Ο Δημήτρης και η Λέγκω Κατσικογιάννη

Ο Δ. Κατσικογιάννης γεννήθηκε στις 21/6/1915 στην Καρυά Ολύμπου. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1939 πήρε υποτροφία για το Παρίσι, όπου πραγματοποίησε και μελέτη για την αναστήλωση του Μουσείου των Δελφών.

Στην περίοδο της Κατοχής ξαναγυρνά στο χωριό του και οργανώνεται στο ΚΚΕ και στο ΕΑΜ. Αυτά τα χρόνια δίνουν τεράστια ώθηση στην καλλιτεχνική παραγωγή, για να αποτυπώσει, να μνημονεύσει, να κρατήσει ζωντανές αυτές τις μεγάλες στιγμές. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του όπως καταγράφηκαν στο ντοκιμαντέρ «Ζωγράφοι στα βουνά της ελεύθερης Ελλάδας 1941-'45»: «Ζώντας αυτή την ατμόσφαιρα του λαού, αυτή την επαναστατικότητα, που ήταν πρωτόγνωρη για μένα, την ολοκληρωτική προσφορά του, σαν καλλιτέχνης ένιωθα ότι δεν μπορούσα να κάνω μια προτομή... Ενιωθα την ανάγκη να βλέπω τη μάζα. Τη φύλαγα μέσα μου και περίμενα τη στιγμή. Μετά την απελευθέρωση, έλεγα ένα χώρο θέλω τίποτα άλλο... Βρήκα ένα χώρο και έπεσα με τα μούτρα. Μέσα σε δύο χρόνια έκανα 100 αγάλματα, 4 μεγάλες συνθέσεις, 500 συνθέσεις. Γκρέμισα νοερώς όλα τα αγάλματα απ' όλες τις πλατείες των Αθηνών κι έστησα την ΕΑΜική αντίσταση παντού. Νοερώς όπου υπήρχε χώρος, έστησα αγάλματα και ήταν μέσα κι όλη η σφαγή κι όλοι οι διωγμοί και όλη η έξαρση του λαού».

Στα χρόνια του Εμφυλίου εντάσσεται στις γραμμές του ΔΣΕ. Το 1952, ύστερα από φυλάκιση δύο χρόνων, καταδικάστηκε ισόβια για τη δράση του. Φυλακίζεται στην Κέρκυρα, στα Τρίκαλα, στη Λάρισα, στην Αλικαρνασσό και ξανά στην Κέρκυρα. Αλλά και εκείνα τα δύσκολα χρόνια δεν σταματά να ζωγραφίζει. Εργα εκείνης της περιόδου κατάσχονται και άλλα καίγονται από τους δεσμοφύλακές του.

Αποφυλακίστηκε το 1961. Τα έργα που κυρίως διασώζονται ο Κατσικογιάννης τα φιλοτεχνεί από εκείνη την εποχή και μετά. Στο κέντρο της έμπνευσής του, πάντα, η δεκαετία 1940 - 1950, αλλά και τα επόμενα δύσκολα χρόνια των φυλακίσεων και των εξοριών. Φιλοτέχνησε επίσης έργα εμπνευσμένα από το Πολυτεχνείο, τους αγροτικούς αγώνες, την πάλη για την ειρήνη, τους αγώνες και τις αγωνίες και άλλων λαών. «Το έργο μου είναι εμπνευσμένο από το λαό και μόνο σε αυτόν ανήκει». Το 1964 παντρεύτηκε την Λέγκω, της οποίας η συμβολή στην καλλιτεχνική δημιουργία του καλλιτέχνη υπήρξε τεράστια.

Ο Δ. Κατσικογιάννης πραγματοποίησε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εργα του υπάρχουν στο Ερμιτάζ και στη Βαρσοβία.

Πέθανε στις 26/6/1991.

Σε συνέντευξη Τύπου την περασμένη Τρίτη με θέμα την έναρξη του Πατρινού Καρναβαλιού 2020, ο δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, ανέφερε ανάμεσα σε άλλα ότι «ξεκινάμε και φέτος, με ακόμα περισσότερη όρεξη και έμπνευση. Αυτό που μας χαρακτηρίζει είναι ότι έχουμε το καλύτερο Καρναβάλι». Δεν παρέλειψε να δώσει ευχαριστίες «σε αυτούς που είναι αφανείς, πίσω από τα φώτα και τις κάμερες, και δουλεύουν ατέλειωτες ώρες για να έχουμε ένα τέλειο Καρναβάλι. Είναι οι εργαζόμενοι του Καρναβαλικού Οργανισμού, αλλά και της Διεύθυνσης Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού του δήμου».

Η πρόεδρος της Κοινωφελούς Επιχείρησης του δήμου «Καρναβάλι Πάτρας», Ηρα Κουρή, σημείωσε ότι «παρ' όλα τα προβλήματα που ακόμη και σήμερα μας ταλανίζουν εξαιτίας των χρεών που συσσώρευσαν οι προηγούμενες δημοτικές αρχές στο Καρναβάλι και λόγω της έλλειψης εξειδικευμένου προσωπικού και της αδυναμίας μας να προσλάβουμε τον αναγκαίο αριθμό εργαζομένων, οργανώσαμε και φέτος μία σειρά εκδηλώσεων - θέατρο, χορός, ζωγραφική, κατασκευές, ακροβατικά - που θα τονώσουν το καρναβαλικό πνεύμα και θα μεταφέρουν τη χαρά του καρναβαλιού σε όλη την Πάτρα. Ειδικά, για την τελετή έναρξης συνεργαστήκαμε με Πατρινούς καλλιτέχνες επειδή η πόλη διακρίνεται για τους εξαιρετικούς δημιουργούς της, που γνωρίζουν καλά το Καρναβάλι και εμπνέονται από αυτό».

Ο Δημήτρης Δημησιάνος μίλησε για τη μεγάλη προσπάθεια των τεσσάρων μόνο εργαζομένων στο Καρναβαλικό Εργαστήριο, αλλά και στη σημαντική απουσία λόγω συνταξιοδότησης του Πέτρου Βρυώνη και τόνισε ότι για πρώτη φορά θα στολιστούν καρναβαλικά οι είσοδοι της Πάτρας. Τέλος, η Ελένη Αλεξοπούλου, διευθύντρια της Διεύθυνσης Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού, τόνισε ότι εκπροσωπεί τους εργαζόμενους του δήμου Πατρέων που βρίσκονται πίσω από τα φώτα και τα χάπενινγκς, που χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτα.

«Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα» είναι το τελευταίο θεατρικό έργο που έγραψε ο Λόρκα το 1936, λίγο διάστημα πριν από τη δολοφονία του από τους φασίστες του Φράνκο. «Δράμα των γυναικών στα χωριά της Ισπανίας», το χαρακτηρίζει ο δημιουργός του. Ο θάνατος του γαιοκτήμονα, συζύγου της Μπερνάρντα Αλμπα, την καθιστά «εξουσιαστή» του σπιτιού, της περιουσίας, των εργατών γης, ακόμα και της ζωής των πέντε ανύπαντρων θυγατέρων της. Ο θάνατος επιβάλλει τον απόλυτο εγκλεισμό των γυναικών στο θεόκλειστο σπίτι. Η ταξική τους θέση αποκλείει τις οποιεσδήποτε σχέσεις με τους «παρακατιανούς». Η μόνη που δέχεται παντρολόγημα είναι η πρωτότοκη κόρη της, που έχει κληρονομήσει την περιουσία...

Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση Νίκου Γκάτσου, μουσική Τάκη Μπινιάρη, χορογραφίες Δημήτρη Ιβάνωφ, σκηνικά Χάρη Σεπεντζή, κινησιολογία Σίμωνα Πάτροκλου, σχεδιασμό φωτισμών και σκηνοθεσία Βασίλη Πλατάκη.

Παίζουν: Τζένη Καλλέργη, Τιτίκα Σαριγκούλη, Κυριακή Γάσπαρη, Μαρία Δρακοπούλου, Μαρία Συμεών, Δέσποινα Χαριάτη, Κατερίνα Βόλικα, Αννα - Μαρία Βιδάλη, Εφη Χαντζούλη, Αναστασία Χατζηαθανασίου, Σίμων Πάτροκλος.

Η είσοδος θα γίνεται με προσκλήσεις. Οι προσκλήσεις διατίθενται από τις ΤΟ Βορείων, Εκπαιδευτικών και ΑΕΙ - Ερευνας, καθώς και στην είσοδο της ΚΟ Αττικής.