Πρώτον, τον κεφαλικό φόρο για τα εισοδήματα του 2010 για τον οποίο έχουν ήδη σταλεί τα εκκαθαριστικά σημειώματα.
Δεύτερον, τον κεφαλικό φόρο για τα εισοδήματα του 2011, που θα συνυπολογιστεί με την εκκαθάριση της φορολογικής δήλωσης το 2012.
Τρίτον, τον ίδιο φόρο για τα εισοδήματα του 2012, ο οποίος θα παρακρατείται από τους μισθούς και τις συντάξεις.
Σύμφωνα με υπολογισμούς, από ένα εισόδημα 25.000 ευρώ, με τη συνδυασμένη τριπλή επιβάρυνση, μόνο το 2012 προβλέπεται να υφαρπάξουν περί τα 1.000 ευρώ, τα οποία προστίθενται στις απώλειες που ούτως ή άλλως έχουν υποστεί και θα υποστούν οι μισθωτοί σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, από την ονομαστική μείωση των μισθών, την αύξηση της φορολογίας με κατάργηση του αφορολόγητου και άλλους τρόπους.
Σύμφωνα με την τροπολογία που κατατέθηκε χτες:
Σε όλα αυτά πρέπει να υπολογίσουμε και τα εξής:
Με την ίδια τροπολογία καταργείται η διάταξη που ισχύει για τους νέους επαγγελματίες έως 35 ετών, σύμφωνα με την οποία απαλλάσσονται από το φόρο εισοδήματος κέρδη έως 30.000 ευρώ, τα τρία πρώτα χρόνια έναρξης λειτουργίας της επιχείρησης.
Την ίδια στιγμή, όμως, και μέσω του χτυπήματος στις συμβάσεις, κόβονται συνολικά τα όποια επιδόματα έπαιρναν οι εργαζόμενοι. Οι εκπαιδευτικοί, για παράδειγμα, οι οποίοι επιδοματικά βρίσκονται σε μια «μέση» κατάσταση σε σχέση με τους υπόλοιπους δημοσίους υπαλλήλους, από το κόψιμο των επιδομάτων έχουν απώλεια στα εισοδήματά τους 400 με 500 ευρώ. Τέτοια επιδόματα ήταν το «κίνητρο απόδοσης», «εξομάλυνσης μισθού», «εξωδιδακτικής εργασίας» κλπ. Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ. Τεχνικοί ή όσοι εργάζονται σε υπόγεια κλπ. ή είναι ταμίες έπαιρναν επιδόματα λόγω της φύσης και της θέσης της εργασίας τους, όπως είναι το τεχνικό, το επικίνδυνο ή ανθυγιεινό και το ταμειακό, αντίστοιχα, τα οποία κυμαίνονται από 5% έως 15% επί του μισθολογικού κλιμακίου. Το αποτέλεσμα, μετά την αφαίρεση όλων αυτών των επιδομάτων θα είναι η καταβύθιση του μισθού των εργαζομένων. Αλλωστε μετά το 2005 σε πολλούς νεοπροσλαμβανόμενους η εργοδοσία δε χορηγεί αυτά τα επιδόματα ή άλλα τα κατάργησε με μονομερείς αποφάσεις της διοίκησης...
Ακόμη, όμως, και στον ιδιωτικό τομέα, η επίθεση στους μισθούς παίρνει άγριες διαστάσεις. Με τη δυνατότητα που δίνεται στην εργοδοσία, πλέον, μέσα από το πολυνομοσχέδιο, να επιβάλλει επιχειρησιακές συμβάσεις καταργούνται δικαιώματα, που υπήρχαν στις κλαδικές. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μια σειρά από επιδόματα που έμπαιναν στο μισθό, τώρα σφαγιάζονται. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις ιδιωτικές εταιρείες τηλεπικοινωνίας (π.χ. WIND, VODAFONE) ορισμένοι από τους εργαζόμενους υπέγραφαν συμβάσεις με βάση τις ομοιοεπαγγελματικές, μέσα στις οποίες περιλαμβάνονται μια σειρά από επιδόματα (π.χ. ξένης γλώσσας, πτυχίου, ανθυγιεινού επαγγέλματος κλπ). Οι εταιρείες, πλέον, καταργούν αυτά τα επιδόματα.
Αλλά και στους εργαζόμενους σε Γάλα - Τρόφιμα - Ποτά τα επιδόματα αποτελούν ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του μισθού, περίπου 30%, με επιδόματα γάμου, τέκνων και κυρίως πολυετίας.
Δεν υπάρχει γονιός που γυρνάει στο παγωμένο σπίτι του, με κομμένο ηλεκτρικό, αφού έχει ξεποδαριαστεί να ζητάει δουλειά, βλέπει τα παιδιά του να πεινάνε και να πονάνε και να μην αισθάνεται μαζί μ' όλα τ' άλλα - οργή, θυμό, θλίψη και ήττα - και εκείνη τη φονική ντροπή, την αιδώ που κάνει σπουδαίους κι ωραίους τους τίμιους ανθρώπους της δουλειάς.
Δεν υπάρχει μη φασίστας που να πιστεύει ότι ο «γεννημένος» σκουπιδιάρης πρέπει να μαζεύει τα σκουπίδια ακόμη κι απλήρωτος, γιατί έτσι το θέλησε ο θεός του.
Δεν υπάρχει μάνα που δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά της και τα στέλνει στην τηλεόραση να γίνουν σεφ από... κούνια. Θα πέθαινε από ντροπή.
Δεν υπάρχει χορτασμένος που να ονειρεύεται την πείνα ως δίαιτα.
Κι αν υπάρχουν τ' αντίθετα είναι και δαχτυλοδειχτούμενα και όλο και πιο απομακρυσμένα απ' τον άνθρωπο όπως τον ξέρουμε ως πολιτισμένο.
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, λέει ο ποιητής. Είμαστε μόνο στη αρχή. Θέλει πολλή δουλειά για να μη βρεθεί ούτε ένας να δεχτεί να δουλέψει ως νεκροθάφτης της δουλειάς του διπλανού του. Και θέλει και διόρθωση η γλώσσα που μεταπολιτευτικά μάθαμε να παπαγαλίζουμε σα σιδερωμένο σάβανο. Κι εδώ θα πεθάνω αλλά θα την παλεύω ως τότε σύντροφοι.
«Τι θα γίνει;», «Τι έρχεται;», «Πώς θα περάσει η κρίση;».
Κάπου πήρε το αυτί μου, κι ας μην είναι πραγματική ακόμη, την ιστορία του τράγου που σκότωσε το γέρο-αφεντικό του επειδή το έδερνε και το βασάνιζε το ζώο για να πηδήξει την κατσίκα και να του αυξήσει του γέρου το κοπάδι!...
Είναι κανείς ενάντια στον τράγο; Οσοι ρώτησα ανακάλυψαν το κέρατό τους. Το τράγιο... Εστω κι απ' την αιδώ που γεννάει το δίκιο ακόμα και του ζώου...