• ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Μέτρα και αντίμετρα στην υπηρεσία των επιχειρηματικών ομίλων
• ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ: Μέτρα ελέγχου των άμεσων ξένων επενδύσεων για τα «στρατηγικά συμφέροντα» του ευρωενωσιακού κεφαλαίου
• ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ: Ο εφιάλτης του «νέου εργασιακού κόσμου» με «προοδευτικό» προσωπείο
• ΓΑΛΛΙΑ: Νέες «περγαμηνές» και στην εγκατάλειψη των ανέργων

Ταυτόχρονα και παράλληλα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιώντας τα «υπερπλεονάσματα» της αντιλαϊκής πολιτικής, «τρέχει» μια σειρά από εμβληματικές παρεμβάσεις στον άξονα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, με κραυγαλέες φοροελαφρύνσεις, κρατικές επιδοτήσεις, διευκολύνσεις και άλλα προνόμια.

Ηδη από το 2016, η σημερινή κυβέρνηση προχώρησε σε δραστικές περικοπές στο αφορολόγητο όριο, ενώ βέβαια φρόντισε να προνομοθετήσει και την επερχόμενη για το 2020.

Ειδικότερα, από το 2016 το γενικό αφορολόγητο όριο συμπιέστηκε στα 8.636 ευρώ, από 9.545 ευρώ που ήταν το 2015.

Σε αυτό το πλαίσιο και σε συνδυασμό με τη φοροληστεία που συντελείται μέσω της φορολογικής κλίμακας, σε εισοδήματα 10.000 ευρώ το χρόνο ο φόρος φτάνει στα 300 ευρώ, έναντι 100 ευρώ το 2015, επιβάλλεται δηλαδή τριπλάσιος φόρος.

Στο παράδειγμα συνταξιούχου ή μισθωτού χωρίς προστατευόμενα παιδιά και με εισόδημα 9.550 ευρώ, το οποίο μέχρι το 2015 βρισκόταν στο αφορολόγητο, από το 2016 μέχρι και σήμερα επιβάλλεται ετήσιος φόρος ύψους 200 ευρώ.

Στα «έργα και τις ημέρες» της σημερινής κυβέρνησης, που πρωτοεφαρμόστηκαν το 2016, συγκαταλέγονται ακόμη αντιλαϊκές παρεμβάσεις όπως η αύξηση του συντελεστή του ΦΠΑ (24% από 23%) και μάλιστα σε συνδυασμό με τις μετατάξεις εμπορευμάτων μαζικής κατανάλωσης στον υψηλό συντελεστή, οι ανατιμήσεις σε μια σειρά από ειδικούς φόρους κατανάλωσης και διάφορες άλλες αντιλαϊκές παρεμβάσεις.

Με βάση τα παραπάνω, τα στοιχεία εκτέλεσης των κρατικών προϋπολογισμών αποκαλύπτουν ότι:

Η συνολική μάζα των φορολογικών εσόδων από 43,5 δισ. ευρώ το 2015 απογειώθηκε στα 48,85 δισ. το 2018. Πρόκειται για διόγκωση ύψους 5,35 δισ., που αντιστοιχεί σε ενίσχυση της φοροληστείας με ποσά της τάξης του 1,8 δισ. σε ετήσια βάση κατά μέσο όρο.

Από αυτά, ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων (μισθωτοί, συνταξιούχοι κ.ά.) από 7,81 δισ. το 2015 εκτινάχτηκε το 2018 στα 8,64 δισ. με διόγκωση ύψους 830 εκατ.

Οι έμμεσοι φόροι (ΦΠΑ και άλλα χαράτσια στη λαϊκή κατανάλωση) αυξήθηκαν από 23,77 δισ. το 2015 σε 27,97 δισ. το 2018, δηλαδή κατά 4,2 δισ.

Βασικό άξονα της φοροληστείας από το συγκεκριμένο πεδίο αποτέλεσε ο ΦΠΑ, που εκτινάχτηκε από τα 13,62 δισ. στα 16,22 δισ. (αύξηση 2,6 δισ.).

Με βάση την προνομοθετημένη περαιτέρω κατακρεούργηση (από το 2020), το γενικό αφορολόγητο όριο συμπιέζεται ακόμη περισσότερο, στα 5.681 ευρώ, δηλαδή στον ιδιωτικό τομέα (για 14 μισθούς) θα φοροληστεύουν λαϊκά εισοδήματα που ξεκινούν από 405 ευρώ το μήνα, «ξελαφρώνοντας» δηλαδή ακόμη και αυτόν τον κατώτατο μισθό μαζί με τις όποιες «αυξήσεις».

Στην περίπτωση μισθωτού ή συνταξιούχου (χωρίς προστατευόμενα παιδιά) με εισόδημα 8.500 ευρώ - αφορολόγητο μέχρι φέτος - από το 2020 θα επιβάλλεται φόρος ύψους 620 ευρώ το χρόνο. Ακόμη και στην περίπτωση που εφαρμοστούν τα «αντίμετρα» που διαφημίζει η κυβέρνηση (μείωση του συντελεστή από 22% στο 20%), η επιβάρυνση στο συγκεκριμένο παράδειγμα θα φτάνει στα 450 ευρώ, κοντά δηλαδή στο ένα μηνιάτικο.

Την ίδια ώρα, η σημερινή κυβέρνηση «έτρεξε» τη διάλυση των κονδυλίων που αφορούν στην κάλυψη βασικών λαϊκών αναγκών, μεταφέροντας και νέα βάρη στις λαϊκές οικογένειες.

Μεταξύ αυτών:

-- Το ΕΚΑΣ των χαμηλοσυνταξιούχων από 920 εκατ. το 2015 συρρικνώθηκε στα 98 εκατ. το 2018, ενόψει βέβαια και της οριστικής κατάργησής του, με αντίστοιχες «εξοικονομήσεις» σε ετήσια βάση για τους κρατικούς προϋπολογισμούς.

-- Οι κρατικές επιχορηγήσεις στα νοσοκομεία επίσης αποτελούν βασικό πυλώνα της υπερπαραγωγής φαραωνικών πλεονασμάτων. Συγκεκριμένα, από 1,6 δισ. το 2015 συμπιέστηκαν το 2018 στο 1 δισ., δηλαδή κατά 600 εκατ. και σε ποσοστό 37,5%.

-- Το επίδομα θέρμανσης για το πετρέλαιο λαϊκών νοικοκυριών από 186 εκατ. (2015) καρατομήθηκε στα 57 εκατ. (2018), δηλαδή οι «εξοικονομήσεις» φτάνουν να αποδίδουν στο κρατικό ταμείο ποσά ύψους 129 εκατ. το χρόνο.

Τα παραπάνω αποτέλεσαν μαζί με τα υπόλοιπα αντιλαϊκά μέτρα και τον τροφοδότη των «ματωμένων» πλεονασμάτων, που με τη σειρά τους διαμοιράζονται με διάφορες μορφές στους επιχειρηματικούς ομίλους και ισχυρές επιχειρήσεις. Μόνο το τελευταίο διάστημα, η κυβέρνηση καταγράφει στο «παλμαρέ» της:

-- Μείωση του εταιρικού φορολογικού συντελεστή στα επιχειρηματικά κέρδη κατά 4 μονάδες, από το 29% στο 25%, σε βάθος τετραετίας, αρχής γενομένης από το 2019 (28% από 29% πέρυσι). Οι σωρευτικές απώλειες για το κρατικό ταμείο από το 2023 και μετά αναμένονται στα 450 εκατ. ευρώ το χρόνο (142 εκατ. για το 2019) και βέβαια, όπως αναφέρει η έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, «θα αναπληρώνεται από άλλες πηγές εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού», με την «καμπάνα» να χτυπάει και πάλι για τον λαό.

-- Μείωση φορολογίας και επί των διανεμόμενων κερδών, στο 10% από 15% με νέες απώλειες στον κρατικό προϋπολογισμό ύψους 45 εκατ. ευρώ σε ετήσια βάση.

-- Κρατική επιδότηση στο 50% των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών για νέους μισθωτούς έως 24 ετών, με ποσό ύψους 51 εκατ. για το 2019.

-- Ανατιμήσεις 10% στα «φάρμακα αναφοράς», που παρασύρουν προς τα πάνω τις τιμές συνολικά των φαρμάκων, που θα έρθουν να τροφοδοτήσουν τα κέρδη των φαρμακοβιομηχάνων με αντίστοιχη επιβάρυνση των ασφαλισμένων και των Ταμείων τους.

-- Δόθηκε παράταση στο προκλητικό καθεστώς «οικειοθελούς φορολογικής συνεισφοράς» των Ελλήνων εφοπλιστών της ποντοπόρου ναυτιλίας.

-- Η κυβέρνηση δεν ξέχασε και τα ειδικά συμφέροντα των εγχώριων τραπεζικών ομίλων, που εξαιρέθηκαν από τη μείωση του συντελεστή, για το λόγο ότι θα τους ήταν και επιζήμια εξαιτίας του «αναβαλλόμενου φόρου» που ισχύει γι' αυτούς. Ο «αναβαλλόμενος φόρος» συνιστά το ήδη κατοχυρωμένο δικαίωμα των τραπεζών στην πλήρη φοροασυλία (μηδενικές καταβολές φόρου) μέχρις ότου αναπληρώσουν τη χασούρα τους από το «κούρεμα» των ελληνικών κρατικών ομολόγων το 2012 (PSI). Μάλιστα, το «δικαίωμα» αυτό σύμφωνα με τις εξεταζόμενες προτάσεις θα μεταβιβάζεται στην εταιρεία «ειδικού σκοπού» ουσιαστικά με τη μορφή κρατικής εγγύησης και ως ένα ακόμη κίνητρο για τη διαμόρφωση «δευτερογενούς αγοράς» προβληματικών δανείων, που με τη σειρά της υπόσχεται κέρδη σε επίδοξους «επενδυτές».