ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αμπχισίτ Βετζατζίβα

Γρηγοριάδης Κώστας

Εντείνεται η διαμάχη των δύο εκφραστών της αστικής εξουσίας στην Ταϊλάνδη, μετά και τη βίαιη επέμβαση του στρατού, για να διαλύσει τους αντικυβερνητικούς διαδηλωτές, στην Μπανγκόκ, των οποίων ηγείται η αντιπολίτευση. Στα πυρά του κυβερνητικού στρατού απάντησαν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Αίτημα των διαδηλωτών η άμεση παραίτηση του πρωθυπουργού Αμπχισίτ Βετζατζίβα, που η εκλογή του μετά το πραξικόπημα, που εκδίωξε τον προκάτοχό του Τακσίν Σιναουάτρα, υποστηρίχθηκε άμεσα από το στρατό. Η αντιπολίτευση, γνωστή ως «Κόκκινα Πουκάμισα», κατηγορεί το σημερινό πρωθυπουργό ότι χρησιμοποίησε άνομα μέσα για την εκλογή του, απαιτώντας άμεση διεξαγωγή εκλογών και επιστροφή του Τ. Σιναουάτρα.

Στην πραγματικότητα, και οι δύο πλευρές υποστηρίζουν και εξυπηρετούν την κερδοφορία του κεφαλαίου και της αστικής τάξης. Ο λαός της χώρας πλημμυρίζει κατά χιλιάδες τις κινητοποιήσεις, στο πλευρό της αντιπολίτευσης, εκφράζοντας τη δική του αγωνία για επιβίωση, αφού αντιμετωπίζει το φάσμα της φτώχειας, απαιτώντας τα στοιχειώδη για τη βελτίωση της διαβίωσής του. Τα «Κόκκινα Πουκάμισα» υπόσχονται δήθεν λαϊκά δικαιώματα, παρότι κατά τη διακυβέρνησή του ο Τ. Σιναουάτρα διαχειρίστηκε την εξουσία με τους όρους της αστικής τάξης, πετώντας ψίχουλα στους αγρότες και τα λαϊκά στρώματα.

Μαϊάμι και πάλι

Το «Μαϊάμι και πάλι» είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, που κέρδισε το βραβείο του διαγωνισμού «Επέτειος του Θριάμβου της Επανάστασης» το 2005. «Σε ένα ξενοδοχείο στο Μαϊάμι, δυο άντρες κανονίζουν τις τελευταίες λεπτομέρειες για να διεισδύσουν στην Κούβα. Θα έχουν μαζί τους έναν εξεζητημένο οπλισμό». Ο Αλεχάντρο Ογιέβα είναι ένας Κουβανός πράκτορας, που έμπρακτα βάζει το εμείς πάνω από το εγώ. Οπως το έκαναν στο παρελθόν πολλοί επαναστάτες, Κουβανοί και άλλοι, αφήνοντας πίσω τους ένα σπουδαίο κληροδότημα για τις επόμενες γενιές, σε κάθε γωνιά της Γης. Το μυθιστόρημα του Λεονέλο Αβέγιο Μέσα, «Μαϊάμι και πάλι», εκτός από την εξαιρετική του πλοκή και τη λογοτεχνική του ποιότητα, έχει και βαθύτατες πολιτικές προεκτάσεις. Αναδεικνύει σε σύγχρονο, πλέον, επίπεδο την αξία της σοσιαλιστικής Κούβας και την αντίστασή της στον πόλεμο που της κάνουν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, καθώς και το πώς οι Κουβανοί αντεπαναστάτες συμμετέχουν και αξιοποιούνται σε αυτόν τον πόλεμο. Σίγουρα ο αναγνώστης, μέσα από την εξαιρετική πλοκή του έργου, θα μπορέσει να κατανοήσει και την αδικία που διαπράττεται εδώ και δέκα χρόνια ενάντια στους πέντε Κουβανούς ήρωες, που βρίσκονται φυλακισμένοι σε κάποια σκοτεινά κελιά των αμερικάνικων φυλακών, με την κατηγορία της κατασκοπείας. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις: «Σύγχρονη Εποχή».

Το «λάθος» και η λύση

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ποιο είναι το μεγάλο «λάθος», για το οποίο σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος κάνει δημόσια την αυτοκριτική του και ορκίζεται ότι δεν πρόκειται να επαναλάβει; Οτι δεν έδειξε το πολιτικό θάρρος που απαιτούνταν, ώστε να προχωρήσουν τα προηγούμενα χρόνια οι αναγκαίες «διαρθρωτικές αλλαγές». Λένε, δηλαδή, ότι το ασυγχώρητο σφάλμα ήταν ότι δεν προχώρησαν τα προηγούμενα χρόνια την κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας, κ.ο.κ. Αν αυτά είχαν γίνει νωρίτερα, δε θα είχαμε φτάσει στη σημερινή κατάσταση, αποφαίνονται εν χορώ, θέλοντας να παρουσιάσουν την κρίση ως αποτέλεσμα της δήθεν φιλολαϊκής πολιτικής που εφαρμόστηκε και στα λεφτά που δόθηκαν για το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος». Πρόκειται, βέβαια, για τερατώδες ψέμα και πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας. Υποκρίνονται ότι ξεχνούν πως η καπιταλιστική κρίση ξεκίνησε από τις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες, όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, στις οποίες όχι μόνο δεν υπήρχε κοινωνικό κράτος, αλλά είχαν «έγκαιρα» υλοποιήσει τις περιβόητες διαρθρωτικές αλλαγές, δίχως, μάλιστα, να αφήσουν τίποτα όρθιο από τα εργασιακά δικαιώματα. Αρα, η κρίση δεν προκλήθηκε επειδή τάχα οι εργαζόμενοι είχαν δικαιώματα ή γιατί μοίρασαν κάποια «ψίχουλα» στους πλέον οικονομικά εξαθλιωμένους, αλλά γιατί μπούκωσαν με απίστευτο χρήμα τους καπιταλιστές, γιατί ξεχείλισαν τα χρηματοκιβώτιά τους από τα κέρδη. Μόνον όσοι ήταν συνδαιτυμόνες σε αυτό το φαγοπότι έχουν λόγο να πιστεύουν τα ψέματά τους. Οι άλλοι, οι πολλοί, πρέπει να διεκδικήσουν και να κατακτήσουν αυτά που τους ανήκουν. Τα πάντα όλα...

Δεν μπορούν να κρυφτούν

Εκείνοι που πρωτοστατούν στις προβοκάτσιες εναντίον του εργατικού κινήματος και της πρωτοπορίας του, του ΚΚΕ, ομολογούν μόνοι τους γιατί επιμένουν. Ετσι, από το, νέο, πολυσέλιδο αντεργατικό ντελίριο (αυτή τη φορά στην εφημερίδα του Καρατζαφέρη) που αναπαράγει το αισχρό ψέμα ότι «το κορυφαίο γεγονός της τυφλής βίας» που οδήγησε στη δολοφονία τριών εργαζομένων της Marfin «σημειώθηκε κατά τη διάρκεια της πορείας του ΠΑΜΕ», δε θα μπορούσε να λείπει το «non paper» που διακινούν τα «Ελληνικά Πετρέλαια» για να διασφαλίσουν το σκλαβοπάζαρο που χρειάζονται για τα κέρδη τους.

Είναι το σημείωμα με το οποίο εδώ και μέρες τα ΕΛΠΕ συκοφαντούν τα ταξικά συνδικάτα Μετάλλου Πειραιά και Ελευσίνας επειδή εμποδίζουν την προσπάθεια του Λάτση και της παρέας του να βάλει χιλιάδες εργάτες να δουλεύουν με όρους σκλαβιάς, χωρίς να προστατεύονται από τις συλλογικές συμβάσεις της χώρας και όπως του επιτρέπει η περίφημη «οδηγία Μπολκεστάιν» και πρόσφατος σχετικός νόμος. Μάλιστα τα ταξικά συνδικάτα ήδη καταγγέλλουν συνεργασία των ΕΛΠΕ με ιταλικό δουλεμπορικό για να τους προμηθεύουν φτηνούς εργάτες. Αλλά με τέτοιες «εισβολές ξένων» οι γνωστές πατριωτικές δυνάμεις δεν έχουν κανένα πρόβλημα, αφού «θεός» και «πατρίδα» τους είναι ένα: η ανεμπόδιστη αύξηση του πλούτου των λίγων χωρίς να υπολογίζουν κανένα απολύτως κόστος για τον εργάτη.

Ανασφάλιστη εργασία

Ποιο ήταν το μήνυμα που ήθελε να στείλει ο Α. Λοβέρδος, δηλώνοντας ότι η ανασφάλιστη εργασία ανέρχεται στο 25%, ενώ ταυτόχρονα σήκωσε τα χέρια ψηλά, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι το κράτος και οι μηχανισμοί του δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα; Απλά ότι η ανασφάλιστη εργασία είναι ένα «φυσιολογικό φαινόμενο», με το οποίο πρέπει να μάθουν να ζουν οι εργαζόμενοι. Προετοιμάζει, δηλαδή, τους εργαζόμενους για το κυρίαρχο μοντέλο εργασιακών σχέσεων που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση, υλοποιώντας τη στρατηγική της Λισαβόνας, αλλά και το μνημόνιο με την τρόικα: Τη φτηνή και ανασφάλιστη εργασία, τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης. Είναι το μοντέλο το οποίο ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου ευαγγελίζεται από το 2004 με τις εξαγγελίες στο Λαύριο για την ανασφάλιστη εργασία. Αλλωστε, ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας έδειχνε «κατανόηση» στους εργοδότες που δεν πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές τους, επειδή, όπως είπε, είναι οι υψηλότερες στην Ευρώπη... Οι εργαζόμενοι δεν έχουν περιθώρια για αυταπάτες. Πρέπει να απαλλαγούν από την αντιλαϊκή πολιτική και τα κόμματα διαχειριστές της και να ανοίξουν το δρόμο για τη δική τους εξουσία.

Τα «καλά» των διαρθρωτικών αλλαγών

Τα στοιχεία για τα εκατομμύρια των ανθρώπων στις ΗΠΑ που επιβιώνουν, στην κυριολεξία, χάρη στα κουπόνια σίτισης, δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως κάτι μακρινό που δεν αφορά τη χώρα μας. Δυστυχώς, είναι σκηνές από ταινία που «προσεχώς», είναι πολύ πιθανό, να αποτελεί την εφιαλτική πραγματικότητα για χιλιάδες ανθρώπους, όσο προχωρά η υλοποίηση των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων. Τι λένε τα στοιχεία από τις ΗΠΑ; Οτι σχεδόν 40 εκατομμύρια Αμερικανοί λαμβάνουν δελτία σίτισης, αριθμός που αποτελεί ρεκόρ για το πρόγραμμα σίτισης που εφαρμόζεται ευρύτατα από το Δεκέμβρη του 2008, με μοναδικό στόχο να μην πεθάνουν από την πείνα οι φτωχοί. Το υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι 39,68 εκατ. άνθρωποι ή 1 στους 8 Αμερικανούς ήταν τον περασμένο Φλεβάρη εγγεγραμμένοι στο πρόγραμμα παροχής δελτίων σίτισης, καταγράφοντας αύξηση κατά 260.000 σε σχέση με τον Γενάρη. Αξίζει να σημειωθεί ότι το Δεκέμβρη του 2008 στο πρόγραμμα ήταν εγγεγραμμένοι περίπου 31,78 εκατομμύρια άνθρωποι. Δεν πρέπει να διαφεύγει ότι οι διαρθρωτικές αλλαγές, αυτές δηλαδή που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο με την τρόικα (ΔΝΤ - ΕΕ - ΕΚΤ), στις ΗΠΑ εφαρμόστηκαν νωρίς.