ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 15 Μάη 2005
Σελ. /32
ΔΙΕΘΝΗ
Ποιος χρηματοδοτεί τους «Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα»

Η επέμβαση των Γάλλων και των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών το Μάρτη του 2004 στην Αϊτή, για την ανατροπή του προέδρου Αριστίντ, για την RSF, απλά, δεν υπήρξε ποτέ...

Associated Press

Η επέμβαση των Γάλλων και των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών το Μάρτη του 2004 στην Αϊτή, για την ανατροπή του προέδρου Αριστίντ, για την RSF, απλά, δεν υπήρξε ποτέ...
Η οργάνωση «Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα» (RSF), της οποίας ηγείται ο πρώην ρεπόρτερ Ρομπέρ Μενάρ, έχει την έδρα της στο Παρίσι, όπου τα δελτία Τύπου της οργάνωσης διανέμονται από την «Saatchi & Saatchi Worldwide», μία διεθνική διαφημιστική ένωση, υφισταμένη της «Publicis Group SA» της Γαλλίας - ο τέταρτος παγκόσμιος όμιλος στο εμπόριο της διαφήμισης, του οποίου ο κύριος πελάτης είναι οι Ενοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ!

Τόσο η βορειοαμερικανική «National Endowment for Democracy», (NED), όσο και η RSF έχουν μεγάλη ανάμειξη, για παράδειγμα, στην Αϊτή και τη Βενεζουέλα. Στη χώρα του Μπερτράν Αριστίντ, η NED χρηματοδότησε τις ένοπλες ομάδες των πρώην στρατιωτικών του Ντιβαλιέ, που αποσταθεροποίησαν τη χώρα προετοιμάζοντας τη γαλλο-βορειοαμερικανική εισβολή στις 29 του Φλεβάρη του 2004, ενώ στη Βενεζουέλα ενισχύει με «ζεστά» δολάρια τις ενέργειες των ομάδων που ονειρεύονται την πτώση του Ούγκο Τσάβες ή ακόμα και τη δολοφονία του.

Η Βορειοαμερικανίδα δημοσιογράφος Νταϊάνα Μπαραχόνα, της «Northern California Media Guild», έφερε στο φως στοιχεία για τη βορειοαμερικανική χρηματοδότηση της RSF και πώς αυτή επηρεάζει την πολιτική της «καταγγελίας» και «προάσπισης» της «ελευθερίας Τύπου» σε χώρες όπως το Ιράκ, η Αϊτή και η Βενεζουέλα, όπου συνήθως αγνοεί τις παραβιάσεις που έχουν σχέση με τα συμφέροντα των ΗΠΑ ή της Γαλλίας. Αν και η αρθρογράφος δεν αναφέρει τις μόνιμες επιθέσεις της RSF ενάντια στην Κούβα, σε ποικίλες πλευρές της κουβανικής επανάστασης - που δεν έχουν ακριβώς σχέση με τη δική τους αντίληψη για την «ελευθερία Τύπου» - προσφέρει μία λεπτομερή περιγραφή για τη μεροληψία τους στην Αϊτή και τη Βενεζουέλα και θέτει υπό αμφισβήτηση τα «ρεπορτάζ» τους και τις «εκθέσεις» τους.

Παραθέτουμε στη συνέχεια αποσπάσματα του άρθρου της με τίτλο «Κυβερνητική χρηματοδότηση επηρεάζει την αντικειμενικότητα ομάδων Τύπου» που δημοσιεύτηκε στη «News Paper Guild» το Μάρτη του 2005:

«Τον τελευταίο χρόνο, οι δημοσιογραφικές ιστορίες στις ΗΠΑ για την ελευθερία του Τύπου αναφέρονται όλο και περισσότερο στη δράση μιας οργάνωσης που εδρεύει στο Παρίσι, των "Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα" ("Reporters sans Frontiere" ή RSF). (...) Η RSF, χρηματοδοτείται γενναία από επιχορηγήσεις της κυβέρνησης που προκαλούν ερωτηματικά για την αντικειμενικότητά τους. Μία πιο προσεκτική εξέταση των πιο ηχηρών μαχών της RSF - και άλλων που αγνοεί - υποδεικνύουν μια πολιτική ατζέντα "χρωματισμένη", επηρεασμένη από τις επιλογές των αναδόχων της».

Η RSF στην Αϊτή...

Ισως είναι πιο αξιοσημείωτη η προφανής πολιτική μεροληψία της οργάνωσης στις εκθέσεις της για την Αϊτή. Στις 29 του Φλεβάρη του 2004, η RSF εξέφρασε τη στήριξή της στην ανατροπή του Ζαν Μπερτράν Αριστίντ από τους Βορειοαμερικανούς και τους Γάλλους, ενώ λάμβανε από τη γαλλική κυβέρνηση το 11% του προϋπολογισμού (397.604 ευρώ, περίπου 465.200 δολάρια το 2003). Η RSF κατηγόρησε τον πρόεδρο Αριστίντ για τις δολοφονίες που διαπράττονταν, ενώ γιόρτασε την ανατροπή του με ένα άρθρο με τίτλο «Επιστρέφει η ελευθερία Τύπου: μία νίκη που θα εδραιωθεί». Ταυτόχρονα, προσέθετε ότι ο Αριστίντ σκόπευε «να κάψει τη γη μέχρι τέλους», στην κρίση που ξέσπασε όταν 300 παραστρατιωτικοί εμφανίστηκαν οπλισμένοι με Μ-16 από τη Δομινικανή Δημοκρατία.

Ωστόσο η RSF τήρησε σιγήν ιχθύος για τις αιματηρές επιπτώσεις του πραξικοπήματος, κυρίως αναφορικά με τις συνεχείς επιθέσεις κατά δημοσιογράφων. Για παράδειγμα, η οργάνωση δεν ανέφερε την είδηση, όταν το Γενάρη του 2005 η Αστυνομία σκότωσε τον ρεπόρτερ Αμπντίας Ζαν, στα περίχωρα του Πορτ-ο-Πρενς, όπως και όταν έγινε επίθεση κατά του δημοσιογράφου Ραούλ Σάντο - Λουίς, που πυροβολήθηκε τον περασμένο Φλεβάρη, αφού είχε δεχτεί απειλές κατά της ζωής του.

Οι ιστορίες που αφηγούνταν στον Τύπο για την απώλεια στήριξης του προέδρου Αριστίντ και η χρησιμοποίηση συμμοριών για να διατηρηθεί στην εξουσία, ήταν μία χειραγώγηση που σχεδίασε μία αντιπολίτευση την οποία δημιούργησαν το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ και εθνικά και διεθνή ΜΜΕ.

...στη Βενεζουέλα

Οι «Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα» στράφηκαν και ενάντια στον πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες, προφασιζόμενοι ότι απειλεί τα ιδιωτικά ΜΜΕ. Η σύγκρουση της κυβέρνησης Τσάβες με τα ιδιωτικά ΜΜΕ ξεκίνησε ακόμα πριν τον Απρίλη του 2002, όταν τέσσερις ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί βοήθησαν και υποκίνησαν ενεργά το στρατιωτικό πραξικόπημα ενάντια στην κυβέρνηση... Ωστόσο, η RSF συνεχίζει να βρίσκεται στο πλευρό των ιδιωτικών ΜΜΕ ενάντια στον «αυταρχισμό» του Τσάβες.

Στις 26 του Νοέμβρη του 2004 η οργάνωση δημοσιοποίησε μία έκθεση για ένα σχέδιο μεταρρύθμισης στα ΜΜΕ που προτάθηκε στην Εθνοσυνέλευση της Βενεζουέλας, όπου και καταγγέλλει την απειλή για την ελευθερία Τύπου που αποτελεί ο νέος νόμος.

Η δικηγόρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Εύα Γκόλιγκερ απέδειξε με τεκμηριωμένα στοιχεία ότι πάνω από 20.000.000 δολάρια χορήγησαν η NED και το USAID (Αμερικανικό Ταμείο Αρωγής) σε ομάδες και ιδιωτικά ΜΜΕ της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας. Ταυτόχρονα, η NED χορηγεί, το Γενάρη, στη RSF 40.000 δολάρια. Οι χρηματικές επιχορηγήσεις ενός επίσημου ταμείου των ΗΠΑ, που στόχο έχουν την ανατροπή του προέδρου της Βενεζουέλας και την αλλαγή του καθεστώτος, δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά για την ανεξαρτησία της RSF, καθώς και για τη βούληση κριτικής προς τους ευεργέτες τους. Η... αντικειμενικότητα των «Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα» εξαντλείται στο... να γλείφουν το χέρι που τους ταΐζει.


Επιμέλεια:
Γ. ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ


Με αφορμή την πορεία ειρήνης...

Η ετήσια Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης είναι μια ξεχωριστή μέρα. Το κίνημα ειρήνης ξεδιπλώνει το συνολικό πλαίσιο της πολιτικής και των αγωνιστικών του διεκδικήσεων. Αφιερώνεται στον Γρηγόρη Λαμπράκη για να συμβάλλει στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης. Να ατενίσει το τότε και το τώρα, την ιστορική διαδρομή ενός κινήματος που δέθηκε με τα κυριότερα μεταπολεμικά γεγονότα της μετεμφυλιοπολεμικής Ελλάδας. Ουδέποτε υπήρξε ως κίνημα εφησυχασμού. Δέθηκε από την αρχή του με τους λαϊκούς αγώνες για κοινωνικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες.

Σήμερα, μέσα στην αντάρα της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, χωρίς να ξεχνά τις εμπειρίες πολλών χρόνων, υποχρεώνεται να κοιτάξει κατάματα την τωρινή πραγματικότητα. Τότε, την εποχή του Γρηγόρη Λαμπράκη, υπήρχε η ανερχόμενη δύναμη της ΕΣΣΔ με συμμάχους της τις Λαϊκές Δημοκρατίες, ως πρώτη δύναμη στον αγώνα κατάκτησης του διαστήματος. Το γεγονός αυτό αναιρούσε τη μονομερή κατίσχυση του καπιταλισμού στον πλανήτη. Ο καπιταλισμός προσπαθούσε να αντισταθεί στο εσωτερικό των αναπτυγμένων μητροπολιτικών του κρατών με προγράμματα κοινωνικών παροχών και με τη χαμηλή στάθμη ανεργίας που του διασφάλιζε η ευρωπαϊκή και ιαπωνική μεταπολεμική ανασυγκρότηση. Ταυτόχρονα η ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα νεο-αποικιακή του πολιτική στις τρίτες χώρες γέννησε το Κίνημα των Αδεσμεύτων Κρατών που αντιστεκόταν στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, σε συνεννόηση με την ΕΣΣΔ. Οι συνθήκες αυτές αποτέλεσαν το γόνιμο έδαφος ανάπτυξης του κινήματος ειρήνης. Η δεκαετία του 1980 έμεινε η ιστορική περίοδος. Οι οδοιπόροι της ειρήνης έσερναν ένα «διαπλανητικό γαϊτανάκι» που συσπείρωνε ανθρώπους κάθε φύλου, πολιτικής και ιδεολογικής προέλευσης. Αυτό το ιστορικό πείραμα έμελλε να καταποντιστεί κάτω από τα ερείπια της άλλοτε κραταιάς ΕΣΣΔ που η ανατροπή και διάλυσή της σήμανε και τη δική του πτώση. Πέρα από τις γενεσιουργούς αιτίες του φαινομένου και του ρόλου που έπαιξαν πρόσωπα και καταστάσεις, πέρα από το ρόλο που εξακολουθούν να παίζουν πρόσωπα και σχηματισμοί που αυτοαποκαλύπτονται ως κοινή πέμπτη φάλαγγα στα σπλάχνα του πανανθρώπινου κινήματος, το κίνημα ειρήνης οφείλει να πορεύεται με μάτια ορθάνοιχτα στην τωρινή εξέλιξη των διεθνών πραγμάτων. Χωρίς να ξεχνά το αγωνιστικό παρελθόν του. Οπως και δεν μπορεί να αναιρεί τον ανατρεπτικό του χαρακτήρα ως κίνημα συνεχούς αμφισβήτησης εξαιτίας αντεπαναστατικών ανατροπών.

Στις μέρες μας γίνεται μια προσπάθεια γελοιοποίησης ακόμη και της λέξης «ειρήνη» κάτω από το βάρος των συνεχών κι εκτεταμένων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Μέσα από τη στάχτη της πολεμικής φωτιάς και το αίμα του ιμπεριαλιστικού σφαγείου μεσουρανεί το άστρο του διεθνούς καπιταλισμού. Το άλλοτε κραταιό παγκόσμιο κίνημα ειρήνης δείχνει να 'ναι ανήμπορο. Μια νέα πνοή του χρειάζεται. Βαθιές ανάσες οξυγόνου είναι η απαραίτητη αρχή της αναζωογόνησής του. Αυτές βρίσκονται στην άρνηση των δεδομένων της τωρινής πραγματικότητας. Βρίσκονται στην ανάλυση και διαμόρφωση των νέων συμπερασμάτων αμφισβήτησης και παρέμβασης. Στη νέα επαναστατική του λογική. Υπάρχουν και κάποιοι επαναστάτες της μπροσούρας και της φράσης που θεωρούν το κίνημα ειρήνης τελειωμένο. Αυτοί αδυνατούν να καταλάβουν την επαναστατική φύση του σοσιαλισμού. Ο σοσιαλισμός και η ειρήνη είναι οι δυο όψεις της ανασυγκρότησης κι αναδημιουργίας της ανθρωπότητας.


Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ