Είναι βέβαιο ότι η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα κινηθεί στην ίδια ρότα με την προηγούμενη, με τις δεσμεύσεις που απορρέουν από τη συμμετοχή στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και στους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Εντέλει, από τον κοινό στρατηγικό στόχο όλων των κομμάτων του μεγάλου κεφαλαίου για τη θωράκιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς του.

Αλλο τόσο βέβαιο είναι, όμως, ότι θα το κάνει με διαφορετικό τρόπο, αξιοποιώντας την εμπειρία και τους μηχανισμούς της σοσιαλδημοκρατίας για την ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος.

Ως ταξικό κίνημα, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να υποτιμήσουμε αυτό το στοιχείο. Πρέπει να το πάρουμε σοβαρά υπόψη, για να ανταποκριθούμε στο καθήκον της προετοιμασίας και της οργάνωσης των εργαζόμενων να αντιμετωπίσουν αυτή τη νέα κατάσταση της κυβερνητικής εναλλαγής, χωρίς αυταπάτες και καθυστερήσεις, χωρίς άλλο χαμένο χρόνο αναμονής. Nα προτάξουν τις δικές τους ανάγκες και να διεκδικήσουν την ικανοποίησή τους, να θέσουν τη δική τους ατζέντα στο τραπέζι, απέναντι στη νέα συγκυβέρνηση.

Από τον κλάδο του Φαρμάκου μπορούν να αντληθούν χρήσιμα συμπεράσματα σχετικά με αυτό το ζήτημα.

Οι φαρμακοβιομήχανοι, ιδιαίτερα οι ντόπιοι, είναι από τα τμήματα του μεγάλου κεφαλαίου που στήριξαν την κυβερνητική εναλλαγή με πρωταγωνιστή το ΣΥΡΙΖΑ. Ο σημερινός υπουργός Υγείας ήταν και είναι σταθερά παρών σε κάθε εκδήλωση της φαρμακοβιομηχανίας, στηρίζοντας τις θέσεις και τις απαιτήσεις της για μέτρα ενίσχυσης, επαυξάνοντας ότι αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα.

Στα πλαίσια αυτής της διασύνδεσης, βλέπουμε τους φαρμακοβιομήχανους να θέτουν κοστολογημένα τα αιτήματά τους στη νέα κυβέρνηση, από την πρώτη στιγμή. Αιτήματα που αφορούν την αύξηση του μεριδίου τους στην εγχώρια αγορά και στα δημόσια νοσοκομεία, την μείωση ή κατάργηση των rebate και clawback, την ανατίμηση φαρμακευτικών σκευασμάτων, περισσότερες φοροελαφρύνσεις και επιτάχυνση των ασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων (σε ελεύθερη μετάφραση: Μείωση των εργοδοτικών εισφορών).

Από την πλευρά του υπουργείου Υγείας, υπάρχουν δεσμεύσεις για διαμόρφωση θεσμικού πλαισίου, ώστε η Ελλάδα να προσελκύσει επενδύσεις στον τομέα της φαρμακευτικής έρευνας και καινοτομίας, να γίνει «η Ελβετία του Νότου στην παραγωγή φαρμάκων».

Αμφότεροι επιχειρούν να τα εμφανίσουν όλα αυτά ως επωφελή τόσο για τους εργαζόμενους του κλάδου όσο και για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών σε φάρμακα και, ως εκ τούτου, να τα εντάξουν στην ατζέντα των εργαζόμενων και των σωματείων τους, με τη λογική του «κοινωνικού διαλόγου», της «εθνικής προσπάθειας» και των «ανοιχτών υπουργείων».

Να κάνουμε, λοιπόν, όλοι -εργαζόμενοι, εργοδότες, κυβέρνηση- προτάσεις, να «συνδιαμορφώσουμε» το πώς θα ενισχυθεί η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα των φαρμακευτικών επιχειρήσεων, το πώς ο λαός θα συνεχίζει να χρυσοπληρώνει το φάρμακο που χρειάζεται, αφού διατηρείται η λογική της «διογκωμένης δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης» των προηγούμενων χρόνων και του «νοικοκυρέματος».

Να κάνουμε προτάσεις για την «εύρυθμη» λειτουργία του επαγγελματικού ταμείου, που αντικατέστησε το επικουρικό του κλάδου. Δηλαδή, να συμβάλλουμε και εμείς, οι εργαζόμενοι, στη μείωση του εφάπαξ και των συντάξεών μας, στην κατάργηση των παροχών μας, στο τζογάρισμα των αποθεματικών (βλ. «επενδύσεις»), στην εφαρμογή -τελικά- των αντιασφαλιστικών νόμων που καταργούν τον κοινωνικό και αναδιανεμητικό χαρακτήρα της ασφάλισης και εισάγουν την ανταποδοτικότητα.

Ο όρος «αυτοδιαχείριση», «αυτοδιαχειριζόμενο ταμείο», εισάγεται από τη νέα συγκυβέρνηση δια στόματος του υφυπουργού Κοινωνικών Ασφαλίσεων, για να συγκαλύψει την ουσία της επαγγελματικής ασφάλισης και των ταμείων - ΝΠΙΔ και να ενσωματώσει τους εργαζόμενους σε αυτή.

Βασικό στήριγμα στη διαδικασία αυτή είναι ο νέος εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, που αναδύεται από την αναμόρφωση του παλιού και υλοποιεί με το επαγγελματικό - «αυτοδιαχειριζόμενο» ταμείο μια κατεύθυνση που είχε εδώ και χρόνια. Οψιμα, μάλιστα, θυμήθηκε και τον «κοινωνικό πόρο» που δεν είχε διεκδικήσει ποτέ για το επικουρικό - ΝΠΔΔ ταμείο.

Κι ενώ, παρά την κυβερνητική «αλλαγή», η ζωή των φαρμακευτικών επιχειρήσεων συνεχίζεται κανονικά, αλλού με αναδιαρθρώσεις, απολύσεις, αλλού με ατομικές συμβάσεις, αλλού με οφειλές δεδουλευμένων, ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός αντιμετωπίζει αυτά τα φαινόμενα ως «κατάλοιπα των αποτυχημένων και καταδικασμένων μνημονιακών πολιτικών», που «η νέα κυβέρνηση μπορεί να αντιμετωπίσει».

Συνεχίζει, λοιπόν, την επιζήμια για τους εργαζόμενους τακτική. Γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνος, καθηλώνοντάς τους με νέα αναμονή και νέες αυταπάτες.

Η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού και μαζί του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, που είναι σε εξέλιξη, δημιουργεί πιο σύνθετες καταστάσεις. Συνεπώς, μεγαλώνει και η ευθύνη των ταξικών δυνάμεων, του ΠΑΜΕ.

Η προετοιμασία των εργαζόμενων, για να σταθούν με το κεφάλι ψηλά και με πραγματική ταξική αξιοπρέπεια, για να απαντήσουν στα κυβερνητικά και εργοδοτικά «καλέσματα» στήριξης της «εθνικής υπόθεσης» στις πλατείες και στους «αγώνες» σύμπραξης με τις εργοδοτικές απαιτήσεις, για να υπερασπιστούν τα δικά τους συμφέροντα και να διεκδικήσουν την ικανοποίηση των δικών τους σύγχρονων αναγκών, προϋποθέτει την όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης στο κίνημα.

Η μαζικοποίηση των σωματείων, η ενίσχυση της δουλειάς τους με τη συμμετοχή των εργαζόμενων, τα αιτήματα πάλης για την ανάκτηση των απωλειών, το σύνολο της δουλειάς μας, πρέπει να διαπερνάται από την ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού της πάλης. Σήμερα, η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος δημιουργούν όλες τις προϋποθέσεις για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών αλλά ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, με το συνεχές κυνήγι του κέρδους, μπαίνει εμπόδιο.

Η επιχειρηματική ανάπτυξη είναι ασυμβίβαστη με τις ανάγκες του λαού και τα δικαιώματα των εργαζόμενων, θεμελιώνεται πάνω στη συρρίκνωσή τους. Τρανταχτή απόδειξη από τον κλάδο του Φαρμάκου: Το διάστημα 2008 - 2013 οι 11 κορυφαίες φαρμακευτικές εταιρείες του κόσμου προχώρησαν σε συνολικά 143.000 απολύσεις.

Οσο για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών για φάρμακο, ας δούμε πώς αντιμετωπίζεται από τη φαρμακοβιομηχανία, παραθέτοντας την άποψη της καθηγήτριας παθολογίας και λοιμώξεων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Ελένης Γιαμαρέλου σε συνέντευξη Τύπου στο υπουργείο Υγείας (20.11.2014):

«Η άποψη ότι έχει φτάσει το τέλος των αντιβιοτικών δεν είναι αλήθεια 100%, με την έννοια ότι σε όποιο βόθρο να πας και να μαζέψεις μύκητες και μικρόβια, εάν βρεθούν ειδικοί βιοχημικοί, χημικοί και μικροβιολόγοι, θα μπορέσουν να συνθέσουν πιθανότατα καινούργια αντιβιοτικά. Αλλά αυτό είναι τεράστιο κόστος για μια φαρμακευτική εταιρεία να φτιάξει ένα καινούργιο αντιβιοτικό, το οποίο μέχρι να ελεγχθεί πλήρως και να βγει στο εμπόριο θέλει 15 χρόνια (...)

Και τι σκέπτεται η φαρμακοβιομηχανία; Αφού δει στο τέλος του χρόνου το budget της, λέει: Αυτά τα λεφτά που μου περισσεύουν τι με συμφέρει να τα κάνω; Να τα επενδύσω σε ένα καινούργιο αντιβιοτικό, ή να φτιάξω ένα φάρμακο για τη χοληστερίνη ή την υπέρταση που θα το παίρνει ο άλλος για μια ολόκληρη ζωή;».

Τα πράγματα, λοιπόν, είναι τόσο ξεκάθαρα για τις επιχειρήσεις που δε χωράνε «αστερίσκους». Η παρακολούθηση των εξελίξεων στους κλάδους, η δράση των ταξικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ και η πλούσια πείρα των εργαζόμενων, ειδικά τα τελευταία χρόνια, μας οδηγούν σε πολύτιμα συμπεράσματα και δημιουργούν σημαντικές δυνατότητες για τον απεγκλωβισμό εργατικών δυνάμεων από τη λογική της διαχείρισης του καπιταλισμού και για την ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού στο εργατικό κίνημα.

Σε εξέλιξη βρίσκεται η εξόρμηση Μάρτη - Μάη για την οικονομική ενίσχυση του ΠΑΜΕ. Η εξόρμηση έχει τη μορφή λαχειοφόρου. Κάθε λαχνός κοστίζει 3 ευρώ και την 1η Ιούνη θα κληρωθεί ένα πενθήμερο ταξίδι για δυο άτομα στην Ισπανία, με όλα τα έξοδα πληρωμένα. Τους λαχνούς μπορεί να τους προμηθευτεί κανείς από τα γραφεία των συνδικάτων, των Ομοσπονδιών, των Εργατικών Κέντρων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ αλλά και από τις τοπικές Γραμματείες σε όλη τη χώρα. Σε ανακοίνωσή της, η Εκτελεστική Γραμματεία σημειώνει: «Το ΠΑΜΕ δεν έχει άλλους πόρους πέρα από τα εργατικά σωματεία, τις ομοσπονδίες, τα εργατικά κέντρα, τους συνδυασμούς, τις επιτροπές αγώνα στους χώρους δουλειάς, τις επιτροπές στις συνοικίες, τις εργατογειτονιές. Το ΠΑΜΕ στηρίζεται στους εργαζόμενους, σ' αυτούς που έρχεται σε επαφή κάθε μέρα στον αγώνα, στις παρεμβάσεις του, στα προβλήματα στους χώρους δουλειάς, δυναμώνοντας τους δεσμούς μαζί τους. Το κεφάλαιό του είναι οι θέσεις του, η δράση του».