Στις 14 Αυγούστου 1946, δολοφονείται στον Θεσσαλικό κάμπο ο δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη», Κώστας Βιδάλης.

Είναι η περίοδος που έχει εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα ένα απίστευτο όργιο τρομοκρατίας απέναντι στους κομμουνιστές και τους λαϊκούς αγωνιστές, μια λυσσαλέα προσπάθεια του ταξικού εχθρού να τσακίσει το κίνημα. Στα γραφεία του «Ριζοσπάστη» φτάνουν συνεχώς τέτοιες ειδήσεις. Στον Θεσσαλικό κάμπο, ειδικά, οργιάζει η συμμορία του Σούρλα. Καίνε χωριά, σκοτώνουν και βασανίζουν τους αγωνιστές...

Ο Κ. Βιδάλης ζητά από την εφημερίδα να πάει στη Θεσσαλία. Φτάνει στις 11 Αυγούστου. Στις 13 Αυγούστου, η εφημερίδα λαμβάνει το τελευταίο του μήνυμα: «Λογαριάζω να 'μαι αυτού Παρασκευή βράδυ, 16 του μηνός. Μάζεψα φοβερό υλικό. Θα τα πούμε». Την ίδια μέρα ταξίδευε με το τρένο από τη Λάρισα για τον Βόλο. Στον Πλατύκαμπο, 13 χιλιόμετρα από τη Λάρισα, το τρένο κυκλώνεται από είκοσι συμμορίτες του Σούρλα. Λίγες ώρες μετά, ο Βιδάλης οδηγείται στο νεκροταφείο και εκεί δολοφονείται, αφού πρώτα βασανίζεται άγρια.

Εγραφε ο «Ριζοσπάστης» στις 24/8/1947, ένα χρόνο μετά το θάνατο του Κ. Βιδάλη:

«Ο Κώστας Βιδάλης δεν βρισκόταν ανάμεσά μας στο "Ριζοσπάστη" στο χρόνο που μας πέρασε. Και όλως βρισκόταν ανάμεσά μας σα να ήταν ζωντανός... Τον μνημονεύουμε άπειρες φορές. Τον μνημόνευαν τα πράγματα τα ίδια.

"Μια εφημερίδα που έδωσε ένα Βιδάλη...", λέγαμε πάντα. Μια εφημερίδα που έδωσε το Βιδάλη χρειάζεται μια μπολσεβίκικη φρουρά από αγωνιστικά στελέχη του τόπου μας. Στελέχη που να νοιώθουν την εφημερίδα του λαού σαν έπαλξη και σαν ορμητήριο. Σαν απόρθητο μετερίζι με τη σημαία του να κυματίζει πάντα περήφανα και ψηλά. Τόσο ψηλά που να μην μπορούν να τη φτάσουν ούτε οι άπειρες δικαστικές αποφάσεις, ούτε η άνανδρη λύσσα των χαφιέδων που τον τριγυρίζουν.

Τέτοια φρουρά νέων αγωνιστών έφτιαξε ο "Ριζοσπάστης". Αλλοι βρίσκονται μέσα στα σίδερα της φυλακής, αφού υπεράσπισαν θαρραλέα την εφημερίδα και το Κόμμα τους από το εδώλιο του κατηγορουμένου... Πολλοί άλλοι βρίσκονται στο βράχο της εξορίας. (Και οι μεν και οι δε απόδειξη της δυτικοδημοκρατικής ελευθεροτυπίας). Αλλοι βοηθούν την εφημερίδα τους από το εξωτερικό... Και οι υπόλοιποι βρίσκονται πάντα στη θέση τους, στα γραφεία και τα τυπογραφεία, ανάμεσα στο χαφιεδολόι, φανερά και κρυφά, και βγάζουν την εφημερίδα τους ψύχραιμα, αποφασιστικά, πεισματικά. Και καλύτερη από πρώτα.

Σε κάθε ίχνος λιποψυχία, ή δισταγμού, προβάλλει η φυσιογνωμία του Κώστα Βιδάλη: "Επιμένω να πάω στη Θεσσαλία. Δεν μπορεί να χαλάει ο κόσμος εκεί και εμείς να αρκούμαστε στις μπούρδες του Σπυρέττου!" (σ.σ. Σπύρος Θεοτόκης, ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης).

Δεν είναι όμως μόνο στο ηθικό μέρος, στην παλληκαριά και το ήθος που η κληρονομιά του Βιδάλη έχει ανυπολόγιστη αξία για την εφημερίδα μας. Είναι και το αλησμόνητο επαγγελματικό του παράδειγμα. Στον ακούραστο αγώνα της για να φτιάξει η εφημερίδα μας άρτια δημοσιογραφικά στελέχη, άξια να αναμετρηθούν από την πλευρά της ειδικότητας με ό,τι καλύτερο έδωσε η αστική δημοσιογραφία, η κληρονομιά που μας άφησε ο Βιδάλης ήταν κι αυτή ανεκτίμητη. Πάθος στη δουλειά, επιμέλεια, επιστημονικότητα, πλάτος, ανησυχία, κέφι, ακούραστο κυνηγητό της "πηγής"....».

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1904. Ορφάνεψε πολύ μικρός από πατέρα. Δούλεψε παραγιός σε περιβόλι κι αργότερα σε καφενείο. Από τα 1922, μαθητής ακόμα, μπήκε στο δημοσιογραφικό επάγγελμα. Δεν «κόλλησε» ποτέ σε κανέναν ιδιοκτήτη και σε κανένα πόστο. «Συμπαθών» από το 1924, σ' ένα μόνο κόμμα προσχώρησε, στο ΚΚΕ. Κυρίαρχη, από μικρό παιδί ακόμα, η δίψα για μάθηση. Παρότι δουλεύει σκληρά, δεν παύει να μελετά, να ερευνά. Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, γράφεται στη Νομική, αλλά δεν θα την τελειώσει. Τον κερδίζει η δημοσιογραφία, αυτό για το οποίο όλοι έλεγαν πως είναι γεννημένος.

Τα γεγονότα που έζησε και στα οποία πρωταγωνίστησε δημοσιογραφικά είναι πολλά. Το 1936 πηγαίνει, ως απεσταλμένος του «Ριζοσπάστη», στη Σπαρτακιάδα της Βαρκελώνης. Γυρίζοντας στην Ελλάδα βρίσκει τη μεταξική δικτατορία και αναπτύσσει αντιφασιστική δράση, ξεσκεπάζοντας το παιχνίδι της λίρας, τα σκάνδαλα και τη ρεμούλα της εποχής. Συνέβαλε αποφασιστικά στη διαμόρφωση του Τύπου στην Αντίσταση και μετά την Απελευθέρωση. Στη «μάχη της σοδειάς» ο Βιδάλης ήταν στην πρώτη γραμμή. Βοήθησε στο στήσιμο της «Ελεύθερης Ελλάδας» (κεντρικό όργανο του ΕΑΜ) μέσα στο μυστικό τυπογραφείο της Καλλιθέας, που πραγματικά έπηξε σ' εκείνα τα χρόνια την περιοχή της πρωτεύουσας με υλικό κάθε μορφής.

«Να γράφεις», έλεγε, «κύριε συνάδελφε, για τους απλούς ανθρώπους. Καθαρά, όχι συννεφώδη, σύντομα και περιεκτικά. Αφηνε στην άκρη τις φλυαρίες και δίνε το λόγο στα γεγονότα. Αυτά πείθουν»...

Με μια σεμνή και λιτή εκδήλωση οι Κομματικές Οργανώσεις Χαϊδαρίου του ΚΚΕ τίμησαν τον Νίκο Πλουμπίδη, 64 χρόνια από την εκτέλεσή του. Η εκδήλωση έγινε στο μνημείο που έχει στηθεί στο σημείο όπου ο Νίκος Πλουμπίδης έπεσε νεκρός στις 14 Αυγούστου 1954 από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος, πίσω από τη Μονή Δαφνίου, στο Χαϊδάρι, με κατάθεση λουλουδιών και ομιλία.

Την ομιλία έκανε ο Θοδωρής Σκολαρίκος, μέλος του Γραφείου της ΠΕ Δυτικής Αθήνας της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής. Αφού αναφέρθηκε στο βιογραφικό του Ν. Πλουμπίδη και το χρονικό της σύλληψης και εκτέλεσής του, όπως και στην πλήρη αποκατάστασή του από το Κόμμα από το 1958, με απόφαση Ολομέλειας της ΚΕ, σημείωσε:

«Σε πολύ δύσκολες συνθήκες για τον ίδιο και το Κόμμα, ο Νίκος Πλουμπίδης έδειξε την ηθική ανωτερότητα των κομμουνιστών. Μας άφησε ως παρακαταθήκη τι σημαίνει ακλόνητη πίστη στο Κόμμα και μας δίδαξε με τη στάση του το μοναδικό δρόμο δικαίωσης για κάθε μέλος και στέλεχος του Κόμματος. Πάνω απ' όλα και πρώτα απ' όλα το Κόμμα.

Η σημερινή σεμνή εκδήλωση συμπίπτει με τον εορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυση του Κόμματός μας. 100 χρόνων ζωής και δράσης, πάντα στην πρώτη γραμμή των εργατικών - λαϊκών αγώνων.

Η καλύτερη τιμή στους νεκρούς μας, στη φετινή συμβολική επέτειο, είναι να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για την ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, παντού. Για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος».