ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 16 Γενάρη 2011
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
«Κοινωνικές επιχειρήσεις» ή «κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων και των μονοπωλίων»;

Η πραγματική διέξοδος για το λαό δεν είναι οι αυταπάτες περί «συνδυασμού κερδών και αλληλεγγύης», ο «ηθικός καπιταλισμός». Είναι η σύγκρουση με το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής, η ενιαία αντιμονοπωλιακή πάλη, η αποδέσμευση από την ΕΕ
Η πραγματική διέξοδος για το λαό δεν είναι οι αυταπάτες περί «συνδυασμού κερδών και αλληλεγγύης», ο «ηθικός καπιταλισμός». Είναι η σύγκρουση με το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής, η ενιαία αντιμονοπωλιακή πάλη, η αποδέσμευση από την ΕΕ
Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση ετοιμάζει το τελικό νομοσχέδιο για την «αλληλέγγυα οικονομία» και τις «κοινωνικές επιχειρήσεις».

Πρόκειται για επιχειρήσεις, Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ) - Εταιρείες Περιορισμένης Ευθύνης (ΕΠΕ), που μπορούν να ιδρύσουν νέοι και γυναίκες, μακροχρόνια άνεργοι, ΑμΕΑ, μετανάστες, αποφυλακισμένοι, άτομα απεξαρτημένα από ουσίες και γενικά όσοι αποκαλούνται «ευάλωτες ομάδες». Καλούνται να ιδρύσουν τις «κοινωνικές επιχειρήσεις» συνεταιριζόμενοι μεταξύ τους ή σε σύμπραξη με άλλους φορείς του δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα (π.χ. δήμοι, ιδιωτικές επιχειρήσεις, ΜΚΟ). Οι επιχειρήσεις αυτές μπορούν να δραστηριοποιηθούν σε διάφορους τομείς των κοινωνικών αναγκών. Συγκεκριμένα, η υπουργός Εργασίας, σε συνέντευξή της, έδωσε την εξής κατηγοριοποίηση για τις κοινωνικές ΕΠΕ, όπως τις ονομάζουν:

Κοινωνικής Φροντίδας. Δηλαδή, παροχή υπηρεσιών σε τομείς όπως φύλαξη παιδιών, βοήθεια στο σπίτι, Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας κ.ά.

Ενταξης. Δηλαδή, τύπου ΟΑΕΔ που απευθύνονται στους άνεργους και σε άλλες «ευάλωτες ομάδες», οι οποίοι αναζητούν δουλειά.

Συλλογικού Σκοπού. Δηλαδή, δραστηριότητες όπως: Ο καθαρισμός ακτών και δασών, η συντήρηση κτιρίων, ο συνεταιρισμός γυναικών, στο πλαίσιο του αγροτοτουρισμού, οι πολιτιστικές δραστηριότητες κ.λπ.

Από τη μία «πετάνε στον Καιάδα» τα Ατομα με Ειδικές Ανάγκες και, από την άλλη, τους καλούν μαζί με άλλες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, να καλύψουν τις κοινωνικές ανάγκες μεταξύ τους!
Από τη μία «πετάνε στον Καιάδα» τα Ατομα με Ειδικές Ανάγκες και, από την άλλη, τους καλούν μαζί με άλλες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, να καλύψουν τις κοινωνικές ανάγκες μεταξύ τους!
Οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» και η «αλληλέγγυα οικονομία» αποτελούν ουσιαστικά μορφή επιχειρηματικής διαχείρισης λαϊκών προβλημάτων, που δημιουργούνται από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και οξύνονται στη φάση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Είναι έκφραση της συνολικότερης πολιτικής που μεταθέτει την κρατική ευθύνη και υποχρέωση για την κοινωνική πολιτική στους ίδιους τους ανέργους και τις «ευπαθείς» κοινωνικές ομάδες, οι οποίοι καλούνται να καλύψουν τις κοινωνικές ανάγκες μεταξύ τους. Επιδιώκεται η ψευτοδιαχείριση της ανεργίας και της φτώχειας και η άμβλυνση αγωνιστικών διαθέσεων που θα έχουν στόχο τη δωρεάν κρατική κάλυψη των αναγκών πρόνοιας, τη σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα για όλους.

Οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» και η «αλληλέγγυα οικονομία» αποτελούν πρακτική έκφραση της «κοινωνικής οικονομίας» που προωθείται από την ΕΕ και άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Στηρίζεται στη στρατηγική κατεύθυνση που έδωσε η Διάσκεψη υπουργών Κοινωνικής Πολιτικής του ΟΟΣΑ, τον Ιούνη του 1998, σύμφωνα με την οποία δημιουργείται «το κράτος που ρυθμίζει το κοινωνικό περιβάλλον, αντί του κράτους που χορηγεί κοινωνικές παροχές».

Ορισμένα επίσημα κυβερνητικά στοιχεία εκτιμούν ότι στην Ευρώπη, στα πλαίσια της «κοινωνικής οικονομίας», λειτουργούν το 10% των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων. Απασχολούν 11 εκατομμύρια εργαζόμενους, που αντιστοιχεί στο 5,9% της συνολικής απασχόλησης και στο 6,7% της μισθωτής εργασίας.

Υπάρχει στα προγράμματα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ. Είναι πολιτική που στηρίζει και ο ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε, το σύνθημά τους ότι «ο άνθρωπος προηγείται του κεφαλαίου και το κέρδος δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά εργαλείο για την εξυπηρέτηση του ανθρώπου», επιβεβαιώνει γιατί το κεφάλαιο δεν τρομάζει από τους «νέας κοπής αριστερούς».

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η ίδρυση «κοινωνικών επιχειρήσεων» θα βοηθήσει στην «ανάσχεση της ανεργίας». Οτι είναι μέτρο αποφυγής του «κοινωνικού αποκλεισμού και των διακρίσεων», «τρόπος παροχής σύγχρονων, ποιοτικών κοινωνικών υπηρεσιών», «εναλλακτική μορφή επιχειρηματικότητας και τοπικής ανάπτυξης», μέσο ενίσχυση της «ενεργού συμμετοχής των πολιτών» και της «κοινωνικής συνοχής» κ.ά.

Τι σημαίνουν στην πραγματικότητα όλα αυτά; Σημαίνουν ότι προσφέρεται σε ένα μέρος των λαϊκών στρωμάτων, που αποτελούν άγρια θύματα της αντιλαϊκής πολιτικής, η «ευκαιρία» να επιβιώσει προσωρινά εμπορευόμενο τις κοινωνικές ανάγκες των υπολοίπων. Προσφέρεται η αυταπάτη ότι θα είναι «επιχειρηματίες» που ταυτόχρονα θα προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.

Ετσι θεωρείται δεδομένο ότι θα συνεχίσει ακάθεκτη η αντιλαϊκή πολιτική που, υπηρετώντας τα μονοπώλια οδηγεί σε απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, στο ξεκλήρισμα των αγροτών, σε λουκέτα τις επιχειρήσεις των μικρών επαγγελματοβιοτεχνών. Θα μειώνονται ή θα καταργούνται τα επιδόματα των ανέργων και της Πρόνοιας, θα περικόπτονται δραματικά οι κρατικές δαπάνες για Υγεία - Πρόνοια, θα εντείνονται τα μαζικά προγκρόμ ενάντια στους μετανάστες κ.λπ. Αποτελεί, λοιπόν, τεράστια κοροϊδία και προκλητικότητα από την πλευρά της κυβέρνησης να ισχυρίζεται ότι θα βοηθήσει τα θύματα της πολιτικής της να κάνουν «κοινωνικές μπίζνες» για να σωθούν με μέτρα όπως: «Εγγύηση για άτοκα δάνεια», δηλαδή διά βίου εξάρτηση από τις τράπεζες, «επιχειρηματικές συμβουλές», «μικροπρογράμματα της ΕΕ», «ταμείο μικροδανείων και μικροπιστώσεων» κ.λπ..

Πρόκειται, πέραν των άλλων, για μελετημένο σχεδιασμό οικονομικής και ιδεολογικής ενσωμάτωσης των λαϊκών στρωμάτων, σε ένα σύστημα που τους εξασφάλισε την εξαθλίωση. Τα αποτελέσματα από την εκτεταμένη εφαρμογή του στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα τώρα με την κρίση και η εμφανής αρνητική κατάσταση του εργατικού κινήματος, αποδεικνύει πού οδηγεί η άμβλυνση της εργατικής συνείδησης, όταν διαβρώνεται από την πολιτική του κεφαλαίου.

Είναι φανερό ότι οι «συνεταιρισμένοι» άνεργοι, ΑμΕΑ κ.λπ. δε θα αργήσουν να χρειαστούν καλοθελητές ιδιώτες, έτοιμους να βοηθήσουν, ώστε να γίνουν στην πραγματικότητα ιδιοκτήτες. Ως επιβεβαίωση των παραπάνω, η υπουργός Κατσέλη αναφέρει: «Για κάθε συνεργατικό σχήμα, για κάθε σύμπραξη, μπαίνει υπόλογος διαχειριστής, που μπορεί να είναι μια ιδιωτική εταιρεία, μπορεί να είναι μια συμβουλευτική εταιρεία, μπορεί να είναι ένας Δήμος».

Πεδία δράσης για τις κοινωνικές επιχειρήσεις έχουν φροντίσει οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ να υπάρχουν πολλά. Για παράδειγμα απολυμένες - άνεργες βρεφονηπιοκόμοι θα μπορούν να αναλάβουν ως υπεργολάβοι βρεφονηπιακούς σταθμούς που οι δήμοι ήδη επικαλούνται ότι αδυνατούν να λειτουργήσουν. Το ίδιο ισχύει και για τις τεχνικές υπηρεσίες και υπηρεσίες καθαριότητας των δήμων, των νοσοκομείων και άλλων οργανισμών που έχουν αποψιλωθεί διαχρονικά από προσωπικό. Επίσης, το πρόγραμμα «βοήθεια στο σπίτι» των δήμων μετά το 2012 έχει ήδη ανακοινωθεί ότι θα «μετασχηματιστεί» σε «κοινωνική επιχείρηση». Με τη συγχώνευση ή το κλείσιμο προνοιακών ιδρυμάτων, δημόσιων κέντρων πρόληψης και απεξάρτησης από ουσίες, με τη δημιουργία των δικτύων Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας στους δήμους, πολλαπλασιάζονται οι «ευκαιρίες» για επιχειρηματική δράση των «κοινωνικών επιχειρήσεων».

Ψεύτικοι - τεχνητοί διαχωρισμοί

Η κυβέρνηση και οι υποστηριχτές των «κοινωνικών επιχειρήσεων» θα μας «μάλωναν», γιατί με όλα όσα αναφέρουμε φαίνεται ότι τις αντιμετωπίζουμε όπως τις «κερδοσκοπικές επιχειρήσεις». Μας ξεκαθαρίζουν όμως ότι αυτές οι επιχειρήσεις εντάσσονται σε μια άλλη οικονομία, την «αλληλέγγυα», στον «τρίτο τομέα της οικονομίας», ανάμεσα στο δημόσιο και ιδιωτικό που δεν είναι δήθεν κερδοσκοπικός. Μας λένε ότι οι εργαζόμενοι στις «κοινωνικές επιχειρήσεις» δεν είναι εργαζόμενοι άλλα «εταίροι». Οτι εδώ δεν παράγονται κέρδη αλλά πλεόνασμα. Η υπουργός Εργασίας, μάλιστα, αποσαφήνισε ότι πρόκειται για «επιχειρηματικές δραστηριότητες, οι οποίες όμως αποσκοπούν σε συλλογικούς σκοπούς». Αυτό βέβαια υποστηρίζουν και οι ιδιοκτήτες των «κανονικών» κερδοσκοπικών ιδιωτικών παιδικών σταθμών, γηροκομείων, των ιδιωτικών εταιρειών κατ' οίκον νοσηλείας, των ιδιωτικών συνεργείων καθαριότητας κ.λπ. Δεν λένε ότι έχουν στόχο το ξεκοκάλισμα των πελατών τους και το «ξεζούμισμα» των εργαζομένων τους.

Ολη η παραπάνω επιχειρηματολογία για τις «κοινωνικές επιχειρήσεις» και την «κοινωνική οικονομία» αποτελεί μία έντεχνη προσπάθεια πρόκλησης πολιτικής και ιδεολογικής σύγχυσης. Δημιουργίας ψεύτικων - τεχνητών διαχωρισμών περί ανήθικων κερδοσκοπικών επιχειρήσεων από τη μία και ηθικών «κοινωνικών επιχειρήσεων» από την άλλη!

Πρόκειται, όμως, για απάτη. Υπάρχει ήδη και εγχώρια εμπειρία σχετικά με τη δράση και το χαρακτήρα των λεγόμενων «μη κερδοσκοπικών - συνεταιρισμένων - κοινωνικών επιχειρήσεων». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τομέας της ψυχικής υγείας που παραδόθηκε στις ΜΚΟ, μετά το κλείσιμο των δημόσιων ψυχιατρείων. Οι επιχειρήσεις αυτές, πριν ακόμη από τη διακοπή της χρηματοδότησης από την ΕΕ, απέλυαν εργαζόμενους, τους άφηναν απλήρωτους για μήνες. Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ φρόντισαν από την αρχή σε αυτές τις επιχειρήσεις να καταργηθεί η κλαδική συλλογική σύμβαση. Πίσω από το «οικογενειακό κλίμα» και τη «δημοκρατική - συμμετοχική μορφή διαχείρισης» που διαφημίζουν κρύβεται η καθημερινή εργοδοτική τρομοκρατία. Με πρόσχημα την υποχρηματοδότηση περιορίζονται - υποβαθμίζονται οι ανάγκες των ασθενών π.χ. δραστηριότητες, θεραπείες, ακόμη και η διατροφή. Σήμερα, οι ιδιοκτήτες για να συνεχίσουν τη λειτουργία των δομών ζητάνε να πάρουν τα προνοιακά επιδόματα των ασθενών, τις συντάξεις τους, αλλά και νοσήλια από τα ασφαλιστικά τους ταμεία. Ζητάνε συν-πληρωμές από τις οικογένειες.

Γνωστή είναι και η αποτυχία των παραγωγικών συνεταιρισμών για την εργασιακή επανένταξη των ΑμΕΑ και άλλων ομάδων. Δεν άντεξαν το «κόστος» και έκλεισαν, αφού προηγουμένως είχαν πάρει ακόμη και τα προνοιακά τους επιδόματα. Χαρακτηριστική είναι και η πορεία των αγροτικών συνεταιρισμών που έχουν γίνει ανώνυμες εταιρείες μεγαλοαγροτών. Αποδεικνύονται πρωτεργάτες στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων των εργαζομένων (π.χ. συμφωνία στη ΝΕΟΓΑΛ για μείωση των μισθών), ενώ ταυτόχρονα αγοράζουν την παραγωγή από τους ίδιους τους «συνεταιρισμένους μετόχους» σε εξευτελιστική τιμή.

Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι παράλληλα με τις «κοινωνικές επιχειρήσεις» προωθείται και η «κοινωνική εργασία». Δηλαδή, η φθηνή, χωρίς δικαιώματα εργασία που θα αποτελέσει το «μη εταιρικό» εργατικό δυναμικό των κοινωνικών επιχειρήσεων, αλλά και των κοινωνικών υπηρεσιών των δήμων.

Αναπόφευκτη κατάληξη

Στο πλαίσιο της απελευθερωμένης αγοράς, της ΕΕ, του αδυσώπητου ανταγωνισμού των μονοπωλίων, των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, για να επιβιώσουν αυτές οι επιχειρήσεις δεν μπορεί παρά να λειτουργήσουν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Αυτές είναι οι «κοινωνικές επιχειρήσεις - συνεταιρισμοί» και αυτή η κατάληξη είναι αναπόφευκτη.

Η κυβέρνηση, άλλωστε, έχει ξεκαθαρίσει ότι οι κοινωνικές επιχειρήσεις «δεν πρέπει να θίγουν τον ανταγωνισμό», δηλαδή τα μονοπώλια. Γι' αυτό και η όποια «κρατική προστασία» θα διαρκεί για τα πρώτα δύο χρόνια. Μετά δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει είτε το κλείσιμο, είτε η παραπέρα αύξηση των πληρωμών για τις υπηρεσίες και η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, είτε, τέλος, η τυπική ή άτυπη εξαγορά από ιδιώτες επιχειρηματίες.

Είναι ψέματα, λοιπόν, τα περί δημιουργίας «βιώσιμων - ποιοτικών θέσεων εργασίας». Είναι ψέματα ότι οι αποδέκτες των υπηρεσιών δε θα πληρώνουν τίποτα. Αλλωστε, είναι ενδεικτική η φράση της υπουργού Κατσέλη που αναφέρει ότι: «Είναι πολλές οικογένειες που έχουν, παραδείγματος χάρη, ασθενείς με Αλτσχάιμερ στο σπίτι και είναι διατεθειμένες να πληρώσουν κάτι για να έχουν κάποιον να βοηθάει μέσα στο σπίτι». Δηλαδή, είναι δεδομένο ότι αυτές οι υπηρεσίες δεν πρόκειται να είναι δωρεάν.

Ποια ανάγκη, όμως, εξαναγκάζει την κυβέρνηση, ΕΕ και τους υποστηρικτές τους να χρησιμοποιούν αυτόν τον ψεύτικο διαχωρισμό περί κερδοσκοπικών και μη κερδοσκοπικών επιχειρήσεων; Η απάντηση είναι ότι το σύστημα, ανάλογα με τις εξελίξεις, προσφέρει διάφορες εναλλακτικές λύσεις, επιλογές, αναζητήσεις, αρκεί όλα αυτά να μη θέτουν σε αμφισβήτηση τη διατήρηση του κοινωνικού - οικονομικού συστήματος. Γνωρίζουν ότι μεγαλώνει η οργή και η αγανάκτηση ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική που φέρνει μαζικά την εξαθλίωση, απέναντι στην εμπορευματοποίηση και επιχειρηματική δράση σε όλους τους τομείς των κοινωνικών αναγκών. Βλέπουν ότι μεγαλώνουν συνολικά τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής οικονομίας, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε διαθέσεις για συνολική ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας από τα λαϊκά στρώματα. Γι' αυτό ψάχνουν για διαχειριστικές «λύσεις». Δηλαδή, για λύσεις όπου χωρίς να αμφισβητείται η «επιχειρηματικότητα», τα κέρδη, οι στρατηγικές επιλογές της ΕΕ και των μονοπωλίων, να πετυχαίνουν μια υποτυπώδη διαχείριση των λαϊκών προβλημάτων, με «κόστος» που να αντέχουν οι εργαζόμενοι. Να δημιουργούν αυταπάτες ότι υπάρχει και καλός καπιταλισμός με καλές επιχειρήσεις, που αποτελεί τη διέξοδο για την ανεργία, τη φτώχεια, την κρίση. Ετσι αποσκοπούν να εφησυχάσουν τα λαϊκά στρώματα. Να ενοχοποιούνται οι «εξαθλιωμένοι», διότι το κράτος τους έδωσε την «ευκαιρία» και είναι δική τους ευθύνη να την αξιοποιήσουν. Σε τελική ανάλυση να τα αποπροσανατολίσουν από τις πραγματικές αιτίες, τους υπευθύνους και την πραγματική διέξοδο.

Η συμβολή των οπορτουνιστών

Ιδιαίτερη συμβολή σε αυτό τον αποπροσανατολισμό έχουν και δυνάμεις από το χώρο του οπορτουνισμού. Αναπαράγουν τις αυταπάτες σε μεγαλύτερο βαθμό και από την κυβέρνηση. Λένε, για παράδειγμα, ότι οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» μπορεί να θεωρηθούν «δημόσιες». Οτι οι εργαζόμενοι σε αυτές θα έχουν σταθερή εργασία, αξιοπρεπή μισθό. Ακόμη και ότι «θα ανοίξει ο δρόμος για την κατάργηση της εκμετάλλευσης»! Υποστηρίζουν ότι η «αλληλέγγυα οικονομία είναι σε ριζοσπαστική κατεύθυνση και μπορεί να αναπτυχθεί από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, με στόχο την επαναφορά μέρους της σημερινής ιδιωτικής οικονομίας υπό δημόσιο έλεγχο»!

Στηρίζουν, με άλλα λόγια, την ιδεολογική συσκότιση ως προς τον πραγματικό χαρακτήρα των «κοινωνικών επιχειρήσεων» αλλά και της Τοπικής Διοίκησης. Στην πραγματικότητα, καλούν σε συσπείρωση και αγωνιστική δράση για την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής. Δηλαδή, για να μειωθεί το «κόστος» των κοινωνικών υπηρεσιών, όπως ζητά και η κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Να προωθηθεί η παραπέρα εμπορευματοποίηση της Υγείας - Πρόνοιας, να υλοποιηθούν οι αντιδραστικές ρυθμίσεις του «Καλλικράτη». Βοηθούν έτσι απεριόριστα στην ενσωμάτωση του λαϊκού κινήματος.

Αυτός, βέβαια, είναι διαχρονικά ο ρόλος τους. Οταν αμφισβητείται ο καπιταλισμός, ειδικά τώρα κάτω από το βάρος της οικονομικής του κρίσης, όταν ωριμάζει η ανάγκη για σύγκρουση και ανατροπή της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας των μονοπωλίων, για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας... τότε «δυναμώνει» ο «τρίτος δρόμος της κοινωνικής οικονομίας», ο «ηθικός καπιταλισμός», με τις «ηθικές επιχειρήσεις». Ετσι βοηθούν στην προσπάθεια αθώωσης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι επίσης τυχαίο ότι όλοι μαζί, κόμματα της πλουτοκρατίας, ΕΕ, κεφάλαιο και οπορτουνιστές, παρουσιάζουν ως έκφραση αλληλεγγύης την «κοινωνική οικονομία», τις «κινήσεις πολιτών», τις ΜΚΟ, τον εθελοντισμό κ.λπ. Οταν, όμως, πρόκειται για την ταξική - ριζοσπαστική αλληλεγγύη που εκφράζει το ΚΚΕ, τα ταξικά συνδικάτα, το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΟΓΕ, το ΜΑΣ, για ουσιαστική προστασία των ανέργων, κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης σε Πρόνοια - Υγεία, για σταθερή εργασία με δικαιώματα για όλους, για να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας και της εξουσίας ...τότε μιλάνε για «διάσπαση - καπέλωμα του κινήματος», «ακρότητες» κ.λπ. Αυτοί ενδιαφέρονται, όπως και η κυβέρνηση, για «το συνδυασμό της κερδοφορίας με την αλληλεγγύη». Κάτι, δηλαδή, τόσο εφικτό όσο ο συνδυασμός του θανάτου με τη ζωή.

Η πραγματική διέξοδος

Η πραγματική διέξοδος για το λαό δεν είναι οι αυταπάτες περί «συνδυασμού κερδών και αλληλεγγύης», ο «ηθικός καπιταλισμός». Είναι η σύγκρουση με το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής, η ενιαία αντιμονοπωλιακή πάλη, η αποδέσμευση από την ΕΕ. Απέναντι στην απάτη των «κοινωνικών επιχειρήσεων» του καπιταλισμού να σηκώσουμε ψηλά τον πραγματικά ριζοσπαστικό στόχο της κοινωνικοποίησης των επιχειρήσεων - μονοπωλίων, στο πλαίσιο μιας λαϊκής οικονομίας και εξουσίας που μπορεί να ικανοποιήσει το σύνολο των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων. Στην προωθούμενη φθηνή «κοινωνική εργασία» και στον υποτιθέμενο «κοινωνικό έλεγχο» να αντιπαραθέσουμε το στόχο να γίνει ιδιοκτησία του λαού ο τεράστιος πλούτος της κοινωνικοποιημένης εργασίας εκατομμυρίων εργαζομένων στο πλαίσιο μιας κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας προς όφελος των εργαζομένων. Εκεί μπορεί να υπάρξει και πραγματικός κοινωνικός έλεγχος.

Να παλέψουμε, δηλαδή, για την πραγματική και όχι εικονική κατάργηση της εκμετάλλευσης.


Της
Κατερίνας ΜΙΧΑΛΙΟΥ*
*Η Κατερίνα Μιχαλιού είναι μέλος του Τμήματος Υγείας Πρόνοιας της ΚΕ του ΚΚΕ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ