Από διαμαρτυρία του ΠΑΜΕ ενάντια στο διάλογο - απάτη τον προηγούμενο Γενάρη

Εξίσου αποκαλυπτική είναι και η δήλωση του υπουργού για τις ιδεολογικές επιδιώξεις που έχει αυτός ο διάλογος. «Η πολύ υψηλή ανεργία... και η συρρίκνωση του διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων διαμορφώνουν μια ιδιαίτερα επώδυνη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που απαιτεί την ανάληψη ευθυνών από όλους μας». Να, λοιπόν, που για την ανεργία και τη μείωση των μισθών δε φταίει το σύστημα, δε φταίει η πολιτική που υπηρετεί αυτό το σύστημα, δε φταίει η κρίση, ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός για το κέρδος , δε φταίνε τα λουκέτα που είναι αναπόφευκτη συνέπεια του ανταγωνισμού και της αναρχίας στην παραγωγή... Ολα τα παραπάνω λες και πέφτουν από το ουρανό, είναι απλά μια «πραγματικότητα» χωρίς αιτίες και υπαίτιους. Και ως εκ τούτου, απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα, που επέρχεται σαν θεομηνία από τον ουρανό, οι εργάτες πρέπει να βάλουν και αυτοί πλάτη. Να αναλάβουν τις ευθύνες τους..! Βολική προσέγγιση για το κεφάλαιο και τους υπηρέτες του, που θέλουν έτσι να σύρουν τους εργάτες στη συμβιβασμό, στην αποδοχή των επώδυνων μέτρων, στην ταξική συνεργασία και τελικά στον αφοπλισμό του εργατικού κινήματος.

Και όμως, τους ίδιους στόχους υπηρετεί και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ με το «διάλογο» που αρχίζει με τους εργοδότες. Εδώ το «τυρί στη φάκα» είναι δήθεν η επιδίωξη των «κοινωνικών εταίρων» και «κοινωνικών διαπραγματευτών» - όπως η ίδια η ηγεσία της Συνομοσπονδίας αποκαλεί την πάρτη της και τους εκμεταλλευτές των εργατών - να καταλήξουν σε «συμφωνία» που θα επαναφέρει τον κατώτερο μισθό στα επίπεδα που ήταν πριν τις μειώσεις (751 ευρώ μεικτά) οι οποίες επιβλήθηκαν με την Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ αρ. 6), την αποδοχή των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων από την κυβέρνηση και όπως με έμφαση υποστήριξε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, να γίνουν σεβαστά τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων.

Ολη αυτή η επιχειρηματολογία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ δεν είναι παρά προφάσεις εν αμαρτίαις. Καλλιεργεί ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να βγει κάτι από τη διαπραγμάτευση με τους εργοδότες και την κυβέρνηση και επιχειρεί να δικαιολογήσει άλλον ένα διάλογο - καρμανιόλα για τα εργατικά δικαιώματα, όπως άλλωστε μέχρι τώρα αποδείχτηκαν όλοι οι «διάλογοι» με τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις (Ασφαλιστικό, εργασιακά κ.λπ.)

Και αυτό γιατί η όλη συζήτηση με τις εργοδοτικές οργανώσεις, επί των εργασιακών, δεν έχει την παραμικρή αξία, αφού ακόμα και σε περίπτωση κάποιας συμφωνίας, αυτή για να έχει πρακτικό αποτέλεσμα πρέπει να γίνει νόμος. Οταν όμως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στην προηγούμενη κυβέρνηση με νόμο κατάργησαν την υφιστάμενη τότε ΕΓΣΣΕ και ανέτρεψαν το νομοθετικό πλαίσιο των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, με τι εχέγγυα μπορεί να ελπίζει κάποιος ότι μια νέα συμφωνία με ανάλογο περιεχόμενο θα γίνει δεκτή από τα ίδια κόμματα που πρωταγωνιστούν στη συγκυβέρνηση; Γίνεται, λοιπόν, φανερό ότι το κόλπο είναι στημένο. Ο «διάλογος», για άλλη μια φορά, δίνει άλλοθι διαλλακτικότητας στη νέα κυβέρνηση και ταυτόχρονα, άλλοθι στους εργοδότες και κυρίως στον ΣΕΒ.

Γιατί, την ώρα που στην κορυφή βιομήχανοι, τραπεζίτες, μεγαλέμποροι και εφοπλιστές συνδιαλέγονται ως «εταίροι», τρομάρα τους, με την ηγεσία της ΓΣΕΕ, μέσα στους χώρους δουλειάς συνεχίζουν το πλιάτσικο σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων, στους κλάδους πιέζουν αφόρητα για υπογραφή συμβάσεων με μεγάλες μειώσεις, επιβάλλουν ατομικές συμβάσεις με το πιστόλι στον κρόταφο των εργατών. Εδώ, μία μπορεί να είναι η θέση των συνδικάτων: Οχι διάλογος, αλλά αγώνας ενάντια και σε κυβέρνηση και σε εργοδότες για να καταργηθεί η επαίσχυντη Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου και όλο το μνημονιακό πλέγμα που ανέτρεψε τις εργασιακές σχέσεις.

Ταυτόχρονα - γίνεται φανερό - ότι κυβέρνηση και εργοδότες κερδίζουν χρόνο. Γιατί, τι πιο βολικό γι' αυτούς όταν στα εργοστάσια γίνεται πραγματική σφαγή, στις οθόνες των τηλεοράσεων Βρούτσης, Δασκαλόπουλος και Παναγόπουλος να συνδιαλέγονται, να «διαπραγματεύονται» και να αφήνουν το χρόνο να κυλάει και τη δουλειά να γίνεται; Να γιατί λέμε ότι το παιχνίδι είναι στημένο.

Αλλωστε, η ΓΣΕΕ δεν εξυπηρετεί κυβέρνηση και εργοδότες μόνο με την τακτική της, αλλά και επί της ουσίας αναλαμβάνει να προωθήσει ιδεολογικά τα συμφέροντά τους και την πολιτική τους, αναπαράγοντας τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα των κεφαλαιοκρατών. Χαρακτηριστικές απ' αυτήν την άποψη ήταν οι τοποθετήσεις των στελεχών της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ αλλά και της «Αυτόνομης Παρέμβασης» στην τελευταία ολομέλεια της διοίκησης της ΓΣΕΕ, όπου περίτρανα επιβεβαιώθηκε πως στρατηγική τους είναι η προσαρμογή στις επιδιώξεις του κεφαλαίου.

Αποδοχή της πραγματικότητας, της εργασιακής ζούγκλας που επιβάλλουν στους χώρους δουλειάς οι εργοδότες και προσαρμογή σε αυτή, στο όνομα δήθεν του μικρότερου κακού, αυτός είναι ο πυρήνας της πολιτικής αυτών των παρατάξεων παρά τις όποιες φραστικές διαφοροποιήσεις μπορεί να έχουν μεταξύ τους. Μόνιμη επωδός των τοποθετήσεών τους ήταν μία: Να υπογραφούν κλαδικές συμβάσεις με μειώσεις γιατί διαφορετικά τα πράγματα θα είναι χειρότερα.

«Το δίλημμα είναι: Τι θα συμβεί αν δεν υπογράψουμε σύμβαση; Γιατί τότε οι απώλειες θα είναι πολλαπλάσιες...» έλεγε ο Γ. Παναγόπουλος, αναπαράγοντας τους ίδιους εκβιασμούς με τους οποίους οι εργάτες βρίσκονται αντιμέτωποι στους τόπους δουλειάς. Στο ίδιο πνεύμα και το στέλεχος της «Αυτόνομης Παρέμβασης», Θάνος Βασιλόπουλος, ζητούσε «Να δούμε την πραγματικότητα...» και επικαλούμενος τη λήξη της μετενέργειας που θα σημάνει μείωση 20% στους μισθούς του εμπορίου, έμμεσα αναγνώρισε ότι ήδη διαπραγματεύεται με τους εργοδότες μειώσεις: «Φυσικά και συζητάμε», είπε, «και το ζήτημα δεν είναι το πόσο». Το ίδιο όμως γίνεται όχι μόνο φραστικά αλλά και με τις υπογραφές συνδικαλιστικών στελεχών της πλειοψηφίας σε δεκάδες ομοσπονδίες και μεγάλες επιχειρήσεις (ΟΤΕ, ΔΕΗ, Πετρέλαια, ΕΘΕΛ, ΗΣΑΠ, τράπεζες, Μέταλλο, Επισιτισμός - Τουρισμός, Ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές), που συνομολόγησαν κλαδικές συμβάσεις με μείωση μισθών και αφαίρεση δικαιωμάτων.

Εχουν μάλιστα βρει και τα προσχήματα: Και τι θέλετε - λένε - να αφήσουμε τους κλάδους χωρίς σύμβαση; Υποκρισία και φαρισαϊσμός. Γιατί, το θέμα δεν είναι να αφήσεις ή να μην αφήσεις τον κλάδο χωρίς σύμβαση, αλλά αν προετοιμάζεις τον κλάδο να παλέψει για σύμβαση που να κατοχυρώνει τα εργατικά δικαιώματα. Το ζήτημα είναι αν σαν ηγεσία του συνδικάτου, έχεις αποφασίσει να υπερασπιστείς τη σύμβαση και τους εργάτες, να συγκρουστείς με την εργοδοσία και την κυβέρνηση, και να οργανώσεις τον κλάδο και τους εργάτες να δώσουν μια τέτοια μάχη. Οταν όμως έχεις άλλη γραμμή, όταν θεωρείς «εταίρους» τους εργοδότες, όταν η υπόθεση της σύμβασης μετατρέπεται σε ένα παζάρι πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων και σίγουρα χωρίς την παραμικρή συμμετοχή τους - με ευθύνη της ηγεσίας - τότε εννοείται πως όλα οδηγούνται εκεί που θέλουν οι εργοδότες, στην υπογραφή συμβάσεων που τσακίζουν τους εργάτες. Τότε, διαμορφώνεται αυτή η άτιμη «πραγματικότητα» που επικαλείται και ο Βρούτσης, μπροστά στην οποία, όπως μπροστά στα αρχαία τοτέμ, οι εργάτες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο παρά να προσαρμοστούν. Να πώς δικαιώνεται και η στρατηγική της προσαρμογής. Τότε, ακολουθούν οι φαρισαϊσμοί του τύπου: «Και τι να κάνουμε; Να αφήσουμε τον κλάδο χωρίς σύμβαση;» Και έτσι η πολιτική εξυπηρέτησης του κεφαλαίου, γίνεται προφητεία που εκπληρώνεται... Με μια λεπτομέρεια. Δεν είναι το χέρι του Θεού που φταίει αλλά το χέρι των ανθρώπων, δηλαδή το χέρι του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.