού και της μεταδόμησης.

Ετσι ανάμεσα σ' αυτές τις συμπληγάδες: Του δόγματος «η τέχνη για την τέχνη» και της μανικής έμπνευσης από τη μια και των θέσεων του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, διανθισμένων με μεταφυσικές αερολογίες από την άλλη, ασφυκτιά η λογοτεχνία και χάνονται πολλοί από τους πιο δημιουργικούς χυμούς της στους υπόγειους αύλακες των κυκλωμάτων, με κατάληξη τη λήθη ή ακόμα χειρότερα την εκτρωματική τους παρουσίαση μέσα από τους παραμορφωτικούς καθρέφτες της αστικής κριτικής και των δήθεν αριστερών δορυφόρων τους.


Δημήτρης Πανουσάκης
Ν. Φιλαδέλφεια

Συμμετοχή στο διάλογο για τις Θέσεις του 20ού Συνεδρίου

1. Ολα τα κείμενα του Κόμματος, πολύ περισσότερο αυτό για το Συνέδριο, πρέπει να ελέγχονται από καλούς Φιλόλογους, Λογοτέχνες, Κριτικούς, ώστε να είναι όσο γίνεται πιο σωστά και από αισθητική άποψη. Δηλαδή να είναι όσο γίνεται περιεκτικά, απλά, κατανοητά και ελκυστικά στον αναγνώστη. Με βάση το κριτήριο αυτό θα χαρακτήριζα τις Θέσεις όχι ικανοποιητικού επίπεδου. Ενα παράδειγμα: η επανάληψη λέξεων όπως: Εργατική τάξη - εξουσία - κίνημα 260 φορές, Αστική τάξη - εξουσία - κράτος 136, Καπιταλισμός - αντικαπιταλιστικός 130. Αντίθετα εκεί που χρειάζεται αναλυτική και συγκεκριμένη περιγραφή, όπως στις πολύ σημαντικές από θεωρητική και ουσιαστική πλευρά Νομοτέλειες της Καπιταλιστικής και Σοσιαλιστικής - Κομμουνιστικής Κοινωνίας, δεν υπάρχει ούτε παραπομπή σε βιβλιογραφία (σελίδες: 45, 50, 51, 98).

2. Η όποια αναφορά στις χώρες του Σοσιαλισμού, ιδιαίτερα στην ΕΣΣΔ, θα πρέπει να ξεκινάει με υπογράμμιση των πρωτόγνωρων κατακτήσεων των εργαζομένων, των αλμάτων προόδου σε όλους τους τομείς και της τεράστιας επίδρασης που ασκούσαν, υπέρ των δικαιωμάτων όλων των λαών του κόσμου και όχι με «τα λάθη, τις αδυναμίες και τις ελλείψεις...» (σελίδα 3).

3. Οπου παραθέτονται αριθμοί, αυτό θα πρέπει να γίνεται σε πίνακες.

4. Η απόλυτη θέση: «...εντός των τειχών της εξουσίας του κεφαλαίου (...) φιλολαϊκή πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει» (σελίδα 31), που πολύ συχνά επαναλαμβάνεται και στον «Ριζοσπάστη» και σε ομιλίες στελεχών ο καπιταλισμός ό,τι είχε να δώσει το έδωσε, «Οποιαδήποτε ανάπτυξη και αν έρθει (...) ο λαός δεν έχει να κερδίσει τίποτα»), δεν είναι σωστή. Γιατί το τι θα γίνει εξαρτιέται σε πολύ μεγάλο βαθμό από το επίπεδο οργάνωσης, ταξικής συνειδητοποίησης και πάλης των εργαζομένων και αυτό πρέπει πάντα να τονίζεται και στα κείμενα και στις ομιλίες! Οτι δηλαδή θα υπάρχουν και κατακτήσεις αν ανασυνταχτεί, μαζικοποιηθεί σε ταξική κατεύθυνση το εργατικό κίνημα και αν οργανωθούν αγώνες.

5. Σελίδες 103 & 104: Να μπει στόχος, όχι μοναχά τα μέλη της ΚΕ και των Επιτροπών Περιοχών, αλλά όλα τα μέλη, ιδιαίτερα τα νέα σε ηλικία, να προσπαθούν να γράφουν, φυσικά με έλεγχο της καθοδήγησής τους. Αρχικά τις ομιλίες τους, στην πορεία για θέματα της περιοχής τους, ώστε σταδιακά να αποκτήσουν δυνατότητα να αρθρογραφούν και να παρεμβαίνουν στον τοπικό - συνδικαλιστικό Τύπο και στο διαδίκτυο, με σωστά επεξεργασμένα γραφτά για όλα τα προβλήματα του χώρου ευθύνης τους και γενικότερα.

6. Σελίδα 106: Οχι μόνο στην ΚΕ αλλά και σε όλο το Κόμμα να οργανωθεί συζήτηση για την προπαγάνδα, στην οποία να συμπεριληφθεί και η αξιολόγηση, με προτάσεις βελτίωσης, της εμφάνισης - «απόδοσης» των στελεχών που μιλάνε σε ραδιόφωνα, συγκεντρώσεις και κυρίως στις τηλεοράσεις. Γιατί είναι γεγονός πως είναι το μόνο από τα ΜΜΕ που παρακολουθεί καθημερινά το σύνολο σχεδόν του λαού. Επίσης, πέρα από τη δική τους εκτίμηση, όλα τα μέλη να δίνουν πληροφορίες για το πώς κρίνουν τις θέσεις και τα στελέχη του Κόμματος οπαδοί και φίλοι. Αυτό θα βοηθήσει σημαντικά στο να διορθωθούν αδύνατες πλευρές που υπάρχουν και να αναβαθμίζεται η επιρροή σε περισσότερο κόσμο.

7. Σωστά άλλαξε η Λαϊκή σε Κοινωνική Συμμαχία, αλλά νομίζω δεν πρέπει να αντικατασταθεί η λέξη Λαός με: «λαϊκά στρώματα».

8. Σύμμαχοι της εργατικής τάξης αναφέρονται οι: αυτοαπασχολούμενοι και αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και του χωριού, βιοπαλαιστές αγρότες, κίνημα αγροτικό και αυτοαπασχολουμένων των πόλεων, αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες και έμποροι (σελίδες: 31, 47, 77, 79, 80). Νομίζω πως δεν είναι σωστό η περιγραφή να γίνεται πιο περιοριστική όπως: φτωχοί αγρότες, φτωχά λαϊκά στρώματα, κάτι που πολύ συχνά γράφεται στον «Ριζοσπάστη» και λέγεται σε ομιλίες στελεχών.

9. Η διατύπωση: καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης δεν είναι σωστή γιατί στην «οικονομία της ελεύθερης αγοράς» υπάρχει και στασιμότητα και ύφεση.

10. Σχετικά με την ενδοαστική διαπάλη, θα πρέπει να διευκρινίζεται πως εκτός από τα διαφορετικά συμφέροντα επί μέρους τμημάτων του κεφαλαίου, έχει σχέση και με διαφορετικές εκτιμήσεις σχετικά με την ασφαλέστερη και αποτελεσματικότερη λειτουργία του συστήματος συνολικά.

11. Το καπιταλιστικό σύστημα χαρακτηρίζεται «σάπιο». Κατάχρηση της λέξης αυτής κάνουν ο «Ριζοσπάστης» και στελέχη σε ομιλίες. Μακάρι να ήταν τέτοια και τα καθεστώτα του σοσιαλισμού!! Δυστυχώς το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: Γρανιτένιο είναι, καλά θωρακισμένο και ταυτόχρονα πάρα πολύ ευέλικτο. Απάνθρωπο, Αδικο, Βάρβαρο, Εκμεταλλευτικό, Εγκληματικό, Ναι!!, αλλά σε καμιά περίπτωση «σάπιο». Γιατί οτιδήποτε είναι πραγματικά τέτοιο και όχι επειδή κάποιος το «βάφτισε», σημαίνει πως βρίσκεται σε αποσύνθεση. Αυτό σημαίνει η λέξη αυτή. Αν ήταν έτσι, θα μπορούσε να βομβαρδίζει χώρες, με την άνεση που ένας αγρότης ψεκάζει με ζιζανιοκτόνα το χωράφι του, να ανατρέπει κυβερνήσεις, να κατασκευάζει «ταλιμπάν», «τζιχαντιστές», μισθοφορικούς στρατούς κ.λπ. κ.λπ.;; Οσο για τις «μίζες», τα «λαδώματα» και όλα τα σχετικά, όχι μόνο δεν είναι «σαπίλα» αλλά αντίθετα υπερ-λιπαντικό, που κάνει τις καπιταλιστικές μηχανές να δουλεύουν χωρίς φθορές και θόρυβο, ισχυροποιεί και μακροημερεύει το σύστημα. Είναι το «καρότο» που λειτουργεί παράλληλα και συμπληρωματικά με το «μαστίγιο», δηλαδή με τους πολύπλοκους - διαρκώς εκσυγχρονιζόμενους κατασταλτικούς μηχανισμούς, πετυχαίνοντας διάβρωση συνειδήσεων, ενσωμάτωση, χειραγώγηση, αποπροσανατολισμό και αδρανοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του Λαού. Κάτι που αναφέρεται κατ' επανάληψη στο κείμενο (σελίδες: 14, 17, 18, 23, 28, 39, 46, 56, 76, 96). Σημειώνω πως τέτοιος χαρακτηρισμός δεν υπήρχε στις Θέσεις για το19ο. Επίσης πως και ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος έχει δηλώσει: «το "σαπισμένο" πολιτικό σύστημα».

Συμπέρασμα: Πρέπει να ακριβολογούμε και να κυριολεχτούμε με κομμουνιστική αυστηρότητα!! Η κάθε λέξη, η κάθε φράση που χρησιμοποιεί το Κόμμα πρέπει να είναι απόλυτα σαφής και ακριβής, ώστε να δίνει τη σωστή, την πραγματική εικόνα στον απλό εργαζόμενο, χωρίς να είναι απαραίτητες παραπέρα εξηγήσεις. Μόνον έτσι θα γινόμαστε κατανοητοί από τον κόσμο που στη συντριπτική του πλειοψηφία ούτε πτυχία, ούτε διδακτορικά διαθέτει.


Δ. Παναγιώτης Θεοδωρακόπουλος
ΚΟΒ Μαρουσίου

Για το Συνέδριο

Σύντροφε «Ριζοσπάστη»,

Μεγάλη χαρά, υπερηφάνεια, αλλά και ανυπομονησία κατέχει το οργανωμένο κομμάτι της πρωτοπορίας μας. 30 Μάρτη έως 2 Απρίλη συνέρχεται το 20ό Συνέδριο του Κόμματός μας και όλη η προσοχή μας στρέφεται προς την κατεύθυνση της εμπέδωσης αυτού του μεγάλου γεγονότος. Ενός γεγονότος που θα φέρει με τις αποφάσεις του το Συνέδριο αυτό, τις καινοτομίες και τις τολμηρές αποφάσεις για τις επαναστατικές διαδικασίες προς όφελος της εργατικής τάξης και αυτό μας γεμίζει χαρά, γιατί η άρχουσα τάξη μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε, θέλει την εργατική τάξη με το κεφάλι ακόμα πιο σκυμμένο. Τρέμουν μόνο με την ιδέα ότι πλησιάζει ο καιρός να χάσουν την εξουσία από εκείνους που παράγουν τον πλούτο.

Ομως, αυτό είναι νομοτέλεια, ο ρους της Ιστορίας δεν γυρίζει πίσω, αλλά προχωρώντας μπροστά αφήνουμε τα λάθη, τις αδυναμίες και τις εσωστρέφειες - όπου υπάρχουν - και με αισιοδοξία προχωράμε προς το μέλλον. Το μέλλον που ανήκει στη νέα γενιά, χωρίς τα αποκαΐδια και τον σκοταδισμό, χωρίς την ανασφάλεια και τον φόβο που προκαλούν τα γεράκια που κράζουν πάνω από τη ζωή μας για να μας έχουν υποταγμένους.

Σύντροφοι, «οι καιροί ου μενετοί», που έλεγαν οι παλιότεροι, οι αποφάσεις που παίρνονται τόσο μέσα στη χώρα μας, όσο και αυτές που μας έρχονται από την ΕΕ και που κάθε λίγο και λιγάκι μάς έρχονται οι θεσμοί για να «υπενθυμίσουν» ότι πρέπει να παίρνονται και άλλα μέτρα σε βάρος της λαϊκής οικογένειας, με νέες απολύσεις, με ακρίβεια, με φόρους, με τη δραστική μείωση μέχρι την κατάργηση των συντάξεων κύριων και επικουρικών. Χρήματα, αίμα και ιδρώτας των συνταξιούχων και στα λόγια τους ότι χρήματα δεν υπάρχουν. Χρήματα υπάρχουν, αλλά βρίσκονται στα σεντούκια των βιομηχάνων, των εφοπλιστών και όλων εκείνων των αεριτζήδων που τρέφονται σαν τις ύαινες από τη σάρκα και το αίμα των εργατών και των συνταξιούχων.

Σύντροφοι,

Είμαι αισιόδοξος, όχι μόνο γιατί εμείς πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, αλλά γιατί και η αισιοδοξία είναι που μας κρατάει όρθιους και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που με την πολιτική του, πολιτική Ειρήνης ζητάει να έλθουν όλα τα στρατεύματα που βρίσκονται εκτός Ελλάδας, γιατί η συμμετοχή της Ελλάδας στους διάφορους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς συμβάλλει στους πολέμους που γίνονται για τη μοιρασιά της λείας ανάμεσα στους καπιταλιστές. Η πολιτική που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ με τον Καμμένο, υπάρχει ο φόβος να μας κάψει όλους, προς μεγάλη τέρψη της ΝΔ και των υπολοίπων κομμάτων που σαν τον κροκόδειλο, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, μπας και αναρριχηθούν στα κυβερνητικά έδρανα. Είναι όλοι τους ινστρούχτορες!

Το ΚΚΕ, λοιπόν, είναι αυτό που με επιμονή και υπομονή, σιγουριά και σταθερότητα και με τις επαναστατικές διαδικασίες, παλεύει για να εκλείψουν τα αίτια των πολέμων, για να υπάρχει ΕΙΡΗΝΗ. Γιατί μόνο η σοσιαλιστική κομμουνιστική κοινωνία εξασφαλίζει ειρήνη, δουλειά, μόρφωση, εξασφαλισμένα τα μέσα για τους συνταξιούχους, για την Υγεία, την Πρόνοια κ.λπ. Για αυτό είμαστε αισιόδοξοι και για αυτό λυσσάνε όλοι τους και για αυτό όλα τα ΜΜΕ το αποσιωπούν ή δίνουν λίγη σημασία, τόσο τα ιδιωτικά, όσο και τα λεγόμενα κρατικά, όπως η ΕΡΤ.

Ζήτω, λοιπόν, το ΚΚΕ, που με το Συνέδριό του αυτό και τις αποφάσεις που θα πάρει θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για καλύτερη δουλειά στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, προκειμένου να κερδηθούν με τις ιδέες του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Συντροφικά,


Γιώργος Βαγγελάκος
ΚΟΒ Ταμπουρίων

Σκέψεις για τη νεολαία

Θα συμφωνήσω με τις Θέσεις της ΚΕ. Ιδιαίτερα με τη Θέση 71. Πολύ σωστά τονίζεται ότι το βάρος πρέπει να πέσει στην προσέλκυση της νεολαίας των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων.

Στις μεγαλύτερες ηλικίες (άνω των 35 ετών) η καπιταλιστική κρίση, πέρα της οικονομικής εξαθλίωσης, έφερε την απογοήτευση, την αβεβαιότητα, το χάσιμο της εμπιστοσύνης σε αξίες, θεσμούς, πολιτικά κόμματα, συνδικάτα κ.λπ. Δυστυχώς γενιές ολόκληρες μετά τη μεταπολίτευση είχαν «εκπαιδευτεί» από το δικομματισμό στην αναζήτηση εύκολων και έτοιμων λύσεων και στην παραίτηση από κάθε σκέψη διεκδίκησης και αγώνα. Είναι πολύ δύσκολο τώρα για αυτούς τους ανθρώπους να σηκωθούν, να απαιτήσουν, να διεκδικήσουν, να αγωνιστούν. Είναι μια από τις πιο σοβαρές αιτίες που το εργατικό - λαϊκό κίνημα έχει οπισθοχωρήσει.

Συνεπώς, πολύ σωστά πρέπει να στοχεύσουμε και να απευθυνθούμε περισσότερο στη νεολαία. Πρέπει όμως να εκτιμηθεί και να ληφθεί σοβαρά υπόψιν ότι το μεγαλύτερο τμήμα της νεολαίας απουσιάζει λόγω ανεργίας από τους χώρους δουλειάς. Επομένως, το έργο της προσέγγισης δυσκολεύει. Δυστυχώς για τα άνεργα παιδιά η μόνη ενημέρωση και πληροφόρηση που αντλούν από τον «έξω κόσμο» είναι τα διαδικτυακά μέσα. Ολοι κατανοούμε ότι πέρα της όποιας χρησιμότητας έχει το internet, δεν παύει να είναι ένας «σκουπιδοτενεκές» που ο κάθε ένας ρίχνει ό,τι θέλει μέσα, επομένως και άπειρα ιδεολογικά σκουπίδια. Να ένας λόγος που πρέπει να κάνουμε ακόμη περισσότερο αισθητή τη διαδικτυακή παρουσία μας και παρέμβαση στο χώρο του διαδικτύου.

Στα πλαίσια πάντα του οικονομικά εφικτού, θα μπορούσαμε να οργανώνουμε πιο συχνά σε όσες περισσότερες γειτονιές μπορούμε νεανικές πολιτιστικές και μουσικές εκδηλώσεις, με σκοπό την προσέλκυση και τη γνωριμία με τη νεολαία εκείνη που δεν έχει καμία σχέση με το Κόμμα. Η κορυφαία δε εκδήλωση της ΚΝΕ, το Φεστιβάλ, πρέπει να διαφημιστεί εκτεταμένα και μέσα από το διαδίκτυο.

Παρά τις οικονομικές δυσκολίες, πρέπει να γίνει κάθε δυνατή προσπάθεια να δημιουργήσουμε «Στέκια Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας» σε κάθε μεγάλη πόλη της χώρας. Τέλος, νομίζω ότι θα βοηθούσε αν τα μέλη της ΚΝΕ μετά την ανάγνωση του «Οδηγητή», τον επέστρεφαν προκειμένου τα φύλλα αυτά να μοιραστούν δωρεάν (έστω και λίγο ετεροχρονισμένα) στα πλαίσια εξόρμησης σε κάποια Λύκεια, ΙΕΚ, σχολές μαθητείας κ.λπ., ή σε άλλη περίπτωση επίσης θα βοηθούσε η τακτική δωρεάν διακίνηση λιγοσέλιδων φυλλαδίων αντίστοιχης θεματολογίας και νεανικής δομής όπως του «Οδηγητή» σε χώρους σχολείων.

Η νεολαία είναι το παρόν και το μέλλον της χώρας. Πρέπει να δουλέψουμε πιο πολύ για να την προσεγγίσουμε ώστε να γεννηθεί, να σφυρηλατηθεί μία νέα γενιά κομμουνιστών, προκειμένου να αναταθεί και να δυναμώσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Καλές εργασίες και επιτυχία στο 20ό Συνέδριο.


Γιώργος Σμυρνιούδης
Αρτεμις Αττικής

Για την οικοδόμηση σε εργοστάσια και κλάδους

Καταρχήν σύντροφοι, συμφωνώ με τις Θέσεις καθώς και με τους όρους διεξαγωγής του προσυνεδριακού διαλόγου.

Στις σημερινές συνθήκες, η πολιτική μας δράση και παρέμβαση εξυπηρετεί το σκοπό της συγκέντρωσης επαναστατικών δυνάμεων - από την εργατική τάξη - την συγκρότηση επαναστατικού στρατού με σκοπό την επανάσταση και εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ηγέτιδα δύναμη η εργατική τάξη μαζί με τα σύμμαχα στρώματα που έχουν συμφέρον από τη νέα κοινωνία.

Τονίζεται, στις Θέσεις, όπως και στην απόφαση για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, η αναγκαιότητα για ύπαρξη γερών Κομματικών Οργανώσεων στους κρίσιμους κλάδους παραγωγής, στα εργοστάσια, στην Ενέργεια, στις μεταφορές. Συγκεκριμένα, αναφέρονται αυτοί οι χώροι στη Θέση 70.

Δεν είναι τυχαίος αυτός ο προσανατολισμός, γιατί σε επαναστατικές συνθήκες χρειάζονται δυνάμεις εκεί που γίνεται η παραγωγή, που θα παίξουν ρόλο στην έκβαση της επανάστασης.

Το ζήτημα είναι πώς οικοδομείς σε εργοστάσια, κλάδους, μεγάλους χώρους της καπιταλιστικής οικονομίας.

Αυτό το ζήτημα πρέπει να απασχολήσει το ΣΥΝΕΔΡΙΟ, να απασχολεί όλες τις ΚΟΒ εδαφικές και κλαδικές. Ηδη τα προηγούμενα χρόνια, τόσο η αναδιάταξη αλλά και η χρέωση συντρόφων έδωσε κάποια πείρα θετική και ανέδειξε φυσικά και αδυναμίες που προέκυπταν. Οπως τονίζεται και στη Θέση 74:έγινε πιο συγκεκριμένο το σχέδιο παρέμβασης και οικοδόμησης σε μεγάλους εργασιακούς χώρους, και βιομηχανικές ζώνες, καθώς και οι χρεώσεις σε κλαδικές και εδαφικές ΚΟΒ.

Κατά τη γνώμη μου, το σχέδιο της πολιτικής μας παρέμβασης για οικοδόμηση πρέπει να έχει κάποια χαρακτηριστικά, και χρειάζεται:

  • Συγκρότηση κομματικών ομάδων οικοδόμησης με χρεωμένους συντρόφους, στους κλάδους και στις βιομηχανικές ζώνες που ιεραρχούμε, είτε έχουμε συντρόφους είτε όχι. Να μη συγχέεται η ομάδα με τις ήδη υπάρχουσες κομματικές ομάδες που υπάρχουν. Ομάδα οικοδόμησης σημαίνει: χρέωση συντρόφων από μια και παραπάνω ΚΟΒ, μιας και παραπάνω ΤΟ, με σκοπό τη δημιουργία κομματικών πυρήνων σε ένα και παραπάνω χώρους και την οικοδόμηση σε έναν κλάδο.
  • Αξιοποίηση των γνωριμιών από τις εδαφικές. Οι εδαφικές ξέρουν κόσμο που δουλεύουν σε μεγάλους χώρους παραγωγής, λόγω της δράσης στη γειτονιά και είναι μια αρχή η γνωριμία αυτών με την ομάδα, ή τις κλαδικές. Πολλές φορές, μάλιστα, μπορεί και στο φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον να υπάρχουν τέτοιοι εργαζόμενοι. Η απόκτηση επαφής θέλει καθημερινή φροντίδα και καθοδήγηση από την ομάδα, ενίσχυση των πολιτικών δεσμών. Συνήθως μιλάμε για κόσμο άπειρο, που όμως τους απασχολούν πράγματα, είναι μέλη του σωματείου αν υπάρχει στο χώρο, έχουν εκτίμηση στο ΠΑΜΕ. Η συμβολή αυτών των εργατών είναι να μας φέρουν σε επαφή και με άλλους εργαζόμενους, να κάνουμε συσκέψεις, να οργανώσουμε πυρήνα.
  • Κρίκος τα προβλήματα του χώρου. Αυτό που απασχολεί τους εργαζόμενους είναι η άμεση λύση στα προβλήματά τους, και ειδικά σε συνθήκες παρατεταμένης κρίσης. Πολλές φορές υπάρχουν σωματεία, εργαζόμενοι που απευθύνονται στο ΠΑΜΕ για συμπαράσταση και βοήθεια, ακόμη και να βγει μπροστά αυτό. Σε πολλές περιπτώσεις κέρδισαν κάποια κεκτημένα, η γενικευμένη επίθεση όμως απαιτεί την ένταση στη δουλειά μας. Είναι γεγονός ότι λείπει η ταξική συνείδηση σε μεγάλο βαθμό, άρα και η ομάδα στις επαφές της κάνει και τέτοια δουλειά. Να μην συγχέεται η συνδικαλιστική με την κομματική δουλειά. Σίγουρα τα ταξικά σωματεία και το ΠΑΜΕ έχουν σχεδιασμό, οι κομμουνιστές συμμετέχουν σε αυτό, είναι όμως κρίκος για τη συγκρότηση πυρήνα τα προβλήματα σε ένα χώρο.
  • Ο πυρήνας να δουλεύεται με τη στρατηγική μας, δηλαδή την ανάδειξη της πρότασής μας για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, την αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, το ρόλο του κλάδου στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Χρειάζεται γνώση του χώρου, του κλάδου, με στοιχεία για την παραγωγή, τα οικονομικά στοιχεία του κλάδου, πόσοι εργαζόμενοι και με τι συνθήκες δουλεύουν. Κάποιος από την ομάδα πρέπει να χρεωθεί να συλλέξει αυτά τα στοιχεία ειδικά πριν τη συγκρότησή της. Να μπαίνει σχέδιο «Ριζοσπάστη», οικονομικών, χρέωση δουλειάς, οργάνωσης συσκέψεων, το βασικό: προετοιμασία των πιο πρωτοπόρων για στρατολογία.
  • Εκεί που υπάρχουν σύντροφοι στην παραγωγή, σημαντικό ρόλο παίζει η πρωτοπορία τους, η αγωνιστικότητα, το ήθος τους, ο χαρακτήρας τους, η ικανότητα εκλαΐκευσης της στρατηγικής μας, η κοινωνικότητά τους, το ενδιαφέρον για τα προβλήματα του συναδέλφου. Ολα αυτά είναι συνυφασμένα με την κομματική ιδιότητα, και η ομάδα δεν ξεκινά από το μηδέν την παρέμβασή της.

Επίσης, σύντροφοι, ένα άλλο θέμα που πρέπει να απασχολήσει το ΣΥΝΕΔΡΙΟ είναι η παρέμβαση στη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, ναι μεν σε κάποια ΑΕΙ και στις περισσότερες ειδικότητες των ΤΕΙ, αλλά κύρια η οικοδόμηση σε ΕΠΑΣ του ΟΑΕΔ, ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ, ΑΕΝ, ΙΕΚ. Οι Θέσεις βάζουν κάποιες κατευθύνσεις, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν αρκούν, συγκεκριμένα στη Θέση 71.

Χρειάζεται επικέντρωση σε συγκεκριμένες ειδικότητες όπως σιδεράδες, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, μηχανικοί, ηλεκτρονικοί, σπουδαστές με ειδικότητα στο φυσικό αέριο, νοσηλευτές. Πρέπει να μπει ειδικό σχέδιο οικοδόμησης μαζί με την ΚΝΕ. Ειδικά στις ΕΠΑΣ του ΟΑΕΔ, που κάποιοι διευθυντές - καθηγητές παίζουν βρώμικο ρόλο σε αρκετές περιπτώσεις, που έχουν δράση χρυσαυγίτες, που τα ναρκωτικά θερίζουν, είναι απαραίτητη και εδώ η δημιουργία ομάδας οικοδόμησης του Κόμματος, με νέους ηλικιακά συντρόφους και αντίστοιχη λειτουργία, όπως η κομματική ομάδα οικοδόμησης στους κλάδους που ανέφερα παραπάνω και θα φέρει καλύτερα αποτελέσματα.

Σύντροφοι πιστεύω ότι το ΚΟΜΜΑ, με τις επεξεργασίες που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια, είναι σε σωστό προσανατολισμό, είναι η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, και είμαι περήφανος που είμαι μέλος του.


Νίκος Σίμος
ΤΟ Πειραιά



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ