Πολύμορφη καμπάνια με επίκεντρο την «ευελιξία στην εργασία» υλοποιεί η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας. Στις πρωτοβουλίες που σχεδιάζει, στόχος της είναι να φωτίσει τόσο τις αιτίες της εργασιακής βαρβαρότητας που βιώνουν οι εργαζόμενες όσο και τις συνέπειές της για τα δικαιώματά τους στην εργασία, στη μητρότητα, στον ελεύθερο χρόνο.

Με το κάλεσμά της στις γυναίκες να παλέψουν συλλογικά κόντρα στο ωράριο «λάστιχο» που κάνει «λάστιχο» και όλη τους τη ζωή, η ΟΓΕ επιδιώκει να φέρει στο επίκεντρο της συζήτησης και της πάλης τις σημερινές ανάγκες των γυναικών: Να προβάλλει αιτήματα και διεκδικήσεις γύρω από τα δικαιώματα στην εργασία και την προστασία της μητρότητας καθώς και την αναγκαιότητα της οργάνωσης και συμμετοχής της γυναίκας στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, στα εργατικά σωματεία.

Με αφορμή την καμπάνια, η ΟΓΕ επιδιώκει να αναπτυχθεί κοινός βηματισμός με εργατικά σωματεία, κυρίως με συνδικάτα που δρουν σε κλάδους με μεγάλη γυναικεία συμμετοχή και κυριαρχία των ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Ηδη έχει γίνει συνάντηση με την κεντρική διοίκηση του Συνδικάτου Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής, με θέμα την οργάνωση κοινής δράσης για τα οξυμένα προβλήματα των εργαζόμενων γυναικών στα ξενοδοχεία και τις επισιτιστικές επιχειρήσεις.

Στο μήκος κύματος που ορίζει το περιεχόμενο της καμπάνιας έχει προσαρμοστεί και η ύλη του Δελτίου της ΟΓΕ. Στο τελευταίο τεύχος περιλαμβάνονται μια σειρά από άρθρα στα οποία εργαζόμενες, μέλη επιχειρησιακών και κλαδικών σωματείων, αποτυπώνουν τις επιπτώσεις της «ευελιξίας», παρουσιάζουν τη δράση και τα αιτήματα των συνδικάτων.

«Στο όνομα των "ίσων ευκαιριών", ΕΕ και κυβερνήσεις προωθούν τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, ιδιαίτερα για τις γυναίκες εργαζόμενες, στις οποίες αφιερώνουμε το τεύχος αυτό», σημειώνει το εισαγωγικό άρθρο της Σύνταξης και καλεί τις αναγνώστριες να προβληματιστούν «γιατί οι γυναίκες εργαζόμενες είναι αναγκασμένες να υφίστανται την ευελιξία, την ανασφάλεια, τη δουλειά χωρίς εργασιακά ασφαλιστικά δικαιώματα, ενώ υπάρχουν σήμερα όλες οι προϋποθέσεις για να ζούμε καλύτερα, με λιγότερες ώρες δουλειάς και περισσότερο ελεύθερο χρόνο, με σταθερή και μόνιμη δουλειά, με διευρυμένα εργατικά δικαιώματα, με ολόπλευρη προστασία της μητρότητας».

«Δεν αρκεί να αγανακτούμε. Παλεύουμε για μόνιμη και σταθερή δουλειά, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα», σημειώνει η Ομοσπονδία.

Σκιαγραφώντας το τοπίο της «ευελιξίας», επισημαίνει ότι αυτό περιλαμβάνει εργολαβικούς, εργαζόμενους που «ενοικιάζονται» από τον έναν εργοδότη στον άλλο, συμβάσεις ορισμένου χρόνου με ολιγόμηνη διάρκεια, δουλειά «με το κομμάτι», με «μπλοκάκι», τηλε-εργασία και πολλά ακόμα...

«Οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις δεν είναι ούτε φυσικό φαινόμενο ούτε απλώς μια συγκυριακή επιλογή», τονίζει η ΟΓΕ και προσθέτει: «Αποτελεί μια στρατηγική κατεύθυνση των επιχειρηματικών ομίλων, που υπηρετεί την κερδοφορία και ανταγωνιστικότητά τους. Αυτήν τη στρατηγική ευλογούν, προσκυνούν και επαυξάνουν Ευρωπαϊκή Ενωση και κυβερνήσεις».

Τα παραπάνω επιβεβαιώνει η συνεχής άνοδος του αριθμού των εργαζομένων, ιδιαίτερα των γυναικών, με ελαστικές μορφές εργασίας σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση. «Σήμερα στην ΕΕ πάνω από το 1/3 των εργαζόμενων γυναικών εργάζονται σε θέσεις μερικής απασχόλησης (35,5%)», σημειώνεται στο Δελτίο.

Αντίστοιχα, στην Ελλάδα «το ποσοστό της μερικής απασχόλησης διπλασιάστηκε τα χρόνια της κρίσης, προσεγγίζει περίπου το 10% του συνόλου των εργαζομένων», ενώ για τους μισθωτούς ασφαλισμένους το ποσοστό αυτό «φτάνει το 30%». Οσον αφορά στις νέες προσλήψεις, οι 6 στις 10 γίνονται με μερική και εκ περιτροπής εργασία. Στις συμβάσεις μερικής απασχόλησης τα ...πρωτεία κατέχουν οι γυναίκες, αποτελώντας περίπου το 60% των μερικά απασχολούμενων.

Οπως ξεκαθαρίζει η ΟΓΕ, το αφιέρωμα στον τρόπο με τον οποίο αυτές οι εργασιακές σχέσεις επιδρούν στις εργαζόμενες σε μια σειρά κλάδους δεν έχει στόχο μόνο να περιγράψει τα προβλήματα: «Σκοπός μας είναι να αναδείξουμε ότι με τη δική μας δουλειά σήμερα παράγεται ο τεράστιος πλούτος. Η επιστήμη και η τεχνολογία προοδεύουν και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να ζούμε καλύτερα, με λιγότερες ώρες δουλειάς και περισσότερο ελεύθερο χρόνο, με σταθερές και μόνιμες εργασιακές σχέσεις, με διευρυμένα εργατικά δικαιώματα, με ολόπλευρη προστασία της μητρότητας. Δηλαδή, ακριβώς το αντίθετο από αυτό που μας επιβάλλουν σήμερα ΕΕ, κυβερνήσεις και επιχειρηματικοί όμιλοι. Δεν αρκεί να αγανακτούμε. Να παλέψουμε για το δίκιο μας και για τη ζωή που μας αξίζει!».

Αφιερωμένη στην κοινωνική θέση της γυναίκας μέσα στην τέχνη και πιο συγκεκριμένα στη γυναίκα ως αντικείμενο και υποκείμενο της καλλιτεχνικής δημιουργίας, «ως δημιούργημα αλλά και ως δημιουργό ή ερμηνεύτρια πρωτότυπων καλλιτεχνικών έργων», είναι η ατζέντα της ΟΓΕ για το 2020.

Στις σελίδες της φιλοξενεί μορφές γυναικών που άφησαν το στίγμα τους σε μια σειρά μορφές καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ξεκινώντας από τις ελάχιστα γνωστές γυναίκες ζωγράφους του Μεσαίωνα φτάνει μέχρι τις γυναίκες που συνέδεσαν την τέχνη τους με τους αγώνες του λαού τους στον 20ό αιώνα. Δίπλα στις παραπάνω γυναικείες μορφές υπάρχουν και οι ηρωίδες λογοτεχνικών έργων, κινηματογραφικών ταινιών ακόμα και έργων της όπερας. Και αυτές, βγαλμένες από τη φαντασία των δημιουργών τους, «μιλούν» για την εποχή τους, αναδεικνύουν πλευρές της κοινωνικής θέσης της γυναίκας, εκφράσεις της ανισοτιμίας.

Το νήμα που συνδέει το πλούσιο και ενδιαφέρον υλικό φωτίζεται χαρακτηριστικά στο κείμενο, με το οποίο η Ομοσπονδία προλογίζει τη φετινή ατζέντα:

«Η κοινωνία, που γέννησε τις γυναίκες της μιας ή της άλλης εποχής, της μιας ή της άλλης τάξης, επέδρασε και στη διαμόρφωσή τους ως καλλιτέχνες. Η ανισότιμη θέση της γυναίκας στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες, εκτός από τους περιορισμούς και αποκλεισμούς που της επέβαλε στο πεδίο της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής, επηρέασε και την ενασχόλησή της με την τέχνη. Αν η γυναίκα ανήκε στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις, είχε το χρόνο και την ευκαιρία να δημιουργήσει έργο, αλλά δεν της επιτρεπόταν να το εκθέσει. Εμενε άγνωστο και αναξιοποίητο ή το οικειοποιούνταν άλλοι. Είναι γνωστές οι περιπτώσεις των γυναικών λογοτεχνών που δημοσίευαν με ανδρικά ονόματα. Αρκετές ήταν και οι συνθέτριες, όπως και οι ζωγράφοι που το έργο τους χάθηκε πίσω από το όνομα φημισμένων συγγενών τους. Για μεγάλο διάστημα οι γυναίκες ήταν αποκλεισμένες και από το παλκοσένικο.

Σήμερα, που οι σύγχρονες πλευρές της γυναικείας ανισοτιμίας καλύπτονται έξυπνα από ιδεολογήματα παλιά και καινούργια, η γυναίκα δημιουργός από τα λαϊκά στρώματα πνίγεται στα αδιέξοδα της λεγόμενης "συμφιλίωσης" των ευθυνών της. Το έργο της, στο βαθμό που υπάρχει, χάνεται όχι πλέον πίσω από ξένο όνομα, αλλά πίσω από την επιχειρηματική δραστηριότητα που οικειοποιείται τον ξένο κόπο».