ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ποτέ μη γυρνάς το μάγουλο

Ενα παράδειγμα από τα παλιά, το 1933, και μάλιστα από τη μητρόπολη του καπιταλισμού, θυμίζει πως πάντα ένας ήταν ο δρόμος για να προστατέψει ο εργάτης τον εαυτό του από τον κεφαλαιοκράτη.

Το γεγονός ότι, 76 χρόνια μετά, φτάνει ως κι ο σερίφης της περιοχής να δηλώνει «είναι άδικο, δεν εκτελώ την εντολή για κατασχέσεις σπιτιών» είναι ελπιδοφόρο σημάδι ως προς την αξία της κοινωνικής αλληλεγγύης, που τόσα έκαναν οι καπιταλιστές για να την εξαφανίσουν κι ακόμα λειτουργεί.

Στα δικά μας τώρα: Πολλή αγωνία στα κεντρικά άρθρα του αστικού Τύπου. Μόνο που τους προδίδει η κοινή βάση αναφοράς.

Κι αυτούς που κλαίνε γιατί η κρίση δεν έγινε ευκαιρία για γονάτισμα των εργατών.

Κι αυτούς που, επίσης, κλαίνε γιατί δε συναινούν οι εργάτες στο «δημοκρατικό» γονάτισμά τους.

Κι αυτούς που σχεδιάζουν πως πάνω από 10 εκατομμύρια άνθρωποι θα είναι άμεσα διαθέσιμοι στο κεφάλαιο (η Πολεοδομία ποτέ δεν ήταν ουδέτερη. Το σχέδιο αφορά πάντα στην οικονομική βάση που θέλεις. Η Αθήνα που σχεδιάζουν είναι η Αθήνα που χρειάζεται το κεφάλαιο).

Οταν οι σοσιαλδημοκράτες μιλούν για «ρεαλιστικούς πολιτικούς στόχους», ψάχνουν τρόπο να πείσουν τους εργάτες ότι χωρίς να αλλάξει η οικονομική βάση θα αλλάξει η ζωή τους. Κλασική παλιά απάτη.

Βάλαμε τίτλο «ευτυχώς» στο απόσπασμα του άρθρου της «Απογευματινής», γιατί είναι ευτύχημα για τους εργάτες ότι οι αστοί δεν κατάφεραν ακόμα να μετατρέψουν την καπιταλιστική κρίση σε νέα ευκαιρία - δική τους - για να αφαιρέσουν ό,τι έχει κατακτηθεί.

Με μια εντελώς άλλη ανάγνωση της αγωνίας των αστών για το αύριο, εσύ πρέπει να δεις έναν ακόμα λόγο υπεράσπισης της σημαντικότατης κατάκτησης των εργατών, του ΠΑΜΕ. Γιατί αυτό είναι που βλέπουν εμπόδιό τους αύριο οι αστοί.

Το μόλις προχτεσινό παράδειγμα των εργατοπατέρων, που υπέγραψαν στους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς συμφωνία για ΜΗΔΕΝ ΑΥΞΗΣΕΙΣ στους μισθούς, είναι αποκαλυπτικό για το τι θα συνέβαινε, αν αυτές οι δυνάμεις μπορούσαν να αλωνίζουν σ' όλα τα συνδικάτα.

Γράψτο κι αυτό στις εξηγήσεις που ψάχνεις για τον Πάγκαλο και την ομολογία του Παπανδρέου ότι ο αντικομμουνισμός είναι κεντρική επιλογή τους.

Οταν η αστική τάξη βλέπει και ήδη διακηρύσσει πως αύριο πρέπει μαζί ΝΔ - ΠΑΣΟΚ να αντιμετωπίσουν το λαϊκό κίνημα, το συμπέρασμα είναι πως έγκαιρα θα επιχειρήσουν να χτυπήσουν την καρδιά αυτού του κινήματος.

Ποτέ ο αντικομμουνισμός δεν αφορούσε στενά τους κομμουνιστές. Ισα ίσα, για να μπορέσουν οι αστοί να χτυπήσουν το λαϊκό κίνημα, ξεκινάνε το χτύπημα από τους κομμουνιστές. Κι εδώ έρχονται να βρουν την έννοιά τους λέξεις που απευθύνονται από τους κομμουνιστές για να βρουν την ανταπόκρισή τους στο λαϊκό κίνημα: Αντίσταση και Ανυπακοή.

Για να επιστρέψουμε στην αρχή: Το μόνο δικαίωμα που θεωρείται ιερό σ' όλα τα αστικά Συντάγματα είναι αυτό στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Κατοχυρώθηκε για το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά για να νομιμοποιηθεί έγινε καθολικό δικαίωμα ως γενικά ατομική ιδιοκτησία. Ε, αυτό έγινε και η θηλιά στο λαιμό των εργατών. Που πασχίζουν μια ζωή για μια ιδιοκτησία στο κεραμίδι κι έρχεται η ώρα που διαπιστώνουν πως ιδιοκτήτης είναι η τράπεζα. Ισχύει εκεί, ισχύει παντού.

Αλλος είναι ο δρόμος, για να έχει ο εργάτης ένα σίγουρο κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι του κι αυτός ο δρόμος προβλέπει κατάργηση ακριβώς της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και αντικατάστασή της με την κοινωνική ιδιοκτησία σ' αυτά.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΤΟΥΣ ΠΡΟΔΙΔΕΙ Η ΚΟΙΝΗ ΒΑΣΗ ΑΝΑΦΟΡΑΣ

ΕΥΤΥΧΩΣ: «Η εβδομάδα των παθών περνάει σε τέσσερις ημέρες για τον θεάνθρωπο αλλά θα μείνει για πολύ στους ανθρώπους και ιδιαίτερα στους Ελληνες (...) το πολιτικό σκηνικό της χώρας περνάει από την αστάθεια στην ακραία όξυνση (...) η παροχολογία, η υποσχεσιολογία, η διαδηλωτική μανία, το απεργιακό κύμα και η ανεργία θα βοηθήσουν στο να μην μπορεί να σταθεί όποιος αναλάβει ό,τι και να πει για ό,τι παρέλαβε. Ανάσταση μέχρι το 2012 τουλάχιστον δεν θα υπάρξει. Και επιπλέον θα έχει χαθεί η ευκαιρία της αξιοποίησης της ακριβοπληρωμένης κρίσης» (από το κύριο άρθρο στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ).

ΠΙΚΡΑ: «Η μεγάλη ήττα (κατάρρευση) του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού έπειτα από 30 χρόνια ηγεμονίας δημιούργησε αντικειμενικά ένα ευνοϊκότερο πολιτικό πλαίσιο για τις προοδευτικές δυνάμεις, τοπικά, ευρωπαϊκά αλλά και στον ευρύτερο ακόμα διεθνή χώρο (...) ενώ έχουμε γενικά ένα ευνοϊκό πεδίο για σημαντικές προοδευτικές αλλαγές στον τόπο (...) οι τυπικές πολιτικές εκφράσεις της Αριστεράς αρνούνται μια στρατηγική ρεαλιστικών πολιτικών στόχων αλλαγής, που θα λειτουργούσαν εποικοδομητικά και στο ΠΑΣΟΚ διαμορφώνοντας τελικά έναν πολύ ισχυρό προοδευτικό πόλο στη χώρα. Δυστυχώς...» (ο Π. Παναγιώτου στο ΕΘΝΟΣ).

ΕΦΙΑΛΤΗΣ: «Η πρόταση του κ. Γ. Σουφλιά για το νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο της Αθήνας ανοίγει εκ των πραγμάτων το δημόσιο διάλογο σχετικά με το ποια μορφή πρέπει να λάβει η πρωτεύουσα. Ο (εικοσαετής) σχεδιασμός αφορά μια μεγαλούπολη δέκα ή ακόμα και δεκατριών εκατομμυρίων κατοίκων! Ως εκ τούτου το μείζον ερώτημα - δίλημμα που προκύπτει είναι: Θέλουμε μια Αθήνα όπως το αχανές και απρόσωπο Χονγκ Κονγκ ή το χαοτικό Κάιρο; 'Η θέλουμε μια Αθήνα ανθρώπινη;» (από το κύριο άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Ο ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΛΑΪΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ως μέσο αναπλήρωσης της εργατικής δύναμης

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Εντός σχεδίου 200.000 στρέμματα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Πνίγει Παυλίδη η 2η δικογραφία

ΕΘΝΟΣ: ΔΙΑΨΕΥΔΕΙ τον Παυλίδη η κόρη του

ΤΑ ΝΕΑ: Μετακομίζει ανατολικά η Αθήνα

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ αλλαγές στην Αττική

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: «ΚΙΝΗΜΑ» ΓΙΑ ΚΑΘΑΡΣΗ στη ΝΔ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ενα ταμείο ασφάλισης και σύνταξη στα 65 έτη

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Ποιους θέλει να προστατέψει; Τι προσπαθεί να κρύψει;

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ο νέος πολεοδομικός χάρτης της Αττικής

Η ΑΥΓΗ: Α-Μετρο-έπεια Σουφλιά με τσιμέντο και αυθαίρετα

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ

Η ΧΩΡΑ: Εντάξεις - εξπρές στο σχέδιο πόλης

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ 200.000 στρέμματα

ΤΟ ΒΗΜΑ: Πάθη χωρίς Ανάσταση

Βάρδα μη χρωστάς

«Στην κομητεία Κουκ του Ιλινόις το 2006 έγιναν 18.916 εξώσεις. Το 2008 υπερδιπλασιάστηκαν και θα έφθαναν τις 43.000 αν ο σερίφης Τομ Νταρτ δεν αποφάσιζε, αρχές Οκτωβρίου, να σταματήσει να εκτελεί τις δικαστικές εντολές για εξώσεις. Ο Νταρτ είπε ότι αυτό που τον βάζουν να κάνει είναι άδικο και ελπίζει, με τη στάση του, να δώσει χρόνο στις οικογένειες που θα έμεναν στο δρόμο, έως ότου εφαρμοστεί σχέδιο διάσωσής τους. Το 2008, 3,2 εκατομμύρια αμερικανικές οικογένειες έχασαν το σπίτι τους επειδή δεν μπορούσαν να πληρώσουν το στεγαστικό δάνειο. Το πρόβλημα δεν αφορά πλέον μόνο τους δανειολήπτες μειωμένης πιστοληπτικής ικανότητας αλλά και δανειολήπτες που είχαν θεωρηθεί απολύτως αξιόπιστοι, είχαν λάβει δάνεια με ευνοϊκούς όρους, αλλά, στον οδοστρωτήρα της κρίσης, έμειναν άνεργοι.

Οι τράπεζες δεν χάνουν

Τα εκατομμύρια ακίνητα που καταλήγουν στα χέρια των τραπεζών και μένουν άδεια έχουν ρίξει τόσο πολύ τις τιμές, ώστε οι τράπεζες προχωρούν μεν σε κατασχέσεις, αλλά καθυστερούν να βγάλουν τα νέα ακίνητα στην αγορά, για να μη ρίξουν ακόμη περισσότερο τις τιμές.

Το σπίτι τους; Ποιο σπίτι τους;

Πολλές από τις μικρές τράπεζες που είχαν αρχικά εκδώσει τα στεγαστικά έχουν κλείσει, τα δάνεια έχουν αλλάξει δεκάδες χέρια και οι τράπεζες, στις οποίες έχουν καταλήξει, μερικές φορές δεν έχουν καν στα χέρια τους το αρχικό συμβόλαιο. "Λέω στον αμερικανικό λαό. Μη φύγετε. Γίνετε καταληψίες στα ίδια σας τα σπίτια", είπε η Κάπτουρ από το βήμα της αμερικανικής Βουλής.

Να το ξανακάνουν

Στο ανατολικό Κλίβελαντ, 10.000 άτομα συγκρούστηκαν με την αστυνομία γύρω από το σπίτι του Τζον Σπαράγκα, ο οποίος κινδύνευε με έξωση επειδή έχασε τη δουλειά του και έμεινε πίσω στις δόσεις του δανείου του. Το τελευταίο αυτό περιστατικό συνέβη στην προηγούμενη μεγάλη κρίση, το 1933, λίγο πριν η αμερικανική κυβέρνηση αποφασίσει επιτέλους να βάλει μορατόριουμ στις κατασχέσεις».

(τα αποσπάσματα απο κείμενο της Ευριδίκης Μπέρση στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).