«Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπορεί να αποφασίσει να θέσει υπό ενισχυμένη εποπτεία ένα κράτος - μέλος το οποίο αντιμετωπίζει ή απειλείται από σοβαρές δυσκολίες αναφορικά με τη χρηματοοικονομική του σταθερότητα, που ενδέχεται να έχουν δυσμενείς δευτερογενείς επιπτώσεις σε άλλα κράτη - μέλη της ζώνης του ευρώ». Αυτό προβλέπεται, μεταξύ άλλων, στο επίσημο πλαίσιο για την «άσκηση εποπτείας μετά το πρόγραμμα», την ίδια ώρα που οι διεργασίες και τα παζάρια εστιάζουν επί της ουσίας στη μορφή του «εποπτικού πλαισίου» της αντιλαϊκής πολιτικής για την περίοδο μετά τον Αύγουστο του 2018. Σε αυτό το επίπεδο, το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης κάνει λόγο για μια ...«ενισχυμένη παρακολούθηση», με τρεις ή τέσσερις «επισκέψεις» των «θεσμών» το χρόνο, πρόσθετα στους μηχανισμούς μόνιμης εποπτείας και στα μνημόνια διαρκείας, που συνιστούν οι Συνθήκες, οι Οδηγίες και οι «κατευθυντήριες γραμμές» της ΕΕ για τα δημοσιονομικά, τα Εργασιακά, το Ασφαλιστικό και άλλα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, που είναι ασφυκτικό για το λαό, το ζήτημα της διαχείρισης - «ελάφρυνσης» των δόσεων για την αποπληρωμή του κρατικού χρέους αποτελεί ένα ακόμη εργαλείο κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης και μάλιστα σε ορίζοντα δεκαετιών. Μεταξύ άλλων, η «κανονικότητα» της ΕΕ προβλέπει τη συνέχιση των ειδικών εποπτικών ελέγχων μέχρις ότου να αποπληρωθεί το 75% των δανείων που χορηγήθηκαν σε κράτη - μέλη μέσω των μηχανισμών διάσωσης. Επιπλέον, σύμφωνα με το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών, «ο μηχανισμός ("ελάφρυνσης") θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί και να διατηρηθεί μόνο εάν η Ελλάδα, επί τη βάσει μίας τακτικής αξιολόγησης, εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της μετά τη λήξη του προγράμματος, όπως αυτές προκύπτουν από την τήρηση των ευρωπαϊκών κανόνων δημοσιονομικής σταθερότητας». Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι ρυθμοί της αντιλαϊκής κλιμάκωσης συνδέονται πλέον με τη διευθέτηση του χρέους, αντί με τις δόσεις των δανείων, όπως γινόταν έως τώρα, με το ίδιο επώδυνο αποτέλεσμα για το λαό.

Από την πλευρά της, η ΕΚΤ εστιάζει σε «ένα ισχυρό πλαίσιο μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος, που θα μείωνε τους κινδύνους από απρόσμενες διαταραχές», «αίτημα» το οποίο στηρίζουν απόλυτα ο ΣΕΒ και οι άλλες ενώσεις του κεφαλαίου, αλλά και η κυβέρνηση, που υπόσχεται διατήρηση υψηλών ρυθμών στις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και καμιά επιστροφή στο παρελθόν, σε ό,τι αφορά δικαιώματα που αφαιρέθηκαν στην περίοδο της κρίσης. Σε κάθε περίπτωση, η «επόμενη μέρα» που υπόσχεται η κυβέρνηση στους επιχειρηματικούς ομίλους ξεκινά με τις εκατοντάδες νομοθετικές παρεμβάσεις και τα αντιλαϊκά μέτρα των τριών μνημονίων να παραμένουν σε ισχύ και να αποτελούν τη βάση για παραπέρα κλιμάκωση της επίθεσης στους εργαζόμενους και το λαό. Για παράδειγμα, η πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με τις «Εαρινές Προβλέψεις 2018» αναφέρει ότι το πακέτο των μέτρων μετά το πρόγραμμα περιλαμβάνει την «ευθυγράμμιση όλων των συντάξεων με τη νέα συνταξιοδοτική φόρμουλα, εξοικονομώντας 1% του ΑΕΠ το 2019». Δηλαδή, με το «καλημέρα» αρχίζουν να εφαρμόζονται τα ήδη ψηφισμένα μέτρα για τις συντάξεις και από το 2020 θα ακολουθήσει η νέα κατακρεούργηση του αφορολόγητου ορίου σε βάρος μισθωτών, συνταξιούχων και αγροτών.

Δεν πρέπει, τέλος, να ξεχνάμε ότι οι εξελίξεις αυτές συμβαίνουν σε περιβάλλον όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στους οποίους η Ελλάδα συμμετέχει ενεργά, για να διασφαλίσει και να επεκτείνει τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Η ιμπεριαλιστική εμπλοκή είναι η άλλη όψη της αντιλαϊκής κλιμάκωσης. Στόχος είναι η διατήρηση και διεύρυνση των ρυθμών ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, η «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της αστικής τάξης, η συμμετοχή της σε μεγάλες επενδύσεις. Ο λαός δεν έχει τίποτα να προσδοκά από την «επόμενη μέρα» που υπόσχεται η κυβέρνηση, ούτε έχει κάτι να κερδίσει από τους ρόλους που αυτή αναλαμβάνει, για λογαριασμό των μονοπωλίων στην ευρύτερη περιοχή, κρατώντας τη σημαία των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ σε επικίνδυνα σχέδια. Τώρα χρειάζεται να δυναμώσει η οργάνωση του αγώνα, σε σύγκρουση με τα «οράματα» και τους στόχους του κεφαλαίου, ενάντια στην πολιτική της ΕΕ και των κομμάτων της. «Καθαρή διέξοδος» για το λαό σημαίνει ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, δυνάμωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας, συμπόρευση με το ΚΚΕ στην πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες.