«Τα εργοστάσια στον καπιταλισμό ανοίγουν και κλείνουν με βάση το πού επιδιώκει και εκτιμά το κεφάλαιο ότι θα βγάλει κέρδος». Αυτό είναι ένα κύριο συμπέρασμα που αναδείχθηκε από τη συγκέντρωση της ΤΟ Βιομηχανίας Αττικής του ΚΚΕ την περασμένη Κυριακή στην Ελευσίνα.

Τίτλος της εκδήλωσης - που πραγματοποιήθηκε στην καρδιά αυτής της εργατούπολης, με τα εκατοντάδες εργοστάσια και μάλιστα στον απόηχο του κλεισίματος μίας από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες, της «Χαλυβουργικής» - ήταν «Ποιοι τελικά κλείνουν τα εργοστάσια;». Και μεταξύ άλλων έδωσε απάντηση στην προπαγάνδα της αστικής τάξης και των συνδικαλιστών της, που ρίχνουν το φταίξιμο στους εργατικούς αγώνες.

Στην εκδήλωση μίλησε ο Πέτρος Αλέπης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Το «παρών» έδωσαν εργάτες από τη «Χαλυβουργική» αλλά και απολυμένοι από την «Ελληνική Χαλυβουργία», που είχαν δώσει την ηρωική μάχη της 9μηνης απεργίας πριν από επτά χρόνια. Επίσης εργάτες από τα ναυπηγεία, τα διυλιστήρια, τη Χημική Βιομηχανία. Ανάμεσά τους συνδικαλιστικά στελέχη που γνωρίζουν καλά τις εξελίξεις στην περιοχή.

«Οσο η εργατική τάξη ακολουθεί τα συμφέροντα των βιομηχάνων, το μόνο που μπορεί να περιμένει είναι να χάνει διαρκώς δικαιώματα, να ζει στην ανασφάλεια», είπε χαρακτηριστικά εργάτης από τη «Χαλυβουργική», θυμίζοντας ότι η εργοδοτική πλειοψηφία του σωματείου το 2013, και ενώ η διοίκηση είχε ανακοινώσει απολύσεις και μειώσεις μισθών, καλούσε τους εργαζόμενους να κάνουν κινητοποιήσεις για φθηνό ρεύμα για τον βιομήχανο! Πρόσθεσε χαρακτηριστικά ότι τα αφεντικά πήραν το φθηνό ρεύμα και για τους εργάτες ήρθαν νέες απολύσεις, με ορίζοντα το οριστικό κλείσιμο του εργοστασίου.

Το λόγο πήραν επίσης απολυμένοι εργάτες από την «Ελληνική Χαλυβουργία», θυμίζοντας πλευρές του ηρωικού 9μηνου απεργιακού αγώνα. «Η αιτία που μας έβγαλε στην απεργία τον Οκτώβρη του 2011 δεν εξαλείφθηκε, είναι η ίδια αιτία που έφερε και τους εργάτες της "Χαλυβουργικής" σήμερα στο δρόμο», ανέφερε ένας από αυτούς. Ενώ ο τότε πρόεδρος του Σωματείου της «Χαλυβουργίας», Γ. Σιφωνιός, σημείωσε ότι «οι πρώην εργαζόμενοι στη "Χαλυβουργία" όπου πάνε είναι το παράδειγμα και χτυπάνε τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, την πολιτική του διαίρει και βασίλευε...».

Ο Ν. Τουτουντζάκης, πρόεδρος του Παραρτήματος Ελευσίνας του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής, θύμισε ότι η «Χαλυβουργία» του Μάνεση έκλεισε σε περίοδο κρίσης, ενώ σήμερα η «Χαλυβουργική» κλείνει σε περίοδο ανάπτυξης. Παρατήρησε επίσης ότι επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιήθηκε στην Ελευσίνα «αναπτυξιακό» συνέδριο με επιμελητήρια, δημοτικές αρχές της περιοχής αλλά και εκπροσώπους του εργοδοτικού συνδικαλισμού, από το Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας και το Σωματείο της «Χαλυβουργικής». Οπως είπε, όλοι τους συζητούσαν για την καπιταλιστική ανάπτυξη του Θριασίου, δηλαδή για την αιτία που φέρνει και το κλείσιμο εργοστασίων, την αναδιάταξη ομίλων, την ανακύκλωση της ανεργίας.

Ο Π. Αλέπης, στην κεντρική ομιλία, έκανε μια σύντομη ιστορική αναδρομή των τελευταίων ετών, ξεχωρίζοντας ως κορυφαίο σταθμό που προσφέρεται για πολύτιμα συμπεράσματα τον 9μηνο απεργιακό αγώνα στην «Ελληνική Χαλυβουργία» το 2011, το κάλεσμα του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ «να γίνει όλη η Ελλάδα μια "Χαλυβουργία"». Αλλά και τη στάση των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων του κεφαλαίου, του εργοδοτικού συνδικαλισμού, την επίθεση στο Κόμμα με το χυδαίο επιχείρημα ότι «οι αγώνες κλείνουν τα εργοστάσια».

Αναφερόμενος στο κλείσιμο της «Χαλυβουργικής», υπογράμμισε ότι εκεί, «με ευθύνη της ηγεσίας του ΔΣ του συγκεκριμένου εργοστασίου, οι εργάτες είχαν την ακριβώς αντίθετη πορεία από τους συναδέλφους τους στην "Ελληνική Χαλυβουργία". Ελεγαν "εμείς δεν θα γίνουμε «Χαλυβουργία»", "με το διάλογο θα βρεθεί λύση". Ακόμη και όταν τα πράγματα εδώ και καιρό έδειχναν τις προθέσεις της εργοδοσίας, έλεγαν προς τον εργοδότη "μεγάλε σωτήρα μας, μην αφήσεις το παιδί σου, τη «Χαλυβουργική», να κλείσει"».

Και όπως είπε, «εδώ ήδη βγαίνει ένα μεγάλο δίδαγμα: Η διαρκής υποχώρηση, ο ραγιαδισμός και η υποταγή του εργοδοτικού συνδικαλισμού δεν γλίτωσαν τη δουλειά των εργατών. Αντίθετα, αφόπλισαν τελείως τις διαθέσεις, την περηφάνια και την αξιοπρέπεια της εργατικής τάξης».

Ο Π. Αλέπης σχολίασε και την υποκρισία κυβέρνησης και εργοδοτικού συνδικαλισμού, θέτοντας τα εξής ερωτήματα με αφορμή το κλείσιμο της «Χαλυβουργικής»: «Τι έγινε τώρα με το "ιερό δικαίωμα στην εργασία"; Τι έγινε με τον "παραγωγικό ιστό της χώρας"; Πού οδήγησε ο "κοινωνικός διάλογος"; Πού είναι η "έκρηξη επενδύσεων" και η "ανάπτυξη για όλους", η "δίκαιη ανάπτυξη";

Πώς εξηγείται, την ίδια στιγμή που οι ανάγκες για χάλυβα είναι τεράστιες, που χρειάζονται εκατοντάδες κατασκευαστικά έργα, που κάθε χρόνο θρηνούμε θύματα λόγω ανύπαρκτων μέτρων αντισεισμικής προστασίας, που στο Θριάσιο όλες οι εργατογειτονιές πνίγονται στην πρώτη βροχή, που μόνο στην Αττική χρειάζονται δεκάδες νέα νοσοκομεία, σχολεία, παιδικοί σταθμοί, σύγχρονα και ασφαλή σπίτια για το λαό, να υποστείλει τη λειτουργία της η μεγαλύτερη μονάδα της χαλυβουργίας στη χώρα;

Η απάντηση είναι απλή και συγκεκριμένη: Στον καπιταλισμό τα εργοστάσια δεν δουλεύουν για τις λαϊκές ανάγκες, αλλά για τα κέρδη των καπιταλιστών. Ενα εργοστάσιο που η υποδομή του, τα μέσα παραγωγής που διαθέτει, η τεχνογνωσία και η εμπειρία του εργατικού του δυναμικού θα μπορούσαν να είναι πολύτιμα για τη λαϊκή ευημερία, θα εξελιχτεί σε ένα ακόμη "κουφάρι" ή θα αλλάξει τελείως λειτουργία, ενώ η πείρα και η εξειδίκευση των εργατών θα χαθούν μοιραία...».

Ο Π. Αλέπης στάθηκε σε πολλά παραδείγματα βιομηχανιών που οι καπιταλιστές αποφάσισαν να τις κλείσουν και να μεταφέρουν αλλού τα κεφάλαιά τους, κάτι που αποδεικνύει ότι δεν είναι οι εργατικοί αγώνες που βάζουν λουκέτο στα εργοστάσια, αλλά τα συμφέροντα των αφεντικών τους.

Και αναφερόμενος στην πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ, στο γεγονός ότι «με εργατική εξουσία και οικονομία, η παραγωγή μπορεί να απογειωθεί», στα συγκριτικά πλεονεκτήματα του κεντρικού σχεδιασμού, στην εξάλειψη της αναρχίας της παραγωγής που βασιλεύει τώρα στον καπιταλισμό, σημείωσε:

«Από αυτήν τη σκοπιά, μόνο το ΚΚΕ έχει πρόταση για πραγματικά ανοιχτά εργοστάσια. Για να έχει σταθερή και σίγουρη δουλειά ο εργάτης, πρέπει καταρχήν η παραγωγή να είναι σταθερή. Να απαντά ένας κλάδος ή μια εργοστασιακή μονάδα στις ανάγκες της κοινωνίας. Να καταγράφονται οι ανάγκες του λαού και να παίρνονται μέτρα για την ικανοποίησή τους. Να διασφαλίζονται μηχανήματα, εργοστάσια, το απαραίτητο προσωπικό και η αντίστοιχη τεχνογνωσία. Να υπάρχει επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός, που θα λαμβάνει υπόψη τις αλλαγές και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στη ζωή του πληθυσμού της χώρας».

Ο Π. Αλέπης στάθηκε στη σκληρή πάλη που δίνουν οι κομμουνιστές, οι πρωτοπόροι εργάτες στους βιομηχανικούς κλάδους του Μετάλλου, των Τροφίμων, της Ενέργειας, του Φαρμάκου, της Χημικής Βιομηχανίας, του Τύπου, λέγοντας: «Οφείλουμε να οργανώνουμε με τέτοιους όρους και τέτοιες απαιτήσεις τη μάχη. Ξέροντας πως απαραίτητα χρειάζεται απαιτητικός ιδεολογικός πόλεμος, ανοιχτή συζήτηση με όλους τους τρόπους μέσα στους εργάτες για το ποιες είναι οι αληθινές γραμμές που συγκρούονται, για το ότι πρέπει να σπάσει καταρχάς σε ένα πρωτοπόρο, πιο ανήσυχο και πολιτικοποιημένο τμήμα, το κέλυφος του "αδιατάραχτου" του καπιταλισμού, ότι "όσα και να κάνουμε, άλλοι αποφασίζουν", "και να ψηφίσω στο Σωματείο, τι θα βγει;", "είδαμε τι έγινε και με τους αγώνες" και πολλά άλλα...».

Οπως είπε, οι δυσκολίες της πάλης μπορούν να αντιμετωπιστούν καταρχήν με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, την αποφασιστική πύκνωση των γραμμών του σε όλους τους κρίσιμους κλάδους.

Και υπογράμμισε ότι «αυτή η πάλη φυσικά θα προχωράει μαζί, παράλληλα, ταυτόχρονα με την αδιάκοπη προσπάθεια για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, με την πρωτοπόρα δουλειά των κομμουνιστών για τις αγωνιστικές διεκδικήσεις των εργατών, κόντρα στην αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική, ενάντια στη δουλειά χωρίς δικαιώματα, στην εργασιακή ζούγκλα, στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, στην απληρωσιά. Εδώ θα κρινόμαστε καθημερινά στο πώς θα καταφέρνουμε να συνδυάζουμε αρμονικά αυτά τα καθήκοντα, χωρίς να φεύγει από το μυαλό μας και την πρακτική μας η προσπάθεια για διαρκή ανύψωση της εργατικής τάξης, για διαρκή προετοιμασία μέσα από τις επιμέρους σημαντικές μάχες για τον αποφασιστικό πόλεμο.

Εμείς φυσικά δεν κρύβουμε από τους εργάτες τις δυσκολίες του οργανωμένου αγώνα. Τους λέμε όμως πως αυτός είναι τελικά ο ρεαλιστικός δρόμος όπου αξίζει να πορευτεί, γιατί στο ξέφωτό του έχει την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, τη δική του κοινωνία, τον σοσιαλισμό. Αρα, τώρα, σε καιρούς αντεπανάστασης, που φαίνεται πως τίποτα δεν κινείται, μπορούν να γίνουν πολλά και σημαντικά. Μπορεί να σφυρηλατείται η υποδομή, να δοκιμάζεται η αντοχή, να εκπαιδεύονται δυνάμεις σε αγώνες, διεκδικήσεις, συγκρούσεις με την εργοδοσία και την κυβέρνηση. Μπορούν να αναδεικνύονται ταλέντα, να δυναμώνουν τα χαρακτηριστικά της εργατικής τάξης, να ξεχωρίζουν οι καλύτεροι εκπρόσωποί της. Μπορούν να στέλνονται τα κατάλληλα "μηνύματα" στο κεφάλαιο, χωρίς φυσικά να υποτιμούμε τίποτα από τα βάσανα των εργατών, απαιτώντας λύσεις, αποτρέποντας τα χειρότερα, χτίζοντας κάθε φορά τις προϋποθέσεις για τη συνέχεια του αγώνα. Μένοντας σταθεροί στα οργανωτικά μας αποκρυσταλλώματα, στο τι μένει ως μαγιά για το Κόμμα και το κίνημα...».