Ολα τελικά μπορούν να γίνουν σε αυτή τη χώρα. Οι πολίτες μπορούν να ανατρέπουν προγνωστικά από έγκυρες εταιρίες σφυγμομετρήσεων της κοινής γνώμης, αλλά και να αρνούνται τη συμμόρφωσή τους με ρετσέτες και συνθήκες (όρα Μάαστριχτ και Αμστερνταμ) της ΕΕ.

Οι εκλογές της 11ης Μαρτίου έκριναν ότι ο κυβερνών συνασπισμός είναι θεμιτό να παραμείνει στην εξουσία για άλλα τέσσερα χρόνια. Μπορεί τη νίκη να την έκριναν μόλις 176 ψήφοι - μάλιστα αυτές ήταν στα νησιά Φερόες που καταμετρήθηκαν τελευταίες και καθόρισαν το αποτέλεσμα - και διαφορά μόλις μιας έδρας πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο (90 έδρες έναντι 89 που απέσπασε το σύνολο των κεντροδεξιών κομμάτων), αλλά αυτή η νίκη ήταν επιβεβαίωση των λόγων που οδήγησαν τον πρωθυπουργό και ηγέτη του "Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος" Πολ Νίρουπ Ράσμουσεν να προκηρύξει πριν ένα μήνα πρόωρες εκλογές.

Μπορεί τώρα ο βρετανικός "Economist" να ησυχάσει μια και οι ανησυχίες του δε βγήκαν αληθινές, όταν ωρυόταν προεκλογικά ότι οι "Δανοί δε γνώρισαν ποτέ καλύτερες μέρες" και η χώρα γνωρίζει χρυσές οικονομικές εποχές με τον προϋπολογισμό, για πρώτη φορά πλεονασματικός την τελευταία δεκαετία, το ΑΕΠ σημείωσε αύξηση περίπου 3% και η χώρα είναι έτοιμη για τις προκλήσεις του 21ου αιώνα. Δεν ξεχνά να επιθυμήσει ότι οι στόχοι της κυβέρνησης και της "κεντροαριστεράς" είναι αντίστοιχοι με του βρετανικού "Νέου Εργατικού Κόμματος". Τώρα πια η Ευρώπη έχει "πνευματικούς" ηγέτες...

Είναι πια ολοφάνερο ότι οι οικονομικές δυνάμεις που κινούν τα νήματα της χώρας, αλλά και της Ευρώπης προτιμούσαν και προτιμούν αυτή την περίοδο μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση που ελέγχει τα συνδικάτα και καταφέρνει να περνά αντιλαϊκούς και αυταρχικούς νόμους στο όνομα της Αριστεράς σε συνεργασία με τους "κεντροαριστερούς" της συμμάχους. Το προεκλογικό, όπως και αντίστοιχα το πολιτικό σκηνικό της χώρας, την τελευταία δεκαετία, είναι δικομματικό με μεγάλα λόγια και υποσχέσεις από τους δύο μεγάλους μονομάχους που συμφωνούν σχεδόν σε όλα, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ενισχύσεις στις πολυεθνικές κλπ.

Ευδοκίμησαν τελικά οι λόγοι που ο Ράσμουσεν προκήρυξε τις πρόωρες εκλογές. Πρώτος, ήταν η πτώση της δημοτικότητας των Σοσιαλδημοκρατών και μια εκλογική μάχη θα καλλώπιζε το πρόσωπο του κυβερνώντος κόμματος με υποσχέσεις ότι θα καλυτερέψουν τα πράγματα την επόμενη περίοδο. Ο δεύτερος και βασικός λόγος ήταν το δημοψήφισμα της 28ης Μάη για τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, που οι πολιτικοί εκφραστές των οικονομικών δυνάμεων της ΕΕ φοβήθηκαν ότι μπορεί να τους γίνει μπούμερανγκ. Ενα αρνητικό αποτέλεσμα μπορεί να προκαλούσε πολλαπλούς κραδασμούς και πιθανές ανακατατάξεις μη επιθυμητές, γι' αυτό και όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα κράτησαν πολύ χαμηλούς τους τόνους σε σχέση με το δημοψήφισμα και το χρησιμοποίησαν μόνο και μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις προς άγραν ψήφων.

Ο πρωθυπουργός Ράσμουσεν μπορεί να σχηματίσει άνετα την κυβέρνηση μειοψηφίας, που θα λάβει την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής, δεν είναι όμως καθόλου σίγουρο κατά πόσο θα μπορέσει να πείσει τους συμπατριώτες του να δώσουν ψήφο έγκρισης της συνθήκης του Αμστερνταμ. Αν κανείς αναλογιστεί ότι μόνο το "Σοσιαλιστικό Λαϊκό Κόμμα" έχει ξεκάθαρη θέση εναντίον της ΕΕ και κατάφερε να αυξήσει σχετικά τη δύναμή του όπως και το "Λαϊκό Κόμμα" - χαρακτηριστικό είναι ότι η μεγάλη δανέζικη απογευματινή εφημερίδα "Extrabladet" είχε εκδηλώσει ανοιχτά την υποστήριξή της στο ακροδεξιό "Λαϊκό Κόμμα", ένα ρατσιστικό κόμμα που υποστήριζε ρατσιστική και φασιστική πολιτική, αλλά καρπώθηκε μεγάλο μέρος της δυσαρέσκειας των οπαδών της συντηρητικής παράταξης, μια και ιδεολογικά ο χώρος έχει καλυφθεί εν πολλοίς από τη φερόμενη "κεντροαριστερά"που δημαγωγεί εναντίον της ΕΕ και της συνθήκης - κατάφερε να τριπλασιάσει το ποσοστό, αλλά και τη δύναμή του στη Βουλή, τότε καταλαβαίνει ότι η "κεντροαριστερά" θα πρέπει να καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να πείσει ότι η συνθήκη είναι θετική γι' αυτούς...

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΜΟΣΧΑ (ανταπόκριση ΒΛ. ΜΑΣΙΝ).-

Αύριο 16 Μάρτη διεξάγονται στην Αρμενία πρόωρες προεδρικές εκλογές. Οπως είναι γνωστό, υπό την πίεση των μαζών, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από Πρόεδρος της χώρας ένας από τους ιδεολόγους της διάλυσης της Σοβιετικής Ενωσης, ο Λεβόν Τερ - Πετροσιάν. Το αξίωμα του αρχηγού του κράτους, στο οποίο με τις προσπάθειες των "δημοκρατικών - μεταρρυθμιστών" το 90% των βιομηχανικών επιχειρήσεων δε λειτουργεί, διεκδικούν 12 υποψήφιοι. Ωστόσο, τέσσερις είναι οι κύριοι αντίπαλοι υποψήφιοι: Ο νυν πρωθυπουργός Ρόμπερτ Κοτσαριάν, ο ηγέτης της εθνικιστικής αντιπολίτευσης Βαζγκέν Μανουκιάν, ο πρώην πρώτος γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Αρμενίας Καρέν Ντεμιρτσιάν και ο σημερινός ηγέτης του ΚΚ Αρμενίας Σεργκέι Μπανταλιάν. Στον αρμενικό Τύπο δε δημοσιεύονται δημοσκοπήσεις για τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων και τη δημοτικότητα των υποψηφίων. Οπως φαίνεται, η αίτια είναι, σύμφωνα με την εφημερίδα "Νεζαβίσιμαγια Γκαζέτα", ότι πριν από μια βδομάδα το μεγαλύτερο ποσοστό των ψηφοφόρων (26%) είχε εκφράσει την προτίμησή του για τον 50χρονο μηχανικό - μαθηματικό κομμουνιστή υποψήφιο Μπανταλιάν. Εκτός από τους κομμουνιστές, όλοι οι βασικοί υποψήφιοι συγκλίνουν σ' ένα πράγμα: Η Αρμενία δεν πρέπει να μπει στην ένωση με τη Ρωσία. Ο Μπανταλιάν θεωρεί ότι η πλειοψηφία του αρμενικού λαού επιθυμεί να ενταχθεί στην Ενωση Ρωσίας - Λευκορωσίας. Με την υποστήριξη των συμμάχων του, το ΚΚ Αρμενίας συγκέντρωσε περίπου 1.000.000 υπογραφές για την ένωση της Αρμενίας με τη Ρωσία. Σε ό,τι αφορά το ακανθώδες ζήτημα του Ναγκόρνο Καραμπάχ, ο Μπανταλιάν, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα "Σοβιέτσκαγια Ροσία", σημειώνει ότι εδάφη όπως το Ναγκόρνο Καραμπάχ, η Κριμαία, η Σεβαστούπολη, η Υπερδνειστερία, η Αμπχαζία πρέπει να ενταχθούν κατευθείαν στην ΚΑΚ. Αυτά τα εδάφη μπορούν να αποτελέσουν το στοιχείο που θα συνδέσει αυτή την Ενωση. Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής το ΚΚ Αρμενίας θεωρεί ότι είναι απαραίτητος ο προσανατολισμός προς τη Ρωσία. Αν η Ρωσία είναι ισχυρή στον Καύκασο, η ειρήνη σ' αυτή την περιοχή θα είναι διασφαλισμένη και προς όφελος του αρμενικού λαού. Τέλος, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών, θα χρειαστεί και δεύτερος γύρος για την εκλογή του Προέδρου της Αρμενίας.