Η Ιστορία βγήκε παγανιά. Κυριολεκτώ. Κι όποιος αυτή τη φράση μπορεί και θέλει και βλέπει στη θέση της το χάρο, καλά καταλαβαίνει. Η φράση καθίσταται αμετάφραστη. Αφού σε καμιά χώρα δεν μπορείς να μεταφέρεις το βίωμα του συγκεκριμένου άσματος και την επικοινωνιακή του σημασία όπως εδώ και τώρα. Από το βράδυ κιόλας των εκλογών η Ιστορία σύρεται σα λάφυρο στη ρωμαίικη που έγινε ρωμαϊκή αρένα των εντυπώσεων. Η φρασεολογία εντός - εκτός Βουλής, από επίσημα και ανεπίσημα χείλη, που χρησιμοποιείται από τους νικητές των εκλογών, έχει έντονα στοιχεία σωτηριολογικού καισαρισμού που είναι άκρως δηλητηριώδη για την απλή, πόσω μάλλον και για την επιστημονική, καλλιτεχνική, πολιτική, εξειδικευμένη ή μη, σκέψη. Μπαίνουμε σε επικίνδυνα διαλεκτικά μονοπάτια, σύντροφοι, που επεκτείνονται πέραν του απλουστευτικού βαφτίζω το κρέας ψάρι και νηστεύω. Πριν από λίγα χρόνια, για παράδειγμα, η επανεκκίνηση της Ιστορίας θα προϋπόθετε την παραδοχή ότι έχει σταματήσει. Δεν το κατάφερε ούτε ο διαβόητος Φουκουγιάμα με το «τέλος της Ιστορίας» του, αλλά το «πέτυχε» ο νέος μας πρωθυπουργός και το επισφράγισε με τον θερμό του εναγκαλισμό με τον ηγέτη των ΑΝΕΛ, όταν ο πίνακας ο ηλεκτρονικός έδειχνε στο ναό τον γλιτωμένο από την καύση δίκην μπορδέλου, 162-137. Και η φωνή της προέδρου σαν του Μάρλον Μπράντο στο «Αποκάλυψη Τώρα» ανακοίνωνε πως είναι μια ιστορική στιγμή.
Αν μείνουμε στο ιατροψυχολογικό λεξιλόγιο που οι Αμερικανοί επικοινωνιολόγοι - διαφημιστές έχουν συστήσει στον λαμπερό υπουργό Οικονομικών, είναι σαν να αγνοούμε την απεύθυνση στο θυμικό των πολιτών - ψηφοφόρων με όρους κοινωνικής δικτύωσης. Οταν προσπαθείς να πεις στο λαό ότι έχει υποχρέωση να διορθώσει τον καπιταλισμό αφέντη του, του μιλάς για καρκίνο, για μεταστάσεις, για εξαρτημένη οικονομία που θέλει τη δόση της, για ελληνικά μέτρα δηλαδή μεθαδόνης στην ηρωίνη των μερκελιστών.
Οταν θες να μιλήσεις με γκεμπελικούς όρους για τη χρήση των προνομίων της αστικής δημοκρατίας, από το bonus ως το Σύνταγμα, για να βαφτίσεις τη βελτίωσή τους ως διάδοχος διαχειριστής, τότε καταφεύγεις σε τρικ σαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Οπότε είσαι μεν «κάθε λέξη του Συντάγματος» αλλά το φέρνεις στα μέτρα σου αφήνοντας τις συνταγματικές προθεσμίες για το «πρόσωπο» ή τον «θεσμό» να τρέχουν σαν την αγωνία για το τζακ-ποτ του Λόττο και του Τζόκερ πριν από τις γιορτές. Τις γιορτές της διαπραγμάτευσης. Για κείνη τη στιγμή που οι διεφθαρμένοι του συστήματος θα μετατραπούν με νόμο σε χρήσιμους άγιους Αυγουστίνους, φτωχούληδες του αριστερού διαχειριστικού Θεού.
Στην απλή φράση το κρέας και το ψάρι κρύβουν τη λέξη νηστεύω από κείνους που νηστεύουν επειδή θέλουν. Δράστες αυτοί που δε θέλουν να νηστέψουν, αλλά πρέπει να φαίνεται ότι το κάνουν. Η αμερικανιά της ιστορικής φόρτισης μιας εκλογικής νίκης σαν κι αυτή του ΣΥΡΙΖΑ και ο σχηματισμός κυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ παίζει με τις λέξεις σύνταγμα - δημοκρατία - κοινωνική σωτηρία - πολιτική πλατεία Κοτζιά, έτσι ώστε η Ιστορία να μετατρέπεται σε δεσποσύνη που δίνει το μαντίλι της στον Ελληνα Δον Κιχώτη που όμως δεν παλεύει καπιταλιστικούς ανεμόμυλους.
Η στρατηγική πέτυχε τον εκλογικό της στόχο. Η επικοινωνιακή τακτική οφείλει να ελέγχεται καθημερινά και με αυστηρότητα ως πολιτική επιλογή. Ηδη στα μαζικά μέσα έχει στηθεί ένα πογκρόμ με ψευδοπατριωτικό πρόσημο εναντίον όποιου δεν χειροκροτεί, δεν ενθαρρύνει, δεν υπακούει στο πρόσταγμα πάμε πλατεία, τις προσπάθειες της συγκυβέρνησης να καλμάρουν τους δανειστές περισσότερο απ' ό,τι χρειάζεται τώρα να καλμάρουν τους δανεισθέντες. Ο στόχος είναι προφανής, αλλά καλά κρυμμένος. Πρέπει ο λαός να καταλάβει ότι πρέπει να χρωστάει λεφτά που ποτέ δεν πήρε. Δηλαδή, πρέπει να νηστεύει επειδή το θέλει για λογαριασμό αυτών που δεν νηστεύουν, αλλά του κάνουν παρέα στο φαίνεσθαι. Οταν όμως η Ιστορία στραγγαλίζεται ανάμεσα στο είναι και στο φαίνεσθαι και τη σημαία του Ράιχσταγκ την αντικαθιστά σε σκίτσο η ελληνική, τότε πρέπει ταχύτατα να συγκροτηθούν εκείνες οι μάζες που δε θα παρελαύνουν έναντι της ύβρεως της ιστορικής σε στιλ «Je suis Charlie» αλλά εκείνες οι επαναστατικά αξύριστες που δεν άφησαν το ίχνος τους ως μουστ-μόδα στην Ιστορία.
Οταν η Ιστορία λοιπόν βγαίνει παγανιά και κυνηγάει όποιον δεν είναι ευχαριστημένος που μπορεί να σταθεί ισότιμα στην ουρά μαζί με άλλους φτωχούς και να περιμένει με πατριωτική ανοχή καλύτερη «τεχνική διανομή δανεικών», τότε πρέπει να παλέψουμε με νύχια και με δόντια. Να αγωνιστούμε για κείνο το χαμόγελο που δεν ξεκαρφιτσώνεται από το πρόσωπο της τάξης που το διαθέτει κατά βούληση επειδή το νιώθει και το παράγει, της εργατικής. Οχι το άλλο, το δανεικό που λίγο γέρνει αριστερά, που λίγο γέρνει δεξιά, και εν πολλοίς δε διαφέρει από μια ρεαλιστική ιστορική γκριμάτσα. Γιατί αλλιώς, όπως συμβαίνει θεσμικά, εδώ και πολύν καιρό στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στα Βερολίνα θα τεθεί και δημόσια το ερώτημα, αν ο κομμουνιστής είναι τόσο αξιοπρεπής ακόμη, ώστε να ξεχωρίζει τον ταξικό Καραγκιόζη από τα αστικά καραγκιοζιλίκια.
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Feeds
