Εν αναμονή του χρηματοδοτικού πακέτου της ΕΕ για τους επιχειρηματικούς ομίλους, με τον τίτλο «ευρωπαϊκό Σχέδιο Μάρσαλ», η κυβέρνηση και τα επιτελεία της κάνουν λόγο για ένα «νέο παραγωγικό μοντέλο», που θα «μετασχηματίσει την ελληνική οικονομία», θα βελτιώσει «την ανταγωνιστικότητα και την ανθεκτικότητά της απέναντι σε μελλοντικές κρίσεις», θα εξασφαλίσει «περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας».

Παρουσιάζουν την κρίση ως «ευκαιρία» και τα ευρωπαϊκά κονδύλια, που θα πληρώσει μέχρι δεκάρας ο λαός, ως «όχημα» για μια «επανεκκίνηση» της ελληνικής οικονομίας, από την οποία έχουν τάχα να κερδίσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερο ψέμα απ' αυτό.

Η ελληνική οικονομία «επανεκκίνησε» και «μετασχηματίστηκε» πολλές φορές τις τελευταίες δεκαετίες και μάλιστα κάτω από τα ίδια συνθήματα, που «θα διόρθωναν τις παθογένειες», θα «θωράκιζαν» την οικονομία, θα «μοίραζαν» απλόχερα την ευημερία στο λαό.

Αλλά ούτε τα ΕΟΚικά πακέτα και οι εκτεταμένες αναδιαρθρώσεις με βάση τις ευρωενωσιακές κατευθύνσεις, με τα οποία τάχα θα ερχόταν η «σύγκλιση» των καπιταλιστικών οικονομιών, ούτε το «Ελντοράντο» του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια τη δεκαετία του '90, ούτε η «απελευθέρωση» στους περισσότερους από τους κλάδους της οικονομίας και η ένταξη στην Ευρωζώνη απέτρεψαν τις καπιταλιστικές κρίσεις, πόσο μάλλον σήμαναν ευημερία για το λαό.

Τελευταίο παράδειγμα είναι αυτό του «εξωστρεφούς παραγωγικού μοντέλου», που αποτέλεσε βασικό ζητούμενο του κεφαλαίου στη διάρκεια της προηγούμενης οικονομικής κρίσης και παρουσιάστηκε ως «παράγοντας θωράκισης» και «ατού» της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας.

Ποιος δεν θυμάται τα πανηγύρια της κυβέρνησης και όλων των κομμάτων για την αύξηση των εξαγωγών τον πρώτο χρόνο της αναιμικής ανάκαμψης; 'Η για τα «ρεκόρ του Τουρισμού», που έσπαγαν το ένα μετά το άλλο και διαφημίζονταν ως υπόδειγμα «εξωστρέφειας» της οικονομίας;

Οι επιχειρηματικοί όμιλοι σ' αυτούς τους κλάδους αύξησαν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία τους, σε αντίθεση με τους εργαζόμενους, που μετρούν διαρκώς απώλειες, όπως οι ξενοδοχοϋπάλληλοι ή οι εργαζόμενοι στον Επισιτισμό, ενώ μεγάλωσε και η έκθεση συνολικά της οικονομίας στις διεθνείς οικονομικές κρίσεις.

Αντίστοιχη είναι η πείρα και από την πορεία της «απελευθέρωσης» και των αναδιαρθρώσεων σε μια σειρά από κλάδους, την οποία «απελευθέρωση» κυβέρνηση και αστικά κόμματα παρουσιάζουν ξανά ως τη «ραχοκοκαλιά» του υπό κατάρτιση κυβερνητικού σχεδίου, με «απορρόφηση» κονδυλίων σε τομείς όπως οι ΑΠΕ, η «ψηφιακή οικονομία» κ.ά.

Το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας όλα τα προηγούμενα χρόνια σε τομείς όπως η Ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, οι μεταφορές, όχι μόνο δεν σήμανε «πολλές και ποιοτικές θέσεις εργασίας», όπως λέει η κυβέρνηση, αλλά σηματοδότησε χιλιάδες απολύσεις και εκτίναξη των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η «απελευθέρωση» της Ενέργειας, με τελευταίο επεισόδιο την «απολιγνιτοποίηση», που μόνο για τη ΔΕΗ ΑΕ συνοδεύεται από 5.000 απολύσεις.

Ούτε έφερε βέβαια «φτηνότερες υπηρεσίες», αντίθετα σηματοδότησε την παραπέρα εμπορευματοποίηση αυτών των υπηρεσιών, με τιμολόγια - «φωτιά» και με τα λαϊκά στρώματα να βυθίζονται στα χρέη, με την ενεργειακή φτώχεια να αφορά ολοένα και περισσότερα λαϊκά νοικοκυριά, και με τις διακοπές λόγω οφειλών να πολλαπλασιάζονται.

Οχι μόνο δεν σήμανε «νέα εποχή» για το λαό, αλλά μεγάλωσε το χάσμα με τις σύγχρονες δυνατότητες και τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, έβαλε το λαό βαθύτερα «στο στόμα του λύκου» των ανταγωνισμών επιχειρηματικών ομίλων και ιμπεριαλιστικών κέντρων, όπως θα γίνει και με το «νέο παραγωγικό μοντέλο» που εξαγγέλλει η κυβέρνηση.

Συνολικά, τα «ανέκδοτα» ότι μπορεί τάχα να υπάρξει μια καπιταλιστική οικονομία με «ισόρροπη» ανάπτυξη, πόσο μάλλον φιλολαϊκή, έχουν παλιώσει προ πολλού, δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ και πουθενά. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να απαλλαγεί από τις αγιάτρευτες αντιθέσεις του, τους ανταγωνισμούς και την άναρχη ανάπτυξη, από τις καπιταλιστικές κρίσεις, όλα όσα κάνουν το λαό να μην μπορεί να αναπνεύσει εξαιτίας του.

Το νέο για τις ανάγκες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων δεν βρίσκεται στις συνταγές διαχείρισης και στα «μοντέλα» του εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά στον αγώνα για την ανατροπή του, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.