ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 16 Μάη 2009
Σελ. /32

Το ΚΚΕ, το δικό τους Κόμμα, «το τιμημένο Κόμμα της εργατιάς», όπως οι ίδιοι το αποκαλούν, την πρωτοπόρα τους δύναμη που οδηγεί τους αγώνες τους και που φέρει τη σφραγίδα σε όλες τις κατακτήσεις που έχουν αποσπάσει με σκληρούς αγώνες, ακόμα και με αίμα, υποδέχτηκαν χτες το πρωί οι εργατοτεχνίτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, καλωσορίζοντας με μαζική συγκέντρωση την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, σε ένα από τα μεγαλύτερα καρνάγια, τα «Ελληνικά Ναυπηγεία Περάματος ΑΕ».

Οι δεσμοί που συνδέουν το ΚΚΕ με τους εργάτες της Ζώνης είναι ακατάλυτοι και ατσαλωμένοι μέσα από τις σκληρές ταξικές μάχες των εργατών ενάντια στο εφοπλιστικό κεφάλαιο, στο κύκλωμά του και την πολιτική των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ευρωπαϊκής Ενωσης που το στηρίζει. Και εκεί ακριβώς αναφέρθηκε η Αλέκα Παπαρήγα, τονίζοντας: «Εσείς έχετε μία μεγάλη πείρα και αυτή η πείρα χρειάζεται να επιστρατευτεί μπροστά στην κάλπη των ευρωεκλογών». Και ξεκαθάρισε ότι οι αγωνιστικές παραδόσεις του κλάδου, τα θύματα που μετράει από τα εργοδοτικά εγκλήματα, δεν επιτρέπουν τα πλαστά διλήμματα στις 7 του Ιούνη, «Καραμανλής ή Παπανδρέου», «ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ». Στη Ζώνη η ψήφος πρέπει να είναι στο ΚΚΕ.

Την Αλέκα Παπαρήγα συνόδευαν προεδρεία συνδικάτων της Ζώνης, η Ελ. Παντελάκη, γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Πειραιά του ΚΚΕ, ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του Κόμματος Γ. Τούσσας, ο Γ. Μανουσογιαννάκης, μέλος της ΚΕ, και ο Ι. Πατσιλινάκος, πρώην δήμαρχος Περάματος.


ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΤΗΣ ΑΛΕΚΑΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΣΤΗ ΝΑΥΠΗΓΟΕΠΙΣKΕΥΑΣΤΙΚΗ ΖΩΝΗ
Με τα μονοπώλια ή με το λαό το πραγματικό δίλημμα

Με τους εργάτες στο καρνάγιο των «Ελληνικών Ναυπηγείων» συζήτησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Μιλώντας στη συγκέντρωση των εργαζόμενων της Ζώνης, στο καρνάγιο των «Ελληνικών Ναυπηγείων», η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε:

«Εμάς μας ενδιαφέρει η προεκλογική περίοδος να πραγματοποιηθεί μέσα στους χώρους δουλειάς, απευθείας με τους εργαζόμενους. Οταν οι άλλοι συζητάνε πόσα θα είναι τα "ντιμπέιτ", οι συζητήσεις των πολιτικών αρχηγών, εμείς λέμε πάνω από όλα θα διαθέσουμε το χρόνο μας στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, εκεί όπου μοχθεί ο εργαζόμενος.

Εσείς έχετε μια μεγάλη πείρα. Κι αυτή η πείρα χρειάζεται να επιστρατευτεί μπροστά στην κάλπη. Δεν είναι λίγες οι φορές, όπου υπάρχει μια - ας το πω - αναντιστοιχία. Υπάρχουν χώροι με μεγάλες αγωνιστικές παραδόσεις, χώροι με θύματα της εργοδοτικής τρομοκρατίας και αυθαιρεσίας, της κυβερνητικής σκόπιμης αδιαφορίας. Κι όμως σε αυτούς τους χώρους, την ώρα της κάλπης, υπάρχουν κάποιοι εργαζόμενοι, που μπροστά στην κάλπη - δεν αλλάζουν, η καρδιά τους, το συναίσθημά τους, το μυαλό τους ξέρει τι φταίει - κι όμως μπροστά στην κάλπη κάνουν κάτι το διαφορετικό.

Δεν είναι δυνατόν μέσα σε αυτούς τους χώρους, μέσα σε αυτό το χώρο, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, με τέτοια ιστορία - δεν θα σας την πω εγώ, την έχετε εσείς δημιουργήσει - να έχει πέραση το ερώτημα για παράδειγμα για τις 7 του Ιούνη και όποτε γίνουν εθνικές εκλογές: "Καραμανλής ή Παπανδρέου;". Αυτό το ερώτημα τι νόημα έχει στη Ζώνη; Θα έλεγα ακόμα και πιο ουσιαστικά, τι νόημα έχει το ερώτημα: "ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ;". Είναι δοκιμασμένοι. Απολύτως δοκιμασμένες οι πολιτικές τους. Είναι - αν θέλετε - τα δύο κόμματα του κεφαλαίου».

`Η με το κεφάλαιο, ή με τους εργάτες

«Βλέπετε πώς βγαίνει ο πρόεδρος του ΣΕΒ και τους κάνει παρατηρήσεις; Πρέπει, λέει, να αλλάξετε. Να αλλάξουν τα κόμματα. Γιατί τους κάνει παρατηρήσεις; Οχι γιατί αυτά τα δύο κόμματα - η ΝΔ που κυβερνάει τελευταία, αλλά και προηγούμενα το ΠΑΣΟΚ - όχι γιατί δεν τους έκαναν το χατίρι. Αλλά βγαίνουν οι βιομήχανοι και λένε: "Τι τσακώνεστε βρε μεταξύ σας ποιος θα είναι πρωθυπουργός, πώς θα μοιράσετε την κυβερνητική λεία; Εμάς αυτό που μας ενδιαφέρει είναι μονοιασμένοι να προχωρήσετε το έργο που χρειαζόμαστε".

Από τη συγκέντρωση των εργαζόμενων, στο καρνάγιο των «Ελληνικών Ναυπηγείων»
Από τη συγκέντρωση των εργαζόμενων, στο καρνάγιο των «Ελληνικών Ναυπηγείων»
Από τη μια τους βολεύει η αντιπαράθεση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, γιατί κρατάνε έναν κόσμο εγκλωβισμένο, έναν κόσμο που λέει "να πάμε στη ΝΔ γιατί απογοητευτήκαμε από το ΠΑΣΟΚ, να πάμε τώρα στο ΠΑΣΟΚ γιατί απογοητευτήκαμε από τη ΝΔ". Αλλά κι οι βιομήχανοι λένε: "Για στάσου, έχει όρια ο καυγάς σας. Τώρα το έχετε παρακάνει. Ποιος έχει κάνει μεγαλύτερα σκάνδαλα, ποιος έδωσε μεγαλύτερες ή μικρότερες ρεμούλες, ο ένας πετάει λάσπη στον άλλο". Και σου λέει, "μην το παρακάνετε, είπαμε να τσακώνεστε, έχετε και διαφορετικές φιλοδοξίες κι οι αρχηγοί, κι οι πρωθυπουργοί κλπ., αλλά εν πάση περιπτώσει μην τσακώνεστε και τόσο πολύ γιατί χάνετε χρόνο για να προχωρήσετε και το έργο".

Γιατί βγαίνει ο ΣΕΒ, και άλλοι, το Σίτι του Λονδίνου - αν και εκεί δεν βγάζουν και πολλές ανακοινώσεις - ή στη λέσχη Μπίλντερμπεργκ, όπου τα λένε και στα κρυφά, δεν δημοσιοποιούνται; Γιατί ο πρόεδρος, τους κάνει κριτική; Γιατί τα θεωρεί κόμματα δικά τους. Κι επομένως, σου λέει, έχω το δικαίωμα να τους κάνω κριτική, να τους ζητάω να αλλάξουν. Μάλιστα λέει ο πρόεδρος των βιομηχάνων, είναι μια ευκαιρία πρέπει να αλλάξει και το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων. Να γίνουν αλλαγές μέσα στα κόμματα. Γιατί το λέει αυτό; Γιατί σου λέει ή θα μονοιάσετε τώρα, που έχει και κρίση, να προχωρήσουμε και να σφίξετε τα λουριά των εργαζόμενων και να μην δημιουργήσετε αυταπάτες στους εργαζόμενους ή τι θα γίνει;

Με αυτή την έννοια, το ερώτημα που μπαίνει εδώ στη Ζώνη είναι το εξής: Με το κεφάλαιο ή με την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους; Με τα μονοπώλια, τα μονοπωλιακά μεγαθήρια ή με το λαό; Αυτό είναι το ερώτημα. Το ερώτημα Παπανδρέου - Καραμανλής, ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ είναι πλαστό, κυριολεκτικά. Διότι δεν μπορεί να κρίνει κανείς το μέγεθος των κομμάτων, να διαλέξω ανάμεσα στα δυο μεγάλα κόμματα, αλλά ανάμεσα σε δυο πολιτικές».

Να χάσουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους

«Είμαστε βέβαιοι ότι η εμπειρία δεν θα πάει χαμένη, γιατί ξέρετε. Θα μετρήσει ακόμα περισσότερο από χτες κατ' αρχήν τι θα βγει από την κάλπη στις 7 του Ιούνη. Γιατί είναι και συνθήκες κρίσης. Μπορεί να μην βγάζεις κυβέρνηση στις 7 του Ιούνη, αλλά έχει σημασία. Θα μετρήσει πανευρωπαϊκά. Σκεφτείτε, λοιπόν, αν πανευρωπαϊκά η Κομισιόν, η ΕΕ, που σημαίνει η Ευρώπη του κεφαλαίου, η συνεργασία του κεφαλαίου, δει ότι μέσα στις κάλπες και στις 27 χώρες της Ευρώπης υπάρχει μια αυξανόμενη δυσαρέσκεια, πού, πώς εκφράζεται; Γιατί η δυσαρέσκεια δεν μετριέται. Μετριέται στην Ελλάδα με τη δύναμη του ΚΚΕ, μετριέται στο Λουξεμβούργο με τη δύναμη των κομμουνιστών, μετριέται στη Δανία με τη δύναμη της συμμαχίας που μετέχουν οι κομμουνιστές, μετριέται στη Λετονία με τη δύναμη της συμμαχίας που έχουν κάνει οι κομμουνιστές, στην Πορτογαλία μετριέται με τη δύναμη του Πορτογαλικού Κόμματος, από χώρα σε χώρα υπάρχουν διαφοροποιήσεις.

Εδώ δηλαδή, στα ψηφοδέλτια των Κομμουνιστικών Κομμάτων, που είναι σε ριζοσπαστική κατεύθυνση - υπάρχουν και ΚΚ που βαράνε άλλο βιολί - εδώ θα κριθεί αν υπάρχει δύναμη στο κίνημα να αντισταθεί και να αντιδράσει στην κρίση. Κυριολεκτικά, δηλαδή, σήμερα, η ψήφος στο ΚΚΕ είναι ψήφος που μετράει τη δύναμη του εργατικού κινήματος σε συνθήκες κρίσης, όπου δεν υπάρχει διέξοδος φιλολαϊκή από την κρίση. Είναι αντιλαϊκή η διέξοδος από την κρίση από την πλευρά των κυβερνήσεων. Θα είναι όμως δύναμη φιλολαϊκή αν ενισχυθεί το ΚΚΕ. Θα μου πείτε, τι θα πείτε εσείς; Δεν είναι έτσι. Τα δύο κόμματα πρέπει να τιμωρηθούν. Πρέπει να νιώσουν να τρέμει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Κι αν θέλετε να είναι ένα προμήνυμα που θα ολοκληρωθεί, θα γίνει πιο δυνατό στις εθνικές εκλογές».

Το ΟΧΙ στις επιλογές της ΕΕ περνάει μέσα από το ΚΚΕ

«Εμείς δεν δεχόμαστε αυτό που έρπει, που το καλλιεργούν πλαγίως, ότι εν πάση περιπτώσει τι σημασία έχει τώρα να ψηφίσεις για τις Βρυξέλλες; Για το Ευρωκοινοβούλιο που είναι στις Βρυξέλλες, στο Στρασβούργο και στο Λουξεμβούργο; Δεν είναι έτσι. Διότι οι Βρυξέλλες, το Στρασβούργο και το Λουξεμβούργο είναι μέσα στην Ελλάδα. Διότι τις αποφάσεις τις παίρνουν οι κυβερνήσεις, χτες το ΠΑΣΟΚ, σήμερα η ΝΔ. Στο ευρωκοινοβούλιο παίρνονται αποφάσεις και αυτές οι αποφάσεις έχουν άμεση ισχύ και στην Ελλάδα.

Βεβαίως με τη βοήθεια και τη συνέργεια των κυβερνήσεων. Αρα δεν είναι μακριά μας. Είναι ένας μικρόκοσμος πια. Στις ευρωεκλογές, σε συνθήκες κρίσης, που ξέρουμε τι αποφάσεις έχουν παρθεί για τις εργασιακές σχέσεις, υπέρ των εφοπλιστών - και άμεσες αποφάσεις και έμμεσες - έχει σημασία το ΟΧΙ. Που το είπαν αν θέλετε λαοί σε δημοψηφίσματα - σήμερα δεν μπορείς να πεις ΝΑΙ ή ΟΧΙ, σήμερα πρέπει να ψηφίσεις ένα κόμμα, αυτή είναι η διαφορά του δημοψηφίσματος - σήμερα το ΟΧΙ στις επιλογές της ΕΕ περνάει μόνο μέσα από το ΚΚΕ.

Υπάρχουν, βέβαια, κι άλλα κόμματα. Δεν θα πούμε αν τα κόμματα χωρίζονται σε μεγάλα και μικρά. Τα κόμματα χωρίζονται για μας σε κόμματα που είτε εκφράζουν το κεφάλαιο, είτε εκφράζουν τον συμβιβασμό με το κεφάλαιο, την ανοχή, ή τη μοιρολατρία ή σε κόμματα που αντιπαλεύουν. Δυστυχώς, στην όχθη του σταθερού αντιπαλέματος είναι σήμερα μόνο το ΚΚΕ. Στο πολιτικό επίπεδο. Μέσα στο λαό υπάρχουν περισσότερες δυνάμεις. Και θεωρούμε ότι υπάρχουν πολλοί που αγωνίζονται, που δεν είναι κομμουνιστές. Ομως βοηθάει το ΚΚΕ να μπουν στη μάχη και μη κομμουνιστές και άνθρωποι που επηρεάζονται στον έναν ή στον άλλο βαθμό από τα άλλα κόμματα».

Ανασύνταξη του κινήματος και ισχυρό ΚΚΕ

«Εμείς, λοιπόν, λέμε: Ψήφος στο ΚΚΕ. Μόνο αυτό; Οχι. Θεωρούμε ότι ήρθε η ώρα - δεν πάει άλλο, έχει έρθει από χτες η ώρα - να γίνουν αυτό που λέμε ανακατατάξεις, ανασύνταξη του εργατικού κινήματος πριν απ' όλα. Δεν πάει άλλο έτσι. Βεβαίως βήματα έχουν γίνει και είναι μεγάλης ιστορικής σημασίας που δεν φαίνονται - τα ιστορικής σημασίας επιτεύγματα στην αρχή φαίνονται μικρά - είναι ιστορικής σημασίας η συγκρότηση του ΠΑΜΕ, που εδώ βεβαίως οι κομμουνιστές πρωτοστατήσαμε - δεν λέω ότι είμαστε μόνο εμείς.

Εχει σημασία το εργατικό κίνημα να δυναμώσει - έχει μια δύναμη - να αναδειχθεί ηγετική δύναμη μέσα στο εργατικό κίνημα το ΠΑΜΕ, ακριβώς για να συγκεντρώσει και να συμμαζέψει - με την καλή έννοια - όλους τους εργάτες που θέλουν να αντισταθούν, να δείξουν την πυγμή τους, να δοκιμάσουν τη δύναμή τους. Ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και ισχυρό ΚΚΕ. Αυτή είναι η άμεση λύση. Από κει και πέρα να δρομολογήσουμε εξελίξεις. Η κρίση δείχνει και την αδυναμία του συστήματος. Η κρίση μπορεί να κάνει πιο αδύναμα τα πολιτικά κόμματα. Κι επομένως κάνοντας αυτούς αδύναμους, γινόμαστε εμείς δυνατοί.

Λύσεις υπάρχουν. Εδώ έχετε προτείνει εσείς οι ίδιοι: Ολη η Ζώνη, μαζί με τα ναυπηγεία που υπάρχουν στην Ελλάδα, να γίνουν λαϊκή περιουσία. Οπως λαϊκή περιουσία πρέπει να γίνουν οι βιομηχανίες, τα λιμάνια, οι μεταφορές, οι γραμμές των πλοίων που εξυπηρετούν, τα αεροπλάνα, η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, ο ορυκτός πλούτος. Αυτή η Ζώνη μπορεί να κινηθεί δίχως εσάς; Οχι. Οσα χρήματα και να έχουν οι εφοπλιστές αν δεν αγοράσουν την εργατική σας δύναμη και δεν σας εκμετελλευτούν, δεν θα βγάλουν κέρδη. Εμείς τι προτείνουμε: Βέβαια σε μια πορεία, σαν μια λύση που ο λαός θα την επιβάλλει: Ο,τι παράγει ο εργαζόμενος, ό,τι έχει παραχθεί συσσωρευτικά όλα αυτά τα χρόνια, να περάσει στη δικαιοδοσία και στην ιδιοκτησία του λαού.

Βεβαίως η κάλπη δεν κρίνει, δυστυχώς, αυτά τα πράγματα. Και συνήθως τέτοιες μάχες δεν κρίνονται στην κάλπη. Η κάλπη δεν κρίνει ούτε τη λαϊκή περιουσία, ούτε την αποδέσμευση από την ΕΕ, που εμείς πρεσβεύουμε. Τι κρίνει όμως: Θα βαθμολογηθεί η ικανότητα του εργατικού κινήματος. Θα βαθμολογηθεί πόσο δυνατά θα βγουν τα κόμματα του κεφαλαίου και η ΕΕ συνολικά από την κάλπη. Ε, ας μην τους αφήσουμε να βγουν δυναμωμένοι, να βγουν αδύναμοι. Ποιος μπορεί να χτυπήσει τον δικομματισμό; Το ΚΚΕ. Ποιος μπορεί να τους τρομάξει, να τους φοβίσει περισσότερο; Το ΚΚΕ. Το εργατικό κίνημα - μόνο του το ΚΚΕ δεν μπορεί να φοβίσει, αλλά στην κάλπη; Στην κάλπη θα φοβίσει το ΚΚΕ. Στον καθημερινό αγώνα, εσείς, το εργατικό κίνημα.

Αυτή είναι η θέση μας, αυτή είναι η πρότασή μας. Οχι άλλη χαμένη ευκαιρία. Καραμανλής ή Παπανδρέου, ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, δεν είναι το δικό σας ερώτημα. Δεν είναι το δικό σας δίλημμα. Με αυτό ας ασχοληθούν οι επιχειρηματίες, ο Δασκαλόπουλος, ο Μανούσης. Αυτοί ας ψάξουν να βρουν ποιος είναι καλύτερος από τους δύο. Αυτοί ας το ψάξουν. Εσείς άλλα πρέπει να ψάξετε».


Ο εργάτης πρέπει να έχει μια συνείδηση: Ταξική

Απαντώντας, σε ερώτηση εργάτη για τη λεγόμενη «ενότητα της αριστεράς», η Αλ. Παπαρήγα, επισήμανε ανάμεσα σε άλλα: «Μέσα στο εργατικό κίνημα, ενώ η εργατική τάξη αντικειμενικά είναι ενιαία, παρά τις διαφορές - μπορεί ένας να είναι περισσότερο υψηλόμισθος κ.λπ. - παρόλα αυτά μέσα στο εργατικό, μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, υπήρχανε πολλές γραμμές και τάσεις. Γιατί, μέσα στο εργατικό κίνημα δουλεύουν και τα κόμματα εξουσίας και η εργοδοσία. Μπορεί να μη φαίνεται, αλλά δουλεύουν πολλοί μηχανισμοί».

Χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα του Συνεδρίου της ΠΟΕ - ΟΤΑ, στο οποίο αναφέρθηκε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: «Ενώ η εργατική τάξη πρέπει να είναι μια γροθιά, όμως, πραγματικά τη διασπούν. Για δείτε, πριν λίγες μέρες, έγινε το εξής πράγμα: εκεί που οι κομμουνιστές μετέχουν σε σωματεία όπου υπάρχουνε οι συμβασιούχοι των λίγων μηνών, η κατεύθυνση του Κόμματος - και βεβαίως και του ευρύτερου φορέα, του ΠΑΜΕ - ήταν ότι πρέπει να τους γράφουνε μέλη. Εδώ αύριο μπορεί να έχετε δέκα ειδών εργασιακές σχέσεις. Θα κάνετε από μισό σωματείο; Στο ίδιο σωματείο όλοι! Τι φταίτε εσείς αν άλλοι είναι μόνιμοι, αν άλλοι είναι έκτακτοι.

Και με τα κόμματα τα οποία έχουν κυβερνήσει, που είναι στην κυβέρνηση και τα οποία έχουν βλάψει τους εργαζόμενους, πρέπει να γίνει διαπάλη. Ακριβώς για να μην παρασύρουν τους εργαζόμενους. Και να το πω καθαρά: Πόσες συνειδήσεις θα έχει ο εργάτης; Μια συνείδηση στο συνδικάτο, μία στην κάλπη, μία στις ευρωεκλογές, μία για την Τοπική Αυτοδιοίκηση; Ειδικά ο εργάτης πρέπει να έχει μία συνείδηση: Ταξική. Ασε, λοιπόν, την Αριστερά ενωμένη. Την εργατική τάξη ενωμένη».

Επιστέγασμα όλης αυτής της συζήτησης, για ποιο λόγο η εργατική τάξη πρέπει να είναι ενωμένη, ήταν τα λόγια ενός εργάτη, δείχνοντας τις πολυτελείς θαλαμηγούς που επισκευάζονταν στα ναυπηγεία: «Εμείς δεν έχουμε να δώσουμε ενοίκιο κι αυτοί κυκλοφορούν με κότερα»!



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ