ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 16 Οχτώβρη 2005
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΑΝΜΠΟΥΛ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ 1-2 ΟΚΤΩΒΡΗ 2005

Με αντικείμενο τη βαθύτερη μελέτη του σύγχρονου ιμπεριαλιστικού συστήματος, τις σχέσεις και τις αντιθέσεις που εμφανίζονται σ' αυτό, αλλά και την αναζήτηση τρόπων κοινής δράσης για το πέρασμα στην αντεπίθεση ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, για το σοσιαλισμό, συναντήθηκαν πριν από δύο βδομάδες στον ανατολικό τομέα της Ιστανμπούλ, στην Τουρκία, κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα μετά από πρόσκληση των ΚΚ Τουρκίας και Ελλάδας που συνδιοργάνωσαν τη διεθνή συνάντηση. Στο δίλημμα «ρήξη, ή, ενσωμάτωση» η απάντηση επικεντρώθηκε στο πώς ειδικά η γραμμή της αντιπαράθεσης θα είναι τέτοια που να κάνει αποτελεσματική την πάλη, χωρίς να καταλήγει σε ενσωμάτωση, εκφυλισμό, όπως έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν. Το ΚΚΕ τόνισε ότι χρειάζεται να αρχίσει όσο γίνεται πιο γρήγορα, η δημιουργία ενός άλλου πόλου, που θα έχει σαφή αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό με στόχο το σοσιαλισμό, αλλά και θα σέβεται την αυτοτέλεια και την ευθύνη κάθε κόμματος για την ανάπτυξη της πάλης στη χώρα του.

Μετά τη δημοσίευση της εισηγητικής ομιλίας του Κεμάλ Οκουγιάν, γενικού γραμματέα του ΚΚ Τουρκίας, ο «Ρ» δημοσιεύει σήμερα εκτενή αποσπάσματα από την εισήγηση που παρουσίασε στη συνάντηση ο Δημήτρης Κουτσούμπας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Υλικά από τη συνάντηση έχουν ήδη αρχίσει να στέλνονται και στον κόμβο http://www.solidnet.org


Αγώνας κοινός γιατί ένας είναι ο εχθρός ο ιμπεριαλισμός

Εκτενή αποσπάσματα από την παρέμβαση του Δημήτρη Κουτσούμπα, μέλους του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας στο βήμα της συνάντησης
Ο Δημήτρης Κουτσούμπας στο βήμα της συνάντησης
Νιώθουμε ιδιαίτερη χαρά, αλλά και ξεχωριστή τιμή για τη συμμετοχή μας σε αυτή τη συνάντηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, εδώ στην Κωνσταντινούπολη, που συμπίπτει με τα 85 χρόνια της ίδρυσης του ΚΚ Τουρκίας, αλλά και με μεγάλους εργατικούς αγώνες, που αναπτύσσονται αυτό το διάστημα και με κλιμάκωση της πάλης του κουρδικού λαού για τα δικαιώματά του.

Χαιρετίζουμε τους ηρωικούς αγώνες των Τούρκων κομμουνιστών, ιδιαίτερα στις σύγχρονες, εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, όπου ο ιμπεριαλισμός γίνεται όλο και πιο επιθετικός και βάρβαρος σε όλους τους τομείς.

Είναι σημαντικές αυτές οι συναντήσεις, όπου οι κομμουνιστές μπορούν να συζητήσουν τρόπους κοινής δράσης, για το πέρασμα στην αντεπίθεση της εργατικής τάξης, των λαϊκών κινημάτων, ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, για το σοσιαλισμό.

Κατά τη γνώμη μας, χρειάζεται κοινή προσπάθεια από όλους μας, προκειμένου να μελετήσουμε βαθύτερα το σύγχρονο ιμπεριαλιστικό σύστημα, τις πολύμορφες σχέσεις που αναπτύσσονται στην ιεραρχία της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, τις αντιθέσεις που εμφανίζονται.

Οι ιμπεριαλιστές είναι ενωμένοι στην επίθεσή τους κατά των λαών

Γενική εκτίμηση είναι ότι οι ΗΠΑ κατέχουν σήμερα ηγετική θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές η διαπίστωση αυτή χρησιμεύει ως άλλοθι για την άμβλυνση της ευθύνης των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε κρίσιμα ζητήματα. Αυτό, για παράδειγμα, το είδαμε με αφορμή τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και πιο καθαρά στο Ιράκ, όπου τη θέση των «ανθρωπιστικών» δικαιολογιών πήραν ανοιχτά τα γεωπολιτικά συμφέροντα, οι αγορές και το πετρέλαιο.

Από τη συγκέντρωση του ΚΚ Τουρκίας και του Πατριωτικού Μετώπου, στην Ιστανμπούλ στις 2 Οκτώβρη
Από τη συγκέντρωση του ΚΚ Τουρκίας και του Πατριωτικού Μετώπου, στην Ιστανμπούλ στις 2 Οκτώβρη
Οι ιμπεριαλιστές είναι ενωμένοι στην επίθεση κατά των εργαζομένων και ανταγωνίζονται για τις αγορές και τις ζώνες επιρροής.

Διαμορφώνονται νέες συμμαχίες, προσωρινές ή μονιμότερες, σε περιφερειακό επίπεδο, όπως στη Νοτιοανατολική Ασία, στη Λατινική Αμερική, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ηγεμονία των ΗΠΑ. Συμμαχίες, που διεκδικούν μεγαλύτερο ή ισότιμο με τις ΗΠΑ ρόλο στην καπιταλιστική διεθνοποίηση.

Συσσωρεύονται εξελίξεις, που ενδεχομένως να φέρουν ανακατατάξεις στο συσχετισμό δύναμης στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Στο πολιτικό πεδίο, το ισχυρότερο τμήμα του διεθνούς ιμπεριαλισμού, με πρωτεργάτη τις ΗΠΑ και με πρόσχημα τον «αγώνα κατά της τρομοκρατίας», κατοχύρωσε το δόγμα της «παγκόσμιας απειλής της τρομοκρατίας», ως αόρατου εχθρού που βρίσκεται παντού, και του «προληπτικού χτυπήματος».

Τα νέα ιμπεριαλιστικά δόγματα εφαρμόστηκαν στο Αφγανιστάν και το Ιράκ με ολέθριες συνέπειες. Εμφανίζονται στις επιθετικές πολιτικές και υπονομευτικές ενέργειες και προβοκάτσιες κατά της Κούβας, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας, της Συρίας, της Βενεζουέλας κλπ.

Αντιδραστική η Ευρωπαϊκή Ενωση ακριβώς γιατί είναι ιμπεριαλιστική!

Οι ΗΠΑ δεν είναι η μόνη και αποκλειστική δύναμη, που απειλεί στρατιωτικά, πολιτικά, οικονομικά και διεκδικεί να κρατήσει και να επαυξήσει την παγκόσμια ηγεμονία έναντι των λαών και των ανταγωνιστών της ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Στη σύγχρονη λεγόμενη αντιτρομοκρατική πολιτική ευθυγραμμίζονται, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις και ανταγωνισμούς, ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η ΕΕ διεκδικεί για τον εαυτό της ισοτιμία στα ιμπεριαλιστικά δρώμενα, στην απολαβή των καρπών της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Σ' αυτό το έδαφος εκδηλώνονται, με τη μια ή την άλλη μορφή, αντιθέσεις, που δείχνουν να είναι σε πορεία όξυνσης, ιδιαίτερα μετά τη διεύρυνση της ΕΕ και την άνοδο της επιρροής που ασκούν οι ΗΠΑ μέσω των νέων κρατών.

Τα τελευταία χρόνια, οι σχέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ έγιναν πιο ανταγωνιστικές, πιο σύνθετες και πολύπλοκες. Θύματα αυτής της κατάστασης είναι όλοι οι λαοί, με χαρακτηριστικό παράδειγμα στη γειτονιά μας την περίπτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και εντός της ΕΕ, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, σημειώνονται αναδιατάξεις συμμαχιών και μπλοκ με τα κύρια ανταγωνιστικά ιμπεριαλιστικά κράτη.

Στο εσωτερικό των χωρών - μελών της ΕΕ και στα πλαίσια του ενιαίου χώρου «ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης», θεσμοθετούνται οι στρατιωτικο-αστυνομικές επιχειρήσεις. Ενώ δεν πρέπει να μας διαφύγει το γεγονός ότι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τα ΚΚ είναι παράνομα, απαγορεύεται η δράση στους τόπους δουλιάς, οι διώξεις σε βάρος χιλιάδων κομμουνιστών, η νέα προσπάθεια που κάνουν με το αντικομμουνιστικό μνημόνιο στο Συμβούλιο της Ευρώπης ή οι διώξεις κομμουνιστών στις χώρες της Βαλτικής και τόσα άλλα.

Η κατάσταση γίνεται χειρότερη με το λεγόμενο «ευρωσύνταγμα». Αποτελεί νέα συνθήκη, η οποία ενσωματώνει όλες τις αντιδραστικές διατάξεις και συνθήκες της ΕΕ. Συνολικά, το περιεχόμενο του «ευρωσυντάγματος» είναι σε πλήρη αρμονία με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και τη στήριξη του καπιταλιστικού κέρδους. Σ' αυτήν την κατεύθυνση λειτουργούν ο Ευρωστρατός, η Ευρωαστυνομία και οι τρομονόμοι.

Το μήνυμα που πήραν από το γαλλικό και τον ολλανδικό λαό, αλλά και από το Λουξεμβούργο, με το μεγάλο ποσοστό του ΟΧΙ, ήταν μεν δυνατό, σημαντικό, αλλά δε φτάνει. Χρειάζεται να απαλλαγούν δυνάμεις στην Ευρώπη από απόψεις - ιδιαίτερα μετά τα δημοψηφίσματα - περί ενός άλλου «ευρωσυντάγματος», που θα είναι δήθεν πιο προοδευτικό. Πρόκειται για μεγάλη αυταπάτη, που φρενάρει το κίνημα, βάζει φρένο στο ριζοσπαστισμό του και τη δυναμική που περικλείει.

Η ΕΕ, το τελευταίο διάστημα, προωθεί επίσης πιο αποφασιστικά την εφαρμογή των αντιδραστικών αποφάσεων της Συνόδου της Λισαβόνας και των τρομονόμων, γύρω από τα οποία πιστεύουμε ότι άμεσα μπορούν να αναπτυχθούν κοινά μέτωπα πάλης.

Η κατάρρευση των αυταπατών γύρω από το μονόδρομο της «ελευθερίας του κεφαλαίου», οι εκλογικές νίκες ορισμένων δυνάμεων με λαϊκό έρεισμα σε διάφορες περιοχές του κόσμου, οι μεγάλες κινητοποιήσεις και τα λαϊκά ξεσπάσματα, οι εξεγέρσεις στη Λατινική Αμερική, η ώθηση του αντιπολεμικού κινήματος και, φυσικά, οι πρόοδοι της σοσιαλιστικής Κούβας, καθόλου δε σημαίνουν ότι ο ιμπεριαλισμός είναι στα πρόθυρα κατάρρευσης.

Οριοθέτηση από τη γραμμή της ενσωμάτωσης και της ταξικής συνεργασίας

Πιο έντονα εμφανίζεται το ζήτημα στην ΕΕ. Με αφορμή τα δημοψηφίσματα ή τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών πρόσφατα, παρότι αυτά δείχνουν αναμφίβολα ότι μεγαλώνει η λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ και των φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, εντούτοις, την ίδια στιγμή, αναδεικνύουν και το μεγάλο πρόβλημα που είναι: Με ποια γραμμή αντιπαράθεσης θα μπορέσει να γίνει αποτελεσματική η πάλη μας και δε θα καταλήξει σε ενσωμάτωση, σε εκφυλισμό, όπως έγινε σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν;

Γι' αυτό ακριβώς λέμε ότι τα νέα αυτά στοιχεία, καθώς και η προσπάθεια της σοσιαλδημοκρατίας, κυρίως της αντιπολιτευόμενης, να ανακτήσει - και μέσω των Κοινωνικών Φόρουμ - το χαμένο κύρος της, η ίδια η δράση του διεθνούς οπορτουνισμού, μας αναγκάζει, κατά τη γνώμη μας, να εξετάσουμε σε μεγαλύτερο βάθος ποια στρατηγική και τακτική πρέπει να χαράξει το εργατικό κίνημα σε εθνικό, αλλά και σε διεθνικό επίπεδο, απέναντι στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, απέναντι στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και βαρβαρότητα.

Ο κοινός παρονομαστής των σύγχρονων σοσιαλδημοκρατικών και οπορτουνιστικών ιδεολογημάτων, παρά τις διαφορές τους, βρίσκεται στο ότι επιδιώκουν να συσκοτίσουν το χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού ως μονοπωλιακού καπιταλισμού, του οποίου η ιστορική συνέχεια είναι ο σοσιαλισμός.

Εμείς πιστεύουμε ότι χρειάζεται, πρώτα απ' όλα, συστηματική αντιπαράθεση και οριοθέτηση από τις οπορτουνιστικές απόψεις, από τη λογική της ταξικής συμφιλίωσης και συνεργασίας. Δίχως μια τέτοια ιδεολογική και πολιτική μάχη, δεν μπορούν να γίνουν ουσιαστικά βήματα για την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης, τη ριζοσπαστικοποίησή της, σε μαζικό επίπεδο.

Το ζήτημα αντίσταση - ρήξη ή ενσωμάτωση, είναι ζήτημα στρατηγικής σημασίας για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

«Νέα επαναστατικά υποκείμενα» ή κόμματα της εργατικής τάξης;

Γι' αυτό, απαιτείται σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, η ιδεολογική αντεπίθεση από την πλευρά των ΚΚ σε θέματα στρατηγικής του κινήματος, στην προοπτική του σοσιαλισμού. Εξαπλώνονται διάφορες θεωρίες και ιδεολογήματα, που τις λανσάρουν, τόσο τα φιλελεύθερα, όσο και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αλλά αναμασιούνται και από δυνάμεις που ρέπουν προς το συμβιβασμό και τη συναίνεση - συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία ή και από όσους ονομάζονται δήθεν αριστεροί.

Εξαρση έχουν βρει τα τελευταία χρόνια οι θεωρίες περί του τέλους της εργατικής τάξης, εκσυγχρονισμένες φυσικά, αλλά και οι αναφορές ότι πρέπει να αναζητήσουμε νέα επαναστατικά υποκείμενα στα διάφορα κινήματα, ή μέσω της διάχυσης των κομμουνιστικών κομμάτων σε ευρύτερα σχήματα. Να αποκτήσουν δήθεν έτσι πλατύτητα, ότι «δε θα είναι απομονωμένοι» ή «δογματικοί». Οτι θα μπορέσουν να «παίξουν μέσα στο κυβερνητικό παιγνίδι» και να «επιδράσουν στις εξελίξεις». Κάποιοι από αυτούς που τα λένε δεν κατανοούν ότι έτσι σκάβουν το λάκκο τους, σκάβουν το λάκκο του εργατικού κινήματος, του κομμουνιστικού κινήματος. Δεν έχουν αφομοιώσει τίποτα από την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, από τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις και από τα αποτελέσματα από τέτοιες ή παραπλήσιες λαθεμένες και ιστορικά ξεπερασμένες επιλογές.

Γεγονός, βέβαια, είναι ότι στα ζητήματα των συμμαχιών και της συνεργασίας πολλά ΚΚ σωστά έχουν εκφράσει την ανάγκη διατήρησης της αυτοτέλειας των ΚΚ και έχουν διατυπώσει μια σειρά ανησυχίες για τις συστηματικές προσπάθειες που γίνονται να διαχυθούν τα ΚΚ, να χάσουν την ταυτότητά τους. Και από αυτήν την άποψη λοιπόν, το ΚΚΕ πιστεύει ότι και σε διεθνές επίπεδο η διακριτή παρουσία των ΚΚ είναι πάρα πολύ σημαντικό ζήτημα.

Αναγκαιότητα η διακριτή παρουσία των κομμουνιστικών κομμάτων διεθνώς

Οπως ξέρετε, το Κόμμα μας θεωρεί ότι πρέπει να ανοίξει η συζήτηση για τη δημιουργία ενός κομμουνιστικού πόλου, μιας διακριτής δηλαδή παρουσίας των ΚΚ σε διεθνές επίπεδο. Θα γίνει έτσι εφικτό, διατηρώντας κάθε κόμμα την αυτοτέλειά του, χωρίς ιεραρχίες κλπ., να υπάρξει μια κοινή στάση σε σημαντικά ζητήματα, να δημιουργηθεί ένας χώρος όπου ΚΚ με παραπλήσιες απόψεις, στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού, θα συζητάνε ζητήματα στρατηγικής και τακτικής του ΔΚΚ, για το σοσιαλισμό, έτσι όπως τον γνωρίσαμε, έτσι όπως τον θέλουμε, στη βάση των θετικών, αλλά και των αρνητικών εμπειριών, για τα θέματα των συμμαχιών, του προλεταριακού διεθνισμού, τις σύγχρονες κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις στο σύστημα του ιμπεριαλισμού και άλλα ενδιαφέροντα ζητήματα που μας απασχολούν όλους.

Ταυτόχρονα βέβαια και παράλληλα, μπορούν να συνεχίζονται οι συζητήσεις, οι διμερείς και πολυμερείς επαφές και συναντήσεις σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο με όλα τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα, με αντιιμπεριαλιστικά κινήματα και οργανώσεις.

Καθόλου δεν έρχεται το ένα σε αντίθεση με το άλλο. Το αντίθετο μάλιστα, πιστεύουμε. Για να προχωρήσει, για παράδειγμα, η αντιιμπεριαλιστική πάλη, χρειάζεται κινητήρια δύναμη να είναι τα ΚΚ με πρωτοπόρα θεωρία και πρωτοπόρα πράξη.

Η εργατική τάξη, τα «Φόρα» και το διεθνές αντιιμπεριαλιστικό κίνημα

Εμείς οι κομμουνιστές θεωρούμε ότι η εργατική τάξη, όχι μόνο δεν έχει χάσει τον πρωτοπόρο, ηγετικό της ρόλο, αλλά ότι στη σημερινή εποχή, στον 21ο αιώνα, αυτός ο ρόλος αντικειμενικά ενισχύεται και στα ποσοτικά και στα ποιοτικά του χαρακτηριστικά. Το να μπορέσει και υποκειμενικά να παίξει αυτόν το ρόλο είναι καθήκον της πρωτοπορίας της τάξης, των ΚΚ.

Θα επαναλάβω και εδώ με έμφαση ότι δε μας βρίσκουν καθόλου σύμφωνους ιδεολογήματα και θεωρίες, που ισχυρίζονται ότι το επαναστατικό υποκείμενο πρέπει να αναζητηθεί έξω από το ταξικό κίνημα της εργατικής τάξης, έξω από τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, έξω και πέρα από τη γραμμή της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης, έξω από τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα, αλλά σε κάποια νέα «κινήματα», όπως είναι τα διάφορα κοινωνικά φόρουμ κλπ.

Καμιά αντίρρηση ότι η δράση των κομμουνιστών πρέπει να βρίσκει έκφραση μέσα στα μαζικά κινήματα, στις τοπικές, περιφερειακές και διεθνείς κινητοποιήσεις του εργατικού, λαϊκού κινήματος, αφού πιστεύουμε ότι έτσι θα δοθεί ώθηση στην προσπάθεια να οικοδομηθεί ένα ισχυροποιημένο διεθνές αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Το κίνημα αυτό θα βασίζεται στα κινήματα της εργατικής τάξης, στα κινήματα που εκφράζουν άλλα λαϊκά στρώματα, στα κινήματα κατά του πολέμου, για την ειρήνη, το περιβάλλον, στα κινήματα της νεολαίας, των γυναικών και άλλα.

Ομως, το διεθνές αυτό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα θα πρέπει να βρίσκεται μακριά από επιχειρηματικούς ομίλους, από τη διεθνή σοσιαλδημοκρατία και τη «Νέα Αριστερά», που λειτουργούν ως «Δούρειος ίππος» μέσα στα κινήματα και τα κόμματα. Να είναι μακριά από δυνάμεις συμβιβαστικές και συναινετικές, ανοιχτά ή καλυμμένα αντικομμουνιστικές. Είναι δυνάμεις εχθρικές και προς τις ταξικές κοινωνικές οργανώσεις, τις οποίες επιδιώκουν να υποκαταστήσουν με πολλές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.

Δυστυχώς, αυτές οι δομές αντλούν δύναμη, εκτός από τη γενναία χρηματοδότηση που παίρνουν από ιμπεριαλιστικά κέντρα και αστικές κυβερνήσεις - όχι μόνο σοσιαλδημοκρατικές, αλλά και παραδοσιακά συντηρητικές - και από το «άλλοθι» που τους δίνουν ορισμένες κομμουνιστικές και αριστερές δυνάμεις, συμμετέχοντας στις δομές τους.

Ειδικά, στην Ευρώπη, όπου οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται, καθώς οι ΗΠΑ θέλουν τα περισσότερα, σχεδόν όλα, στη διανομή της λείας, οδήγησαν μια σειρά σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, ώστε να αξιοποιούν και να χειραγωγούν τα κινήματα αυτά στη γραμμή υποστήριξης βασικά του γαλλογερμανικού ιμπεριαλισμού και της ΕΕ γενικότερα.

Πιστεύουμε ότι απαιτείται να δυναμώσει η πολιτικοϊδεολογική αντιπαράθεση για την αντιμετώπιση του αποπροσανατολισμού των κινημάτων και της ενσωμάτωσης πολιτικών δυνάμεων σε έναν αγώνα κατά της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης μεν, αλλά χωρίς αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Ετσι, η διεθνοποίηση της πάλης κατά του ιμπεριαλισμού θα αποκτήσει μαζικό, σταθερό χαρακτήρα και προοπτική έως και το σοσιαλισμό.

Το αρνητικό παράδειγμα του «κόμματος ευρωπαϊκής αριστεράς» (ΚΕΑ)

Ενα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δημιουργία του ΚΕΑ, που κάνει μάλιστα και το ιδρυτικό συνέδριό του στην Αθήνα αυτό το μήνα. Επιτρέψτε μου δυο λόγια για το ζήτημα αυτό.

Θεωρούμε ότι η δημιουργία του εκφράζει τάση υποταγής, μοιρολατρική αποδοχή της ιμπεριαλιστικής, της αστικής «νομιμότητας». Στη δημιουργία του μάλιστα, πρωτοστατούν δυνάμεις που πριν από λίγο καιρό δεν ήθελαν καν να ακούσουν έστω για έναν απλό συντονισμό των κομμουνιστικών και αντιιμπεριαλιστικών κομμάτων και κινημάτων στην Ευρώπη και διεθνώς. Μόλις όμως η Κομισιόν έδωσε το «πράσινο φως», προχώρησαν ακριβώς όπως καθορίζεται από το ιμπεριαλιστικό κέντρο. Αυτό το κόμμα αρνείται τον επιστημονικό σοσιαλισμό,τις κομμουνιστικές παραδόσεις και αξίες. Επιλέγει το δρόμο της αποκομμουνιστικοποίησης, της ενσωμάτωσης στις δομές της ΕΕ. Μιας ΕΕ, που δεν είναι φυσικά των λαών, αλλά των μονοπωλίων, ένα ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα, ένα από τα βασικά ιμπεριαλιστικά κέντρα παγκόσμια.

Το ΚΚΕ, από την ίδια του την εμπειρία, λέει, ξεκάθαρα, ότι «Ευρώπη» δεν είναι η «ΕΕ». Η ΕΕ είναι βαθιά, ταξικά διαιρεμένη και δεν πρόκειται να ενωθεί, όπως δεν πρόκειται να «ενωθεί» η αστική τάξη με την εργατική τάξη. Η Ευρώπη του σοσιαλισμού, η Ευρώπη της ειρήνης, της ισότιμης συνεργασίας, των κοινωνικών δικαιωμάτων δεν έχει καμιά σχέση με το σημερινό οικοδόμημα, στα πλαίσια του οποίου δήθεν παλεύουν κάποιοι να το μεταρρυθμίσουν «δημοκρατικά». Η ΕΕ δε μεταρρυθμίζεται, δεν πρόκειται να αλλάξει προς το συμφέρον των λαών. Και η στρατηγική του ΚΕΑ είναι στρατηγική ενσωμάτωσης του κινήματος στο καπιταλιστικό σύστημα και στην ΕΕ. Αλλωστε, δεν πρόκειται για συμμαχία, για μέτωπο, αλλά για ενιαίο κόμμα. Είναι η άρνηση του δικαιώματος της εργατικής τάξης να έχει το δικό της ανεξάρτητο πολιτικό κόμμα. Κι όχι μόνον αυτό. Το ΚΕΑ τορπιλίζει και την ανάγκη συντονισμού και κοινής δράσης των ΚΚ.

Και γι' αυτό λέμε ότι χρειάζεται να αρχίσει, όσο γίνεται πιο γρήγορα, η δημιουργία ενός άλλου πόλου, που θα έχει σαφή αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, με στόχο το σοσιαλισμό, αλλά και θα σέβεται την αυτοτέλεια και την ευθύνη κάθε κόμματος για την ανάπτυξη της πάλης στη χώρα του.

Το ΚΚΕ, από τη γέννησή του κόμμα διεθνιστικό, θα συνεχίσει χωρίς καμιά ταλάντευση να υποστηρίζει, να εκφράζει με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη του στα αδελφά κόμματα, στα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, στα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα και οργανώσεις, στους λαούς που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.

Αλλωστε, ο αγώνας μας είναι κοινός, ακριβώς γιατί όπως λέει και το σύνθημα: «Ενας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός», καθώς και το γεγονός ότι «το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, αλλά ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός».



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ