ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 17 Οχτώβρη 2010
Σελ. /32
ΔΙΕΘΝΗ
ΧΙΛΗ
Η «διάσωση» ενός εγκλήματος

Πίσω από τον απεγκλωβισμό των 33 μεταλλωρύχων επιχειρείται να κρυφτεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα που σκοτώνει εργάτες

Οι 33 εργάτες στο κάτεργο του Σαν Χοσέ διασώθηκαν, ωστόσο η κατάσταση για χιλιάδες συναδέλφους τους δε θα αλλάξει αν δε δυναμώσει η λαϊκή πίεση
Οι 33 εργάτες στο κάτεργο του Σαν Χοσέ διασώθηκαν, ωστόσο η κατάσταση για χιλιάδες συναδέλφους τους δε θα αλλάξει αν δε δυναμώσει η λαϊκή πίεση
Μέσα σε 22 ώρες και 30 λεπτά και μετά από ολόκληρες 69 ημέρες ένας ένας οι 32 Χιλιανοί και 1 Βολιβιάνος μεταλλωρύχος που είχαν παγιδευτεί σε αυτό το λαγούμι του ορυχείου του Σαν Χοσέ στο Κοπιαπό της ερήμου Ατακάμα επέστρεψαν την Τετάρτη στην επιφάνεια της γης και στη ζωή.

Οι μεταλλωρύχοι καθώς φαίνεται είναι απολύτως υγιείς παρά την πρωτοφανή περιπέτειά τους στα περίπου 700 μέτρα κάτω από η γη για σχεδόν 10 βδομάδες. Μία περιπέτεια που ξεκίνησε με την έκρηξη στο ορυχείο - κάτεργο στις 5 Αυγούστου, συνεχίστηκε με τις 17 ημέρες της πλήρους απομόνωσής τους πριν τους βρουν τα σωστικά συνεργεία. Μετά, για 52 ημέρες ανέμεναν να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες για την επιχείρηση διάσωσης. Από την πρώτη στιγμή λοιπόν της επιστροφής τους συγγενείς και οικείοι υποδέχτηκαν με μεγάλη συγκίνηση και χαρά.

Ομως τα «όρνεα», ο Πρόεδρος Σεμπαστιάν Πινιέρα, αξιωματούχοι και ΜΜΕ καραδοκούσαν και έσπευσαν πρώτοι να κατασπαράξουν τους 33 ανθρακωρύχους. Ακόμη και το γεγονός ότι δόθηκε εντολή οι συγγενείς «πρέπει να έχουν την απόλυτη προτεραιότητα» ήταν μέρος αυτής της «κανιβαλικής τελετουργίας» που στήθηκε στον «καταυλισμό της Ελπίδας».

Εκστρατεία χειραγώγησης

Η πρωτοφανής επιχείρηση διάσωσης, δείγμα των τεράστιων δυνατοτήτων της επιστήμης και τεχνικής (μηχανικοί του πολεμικού ναυτικού κατασκεύασαν την ειδική κάψουλα «Φοίνιξ-2», τον κλωβό διαμέτρου 70 περίπου εκατοστών που ανέβασε του εργάτες στην επιφάνεια) ήταν η μια πλευρά της διαδικασίας. Η άλλη ήταν το «σόου» με την εκμετάλλευση της προσωπικής ζωής κάποιων μεταλλωρύχων, τα χρήματα που τους προσφέρονται, τα δώρα για τις διακοπές, τα ποσά που διατίθενται στους ίδιους και τις οικογένειές τους για μία αποκλειστική συνέντευξη ή για ταινίες...

Ο Σεμπαστιάν Πινιέρα και η κυβέρνηση μετά την αρχική κατακραυγή για την εσκεμμένη εγκληματική ολιγωρία του, επιδόθηκε, αριστοτεχνικά ομολογουμένως, σε ένα μαραθώνιο δημοσίων σχέσεων και εκμετάλλευσης της επιχείρησης διάσωσης και άφησε στο τέλος τα αστραφτερά φώτα της δημοσιότητας να τυφλώσουν τελείως την εγχώρια και την παγκόσμια κοινή γνώμη.

Στόχος: η μεταστροφή της κοινής γνώμης όσον αφορά την πολιτική που ακολουθεί αλλά και η συγκάλυψη των πραγματικών αιτίων του δυστυχήματος. Μία πολιτική διώξεων ενάντια στο φοιτητικό, συνδικαλιστικό, ιθαγένικο και κομμουνιστικό κίνημα. Για την οικονομική πολιτική του καθώς θεωρείται δεδομένο ότι, με τη δημοτικότητά του να έχει εκτοξευτεί στα ύψη, θα προωθήσει με ακόμη μεγαλύτερη ορμή και αποφασιστικότητα το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Δε θα μπορούσε να κάνει και διαφορετικά. Είναι δισεκατομμυριούχος με επενδύσεις στον τομέα των μεταλλείων, της ενέργειας και του λιανικού εμπορίου. Περιουσία που δημιούργησε στον απόηχο της χούντας Πινοτσέτ και ενόσω ο αδελφός του Χοσέ Πινιέρα, υπουργός Εργασίας τα τελευταία χρόνια του Πινοτσέτ, προχώρησε στις αθρόες ιδιωτικοποιήσεις των ορυχείων, των συνταξιοδοτικών ταμείων και τη διάλυση των εργατικών συνδικάτων.

Κυρίως δε, για να αποκρυβεί η πραγματικότητα: των ευθυνών της εταιρείας «San Esteban Primer» αλλά και της κυβέρνησης καθώς και ο πραγματικός λόγος του δυστυχήματος: προϊόν της καπιταλιστικής ληστρικής εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Χρονικό καπιταλιστικής ασυδοσίας

Η ιστορία πίσω από το δυστύχημα στο ορυχείο στο Σαν Χοσέ που εκμεταλλεύεται η εταιρία «San Esteban Primer» και η εγκληματική της πολιτική όσον αφορά τις συνθήκες εργασίας και ασφάλειας των μεταλλωρύχων, δυστυχώς δεν είναι «πρωτοφανής» ούτε «ειδική περίπτωση». Είναι μία «συνήθης ιστορία». Το ιστορικό των «ατυχημάτων» στο ορυχείο της «San Esteban Primer» είναι πλούσιο και πλήρως καταγεγραμμένο. Μετά από σειρά «ατυχημάτων» στα τέλη του 2007 ανακλήθηκε η άδεια λειτουργίας του εξαιτίας της σωρείας των προβλημάτων στο τομέα της ασφάλειας. Tο ορυχείο έκλεισε. Ωστόσο, το Μάιο του 2008 το ορυχείο ξανάρχισε τη λειτουργία του, γεγονός που προκάλεσε πολλά ερωτηματικά καθώς τα τελευταία χρόνια, 12 μεταλλωρύχοι έχουν χάσει τη ζωή τους σε «ατυχήματα».

Κατά τη δήμαρχο του Κοπιαπό, Μπρουνίλντα Γκονσάλες, το ορυχείο ξανάρχισε τη λειτουργία του εξαιτίας των δωροδοκιών κυβερνητικών αξιωματούχων της προηγούμενης κυβέρνησης της Προέδρου Μισέλ Μπατσελέτ. Ακόμη και μετά την έκρηξη και την κατάρρευση της στοάς οι μεταλλωρύχοι μπορούσαν να διαφύγουν από την έξοδο κινδύνου, αλλά «όλως περιέργως» δεν υπήρχε η σκάλα εξόδου. Μία δεύτερη κατάρρευση 48 ώρες μετά έκλεισε και την έξοδο καθώς οι στοές ήταν δομημένες από ξύλο και όχι από μέταλλο όπως ορίζουν οι κανόνες λειτουργίας, καθώς το ξύλο είναι πιο φτηνό.

Οι έρευνες ήταν υποτυπώδεις μετά το ατύχημα και μόνο οι εξοργισμένες αντιδράσεις των συγγενών που προκάλεσαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης εξανάγκασαν την κυβέρνηση Πινιέρα, που το μόνο μέλημά της μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν να συγκαλύπτει την καπιταλιστική ασυδοσία της εταιρείας, να αναλάβει την ευθύνη για τις έρευνες. Ακόμη και τότε η εταιρεία αρνήθηκε να πληρώσει το κόστος των ερευνών και της διάσωσης, κήρυξε πτώχευση, δεν πληρώνει τους εργαζόμενους. Οπως «σκεπάστηκε» και η διαδήλωση που πραγματοποίησαν οι μεταλλωρύχοι που εργάζονται στην Σαν Εστέμπαν, ενώ είχε αρχίσει η διάσωση των συναδέλφων τους, απαιτώντας την καταβολή των δεδουλευμένων και την τήρηση των όρων των συμβολαίων τους.

Ολα αυτά σκεπάσθηκαν στο όνομα της «πίστης που κινεί βουνά», του «θεού που έβαλε το χέρι του» που προβάλλουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ολιγαρχίας στη Χιλή και η οποία έχει κάθε λόγο να προασπίζεται το αδηφάγο καπιταλιστικό σύστημα που δεν έχει αλλάξει καθόλου από την εποχή του δικτάτορα Αουγούστο Πινοτσέτ και παρά την 20ετία των σοσιαλιστών στην εξουσία. Ειδικά στον τομέα της εξόρυξης μετάλλων των οποίων η παραγωγή αντιπροσωπεύει το 40% του ΑΕΠ της χώρας και όπου περισσότεροι από 18.000 μεταλλωρύχοι, σύμφωνα με την Συνομοσπονδία Μεταλλωρύχων (CONFEMIN), απασχολούνται υπό άθλιες συνθήκες στα περίπου 150 μεγάλα ορυχεία της χώρας και τον άγνωστο αριθμό μικρών και μεσαίων (όπως στο Σαν Χοσέ) που παράγουν κυρίως χαλκό αλλά και χρυσό, ασήμι, μόλυβδο, μαγγάνιο, ψευδάργυρο και βρίσκονται σε περιοχή 4.600 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Πρόκειται για πραγματική βαρβαρότητα και ενδεικτικά αναφέρουμε:

  • Καταγράφονται κατά μέσο όρο ετησίως 39 θανατηφόρα περιστατικά στα ιδιωτικά ορυχεία της Χιλής.
  • Στο πρώτο εξάμηνο του 2010, 31 μεταλλωρύχοι σκοτώθηκαν σε όλα τα ορυχεία της χώρας, ενώ το 2009 48.
  • Από 1990 - 2005 στα κάτεργα - ορυχεία της Χιλής έχουν δολοφονηθεί 742 εργάτες, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Εθνικής Υπηρεσίας της Γεωλογίας και Ορυχείων της Χιλής (SERNAGEOMIN)
  • Το 2008 στο ορυχείο Σαν Χοσέ, είχαν σκοτωθεί δύο μετά από κατάρρευση στοών.
  • Το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης για τους μεταλλωρύχους είναι τα 65 όταν τα συνδικάτα διεκδικούν τα 55 χρόνια.
  • Συνολικά το 2009 καταγράφηκαν περισσότερα από 191.000 εργατικά ατυχήματα, με αποτέλεσμα 443 θανάτους, και φυσικά όχι μόνο στα ορυχεία.

«Πρέπει να πιέσουμε ώστε ο Πρόεδρος να τηρήσει τις δεσμεύσεις του "η Χιλή να μην είναι η ίδια μετά το δυστύχημα", θα πρέπει να παλέψουμε να ισχύει το ίδιο και για όλο το χώρο της εργασίας, που σημαίνει ότι θα πρέπει να υπάρξει η μεταρρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας και να εξασφαλιστούν οι όροι ασφάλειας παντού» τόνισε ο ΓΓ του Κομμουνιστικού Κόμματος Χιλής, Λαουτάρο Καρμόνα και βουλευτής του Κόμματος που βρέθηκε από την πρώτη στιγμή στο πλευρό των συγγενών των εργατών και στον «καταυλισμό της Ελπίδας», προσθέτοντας ότι «πρέπει να δημιουργήσουμε τις καλύτερες συνθήκες γι' αυτό έχουμε υποβάλει σχέδιο συμφωνίας στη Βουλή των Αντιπροσώπων ώστε ως χώρα να κυρώσουμε τη Σύμβαση 176 του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας για την υγεία και την ασφάλεια των ορυχείων». Καταλήγοντας ο Πέδρο Καρμόνα τόνισε ότι για τους κομμουνιστές αυτό το ζήτημα συνδέεται συνολικότερα με την προοπτική της εξορυκτικής βιομηχανίας που πρέπει να περάσει στα χέρια του λαού. Είναι κρίσιμο ο ορυκτός πλούτος να γίνει λαϊκή περιουσία και να μην τον λυμαίνονται οι άρπαγες καπιταλιστές και οι πολυεθνικές. Και αυτό ισχύει για τη Χιλή και για κάθε χώρα. Και μόνος δρόμος είναι ο λαϊκός αγώνας.


Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ


ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
Να παρθούν μέτρα για την ασφάλεια

Τα ορυχεία, ο φυσικός πλούτος ανήκει στον λαό

Η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, με αντιπροσωπεία της με επικεφαλής τον αναπληρωτή ΓΓ της, Βαλεντίν Πάτσο, επισκέφτηκε την περασμένη Πέμπτη την πρεσβεία της Χιλής στην Αθήνα και επέδωσε ψήφισμα - καταγγελία της Γραμματείας της, με την οποία χαιρετίζει τον ηρωισμό των 33 μεταλλωρύχων και καταγγέλλει το ρόλο της χιλιανής κυβέρνησης σε σχέση με την ανύπαρκτη ασφάλεια και προστασία της ζωής των εργατών σε όλο τον κλάδο της εξόρυξης.

Στο ψήφισμα σημειώνεται ότι η ΠΣΟ από την πρώτη στιγμή της έκρηξης στο ορυχείο του Σαν Χοσε και τον εγκλωβισμό των εργατών είχε καταδείξει τις ευθύνες των χιλιανών κυβερνήσεων και της εργοδοσίας για το νέο έγκλημα. Οπως σημειώνεται στο ψήφισμα - καταγγελία: «Η Συνομοσπονδία Μεταλλωρύχων της Χιλής βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της πάλης ως ταξική οργάνωση που παλεύει στο συγκεκριμένο κλάδο για τα συμφέροντα των εργατών. Η Διεθνής Οργάνωση Μετάλλου της ΠΣΟ, ήταν παρών σε όλη τη διαδικασία.

Τώρα που οι 33 εργάτες έχουν διασωθεί μπορούμε να διατρανώσουμε: Ζήτω ο ηρωισμός των μεταλλωρύχων της Χιλής, να σταματήσει το σόου του Προέδρου της χώρας.

Αυτές οι αξέχαστες 69 μέρες έδειξαν σε ολόκληρο τον κόσμο τις μεγάλες αρετές που μόνο οι εργάτες έχουν. Την πειθαρχία, τη συλλογικότητα, την πάλη, την αντίσταση, την υπομονή και την αξιοπρέπεια. Ολες αυτές τις αρετές τις επέδειξαν οι 33 μεταλλωρύχοι γιατί είναι παιδιά της εργατικής τάξης.

Από την άλλη πλευρά, το θέαμα, η υποκρισία και τα ψέματα, ο τρόπος ζωής που αντιπροσωπεύει ο Πρόεδρος της Χιλής σε συγχορδία με τα Μέσα Ενημέρωσης. Πρόκειται για δύο κοινωνικές τάξεις διαφορετικές, για δύο διαφορετικούς κόσμους με διαφορετικές αξίες, αρχές και συμπεριφορές».

Και η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία καταλήγει:

«Απαιτούμε:

  • Να εφαρμοστούν οι διεθνείς συμβάσεις για την υγεία και την ασφάλεια της εργασίας στα ορυχεία και άμεσα η χιλιανή κυβέρνηση να δεσμευτεί για την εφαρμογή τους.
  • Να παρθούν όλα τα μέτρα που προτείνει το ταξικό κίνημα.
  • Να τιμωρηθούν οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες των ορυχείων που αρνούνται να εφαρμόσουν τα μέτρα.
  • Να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των μεταλλωρύχων, να πληρωθούν τα δεδουλευμένα που τους χρωστάνε και να μην περάσουν στη λήθη όταν σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας.
  • Ολα τα ορυχεία να είναι κρατικά και να σταματήσουν τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές να εκμεταλλεύονται το φυσικό πλούτο, που ανήκει στο λαό και όχι στους καπιταλιστές».


Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ