«Προτείνετε η Ελλάδα να βγει από την ΕΕ... Μα δεν βλέπετε τι γίνεται στην Ουκρανία; Πώς θα τα βάλουμε με τα θηρία;».

Μα το παράδειγμα της Ουκρανίας δείχνει ακριβώς το αντίθετο, ότι οι λαοί πληρώνουν ακόμα και με το αίμα τους, με πολεμικές συγκρούσεις τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και ενώσεις.

Τι δείχνει το παράδειγμα της Ουκρανίας για την ΕΕ:

-- Οτι στην Ουκρανία πραγματοποιήθηκε επέμβαση της ΕΕ και των ΗΠΑ με στόχο να στηρίξουν το τμήμα αυτό της αστικής τάξης που ήθελε ευρωατλαντικό προσανατολισμό της χώρας, σε αντίθεση με αυτό που κυβερνούσε τα προηγούμενα χρόνια και ήταν προσανατολισμένο στη Ρωσία. Στην επέμβασή τους αυτή οι «δημοκράτες της ΕΕ» δεν είχαν κανένα δίλημμα να στηρίξουν ακραίες εθνικιστικές και φασιστικές δυνάμεις, ένοπλες παραστρατιωτικές οργανώσεις. Αποδεικνύοντας ότι η θεωρία των δύο άκρων, η εξίσωση κομμουνισμού - φασισμού που υιοθετείται από την ΕΕ, αποτελεί προπέτασμα του αντικομμουνισμού. Ούτε βεβαίως είχαν πρόβλημα να στηρίξουν την ανατροπή μιας κυβέρνησης με βίαια μη κοινοβουλευτικά μέσα, την ίδια στιγμή που στις χώρες τους μιλάνε για «συνταγματικά τόξα». Αποδεικνύεται, λοιπόν, ο αντιδραστικός ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της ΕΕ, όπως έχει άλλωστε αποδειχτεί και στην Γιουγκοσλαβία κ.α.

-- Οτι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, που κυριάρχησε μετά την αντεπανάσταση και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, είναι αυτός που οδήγησε την Ουκρανία να αναζητά συμμαχίες είτε στο ιμπεριαλιστικό κέντρο της ΕΕ, είτε στην καπιταλιστική Ρωσία που είναι αναδυόμενη δύναμη. Σε αυτήν τη βάση η Ουκρανία και ο λαός της βρέθηκαν στο επίκεντρο της ενδοαστικής αντιπαράθεσης και του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ και καπιταλιστική Ρωσία. Γιατί η Ουκρανία είναι μια χώρα με τεράστια γεωστρατηγική σημασία, με κοιτάσματα φυσικού αερίου, που παίζει ρόλο «ενεργειακού κόμβου» στην περιοχή, πέρασμα για τους αγωγούς της Ενέργειας που ξεκινάνε από την ανατολή και φτάνουν στη Δυτική Ευρώπη. Αποδεικνύεται ότι το ενδιαφέρον της ΕΕ για την Ουκρανία δεν αφορά την «αλληλεγγύη» αλλά τη διεθνή και περιφερειακή διαπάλη για το μοίρασμα των αγορών.

-- Το λεγόμενο οικονομικό «πακέτο βοήθειας» της ΕΕ και του ΔΝΤ για την Ουκρανία συνοδεύεται με μια σειρά μέτρα στήριξης του ουκρανικού και ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Προβλέπεται ο «εκσυγχρονισμός του συστήματος των αγωγών μεταφοράς του φυσικού αερίου» που περνάει από τις γειτονικές χώρες της Ουκρανίας, αρχικά από τη Σλοβακία, την Πολωνία και την Ουγγαρία. Ιδιαίτερη, επίσης, βαρύτητα δίνεται μέσω της συμφωνίας σύνδεσης με την ΕΕ στη δημιουργία ζωνών ελεύθερων συναλλαγών, δηλαδή ζωνών ακόμα μεγαλύτερης δράσης των μονοπωλιακών ομίλων σε μια σειρά από τομείς, όπως π.χ. ο αγροτικός τομέας αλλά και βιομηχανικοί κλάδοι που είναι κυρίως αναπτυγμένοι στο ανατολικό τμήμα της χώρας. Ανάμεσα στις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που συνοδεύουν αυτά τα πακέτα βοήθειας είναι το πάγωμα σε μισθούς και συντάξεις, η αύξηση κατά 50% των τιμών φυσικού αερίου, η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων κ.ά.

Οι εξελίξεις επομένως στην Ουκρανία είναι πράγματι πολύ διδακτικές για τους λαούς και για τον δικό μας. Είναι διδακτικές γιατί επιβεβαιώνουν αυτό που το ΚΚΕ λέει ξεκάθαρα στο λαό. Μέσα στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες δεν μπορεί να υπάρξουν ασφάλεια, ειρήνη και αλληλεγγύη για τους λαούς. Οι λαοί πληρώνουν πολύμορφα τη συμμετοχή τους στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και συμμαχίες: Και με «ειρηνικό» τρόπο, βιώνοντας την από κοινού επίθεση του κεφαλαίου όλων των κρατών στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, και με «πολεμικό» αιματηρό τρόπο στην εμπόλεμη σύγκρουση ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες για το μοίρασμα των αγορών, την ενίσχυση των εθνικιστικών συγκρούσεων.

Η πρόταση, λοιπόν, του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για μονομερή διαγραφή του χρέους, για να έλθει η εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα στην εξουσία είναι ο μόνος δρόμος για την ένωση των λαών στη βάση της κοινωνικής ευημερίας και της ειρηνικής διεθνιστικής συμβίωσής τους. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, το κόστος της συμμετοχής σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, της στράτευσης των εργαζομένων κάτω από τις ξένες γι' αυτούς σημαίες των αστικών τάξεων είναι μεγαλύτερο από το κόστος της σύγκρουσης με τον καπιταλισμό και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.