Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να φέρνει σε πέρας άλλη μια βρώμικη αποστολή, στο πλαίσιο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Βαλκανίων, και να δίνει μαθήματα υπηρέτησης των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή, κορυφώθηκαν την περασμένη βδομάδα οι διαπραγματεύσεις γύρω από το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ.

Η συμφωνία στην οποία κατέληξαν Τσίπρας - Ζάεφ αποτελεί το «διαβατήριο» για την είσοδο της γειτονικής χώρας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, ως ένας κρίκος για την ισχυροποίησή τους στα Βαλκάνια, έναντι των ανταγωνιστών τους και κυρίως απέναντι στη Ρωσία, φέρνοντας τους λαούς πιο κοντά σε νέους κινδύνους.

Η αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση από τα έδρανα της Βουλής, με αφορμή την κατάθεση πρότασης μομφής από τη ΝΔ, συνέβαλε στη μη ουσιαστική ενημέρωση του λαού για τα προβλήματα που φέρνει αυτή η συμφωνία. Αυτές οι κοκορομαχίες δεν μπορούν να κρύψουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, όπως και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, θεωρούν δεδομένη την «ανάγκη» του κεφαλαίου να ενισχυθεί η παρουσία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Δυτικά Βαλκάνια.

Από τις εξελίξεις γίνεται φανερό πόσο χρήσιμα είναι για την αστική τάξη το δίπολο εθνικισμός - κοσμοπολιτισμός και η εναλλαγή ρόλων στο πλαίσιο αυτού, προκειμένου να υπηρετούνται τα στρατηγικά συμφέροντά της και να εγκλωβίζεται ο λαός σε ψεύτικα διλήμματα, αφήνοντας στο απυρόβλητο την κοινή στρατηγική.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να απορρίψουν κάθε ιδεολόγημα που δικαιολογεί αυτές τις επικίνδυνες διευθετήσεις, καθώς αποτελούν το προπαγανδιστικό περιτύλιγμα της προετοιμασίας ή της δικαιολόγησης νέων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, της κλιμάκωσης των αντιπαραθέσεων και των συγκρούσεων.

Η κυβέρνηση θυμήθηκε την αντιδραστική θεωρία του «εθνικού αυτοπροσδιορισμού», βγαλμένη από την ιδεολογική και προπαγανδιστική φαρέτρα ιμπεριαλιστικών οργανισμών και επιτελείων, υποτίθεται ως απάντηση στις εθνικιστικές κορόνες. Εφτασε δε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στο σημείο να προσπαθήσει να τη συσχετίσει με την αυτοδιάθεση των λαών, επικαλούμενος μάλιστα τον Μαρξ και τον Λένιν και κατασκευάζοντας ένα ακόμα σχήμα ψευτοπροοδευτισμού.

Διαχρονικά, όμως, η έννοια του «εθνικού αυτοπροσδιορισμού» έχει αποτελέσει την αφορμή για αλυτρωτικές βλέψεις, για τη δημιουργία ή αναμόχλευση μειονοτικών ζητημάτων και τελικά για την αλλαγή συνόρων, τον κατακερματισμό κρατών, για το πέρασμα δηλαδή από την ιμπεριαλιστική «ειρήνη» στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Στο όνομα του «δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού», ΕΕ και ΝΑΤΟ καθοδήγησαν και επέβαλαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, βομβαρδίζουν λαούς, στήριξαν κράτη - μορφώματα και προτεκτοράτα. Από την άλλη όμως, π.χ. στην Παλαιστίνη, αναγνωρίζουν το δικαίωμα της κατοχής της από το κράτος του Ισραήλ, παρέχοντάς του κάλυψη στο έγκλημα που διαπράττει εδώ και δεκαετίες στην περιοχή, και όχι το δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν πατρίδα. Η διαφοροποίηση αυτή μόνο τυχαία δεν είναι και αποδεικνύει ότι όλα αυτά είναι προσχήματα για να προωθήσουν τους σχεδιασμούς τους. Οτι ο λεγόμενος «εθνικός αυτοπροσδιορισμός» είναι ένα ακόμα εργαλείο του ιμπεριαλισμού για την επαναχάραξη συνόρων, για το «διαίρει και βασίλευε», για τη δημιουργία προτεκτοράτων. Καμία σχέση δηλαδή η πρακτική αυτή με τη γνήσια αντιιμπεριαλιστική πάλη, τη διεθνιστική στάση που προϋποθέτει τη σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, την αστική τάξη σε κάθε χώρα, την πάλη για να πάρουν οι λαοί το παρόν και το μέλλον στα δικά τους χέρια.

Η αντιπαράθεση των ημερών αποδείχθηκε επίσης «πεδίο δόξης λαμπρό» για το ξεδίπλωμα του πιο ωμού αντικομμουνισμού. Εγινε προσπάθεια τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από τους αντιπάλους του να εμπλέξουν στη διαπάλη τους τις θέσεις του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος γύρω από το Μακεδονικό πρόβλημα στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Από τη μία ο ΣΥΡΙΖΑ, ανακατεύοντας τον ιδεολογικοπολιτικό του «χυλό», αξιοποίησε τις ιστορικές αυτές θέσεις για να δικαιολογήσει τη στάση της κυβέρνησης. Και από την άλλη, ακούστηκαν αντικομμουνιστικές τοποθετήσεις, που χρέωναν τη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ στο «κομμουνιστικό παρελθόν» του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρόκειται για μια ανιστόρητη προσπάθεια να χτιστεί επιχειρηματολογία με «υλικά» των δεκαετιών του 1920 και 1930 για το Μακεδονικό ζήτημα, σε πολύ διαφορετικές συνθήκες, για θέσεις που αναγνωρίστηκαν ως λανθασμένες και διορθώθηκαν από το ίδιο το ΚΚΕ και που βεβαίως, σε κάθε περίπτωση, καμία σχέση δεν είχαν με την υλοποίηση ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών ανάλογων με αυτούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια.

Προσπαθούν έτσι να συσκοτίσουν ότι το ΚΚΕ, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, οπότε αναζωπυρώθηκε το ζήτημα με τη διάλυση της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, έχει ξεκάθαρη θέση για το ζήτημα. Τότε ήταν το μόνο κόμμα που διατύπωνε ότι το κύριο δεν είναι η ονοματολογία, αλλά οι ευρωατλαντικοί σχεδιασμοί και η απάλειψη των αλυτρωτισμών. Οπως την απέδωσε στην ομιλία του στη Βουλή ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: «(...) οι δηλώσεις σας δείχνουν να ξεχνούν τι έλεγε το ΚΚΕ από το 1992 έως σήμερα με σταθερότητα και συνέπεια όπως πάντα. Και το ξεχνούν και οι κονδυλοφόροι που βάζετε να γράφουν στην Αυγή και σε διάφορες άλλες φυλλάδες. Να σας τα ξαναθυμίσω συνοπτικά άλλη μια φορά για να τα εμπεδώσετε:

Για την όποια συμφωνία, μακριά από ΝΑΤΟ και ΕΕ και το διαίρει και βασίλευε των ιμπεριαλιστών. Σύνθετη ονομασία, με αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό, έναντι όλων, εξάλειψη όλων των αλυτρωτισμών από το Σύνταγμα της γειτονικής χώρας, όχι αποδοχή ανιστόρητων εννοιών περί μακεδονικού έθνους ή γλώσσας κ.λπ. Κι όλα αυτά βέβαια ενιαία ως πακέτο». Ολοι οι άλλοι παλάντζαραν ανάμεσα στον κοσμοπολιτισμό και τον εθνικισμό, έχοντας ως σταθερή θέση την υπηρέτηση των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου και την ενεργό συμμετοχή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΝΑΤΟ και ΕΕ. Με το ίδιο αυτό κριτήριο συνυπέγραψαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, βρέθηκαν όλοι μαζί στα εθνικιστικά συλλαλητήρια του 1991, άνοιξαν το δρόμο για το παζάρι εντός ευρωΝΑΤΟικού πλαισίου και κοκορεύονταν το 2008 για το βέτο, την ίδια στιγμή που το ΝΑΤΟ ήδη βρισκόταν στα Σκόπια, με μία από τις μεγαλύτερες βάσεις στην περιοχή. Με το κριτήριο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» και του «πρωταγωνιστικού ρόλου της Ελλάδας» προχωρά και η τωρινή συμφωνία, γι' αυτό και ο καβγάς γίνεται για τα επιμέρους, τα διαδικαστικά κ.λπ.

Σήμερα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προκλητικά ισχυρίζεται ότι η συμφωνία, που ανοίγει το δρόμο στην επέκταση ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Δυτικά Βαλκάνια, θα διασφαλίσει την ειρήνη, τη συνεργασία και τη σταθερότητα στα Βαλκάνια, αναγνωρίζοντας το ΝΑΤΟ ως παράγοντα ασφάλειας. Οι λαοί όμως δεν έχουν να λαμβάνουν καμία ασφάλεια από έναν ιμπεριαλιστικό οργανισμό, που ειδικεύεται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ενώ ειδικά για τα Βαλκάνια ξεδιπλώνει σχεδιασμό περικύκλωσης της Ρωσίας.

Το «τρέξιμο» της κυβέρνησης για το κλείσιμο της συμφωνίας αποτελεί μέρος της πολιτικής βαθιάς εμπλοκής σε αυτούς τους επικίνδυνους ευρωΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς. Συμπληρώνει το γεγονός ότι έχει σπείρει σε όλη την Ελλάδα ΝΑΤΟικές βάσεις, παρέχοντας κάθε είδους στήριξη στα εγκληματικά σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή. Από τους ελλιμενισμούς και τους ανεφοδιασμούς πολεμικών πλοίων, μέχρι τις συνεκπαιδεύσεις, τις ασκήσεις και αποστολές εκτός συνόρων, αλλά και τις «διευθετήσεις» στις οποίες πρωτοστατεί στα Βαλκάνια, όλα εντάσσονται στην ίδια στρατηγική: Αυτή της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της αστικής τάξης, της συμμετοχής σε μπίζνες που ξεπερνούν την ελληνική αγορά. Αυτή η στρατηγική αποτελεί οδηγό για όλα τα κόμματα του κεφαλαίου, και γι' αυτό ο όποιος καβγάς μεταξύ τους δεν γίνεται για την «ταμπακιέρα».

Καθόλου τυχαία, όλοι οι στρατηγικοί σχεδιασμοί στην Ενέργεια, στους αγωγούς, στις υποδομές, στις μεταφορές, στους οποίους επιδιώκει να χωθεί μέχρι τα μπούνια η αστική τάξη της Ελλάδας και να παίξει ρόλο, αποτυπώνονται επιγραμματικά σε άρθρο της συμφωνίας.

Αυτή είναι η στρατηγική, που για να υλοποιηθεί απαιτεί, μαζί με την εμπλοκή στα βρώμικα ιμπεριαλιστικά σχέδια στο εξωτερικό, όλο και πιο φθηνή εργατική δύναμη στο εσωτερικό. Γι' αυτό, μαζί με την απόλυτη «τυπικότητα» στις ΝΑΤΟικές της υποχρεώσεις, η κυβέρνηση εφαρμόζει αταλάντευτα την αντιλαϊκή πολιτική, εξοπλίζοντας διαρκώς με νέους νόμους την εργοδοσία, τους μονοπωλιακούς ομίλους, για να ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους.

Το πακέτο με τα προαπαιτούμενα και το Μεσοπρόθεσμο, που ψήφισε την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, προσθέτει νέα βάρη στην εργατική - λαϊκή οικογένεια, ενώ αποτελεί επισφράγιση της μονιμοποίησης των τριών μνημονίων και των εκατοντάδων εφαρμοστικών νόμων.

Οσο ενιαία, λοιπόν, είναι η επίθεση από το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του, άλλο τόσο ενιαία πρέπει να είναι η εργατική - λαϊκή απάντηση. Στο επίκεντρο των εργατικών διεκδικήσεων να βρεθούν οι ανάγκες του λαού τόσο στη δουλειά, το εισόδημα, τον ελεύθερο χρόνο, την Κοινωνική Ασφάλιση, όσο και στο να ζει ειρηνικά και αρμονικά με τους γειτονικούς λαούς, χωρίς τους διαρκείς πολεμικούς κινδύνους όπου τους εμπλέκουν οι αντιπαραθέσεις των μονοπωλιακών ομίλων.

Η συστράτευση εργαζομένων με το ΚΚΕ, η ανεβασμένη δράση στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στις εργατογειτονιές, είναι σήμερα αποφασιστικής σημασίας. Γι' αυτό πρέπει να ενταθεί η συζήτηση γύρω από την πρόταση διεξόδου του Κόμματος, που είναι η μοναδική ρεαλιστική πρόταση για να μπει τέρμα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εκμετάλλευση.