«Γέφυρα» και για τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στον Περσικό ρίχνει η κυβέρνηση με τις συμφωνίες με τις μοναρχίες του Κόλπου

Ετσι, η ελληνική αστική τάξη πρωτοστατεί στα σχέδια «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Δυτικών Βαλκανίων, στα αμερικανικά σχέδια απέναντι στην αυξανόμενη επιρροή της Κίνας στην περιοχή (που παρεμβαίνει με «όχημα» το «Δρόμο του Μεταξιού» και το σχήμα «17+1»), για την «ενεργειακή απεξάρτηση» της ΕΕ από το ρωσικό φυσικό αέριο, που φουντώνουν παραπέρα τους ανταγωνισμούς, με θύματα τους λαούς της περιοχής.

Στο πλαίσιο αυτό προχώρησε στη Συμφωνία των Πρεσπών, που ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και υλοποιεί η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως έδειξε ξανά και η συνάντηση Μητσοτάκη - Ζάεφ την Πέμπτη, για να ανοίξει ο δρόμος ένταξης μιας ακόμη χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις των ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Στηρίζει την προσπάθεια - που σκοντάφτει και πάνω στις αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ - για την ένταξη της Αλβανίας και της Β. Μακεδονίας στην ΕΕ, επιχειρεί να παίξει ρόλο στο παζάρι που βρίσκεται σε εξέλιξη ανάμεσα σε Βελιγράδι και Πρίστινα, την ώρα που στο τραπέζι των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και παζαριών πέφτουν σχέδια ως και για αλλαγές συνόρων, όπως δείχνουν οι πρόσφατες διαρροές από την ΕΕ.

Αναλαμβάνει και κάθε είδους άλλες «βρωμοδουλειές», έως τη Βαλτική, όπως π.χ. δείχνει και η επίσκεψη μέσα στη βδομάδα στην Ελλάδα, μετά από πρόσκληση του Ελληνα υπουργού Εξωτερικών, της παρουσιαζόμενης ως επικεφαλής της αντιπολίτευσης στη Λευκορωσία για να «συζητήσει» την «υποστήριξη της Ευρώπης στους Λευκορώσους και το όραμα για μια νέα, δημοκρατική Λευκορωσία».

Η δραστηριότητα αυτή είναι σε αρμονία με τις επιδιώξεις της αστικής τάξης για την ανάδειξη της χώρας σε τεχνολογικό, ενεργειακό και οικονομικό κόμβο, προσδοκώντας μερίδιο από τη λεία για τους εγχώριους επιχειρηματικούς ομίλους, αναβάθμιση των θέσεών τους σε μια περιοχή που θεωρείται η «πίσω αυλή» του ελληνικού κεφαλαίου.

Βασικό στοιχείο αποτελούν τα σχέδια για την Ενέργεια, με τις εγκαταστάσεις αποθήκευσης και υγροποίησης φυσικού αερίου σε Αλεξανδρούπολη και Καβάλα, την κατασκευή κάθετων αγωγών στη Βόρεια Ελλάδα προς τη Βουλγαρία και τη Βόρεια Μακεδονία, από τους οποίους αμερικανικό υγροποιημένο αέριο, που θα έρχεται στην Ελλάδα, θα διοχετεύεται σε χώρες της Ευρώπης, έργα στα οποία συμμετέχουν μεταξύ άλλων τα ΕΛΠΕ, οι όμιλοι Μυτιληναίου, Κοπελούζου, η ΔΕΗ κ.ά., κι ενώ το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους μεταφορείς LNG.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και τα σχέδια για τα λιμάνια, τους οδικούς και σιδηροδρομικούς άξονες της Β. Ελλάδας ως βασικής πύλης εμπορευμάτων προς την Ανατ. Ευρώπη, οι επενδύσεις ισχυρών αμερικανικών ομίλων στον τομέα Τηλεπικοινωνιών - Πληροφορικής στην Αττική, η μετατροπή της Θεσσαλονίκης σε «βάση» για την αμερικανική «Cisco» και τα σχέδιά της στα Βαλκάνια κ.ά.

Παράλληλα, η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να διαχειριστεί την αμερικανική αντίδραση στις επενδύσεις της Κίνας στις εγχώριες λιμενικές υποδομές και στον τομέα μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, ενώ μετά και τις σαφείς προειδοποιήσεις των ΗΠΑ, όπως και τις σχετικές ΝΑΤΟικές αποφάσεις, απέκλεισε τους κινεζικούς ομίλους από την ανάπτυξη του δικτύου 5G.

Ακόμα πιο επιθετικά προωθεί η ελληνική αστική τάξη τα συμφέροντά της στην Ανατ. Μεσόγειο, μέσα από την προώθηση των σχεδίων ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή, που επιταχύνονται με φόντο την όξυνση των ανταγωνισμών με Κίνα - Ρωσία:

-- Στα Ελληνοτουρκικά, όπου πιο «ενεργητικά» βρίσκεται σε αναζήτηση συμβιβασμού με την τουρκική αστική τάξη, που θα ευνοήσει τη συνεκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου προς όφελος των αμερικανικών και ευρωπαϊκών μονοπωλίων, όπως και την προσπάθεια διασφάλισης της ΝΑΤΟικής συνοχής στην περιοχή.

Προσπάθεια που αποτυπώνεται με την επανέναρξη - με τη μεσολάβηση ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ - των διερευνητικών επαφών και των λεγόμενων πολιτικών διαβουλεύσεων, όπου η τουρκική πλευρά βάζει το σύνολο των διεκδικήσεών της που αφορούν κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα, την αμφισβήτηση ελληνικών νησιών, των δικαιωμάτων τους σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, την αποστρατιωτικοποίηση, τις αναφορές στη μειονότητα στη Θράκη και την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λοζάνης.

Με τα στοιχεία, μετά και την επίσκεψη Δένδια στην Αγκυρα και την επακόλουθη πρόσκληση στον Τσαβούσογλου να έρθει στην Αθήνα (ακούγεται ως προτεινόμενη ημερομηνία η 31η Μάη), να δείχνουν παρά τους δημόσιους «υψηλούς τόνους» ότι αναβαθμίζεται το παζάρι και επιχειρείται να διαμορφωθεί το έδαφος για οδυνηρό συμβιβασμό με αιχμή τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο.

Ενώ σε αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιείται και η λεγόμενη «θετική ατζέντα», όπως π.χ. η τελωνειακή ένωση ΕΕ - Τουρκίας, η συμφωνία για το Προσφυγικό, η ενίσχυση των εμπορικών - οικονομικών σχέσεων που εκφράζεται και με διαπραγματεύσεις για τις διασυνοριακές μεταφορές (σιδηροδρομικός άξονας Κωνσταντινούπολης - Θεσσαλονίκης, ακτοπλοϊκή σύνδεση Θεσσαλονίκης - Σμύρνης) και την αναβάθμιση του εμπορίου, π.χ. στα νησιά του Αιγαίου κ.α.

Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και το στήσιμο «μηχανισμού αποκλιμάκωσης» στην έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, με ανοιχτό το ενδεχόμενο απαράδεκτων συμβιβασμών, υπό τη ΝΑΤΟική αντίληψη του Αιγαίου ως «ενιαίου επιχειρησιακού χώρου», όπως και η εξαγγελία ότι σε στρατιωτικό επίπεδο θα επανεκκινήσουν και τα περιλάλητα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης.

-- Στο Κυπριακό με τη συμβολή στην προσπάθεια «επίλυσης» με βάση τα διχοτομικά σχέδια που βρίσκονται στο τραπέζι και οδηγό την ενεργότερη συμμετοχή της Κύπρου στα ΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή (βλ. π.χ. συμφωνίες για συμμετοχή στον ΝΑΤΟικό «Συνεταιρισμό για την ειρήνη», άρση του αμερικανικού εμπάργκο όπλων κ.ο.κ.), τα σχέδια συνεκμετάλλευσης.

-- Συνολικότερα με τη «συμβολή» στην προώθηση των σχεδίων συνεκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου στην Ανατ. Μεσόγειο, από τα οποία προσδοκούν γενναίο μερτικό και ελληνικοί επιχειρηματικοί όμιλοι.

Προσπάθεια που πλάι στα Ελληνοτουρκικά περιλαμβάνει το κλείσιμο «εκκρεμοτήτων» και τις διευθετήσεις, όπως με τη συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες με την Αίγυπτο, με το «πετσόκομμα» κυριαρχικών δικαιωμάτων (π.χ. τα πλήρη δικαιώματα ΑΟΖ στα νησιά), τη συμβολή στο στήσιμο των σχημάτων συνεκμετάλλευσης και διαμόρφωσης της «περιφερειακής αγοράς Ενέργειας» υπό «ομπρέλα» ΗΠΑ - ΕΕ, με προμετωπίδα σε αυτήν τη φάση το «East Med Gas Forum», τη συμμετοχή στα σχέδια για τη μεταφορά του φυσικού αερίου προς την ΕΕ (π.χ. αγωγός East Med, σχέδια για μεταφορά μέσω Αιγύπτου από τα πλοία των Ελλήνων εφοπλιστών κ.ο.κ.).

Και βέβαια στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η προσπάθεια επαναπροσέγγισης με τη Λιβύη, με τον πρωθυπουργό κατά την πρόσφατη επίσκεψή του να λέει ότι οι ελληνικοί επιχειρηματικοί όμιλοι «δεν έφυγαν ποτέ» από τη χώρα, ακόμα και κατά την περίοδο της ιμπεριαλιστικής επέμβασης ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, και τις επιχειρηματικές συμφωνίες να αποτελούν το βασικό μενού της πρόσφατης «ανταλλαγής επισκέψεων» με τον μεταβατικό Πρόεδρο της Λιβύης.

Ακόμα πιο φανερή είναι η ενεργή πολιτική της ελληνικής αστικής τάξης σε ό,τι αφορά την εμπλοκή της στα σχέδια των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ σε Μέση Ανατολή και Περσικό, στο πλαίσιο και της στρατηγικής «ΝΑΤΟ 2030» (για το «παγκόσμιο ΝΑΤΟ»), που θα καταληχθεί στην επερχόμενη Σύνοδο Κορυφής.

Πέρα από τη σταθερή αναβάθμιση των σχέσεων - διαδοχικά επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ - με το κράτος-δολοφόνο Ισραήλ, που επεκτείνεται πλέον σε όλα τα επίπεδα, στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό (με επιπλέον ξεχωριστή πλευρά την «αναβάθμιση» των σχέσεων με ισραηλινούς ομίλους σε μια σειρά από τομείς, όπως τεχνολογία, τουρισμός, αγροδιατροφή, φαρμακοβιομηχανία κ.ά.), το «επόμενο» βήμα έγινε με τις πρόσφατες συμφωνίες που υπογράφηκαν με τα ΗΑΕ και τη Σαουδική Αραβία.

Συμφωνίες που αποτελούν «προέκταση» αυτών για την εξομάλυνση των σχέσεων του Ισραήλ με τις μοναρχίες του Κόλπου και καθοριστική παρέμβαση των ΗΠΑ, με τις οποίες πέφτει κι άλλο «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών που καίει τους λαούς στην περιοχή, όπως δείχνουν και οι πρόσφατες εξελίξεις στην Παλαιστίνη.

Η Ελλάδα γίνεται σε αυτό το φόντο «κρίκος» μεταξύ ΝΑΤΟ και ΕΕ, από τη μια, και χωρών του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου, από την άλλη, όπως είναι τα ΗΑΕ, η Σαουδική Αραβία. Στην ίδια κατεύθυνση με σχήματα όπως το «Φόρουμ Φιλία», που διοργανώθηκε πρόσφατα, επιχειρεί να παίξει το ρόλο «γέφυρας» για τα ΝΑΤΟικά σχέδια συμβάλλοντας στη «σύμπραξη Ελλάδος - Κύπρου - Αιγύπτου με νέους εταίρους, το Μπαχρέιν, τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, συνδέοντας πλέον τη Μεσόγειο, την Ερυθρά Θάλασσα και τον Κόλπο», όπως έλεγε χαρακτηριστικά τότε ο πρωθυπουργός.

Διευκολύνεται και με αυτόν τον τρόπο η παραπέρα προσέγγιση των κρατών του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου με το ΝΑΤΟ, γίνεται προσπάθεια να ενισχυθεί το «κοινό μέτωπο» απέναντι στο Ιράν, να στηθεί - με το βλέμμα και προς ανατολικά - ανάχωμα απέναντι στην Κίνα, της οποίας τα μονοπώλια ενισχύουν ορμητικά τις θέσεις τους στην περιοχή.

Μέσα σε αυτό το βούρκο των ανταγωνισμών, η κυβέρνηση κάνει το λαό στόχο τον ανταγωνισμών για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, όπως δείχνουν και αποστροφές σαν εκείνη του υπουργού Εξωτερικών πως οι «Πάτριοτ» στη Σ. Αραβία είναι «μια συνεισφορά μας στην ευρύτερη ασφάλεια των ενεργειακών πηγών της Δύσης», ή οι αναφορές για τη διασφάλιση της «ασφάλειας της ναυσιπλοΐας» στα Στενά του Ορμούζ, ως ζήτημα που αφορά άμεσα το εφοπλιστικό κεφάλαιο.