Ευκαιρία για να «πλειοδοτήσουν» σε μέτρα στήριξης της ανάπτυξης για λογαριασμό του κεφαλαίου, την οποία και παρουσίασαν ως όρο για να δουν οι εργαζόμενοι άσπρη μέρα, βρήκαν στη συζήτηση στη Βουλή η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, που παράλληλα έστησαν πάνω σε αυτό το κοινό έδαφος και άλλη μια κακοστημένη παράσταση για το ποιος σακάτεψε περισσότερο και ποιος λιγότερο τα εργασιακά δικαιώματα.

Ο πρωθυπουργός, Κυρ. Μητσοτάκης, αξιοποιώντας το βολικό «πινγκ πονγκ» με τον ΣΥΡΙΖΑ, παρουσίασε μια «μαγική εικόνα» για τους εργαζόμενους παρουσιάζοντας επιλεκτικά επιμέρους στοιχεία, που ωστόσο δεν κρύβουν στο παραμικρό τη μεγάλη εικόνα του εργασιακού μεσαίωνα που βιώνουν οι εργαζόμενοι.

Παρουσιάζοντας τα μέτρα υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων ως προϋπόθεση τάχα για την ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων, υποστήριξε ότι η πολιτική του είναι «ταυτόχρονα φιλοεπενδυτική και φιλολαϊκή», ότι υπηρετεί το προεκλογικό τους σύνθημα «ανάπτυξη για όλους», απαριθμώντας τα μέτρα για τη θωράκιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου («μειώνουμε τους φόρους, απλοποιούμε το αδειοδοτικό περιβάλλον, διευκολύνουμε τις επιχειρήσεις στο μέτωπο της ρευστότητας» κοκ) και τάζοντας στο λαό κάποια υποτιθέμενα οφέλη που θα δει κάποια στιγμή στο ...μέλλον κι αφού πάνω στο έδαφος της αντιλαϊκής επίθεσης προχωρήσουν οι πολύφερνες «επενδύσεις», τάζοντας ότι «σε βάθος τετραετίας τα θετικά αποτελέσματα από αυτές τις μεγάλες επενδύσεις θα είναι απολύτως ορατά στην ελληνική κοινωνία».

Στο ίδιο πνεύμα, εστίασε στα εύσημα που λαμβάνει από το εξωτερικό για την πορεία της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας, τονίζοντας ξανά ότι στη ΝΔ ήρθαν «ως κυβέρνηση αποφασισμένη να υλοποιήσουμε τολμηρές μεταρρυθμίσεις», κόντρα στον «φόβο απέναντι σε οποιαδήποτε αλλαγή» π.χ. τα μέτρα ενάντια στην «υπερφορολόγηση της εργασίας».

Σε ό,τι αφορά το παραπέρα χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων, που αποτελεί και το «αγκωνάρι» της ανάπτυξης για λογαριασμό του κεφαλαίου, ο πρωθυπουργός υπερασπίστηκε τη διάταξη για την εξαίρεση από τις ΣΣΕ, λέγοντας ότι «καλώς προβλέπεται αυτή η εξαίρεση σε περιπτώσεις που μία επιχείρηση, με τη σύμφωνη γνώμη εργαζομένων και εργοδοσίας, (σ.σ. θέλει) να αποφύγει το φάσμα της χρεοκοπίας», κρύβοντας βέβαια ότι πρόκειται για κερκόπορτα κατάργησης των ΣΣΕ, όπως δείχνει και η περίπτωση του Επισιτισμού.

Για, δε, τη λεγόμενη επεκτασιμότητα των κλαδικών Συμβάσεων Εργασίας, παρέπεμψε στην ισχύουσα «διαδικασία», που προβλέπει ότι μια τέτοια κλαδική «πρέπει να απηχεί τις απόψεις της πλειοψηφίας των επιχειρήσεων», το 50% + 1, για να επεκταθεί και περαιτέρω, «διαδικασία» που παραπέμπει κι αυτήν ακόμα τη μίζερη - με βάση τις ανάγκες - πρόβλεψη της επεκτασιμότητας στις ελληνικές καλένδες.

Για την κατάργηση του «βάσιμου λόγου απόλυσης», που αφαιρεί και το τελευταίο τυπικό φύλλο συκής ώστε η εργοδοσία «να μη δίνει λογαριασμό» για τις απολύσεις, επιστράτευσε πάλι την αστειότητα ότι πρόκειται για κίνηση τάχα κόντρα στο «ηλεκτρονικό φακέλωμα», ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης που νομοθέτησε το φακέλωμα σωματείων και συνδικάτων και των μελών τους.

Για τον κατώτατο μισθό, επιβεβαιώνοντας ότι η κάθε κυβέρνηση «χτίζει» πάνω στα «έργα και τις ημέρες» της προηγούμενης, θύμισε ότι το 2013 ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θέσπισαν το κατώτατο όριο αμοιβής των εργαζομένων, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ το διατήρησε και τόνισε ότι ο κατάπτυστος νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου θα εφαρμοστεί, «ακριβώς όπως προβλέπεται» με «μία συγκεκριμένη διαδικασία ανάλογα με την πορεία της οικονομίας», συνιστώντας «υπομονή μέχρι το τέλος Ιουνίου, όταν θα έχουμε στη διάθεσή μας όλα τα στοιχεία και θα μπορούμε να νομοθετήσουμε με ευθύνη και ρεαλισμό», επιβεβαιώνοντας δηλαδή ότι σε συνεννόηση με ΣΕΒ, μεγαλοεργοδοσία, εργοδοτικό συνδικαλισμό και με Υπουργική Απόφαση, θα αποφασίσουν σε ...λελογισμένα όρια, ανάλογα με τις ανάγκες και «αντοχές» της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αλλωστε, και αργότερα, προϊδεάζοντας για τα όποια ψίχουλα ίσως φέρει το καλοκαίρι, επιχειρηματολόγησε γιατί δεν θα καταφύγει σε σχετική «πλειοδοσία κατώτερου μισθού» αυξήσεων, ως ένδειξη «υπευθυνότητας». Εως τότε, απευθυνόμενος προς τον ΣΥΡΙΖΑ και «κρούοντας ανοιχτές θύρες», τον κάλεσε «αν ενδιαφέρεστε τόσο πολύ για την αύξηση του κατώτατου μισθού, τότε βοηθήστε και εσείς να τονωθεί η ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας που θα την επιτρέψει»...

Ενώ, στο ίδιο πνεύμα, επιτέθηκε προσωπικά στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, που ως πρωθυπουργός πρωτοστάτησε στη θωράκιση του τραπεζικού συστήματος, ανοίγοντας με κάθε τρόπο το δρόμο για τους μαζικούς πλειστηριασμούς, ότι δεν ενδιαφέρεται για τις τράπεζες.

Αντίστοιχα, και σε ένα θέμα πρώτης γραμμής στην επικαιρότητα, επιχειρηματολογώντας ότι «το κράτος δεν μπορεί να κάνει τον επιχειρηματία», ανέφερε ως παράδειγμα τη ΛΑΡΚΟ, για την οποία υποστήριξε ότι τάχα η κυβέρνηση ...αγωνίζεται «για να πάψει να είναι μια "μαύρη τρύπα"», αποσιωπώντας ότι η πολιτική όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων απαξίωσε συνειδητά την επιχείρηση για να πάρει το δρόμο της ιδιωτικοποίησης.

Ευκαιρία να αναπαράγει τις γνωστές αυταπάτες για τη δυνατότητα μιας φιλολαϊκής διαχείρισης του εκμεταλλευτικού συστήματος και μιας καπιταλιστικής ανάπτυξης που τάχα θα είναι επωφελής για όλους, βρήκε ο τέως πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, απευθύνοντας στην κυβέρνηση κατηγορίες για ...αντιαναπτυξιακή πολιτική, προσπερνώντας ότι η κυβέρνηση χτίζει πάνω στην αντεργατική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και κρύβοντας ότι συστατικό στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι η ένταση της εκμετάλλευσης.

«Κατά την εκτίμησή μας δεν μπορούμε να έχουμε διατηρήσιμη ανάπτυξη, αν δεν έχουμε δίκαιη ανάπτυξη και αν οι εργαζόμενοι, η εργατική τους δύναμη και τα δικαιώματά τους δεν τηρούνται και δεν υπάρχει προοπτική ενίσχυσης του εισοδήματός τους», ισχυρίστηκε χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης της πλήρους απελευθέρωσης των απολύσεων, του αντιασφαλιστικού νόμου Κατρούγκαλου, του απεργοκτόνου νόμου, της υλοποίησης του νόμου της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ για τη μόνιμη καθήλωση του κατώτατου μισθού κ.ά., που θωρακίζουν τη «βιωσιμότητα» της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για την ασφυκτική για τους εργαζόμενους πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στους χώρους δουλειάς, ο Αλ. Τσίπρας ισχυρίστηκε ότι η δική του κυβέρνηση υπεράσπισε τους εργαζόμενους, μεταξύ άλλων και ενδυναμώνοντας το ΣΕΠΕ, όταν στην πραγματικότητα, διατηρώντας και ενισχύοντας όλο το αντεργατικό πλαίσιο που παρέλαβε από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, έθρεψε την εργοδοτική ασυδοσία και αυθαιρεσία, με τον ΣΕΠΕ να καταλήγει να γίνεται «φύλλο συκής» μιας ανύπαρκτης «φιλεργατικής νομιμότητας» και «κοινωνικός συμφιλιωτής» σε μια αγορά εργασίας όπου ξεσαλώνει «και με τον νόμο» η εργοδοσία.

Με το βλέμμα άλλωστε σταθερά στραμμένο στην καπιταλιστική κερδοφορία - όπως ορίζει άλλωστε και ο δικός τους κατάπτυστος νόμος Βρούτση-Αχτσιόγλου - ο Αλ. Τσίπρας ζήτησε αυξήσεις στους κατώτατους μισθούς για «να πέσει στην αγορά ζεστό χρήμα», παρουσιάζοντας ως υπαίτιες της κρίσης τις «νεοφιλελεύθερες συνταγές», για να ισχυριστεί πως με μια άλλη διαχείριση «εντός των τειχών» του συστήματος αυτή μπορεί να αποφευχθεί.

Παράλληλα, δείχνοντας το ρόλο «χειροκροτητή» των αντιλαϊκών κυβερνήσεων, στον οποίο θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ το εργατικό κίνημα, αλλά και προκαλώντας ανοιχτά τα δεκάδες Συνδικάτα, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, την πρόταση των οποίων για επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων απέρριψε ως κυβέρνηση, έφτασε να πει ότι η κυβέρνησή του ήταν... σε μια διαρκή μάχη για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αλλά δεν είχε τη στήριξη «από την αντιπολίτευση τότε, αλλά ούτε και από τα συνδικάτα».