Δεν χρειάζεται βεβαίως να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ανταποκριθεί στα «δόγματα» της σύγχρονης οικονομικής πραγματικότητας και στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ηδη στο πρόγραμμά του, στις διακηρύξεις του έχει ενσωματώσει με ακρίβεια αυτές τις απαιτήσεις. Αφού έδειξε την ενόχλησή του για τα καλά σχόλια του προέδρου του ΣΕΒ και τον κάλεσε να πάρει θέση, να αποφασίσει σε ποιον δίνει το χρίσμα, εξήγησε αναλυτικά το σχέδιό του για «παραγωγική ανασυγκρότηση».

Ο Αλ. Τσίπρας, χωρίς περιστροφές και παρερμηνείες, αναγνώρισε από βήματος το κεφάλαιο ως «παραγωγική δύναμη», ως μοχλό ανάπτυξης, ισχυριζόμενος, όπως νωρίτερα και ο πρόεδρος του ΣΕΒ, ότι «αφορά όλη τη ζώσα κοινωνία ο σχεδιασμός της ανάπτυξης». Διαμαρτυρήθηκε για τα ...«βάσανα» των κεφαλαιοκρατών, παραθέτοντας στοιχεία για την εγχώρια ζήτηση, τη μείωση του καθαρού κεφαλαιακού αποθέματος, του αποθέματος παγίου κεφαλαίου και για το γεγονός ότι στο τέλος του 2013, οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου, σε σταθερές τιμές, επέστρεψαν στο επίπεδο του 1994.

Διεκδικώντας το χρίσμα του κατάλληλου διαχειριστή, έκανε αναλυτικές προτάσεις στην κατεύθυνση της καπιταλιστικής ανάκαμψης:

-- «Ακύρωση του μνημονίου και τερματισμός της λιτότητας».

-- «Εγγυόμαστε σύγχρονο και αντιγραφειοκρατικό δημόσιο τομέα - εργαλείο του δημοκρατικού προγραμματισμού και του αναπτυξιακού σχεδιασμού».

-- «Δημιουργούμε σταθερό, διαφανές και δίκαιο πλαίσιο φορολογικών υποχρεώσεων για τις επιχειρήσεις, που επιτρέπει το μακροπρόθεσμο επιχειρησιακό σχεδιασμό. Φορολογούμε τα κέρδη και όχι την παραγωγή».

-- «Μειώνουμε το ενεργειακό κόστος της βιομηχανίας (...) μείωση διαφοροποιημένη κατά κλάδους (...) στους ενεργοβόρους κλάδους, η μείωση θα είναι συγκριτικά μεγαλύτερη (...) Θα συμβάλει αποδεδειγμένα στη διεθνή ανταγωνιστικότητα του προϊόντος».

-- «Σύγχρονη αντιολιγοπωλιακή νομοθεσία και με μια πραγματικά ανεξάρτητη, ακηδεμόνευτη, πλήρως λειτουργική και θεσμικά ενισχυμένη Επιτροπή Ανταγωνισμού» κι αυτό γιατί όπως εξήγησε «στην Ελλάδα την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν την εκτοπίζει το κράτος και η δημόσια παρέμβαση, αλλά το καρτέλ της διαπλοκής, το οποίο λειτουργεί σε καθεστώς απόλυτου προστατευτισμού από το πολιτικό κατεστημένο. Νέμεται τα αναπτυξιακά κονδύλια. Νοθεύει τους κανόνες της αγοράς»!

-- «Εισάγουμε στοχευμένες πολιτικές χρηματοδότησης επιχειρήσεων από αναπτυξιακό δημόσιο φορέα ειδικού σκοπού».

-- «Καθιστούμε βασικό στοιχείο της αναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης την εξωτερική, μη δανειακή χρηματοδότηση των επενδύσεων, στο πλαίσιο ενός "ευρωπαϊκού New Deal" ή μιας ειδικής ευρωπαϊκής χρηματοδότησης για την Ελλάδα».

-- «Συνθήκες κερδοφορίας για το ιδιωτικό κεφάλαιο».

-- «Σκοπεύουμε να ανατάξουμε την οικονομία με δημόσιες επενδύσεις, αλλά και με την ανάπτυξη του τομέα της κοινωνικής οικονομίας».

Ο Αλ. Τσίπρας δεν έμεινε όμως σε γενικές υποσχέσεις. Απευθύνθηκε και σε συγκεκριμένες μερίδες του κεφαλαίου που χρειάζονται άμεση στήριξη, όπως οι ιχθυοκαλλιέργειες που η τύχη τους δεν μπορεί να αφεθεί - όπως είπε - στην κρίση των τραπεζών ή της ακτοπλοΐας. Υπενθυμίζουμε ότι ειδικό άρθρο για την ανάγκη στήριξης των επιχειρήσεων στις ιχθυοκαλλιέργειες δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» τις προηγούμενες μέρες. Δεσμεύτηκε ακόμα για διαμόρφωση θεσμών αναπτυξιακού σχεδιασμού π.χ. για δημόσιο - κοινωνικό φορέα ακτοπλοΐας ως βοηθητικό εργαλείο στη δράση των ακτοπλόων εφοπλιστών. Αλλωστε δίνοντας έμφαση στο ρόλο που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να παίξει το Δημόσιο ως μοχλός εκτίναξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, αναφώνησε: «Γιατί κακά τα ψέματα: Χωρίς εθνική βιομηχανία δεν μπορεί να νοηθεί ελληνική οικονομία. Δεν νοείται ναυπηγοεπισκευαστικός κλάδος στην Ελλάδα χωρίς ενιαίο δημόσιο ναυπηγοεπισκευαστικό φορέα. Δεν νοείται ελληνική φαρμακευτική παραγωγή, χωρίς εθνική φαρμακοβιομηχανία».

Βεβαίως διαβεβαίωσε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα ρίξει το βάρος της στην ενίσχυση όλων των κλάδων της καπιταλιστικής οικονομίας, ιδιαιτέρως όσων διαθέτουν «συγκριτικά πλεονεκτήματα»: «Του αγροτοδιατροφικού, του τουριστικού, κατασκευαστικού, ενεργειακού, όπως και εκείνο της βιομηχανίας, των περιβαλλοντικών τεχνολογιών και της έρευνας», με στόχο την «ενίσχυση μιας ανταγωνιστικής εγχώριας βιομηχανίας υποκατάστασης εισαγωγών, όπου αυτό είναι δυνατόν».

Πέρα απ' τα παραπάνω μέτρα, που αφορούν άμεσα τους καπιταλιστές, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύτηκε ακόμα για «σταθεροποίηση της οικονομίας», με «διατηρήσιμα πρωτογενή πλεονάσματα», τάχα «κοινωνικά δίκαια», για «ανάληψη της διοίκησης των ανακεφαλαιοποιημένων τραπεζών, ώστε να λειτουργήσουν προς όφελος της πραγματικής οικονομίας» και για «ρευστότητα στην αγορά με κάθε διαθέσιμο μέσο».

Προβάλλοντας το στόχο ενίσχυσης της εσωτερικής κατανάλωσης (στόχος που ενδιαφέρει ιδιαίτερα ορισμένα τμήματα βιομηχάνων), σημείωσε: «Η αύξηση του κατώτατου μισθού θα αυξήσει την εγχώρια ζήτηση κατά 0,75%. Θα αυξήσει, επίσης, το ΑΕΠ κατά 0,5% (...) η ροπή προς κατανάλωση στα ευάλωτα κοινωνικά στρώματα είναι υψηλή, επειδή έχουν να καλύψουν πιεστικές, βασικές ανάγκες αξιοπρεπούς διαβίωσης».

Βεβαίως, ο Αλ. Τσίπρας δεν διευκρίνισε ότι όλοι αυτοί οι στόχοι δεν συμπίπτουν ούτε με την αντιμετώπιση της ανεργίας, ούτε με την αποκατάσταση των εργατικών - λαϊκών εισοδημάτων, ούτε με την κατάργηση της εργασιακής ανασφάλειας. Αντίθετα, το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί στους εργαζόμενους είναι την πιο αποτελεσματική διαχείριση όλων αυτών των εργατικών - λαϊκών προβλημάτων με λίγα ψίχουλα.

Των δύο ομιλιών είχε προηγηθεί η συζήτηση του ιδιοκτήτη του tvxs με τους εκπροσώπους των κομμάτων. Αξιοσημείωτη η σύμπνοια και κοινή η παραδοχή πως για τη σημερινή κατάσταση δεν ευθύνεται ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και ο ευρωμονόδρομος, αλλά το «στρεβλό μοντέλο» του κράτους και της οικονομίας! Ολοφάνερη η ταύτισή τους και ως προς το στόχο, τόσο που ο «νεοφιλελεύθερος» της παρέας, ο Θ. Σκυλακάκης της «Δράσης», έφτασε να αναφωνήσει: «Στο στόχο συμφωνούμε όλοι»...

Το «μοντέλο» αυτό περιέγραψε ο Γ. Σταθάκης του ΣΥΡΙΖΑ, εντοπίζοντας σαν αρνητικό σημείο του τη συρρίκνωση της μεταποίησης και της γεωργίας και τη γιγάντωση κλάδων όπως οι κατασκευές, τράπεζες, τουρισμό και ναυτιλία. Μίλησε για παθογένειες, αλλά επέρριψε την ευθύνη «κατάρρευσης της οικονομίας στις επιλογές του μνημονίου».

Ο ίδιος τσουβάλιασε σαν «φυσικά πρόσωπα» τους εργαζόμενους και τους κεφαλαιοκράτες, υποστηρίζοντας ότι η φορολογία τους είναι χαμηλή και πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα αυξήσει τα φορολογικά έσοδα. Πρόσθεσε, τέλος, πως ανάκαμψη δεν γίνεται με αποκλεισμό από τις δυνατότητες χρηματοδότησης και δίχως αναδιάρθρωση του χρέους.

Η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Α. Ποδηματά ήρθε να επαυξήσει, προσθέτοντας: «Συμφωνώ με την προσέγγιση Σταθάκη. Αυτό το μοντέλο που στηρίχτηκε στις κατασκευές και τον τουρισμό συμπεριλαμβάνεται στις αιτίες της κρίσης». Πρόσθεσε μάλιστα πως εφόσον όλοι στο τραπέζι συμφωνούν με την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και στο ευρώ, τότε δεν γίνεται «να μην συνυπολογίζουμε το παγκόσμιο περιβάλλον, ο σχεδιασμός μας δεν γίνεται να το αγνοεί, είμαστε μέρος των άλλων». Η ίδια διαπίστωσε σαν μείζον πρόβλημα ότι τα προηγούμενα χρόνια δεν στάθηκε δυνατόν να διαμορφωθεί ένα μίνιμουμ συνεννόησης κοινωνικής και πολιτικής και ζήτησε «ελάχιστη συνεννόηση, μια συμφωνία για ένα περιβάλλον σταθερότητας που θα διευκολύνει το επιχειρείν».

Ο Π. Παυλόπουλος από τη ΝΔ μίλησε κι αυτός για «κρατικοδίαιτο μοντέλο ανάπτυξης», απολογήθηκε για λογαριασμό του αστικού πολιτικού συστήματος που υπηρέτησε κι απ' τη θέση του υπουργού, επειδή δεν προχώρησαν νωρίτερα οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, «που σήμερα θεωρούνται αυτονόητες». Εκρουσε δε τον κώδωνα του κινδύνου, λέγοντας πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον καπιταλισμό προέρχεται απ' την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, για να επιστήσει την προσοχή στην ανάγκη διαμόρφωσης ενός πλέγματος δομών διαχείρισης της ακραίας φτώχειας. Ηταν ο μόνος απ' το πάνελ που ξιφούλκησε εναντίον της τρόικα, μιλώντας για λάθη του προγράμματος «που μας επιβλήθηκε» και ζητώντας να αναλάβουν την ευθύνη και να πληρώσουν και αυτοί που «μας το επέβαλλαν». Τέλος, ζήτησε κούρεμα του χρέους με όρους ευρωπαϊκής αλληλεγγύης όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, απορρίπτοντας την πρόταση για μείωση επιτοκίων και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και «ενότητα των πολιτικών δυνάμεων για να διεκδικήσουν αυτό που ανήκει στην Ελλάδα, μια διαφορετική μεταχείριση για να ξαναπάρει μπρος η παραγωγική μηχανή». Ορο που επανέλαβε λίγο αργότερα ο Αλ. Τσίπρας παίρνοντας το λόγο...