Την Παρασκευή, πραγματοποιήθηκε μουσικο-αφηγηματική εκδήλωση για τις φυλακές της Ακροναυπλίας, εκεί που η αστική τάξη επιδίωξε να τσακίσει το ΚΚΕ, βασανίζοντας τα πιο διαλεχτά στελέχη του. Οι κομμουνιστές στάθηκαν αλύγιστοι.

Την πολύ φροντισμένη εκδήλωση επιμελήθηκε η Οργάνωση Περιοχής Πελοποννήσου της ΚΝΕ και σκόρπισε σε όλους όσοι την παρακολούθησαν βαθιά συγκίνηση, περηφάνια για το Κόμμα, αλλά και βαθιά πεποίθηση για το σίγουρο της τελικής νίκης. Μέσα από τις αφηγήσεις, τα τραγούδια, τα ποιήματα, τις φωτογραφίες που έπεφταν, πέρασε από μπροστά μας η ιστορία της Ακροναυπλίας.

Μαθητές από τη Μεσσηνία ανεβαίνουν στη σκηνή, ψιθυρίζουν ονόματα, βιογραφικά... Οι φωνές τους δυναμώνουν. Νίκος Μπελογιάννης, Μήτσος Παπαρήγας, Γιάννης Ζευγός, Κώστας Γαμβέτας, Κώστας Λαζαρίδης, Χρήστος Κάλφας, Νίκος Ζαγουρτζής, Ακίνδυνος Αλβανός, Βαγγέλης Ρογκάκος... Κοινό χαρακτηριστικό όλων ήταν ότι βρέθηκαν έγκλειστοι στην Ακροναυπλία.

Το αντάρτικο «Ανεμοι θύελλες γύρω μας πνέουν» λειτουργεί ως εισαγωγή, για να ξεκινήσει η αφήγηση: Επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά, ο νόμος «περί μέτρων καταπολέμησης του κομμουνισμού και των συνεπειών του» και η επιλογή της Ακροναυπλίας για τη φυλάκιση ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ.

Ακούγεται το ποίημα του Κώστα Βάρναλη «Οχτώβρης», που το έγραψε όντας εξόριστος στον Αη Στράτη. «Απ' τα μπουντρούμια και την εξορία/η νέα του κόσμου ξεκινά Ιστορία».

Το Φλεβάρη του 1937, φτάνουν οι πρώτοι κρατούμενοι στην Ακροναυπλία. Το καλοκαίρι του 1937, από τα ξερονήσια Ανάφη, Φολέγανδρος, Αη Στράτης, μεταφέρονται οι «πιο επικίνδυνοι» εξόριστοι, ανάμεσά τους ένα μεγάλο μέρος της καθοδήγησης του ΚΚΕ.

Ο κόσμος που παρακολουθεί, μαζί με το Συγκρότημα της Οργάνωσης Πάτρας της ΚΝΕ, που έχει αναλάβει το μουσικό κομμάτι της εκδήλωσης, τραγουδά το «Θάλασσες μας ζώνουν»... «Στων φρουρών το πείσμα/θα σταθούμε ορθοί/στις καρδιές ατσάλι/φλόγα στην ψυχή».

Η εκδήλωση συνεχίζει με το γράμμα που είχε στείλει ο Δημήτρης Γληνός στους μαθητές του, ενώ ήταν έγκλειστος στην Ακροναυπλία. «Θέλω να ζήσω μόνο μέσα στην αλήθεια ή να ζήσω και να πεθάνω δεσμώτης. Γιατί η εδώ ζωή μου είναι αληθινή. Δεν έχει κανένα ψέμα. Το ψέμα δεν μπορεί ν' ανέβει τα τρακόσια σκαλοπάτια της Ακροναυπλίας...».

Ακούγεται το τραγούδι «Αυτοί που περιμένουν», με την ατράνταχτη υπενθύμιση: «Τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα, δεν είναι μονάχα στα μητρώα των φυλακών, φυλάγονται στα αρχεία της Ιστορίας...».

Η εκδήλωση στη συνέχεια στέκεται στην παράνομη σύσταση της Ομάδας Συμβίωσης Κρατουμένων Ακροναυπλίας (αποτελούμενη από έμπειρα στελέχη του ΚΚΕ), που οργανώνει την οικονομική και πολιτιστική ζωή των κρατουμένων. Οι κομμουνιστές μέσα στους κρατούμενους ήταν η ραχοκοκαλιά τους, ο οργανωτικός νους, η καθοδηγητική δύναμη. Τα επιμορφωτικά μαθήματα, η εξασφάλιση του συσσιτίου και η ψυχαγωγία είναι οι πρώτες προτεραιότητες. Τα μέλη του ΚΚΕ είναι οργανωμένα σε κομματικές ομάδες. Στην κορυφή τους βρίσκεται η Κομματική Επιτροπή.

Η δικτατορία προσπαθεί να χωρίσει τους κρατούμενους, να τους φοβίσει, να τους εξοντώσει. Προσπαθούν να χωρίσουν τους διανοούμενους από τους υπόλοιπους. Ρίχνουν πάνω από 400 πυροβολισμούς. Σχεδιάζουν μια μεγάλη προβοκάτσια, τον εμπρησμό του κτιρίου, δήθεν από τα καμινέτα, για να καούν ζωντανοί οι αγωνιστές. Καταγγέλλεται η προβοκάτσια και σταματά το προετοιμαζόμενο έγκλημα.

Το 1938, θεσπίζονται αυστηρότερες διατάξεις. Πρώτο μέτρο οι «δηλώσεις μετανοίας». Το 1939, απαγορεύεται η αγορά και η ανάγνωση οποιασδήποτε πολιτικής εφημερίδας και όλων των βιβλίων. Μεταφέρουν τον Γληνό στη Σαντορίνη και κλείνουν στην απομόνωση 34 κρατούμενους. Οι κρατούμενοι αντέχουν.

Κηρύσσεται ο ιταλοελληνικός πόλεμος. Οι κρατούμενοι ζητούν να σταλούν στο μέτωπο. Στις 28/4/1941, οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Ναύπλιο. Οι λιγοστοί χωροφύλακες που παραμένουν στη θέση τους, παραδίδουν τους κρατούμενους στους Γερμανούς. Οι κρατούμενοι μεταφέρονται. Απ' αυτούς, οι περισσότεροι εκτελέστηκαν από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς στο Κούρνοβο, στο Χαϊδάρι, στη Θεσσαλονίκη και 160 στην Καισαριανή, την Πρωτομαγιά του '44.

Μετά από τραγούδια, ακούγονται ονόματα Ακροναυπλιωτών και τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ χειροκροτούν. Ξαναβγαίνουν οι μαθητές στη σκηνή, που βροντοφωνάζουν:

«Μη χάσεις το θάρρος σου.

Εμείς πάντα το ξέραμε, πως δε χωράει μέσα σε τέσσερις τοίχους το μεγάλο μας όνειρο.

Την ορμή μας την έχουμε από τους αιώνες.

Θα βγούμε νικητές κι ας είναι οι θυσίες μας βαριές.

Κι όλοι μαζί τραγουδούν: «Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι. Κανονικός σφυγμός. Σίγουρος δρόμος... Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος...».

Στο χώρο της κατασκήνωσης στην όμορφη παραλία της Καραθώνας, αυτές τις δύο μέρες ξεδιπλώθηκε παράλληλα ένα πρόγραμμα πλούσιων, πολύμορφων και φροντισμένων δραστηριοτήτων κι επισκέψεων για μικρότερα παιδιά εργατικών - λαϊκών οικογενειών, τους μικρούς φίλους της ΚΝΕ, που καλλιεργούσε αξίες όπως η αλληλεγγύη, η ομαδικότητα, η συντροφικότητα, η γνώση, η διεκδίκηση και ο αγώνας, αλλά και για να περάσουν δυο μέρες γεμάτες διασκέδαση και φυσικά με πολλά παιχνίδια μέσα κι έξω από τη θάλασσα.

Μέσα από ιστορικό και φωτογραφικό υλικό, ξεναγήσεις, μέσα από την ποίηση και τη λογοτεχνία, γνώρισαν και βάδισαν στα χνάρια των ηρώων του λαού μας, μαθαίνοντας ότι τίποτα δε χαρίζεται, αλλά τα πάντα κατακτώνται με αγώνα. Προετοίμασαν και παρουσίασαν συλλογική έκθεση με θέμα: «Αγώνες και θυσίες του λαού μας: Ανθρωποι αυτοί οι γίγαντες». Παρακολούθησαν τη θεατρική παράσταση «Ενα παιδί μετράει τ' άστρα», βασισμένη στο βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη, από την ομάδα παιδικού θεάτρου της Οργάνωσης Κεντρικής Μακεδονίας της ΚΝΕ κι επιφύλαξαν ένα θερμό χειροκρότημα σε όλους τους συντελεστές, το περισσότερο για τον Μέλιο, το παιδί που κατόρθωσε να μετρήσει όλα τ' άστρα και να τα βρει και σωστά, που όλοι ήθελαν να τον γνωρίσουν από κοντά...

«Πού θα γίνει το 25ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο;» «Ραντεβού του χρόνου!» Αυτά τα λόγια κυριαρχούσαν την τελευταία μέρα του Διημέρου, όταν αποχαιρετιόντουσαν οι μικροί φίλοι της ΚΝΕ και ο καθένας πήγαινε στην περιοχή του... Αναμνηστικές φωτογραφίες και για τελευταία φορά τραγούδησαν όλοι μαζί το τραγούδι της κατασκήνωσης, που το έφτιαξαν μόνοι τους την Παρασκευή. Οι φωνές τους δυναμώνουν, όταν τραγουδούν: «Παίζουμε, γελάμε, τραγουδάμε όλοι μαζί με κέφι και χαρά».